Πολλές φορές είναι ένας μάταιος αγώνας μεταξύ του πρέπει και του επιθυμώ. Μεταξύ του συμβατού με τα κοινωνικά δεδομένα και του ασυμβίβαστου του έρωτα, με την πρωταρχική έννοια της λέξης. Της έλξης προς το ωραίο, προς ότι σε εμπνέει και σε απογειώνει ως άνθρωπο κι όχι εκείνο που σε κρατά δέσμιο και αυτοκαταστροφικό. Πως όμως να ξεχωρίσεις τις έννοιες της δημιουργίας και της απραξίας, όταν συγκατοικούν και συγκρούονται στο μυαλό σου απ το ίδιο αιτιατό, απ την σύγκρουση του πρέπει με το θέλω.
Ο καθωσπρεπισμός με σκοτώνει, σκοτώνει την σκέψη μου, αλλοτριώνει τα συναισθήματά μου, με αποξενώνει απ την φύση μου. Σκλάβο με υποτάσσει σε ξένα δουλέματα, σε ξένες εντολές, σε ξένα πρέπει. Με γεμίζει ενοχές ακόμα και για το ποιο ωραίο πράγμα, το πιο ανθρώπινο, εκείνο που γεμίζει νέκταρ του έρωτα της ψυχές και επουλώνει της πληγές που μας δημιουργούν άθελά τους κάποιοι λεγόμενοι συνάνθρωποι, κουρντισμένοι και προγραμματισμένοι να εκτελούν εντολές αφού πρώτα τις αφομοίωσαν και τις έκαναν δικές τους κτητικές επιθυμίες.
Στα μούτρα σας τρίβω τα πλούτη σας, στη φωτιά πετώ τον έξωθεν φιλανθρωπισμό σας, επιλέγω την σύγκρουση, γιατί μόνο αυτή μπορεί να με αναγεννήσει, να με ξανακάνει αν αυτοπροσδιοριστώ μακριά απ τα κλισέ σας, του ασυμβίβαστου έρωτα προς το ωραίο. Ναι είμαι έκπτωτος απ τον κόσμο σας, αλλά τα τσακισμένα φτερά μου αντέχουν να σηκώσουν τα πάθη μου, ενώ τα λουστραρισμένα δικά σας δεν μπορούν να σηκώσουν τον βούρκο της ψυχής σας. (Άκης Ντάνος)