Ο ΕΟΡΤΑΣΜΟΣ της γέννησης του θείου βρέφους από την εποχή της αρχαιότητας μέχρι σήμερα αποτελούσε σημείο αναφοράς της ελπίδας για αναγέννηση του κόσμου. Ο μιμητισμός της φύσης αποτελούσε ανέκαθεν το μυστηριακό μέσο για την επίτευξη των στόχων της νέας χρονιάς. Ένας μιμητισμός που έφτασε μέχρι τις μέρες μας με την παρουσία του Ελάτου και των δώρων κάτω απ αυτό.
ΓΙ ΑΥΤΟ ο στολισμός των πόλεων των μαγαζιών των σπιτιών κλπ δεν είναι απλά μια εμπορική πρόσκληση, αλλά μια συνέχιση της παράδοσης που θέλει τον άνθρωπο μέσα από το “παραμύθιασμα” των ημερών να βιώνει την αλλαγή της φύσης, το πέρασμα απ το σκοτάδι στο φως, και στην ζωή του, αφήνοντας στην άκρη τις δύσκολες στιγμές και αγκαλιάζοντας το φως του ηλιοστασίου.
ΚΑΤΩ από αυτές τις σκέψεις αντιλαμβάνεται κανείς την βαρύτητα για την ψυχολογική κατάσταση των πολιτών που επέχει ο στολισμός των πόλεων και των σπιτιών. Δεν είναι απλά για την ενίσχυση της κατανάλωσης αλλά μέσω της βελτίωσης της ψυχολογικής κατάστασης, ενισχύεται και η διάθεση για σπατάλη.
ΟΣΟ όμως ξεφεύγει κανείς απ τα αρχέτυπα του στολισμού και καταφεύγει σε πλαστικά ή ξένα προς τον εορτασμό στολίδια, αποξενώνεται και ο αποδέκτης του στολισμού, δηλαδή ο πολίτης απ το νόημα της εορτής. Αντί επομένως να του δημιουργεί ο στολισμός αίσθημα απελευθέρωσης, τον καταπιέζει και του δημιουργεί αισθήματα βίας και καταστροφής!
ΜΠΟΡΕΙ επομένως το θρησκευτικό μέρος των εορτών να είναι το πρωτεύον, όταν όμως αυτό αποξενωμένο από τις αλλαγές της φύσης υποδουλωθεί στον καταναλωτισμό, τότε χρειάζεται η πολιτική καλλιέργεια που θα επαναφέρει τα πράγματα στην θέση τους. Εξτρεμισμοί και δάνεια απ τις άλλες χώρες μπορεί να εμπλουτίζουν την ποικιλότητα του εορτασμού, αδυνατούν όμως το πνεύμα του αφου στην πραγματικότητα δεν ανταποκρίνονται στις πραγματικές ανάγκες του ντόπιου πληθυσμού. Η κοινωνικοποίηση του κόσμου επιτυγχάνεται μόνο όταν συλλογικά ο εορτασμός ανταποκρίνεται στις πραγματικές ανάγκες και όχι στις πρόσκαιρες καταναλωτικές.