Ο «Τύπος» της πλατείας …και των δημοσκοπήσεων!

 
 
του Αντώνη Παπαδόπουλου, φυσικού
 
 
Τον γνώρισα στο Σύνταγμα. Πολύ φωνή και ακόμα περισσότερη οργή. Δε μου θύμιζε κάτι από τις παλιές κινητοποιήσεις. Τώρα θα μου πεις γίνεται να τους θυμάσαι όλους; Μα δεν ήμασταν και πολλοί ρε πριν από το κίνημα της πλατείας. Διαχρονικά κάποιοι γραφικοί. Σχεδόν γνωστοί όλοι μεταξύ μας. Αλλά αυτό είναι το λιγότερο. Είχαμε γίνει γνωστοί και στο ευρύ κοινό μέσω της τηλεόρασης, όσοι δεν φορούσαμε κουκούλες. Μεγαλεία σου λέω. Αφού καμιά φορά πηγαίναμε βόλτα με την γυναίκα και τα παιδιά, και στο δρόμο όλοι με σταματούσαν και ρωτούσαν: «που σε ξέρω ρε φίλε;» Μερικοί που θυμόταν μου ζητούσαν και αυτόγραφο! Από τότε και μετά έδινα τις κάρτες που είχα φτιάξει για τα ιδιαίτερα μαθήματα που νόμιζα ότι θα έχω!
Τέλος πάντων. Που είχαμε μείνει; Α! ναι…Σε εκείνον τον τύπο. Μεσήλικας, σοβαρός καμία σχέση με τα γνωστά αναρχοκομμούνια που διαδηλώνουν παντού και για όλα. Πολύ φωνή και οργή ο τύπος. Συγκινήθηκα. Σκέφτηκα, νέο αίμα στους δρόμους του αγώνα. Επιτέλους! Όχι τίποτα άλλο, μπορεί να μην έχουν πάντα αποτέλεσμα οι αγώνες μας, αλλά τουλάχιστον γνωρίζουμε και νέο κόσμο. Έτσι που λες συγκινήθηκα. Είχε παλμό ο τύπος, μια αγριάδα στο βλέμμα. Παραλίγο να φοβηθώ κι εγώ.
Ε, όσο κρατούσε το κίνημα της πλατείας τον έβλεπα συχνά. Δίπλα μας. Μου έκανε εντύπωση αυτό. Τώρα θα μου πεις πάλι, δίπλα σου θα ήταν που αλλού; Στο απέναντι πεζοδρόμιο μόνος του; Το λέω γιατί μέχρι τότε τύποι σαν κι αυτόν είχαν ένα θέμα να είναι δίπλα σε μαυροφορεμένους και ατημέλητους συνήθως.
Ωραία ήταν! Τον χαιρόμουν αυτόν, όπως και τους άλλους σαν κι αυτόν. Αισθανόμουν σαν πρόεδρος μεγάλης ΠΑΕ που έφερε νέο αίμα στην ομάδα!
Α! ξέχασα επίσης να σας πω, ότι στο ενδιάμεσο τον ξαναείδα στην τηλεόραση να καμαρώνει σαν γύφτικο σκερπάνι, να φτάνει σχεδόν σε οργασμό, όταν μιλούσε στη δημοσιογράφο για την αλληλεγγύη των πολιτών άλλων χωρών με το κίνημα: «Είμαστε όλοι Έλληνες».
Κάποια στιγμή όπως θα θυμάστε το κίνημα της πλατείας, εξασθένισε και τελικά έσβησε. Σαν τις ιώσεις ένα πράγμα, που κρατάνε μερικές μέρες, και μετά τέλος.
Εγώ και κάτι άλλοι, λίγοι όπως πάντα, κατεβήκαμε και πάλι στους δρόμους. Μια φορά σε αντιφασιστική πορεία, μια άλλη σε πορεία συμπαράστασης στους μετανάστες, κάποια άλλη συμπαραστεκόμενοι σε κάποιους απεργούς εργαζόμενους. Πουθενά ο τύπος! Στενοχωρήθηκα, όχι μόνο γιατί τώρα δεν είχαμε και πολύ μπούγιο, αλλά σκέφτηκα μήπως έπαθε τίποτα κακό. Μήπως τον χτύπησε κανένας μπάτσος; Μήπως τον έπιασαν για τρομοκράτη; Γιατί τόση ήταν η οργή του και ο θυμός του.
Τελευταία όπως όλοι μας δε βγαίνω και πολύ συχνά έξω. Οπότε το έχω ρίξει στην τηλεόραση. Με ξεκουράζει βλέποντας τα πρωινάδικα, με ψυχαγωγεί παρακολουθώντας τις ειδήσεις, και κυρίως με χορταίνει! Είτε είναι πρωί, είτε είναι μεσημέρι, είτε είναι βράδυ, ειδήσεις ή άλλη εκπομπή, παντού έχει μάγειρες και φαγητά. Ειδικά μου αρέσουν αυτά που τα λένε γκουρμέ. Δεν ξέρω τι είναι, αλλά μου αρέσουν γιατί είναι φαγητά που ταυτίζονται με την οικονομική κρίση που διανύουμε. Είναι τόσο μικρά! Έχουν μια ιδεολογική ταυτότητα.
Ξεχάστηκα όμως. Έλεγα ότι βλέπω πολύ τηλεόραση τελευταία. Και τσουυπ! Νάτος σε όλα τα κανάλια ο τύπος. Τη μια έλεγε ότι του πήραν τα λεφτά από την τσέπη με τις περικοπές και τις μειώσεις. Την άλλη την «έπεφτε» σε κάτι γραφικούς, που εδώ ο κόσμος καίγεται και αυτοί κάνουν πορείες συμπαράστασης στους αλλοδαπούς. Κάποια άλλη φορά φώναζε ότι όλοι οι πολιτικοί είναι ίδιοι. Την τελευταία φορά που τον είδα ήταν σε μια δημοσκόπηση. Ναι ξέρω τι θα μου πείτε. Δείχνουν οι δημοσκοπήσεις και αυτούς που παίρνουν μέρος; Όχι βέβαια, αυτός παρευρισκόταν στην εκπομπή αυτή, ως αντιπροσωπευτικό δείγμα. Το οποίο «αντιπροσωπευτικό δείγμα», σύμφωνα με τις μετρήσεις της δημοσκόπησης ανήκει:
Στο 90% αυτών που βγήκαν στην πλατεία γιατί το κράτος του πήρε τα λεφτά μέσα από την τσέπη.
Στο 99% του παραπάνω 90%, διότι αν τους τα ξαναβάλει το κράτος στην τσέπη, θα ξαναχωθούν στην γλυκιά θαλπωρή του καναπέ τους.
Στο 1/3 του πληθυσμού που ζει στα όρια της φτώχειας, και ταυτόχρονα στις δημοσκοπήσεις φέρεται να υποστηρίζει το 42% των λεγόμενων μνημονιακών κομμάτων ή το 12% της νεοφασιστικής οργάνωσης.
Στο 75% αυτών που βρίζουν πατόκορφα ως πουλημένους και φερέφωνα τους μεγαλοδημοσιογράφους των καναλιών και ταυτόχρονα στο 80% αυτών που τα παρακολουθούν ανελλιπώς.
Στο 80% αυτών που πιστεύουν ότι μεγάλο μέρος από τα δεινά της χώρας οφείλονται στους κερατάδες τους μετανάστες, ενώ ταυτόχρονα δηλώνουν ότι θα απασχολούσαν στην δουλειά τους μετανάστες, λόγω της φθηνής εργασίας.
Στο 65% αυτών που θεωρούν τα τούρκικα σίριαλ αντεθνικά και υποκουλτούρα και ταυτόχρονα σταματούν κάθε δραστηριότητά τους για να παρακολουθήσουν τον «Σουλεϊμάν τον μεγαλοπρεπή».
Να μη σας κουράζω όμως με τους υπόλοιπους δείκτες της δημοσκόπησης.
Σκέφτομαι ότι αν ξαναδώ σε καμία πλατεία το «αντιπροσωπευτικό δείγμα» θα έχω δίλημμα: Να κάνω τον μαλάκα ή να του κάνω προξενιό την Τρέμη με κουμπάρο τον Πρετεντέρη;