ΑΠΟ την αρχαιότητα μέχρι σήμερα η ανθρωπότητα αυτή την περίοδο περιμένει την ανάσταση των συναισθημάτων, της οικονομίας, της φύσης. Η Περσεφόνη, ο Άδωνης, ο Ιησούς, ο παγανισμός, ο Χριστιανισμός απόβλεπαν, αποβλέπει στην εσωτερική Ανάσταση του Ανθρώπου σε μιμητισμό προς την φύση που ανασταίνεται αναγεννιέται από τους ίδιους της τους καρπούς.
ΟΙ ΚΑΡΠΟΙ, οι προϋπάρχοντες είναι αυτοί πάνω στους οποίους στηρίζεται η Ανάσταση. Καρποί των δέντρων, των φυτών, της γονιμότητας, αλλά και των πράξεων. Κι αν οι φυσικοί καρποί θεωρούνται δεδομένο ή επιλογή του ανθρώπου πως θα φυτευτούν, οι πράξεις του όμως είναι εκείνες που σε τελικό βαθμό θα οδηγήσουν στην δική του Ανάσταση ή οριστική πτώση.
ΜΕ ΠΡΟΣΧΗΜΑ το έθιμο του εορτασμού της Λαμπρής και όχι του Πάσχα της Εβραϊκής εξόδου, θα πρέπει να αναρωτηθεί κανείς αν και φέτος οι αναστάσιμες ευχές θα συνεχίσουν να διακατέχονται από τον ακατάσχετο βερμπαλισμό η θα αποκτήσουν ουσιαστικό λόγο. Για να αποκτήσουν λόγο, λογική ερμηνεία, θα πρέπει να ανταποκριθούν πρώτα σε έργο που προϋπήρξε.
ΤΙ ΑΛΗΘΕΙΑ όμως προϋπήρξε; Η ίδια και αδιέξοδη πολιτική των δύο κομμάτων και των συν αυτώ μικροτέρων; Δεν θα έπεφτα στον ναϊβισμό να μπω στο δίλημμα “τι ΠΑΣΚ τι ΝΔ;”, αλλά στην αναζήτηση έργων και προτάσεων πέρα και έξω από τα σημερινά αδιέξοδα των κομμάτων. Η εκλογές είναι μια παγίδα που εγκλωβίζει την ελπίδα της Ανάστασης σε στεγανά και την κάνει καρικατούρα σε E-Mail παιχνιδιών ομαδικής κοινωνικοποίησης, όπως όμορφα λέγεται η καπιταλιστική απολιτίκη κατήχηση.
ΧΡΕΙΑΖΟΝΤΑΙ νέοι καρποί, νέα έργα που θα προέλθουν από νέες ανθρώπινες σχέσεις και νέες σχέσεις εργασίας. Ο κοινοβιακός τρόπος παραγωγής, η εναλλασσόμενη μεταξύ όλων διαχείριση της εξουσίας, τα συμβούλια γειτονιάς και τα συμβούλια πόλεων, η επιβράδυνση του ρυθμού παραγωγής και ο σεβασμός στην φύση μπορεί να αποτελέσουν την αφετηρία να σπαρθεί ο σπόρος της τόσο πολυθελημένης ανάστασης.
Χρόνια Πολλά, Καλή Ανάσταση(Άκης Ντάνος)