Τα θέατρα δεν είναι όλα ίδια. Το μαύρο θέατρο είναι διαφορετικό! το φως είναι άλλο και το σκοτάδι είναι άλλο. Το μαύρο σκοτάδι του μαύρου θέατρου είναι γεμάτο εκπλήξεις!!!
Το μαύρο θέατρο έκανε την πρώτη του εμφάνιση ως θεατρική άποψη στις αυτοκρατορικές αυλές της Ασίας και συγκεκριμένα στην αρχαία Κίνα. Στην αρχική του δομή αποτελούνταν από το «μαύρο δωμάτιο» ή «μαύρο κουτί» το οποίο εμφάνιζε μία μικρή σκηνή επενδυμένη με μαύρο ύφασμα, η οποία φιλοξενούσε μέσα της, ηθοποιούς – μαριονετίστες, ντυμένους στα μαύρα. Η μαύρη ενδυμασία, τους επέτρεπε να κινούν διάφορα αντικείμενα κάτω από φωτισμό κεριών, δίνοντας την ψευδαίσθηση ότι αιωρούνται. Η Ιαπωνία ανέπτυξε αυτή την τεχνική βάζοντας του μαριονετίστες να φορούν μαύρα ρούχα προκειμένου να δώσουν έμφαση στις μαριονέτες τους.
Στο σύγχρονο θέατρο «το μαύρο κουτί» υιοθετήθηκε από το Ρώσο σκηνοθέτη Στανισλάφσκι, το σκηνοθέτη George Melies, και διάφορους άλλους γάλλους πρωτοποριακούς σκηνοθέτες στη δεκαετία του 50. Όλοι αυτοί όμως οι σκηνοθέτες χρησιμοποίησαν το τέχνασμα αυτό του μαύρου θεάτρου μόνο για λίγα λεπτά στην παράσταση τους. Ωστόσο, ο αληθινός πατέρας του «μαύρου θεάτρου» με την μορφή που το γνωρίζουμε εμείς σήμερα, υπεύθυνος για τη σημερινή του ονομασία «Black Light Theatre» και δημιουργούς της πρώτης ολοκληρωμένης παράστασης μαύρου θεάτρου είναι ο Jiri Srnec. Η τεχνική αυτή εξαπλώθηκε στην Ευρώπη και το ’61 ο Jiri Srnec τελειόφοιτος της Ακαδημίας Θεάτρου της Πράγας άρχισε να πειραματίζεται με την ιωδίζουσα λάμπα φθορισμού (black light) και τη συμπεριφορά της στη θεατρική σκηνή. Το πραγματικό ντεμπούτο της ομάδας του ήταν η συμμετοχή της στο Φεστιβάλ Θεάτρου στο Εδιμβούργο το 1962. Έτσι αναβίωσε η εξέλιξη του μαύρου θεάτρου.
Η ευφυής καινοτομία και θαυματοποιός τεχνική του μαύρου θεάτρου που ξεκίνησε από το εγχείρημα του σκηνοθέτη Jiri Srnec βασίζεται στο μαύρο σκηνογραφικό χώρο και στην ενδυματολογική άποψη του μαύρου βελούδου. Οι ηθοποιοί-χορευτές εμφανίζονται επί σκηνής επιμελώς καλυπτόμενοι από αυτό το ύφασμα. Το μαύρο σε συνδυασμό με το βελούδο δίνει ένα αποτέλεσμα πλήρης απορροφητικότητας του φωτός. Αυτήν τη φυσική παρατήρηση «του μαύρου πάνω στο μαύρο» και στο συμπερασματικό αποτέλεσμα του αόρατου έκαναν ο Jiri Srnec και οι συνεργάτες του και προχώρησαν στην τέχνη που λέγεται μαύρο θέατρο.
Αυτό το επί σκηνής θαύμα έρχεται να συμπληρώσει και να τελειοποιήσει η μαγεία αφού οι θεατές δεν μπορούν να εξηγήσουν πλήρως την κίνηση ορισμένων αντικειμένων και ηθοποιών. Τα συναισθήματα που σου βγάζει το μαύρο θέατρο είναι πρωτόγνωρα και μοναδικά αφού ξεφεύγει από την επιμελημένη προσπάθεια του συμβατικού θεάτρου να απεικονίσει επί σκηνής την καθημερινή πραγματικότητα. Αυτή είναι και η διαφορά του από το χιλιοειπωμένο μέσα από διάφορα θεατρικά ρεύματα και σκηνοθετικές προτάσεις, συμβατικό θέατρο, εδώ στοχεύεται και επιτυγχάνεται η κατάρρευση του πραγματικού, η αναβίωση της μεγαλόπρεπης ψευδαίσθησης.
Η ομάδα δράσης ΙΠΤΑΜΕΝΟΙ μας ταξίδεψε σε έναν κόσμο μαγικό και ονειρεμένο… γεμάτο μουσικές οφθαλμαπάτες με την παράσταση «Ψευδαισθήσεις…» Μαύρο Θέατρο που παρουσίασε στο πλαίσιο της εκδήλωσης Εν Άργει Διονύσια στον πολυχώρο Στρατώνων Καποδίστρια στο Άργος. Υπό την επιμέλεια της Κατερίνας Δημακοπούλου 27 μικροί και μεγάλοι «ηθοποιοί» δημιούργησαν μια μοναδική παράσταση με την τεχνική του μαύρου θεάτρου που καθήλωσε το κοινό που την παρακολούθησε.