ΔΕΝ χρειάζεται να είναι κανένας σοφός για να αντιληφθεί πως το εκπροσωπηκό σύστημα αναφέρεται ψευδώνυμα ως δημοκρατία. Ο δήμος όπου παίρνονται οι αποφάσεις απουσιάζει και έχει αντικατασταθεί από την βουλή. Ο Κοινοβουλευτισμός, μπορεί να λειτουργεί εσωτερικά με δημοκρατία, όμως κάθε άλλο παρά δημοκρατικός είναι, όταν δια της εκπροσώπησης ο πολίτης είναι απών.
ΔΕΝ πρόκειται επομένως για δημοκρατία, αλλά για βουλευτοκρατία και μάλιστα ανεξέλεγκτη, αφού κάθε 4 χρόνια επιλέγονται οι εκπρόσωποί μας. Οι αποφάσεις τους συχνά εμπλέκονται με την βούληση οικονομικών συμφερόντων της μειοψηφίας ενισχύοντας ακόμα περισσότερο την άποψη πως η βουλή εξυπηρετεί όλο και λιγότερους.
Η ΠΑΡΟΥΣΙΑ του Κράτους απ την άλλη είναι συνυφασμένη με το συγκεκριμένο σύστημα λήψεις αποφάσεων, συνεχίζοντας την οικοδόμηση μιας ιεραρχίας ανθρώπων και δομών που επιβάλουν “δημοκρατικά” την θέλησή τους, προωθώντας παράλληλα τα συμφέροντα όλων εκείνων που μας οδήγησαν στην απώλεια κυριάρχων δικαιωμάτων μας.
ΤΟ πως συγκαλύπτονται τα εγκλήματα είναι φανερό πλέον. Κατασκευάζονται επικίνδυνοι εχθροί, όπως οι αυτοδιοικούμενες κοινότητες, στρέφοντας το ενδιαφέρον της κοινής γνώμης προς τα εκεί με τις δήθεν επιθέσεις και τα δήθεν ευρήματα.
ΜΕΡΙΚΑ άδεια μπουκάλια μπύρας, μεταφράζονται από τα συστημικά ΜΜΕ ως όπλα, ενώ οι 10δες υπολογιστές για να εκπαιδεύονται τα παιδιά των απόρων χαρακτηρίζονται ως ευρήματα για διασυνδέσεις με “τρομοκρατία”. Κανένα απ τα μεγάλα ΜΜΕ δεν έσκυψε να δει σε βάθος πως οι οργανωμένες αυτοδιοίκητες κοινότητες αντικαθιστούν σιγά σιγά τους θεσμούς του Κράτους και το απορρίπτουν.
ΝΑΙ, αυτός ειναι ο εχθρός. Η αυτοοργάνωση της ζωής. Αυτό το ξέρουν πολύ καλά όλοι εκείνοι που το αντιμάχονται προκειμένου να μας εξουσιάζουν. Το πέτυχαν μέχρι ένα βαθμό, όμως το πείραμα της μετονομασίας της κοινοβουλευτικής ολιγαρχίας σε Δημοκρατία απέτυχε. Η Δημοκρατία θα είναι άμεση ή δεν θα υπάρξει καθόλου, κι αυτό το γνωρίζουν οι κρατούντες και προσπαθούν να το κουκουλώσουν. Γι αυτό βομβαρδίζουν το μυαλό μας με σενάρια τρομοκρατίας. Γιατί το μυαλό είναι ο στόχος, όπως έλεγε κι Γώγου. (Άκης Ντάνος)