H απέναντι όχθη του Βασίλη Καπετάνιου
Ο Λαγός με τη φινετσάτη σβελτάδα του έφτασε στον κάμπο του Μεγάλου Μοσχαριού.
-Φιλαράκο μήνυμα από τον Μεγάλο Ταύρο. (Και του πέταξε ένα κούφιο κόκκαλο με το μήνυμα του Ταύρου).
-Τι χρωστάω Λαγέ;
-Τίποτα, με πλήρωσε τρία καρότα ο Μεγάλος Ταύρος.
Στο Μεγάλο Δάσος, την πατρίδα του Λαγού, μέχρι πριν λίγο καιρό δούλευαν με το σύστημα της ανταλλακτικής οικονομίας. Ήθελε ο λαγός καρότα, αν δεν έβρισκε, μάζευε από το λιβάδι χόρτα και κατέβαινε στο παζάρι. Μέσα από διαδοχικές ανταλλαγές εξασφάλιζε τα καρότα του. Τον τελευταίο καιρό στο σύστημα αυτό προστέθηκε και η ανταλλακτική παροχή υπηρεσιών. Ο Μεγάλος Ταύρος θα ήθελε πολύ χρόνο και κόπο για να μεταφέρει το μήνυμα του στον φίλο του το Μοσχάρι. Έτσι ο γρήγορος Λαγός εξασφάλιζε τα καρότα του εκτελώντας ταχυδρομικές υπηρεσίες.
Στην κοινωνία του μεγάλου δάσους ήταν άγνωστες λέξεις οι έννοιες του πλούτου, του τόκου, του επιτοκίου, το δάνειο οι δόσεις. Ούτε τάξεις υπήρχαν και για αυτό τον λόγο δεν υπήρχε Διοικητήριο και λοιπές δυνάμεις εξουσίας. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι ήταν μια αταξική κοινωνία που λειτουργούσε επί των ενστίκτων και επί των αναγκών. Με αυτές τις συνθήκες επικρατούσε μια ζωική αρμονία και ισορροπία στο Μεγάλο Δάσος. Τα πράγματα άλλαξαν μέσα σε μια δεκαετία όταν η πονηρή Αλεπού έφερε καινά δαιμόνια στο Μεγάλο Δάσος.
Δεν ξέρουμε για πιο λόγο ή κάτω από ποιες συνθήκες βρέθηκε η Αλεπού στην Ζούγκλα, αλλά εκεί βρήκε τον παράδεισο της. Τον πρώτο που συνάντησε μπροστά της ήταν ένα μεγαλόσωμο αλλά πολύ πλαδαρό και χαμηλών τόνων Λιοντάρι.
-Λιονταράκο ξέρεις καμιά δουλίτσα για να βγάλω και εγώ το ψωμάκι μου;
Το Λιοντάρι σήκωσε με πολύ μεγάλη προσπάθεια τα ασήκωτα βλέφαρα του.
-Τι δουλειά μωρή, Αλεπού εδώ δεν δουλεύει κανένας.
-Καλά και πως εξασφαλίζετε την τροφή σας;
-Να (το Λιοντάρι κάτω από την μεγάλη του χαίτη έβγαλε ένα κινητό τηλέφωνο τελευταίας τεχνολογίας) τούτο το τηλέφωνο ξέρει πότε πεινάω και με ειδοποιεί, εγώ καλώ το ταχυφαγείο και μου φέρνουν το φαγητό μου.
-Καλά και πως το ανταλλάσεις;
-Δεν ανταλλάσω τίποτα, χρεώνω την πιστωτική μου κάρτα.
-Και που παίρνω τέτοια κάρτα;
-Στην τράπεζα που αλλού; Έχεις κάτι να βάλεις ενέχυρο για να πάρεις το δάνειο της πιστωτικής.
-Σαν τι δηλαδή;
-Εγώ για το δάνειο πιστωτικής κάρτας που πήρα, έβαλα ενέχυρο την πάνω πλευρά του ποταμού που ήταν και η περιοχή την οποία έλεγχα.
-Και βέβαια και εγώ μπορώ να δηλώσω όλο τον ποταμό του Μεγάλου Δάσους.
-Δικός σου είναι;
-Βεβαίως.
Με μαύρα γυαλιά στα μάτια, δανεικό το κουστούμι ενός πιγκουίνου κρατώντας μια μαρμάρινη πλάκα η αλεπού μπήκε στην μεγάλη τράπεζα.
-Σύμφωνα με αυτό το μαρμάρινο παραστατικό είστε ο ιδιοκτήτης του ποταμού του Μεγάλου Δάσους (της είπε ένα φαφούτης Αρκούδος).
-Βεβαίως, βεβαίως (είπε η πονηρή Αλεπού).
-Μπορούμε να σας εξασφαλίσουμε ένα πολύ μεγάλο κεφάλαιο και πολλές πιστωτικές κάρτες με ενέχυρο τον ποταμό.
-Πολύ ευχαρίστως. Μπορώ να σας ρωτήσω και κάτι ακόμα;
-Τι είναι το μεγάλο αυτό κτήριο απέναντι από την τράπεζα σας;
-Είναι το Κυνοβούλιο.
-Τι είναι αυτό;
-Τα σκυλιά τα οποία προστατεύουν το διατραπεζικό σύστημα, είναι χωρισμένα σε κόμματα και εκπροσωπούν τον λαό!!!
-Πως θα μπορούσα να παρακολουθήσω την λειτουργία του Κυνοβουλίου;
-Με το κεφάλαιο που διαθέτετε μπορούμε να σας εξασφαλίσουμε και το καλύτερο θεωρείο.
-Πως μπορώ να πάω εκεί;
-Θα σας δώσω ένα ειδικό πάσο, θα μπαίνετε στην τράπεζα, θα κατεβαίνετε στο υπόγειο και η κυλιομένη σκάλα 1 θα σας πηγαίνει στο θεωρείο 1.
Εκείνα τα χρόνια το Κυνουβούλιο είχε μια υπόγεια διασύνδεση με το διατραπεζικό σύστημα, από τον υπόγειο αυτό διάδρομο πέρναγαν και τα κουτιά γεμάτα με τα κόκκαλα των σκύλων. Παράδοση που μάλλον συνεχίστηκε στους αιώνες.
Η Αλεπού δεν έχανε συνεδρίαση για συνεδρίαση, μελετούσε με πάθος το Κυνοβουλευτικό σύστημα και κατέστρωνε τα σχέδια της για το Μεγάλο Δάσος. Περνούσε πολλές ώρες με τον φαφούτη Αρκούδο και καταλάβαινε την μεγάλη δύναμη του τραπεζικού συστήματος. Ένα απόγευμα είδε σε μια γωνία του δρόμου το μεγάλο Λιοντάρι να της απλώνει το χέρι για ελεημοσύνη, πρόσεξε ότι ούτε νύχια στα δάκτυλα του. Ο ατρόμητος βασιλιάς επαίτης!
-Τα έχασα όλα (της είπε), με έφαγαν τα σκυλιά οι πολιτικοί με τις διαβεβαιώσεις τους και οι τραπεζίτες.
-Ας πρόσεχες, του είπε περιφρονητικά και του πέταξε μια προπληρωμένη πιστωτική κάρτα. (Γέμισε λάσπες η περήφανη χαίτη του λιονταριού από τις υποκλίσεις).
Τρόμαξαν να την γνωρίσουν την πονηρή Αλεπού όταν γύρισε στο Μεγάλο Δάσος. Μαζί της έφερε ολόκληρα φορτηγά με εργάτες και εξοπλισμό. Ήταν πράγματι πανούργο το σχέδιο της, είχαν ευθύνη και αυτοί που την άφησαν να το εφαρμόσει. Πρώτα έχτισε ταχυφαγεία με διάφορες λιχουδιές και δίπλα από κάθε ταχυφαγείο μία τράπεζα. Τα ζώα το βρήκαν μεγάλη ευκολία να υποθηκεύουν την περιουσία του δάσους και να αποκτούν λογαριασμούς και πιστωτικές κάρτες. Από αυτάρκεις κάτοικοι του Μεγάλου Δάσους έγιναν εξαρτημένοι καταναλωτές. Σε μια μεγάλη ανοικτή συγκέντρωση στο μεγάλο πλάτωμα η πονηρή αλεπού ανέπτυξε την θεωρία της.
-Αγαπητοί κάτοικοι του δάσους, για την καλύτερη ασφάλεια του δάσους, των ταχυφαγείων αλλά και των καταθέσεων σας πρέπει και εμείς να αποκτήσουμε Κυνοβούλιο.
-Μας εμείς δεν έχουμε σκυλιά.
-Θα σας φέρω εγώ και μάλιστα είναι αναφαίρετο δημοκρατικό δικαίωμα σας να διαλέγεται ποια ράτσα σκύλων θα διοικεί το Κυνοβούλιο.
Τα κατάφερε μια χαρά όχι μόνο δέσμευσε όλη την περιουσία του δάσους, όχι μόνο είχε εξαρτημένους τους κατοίκους από τα ταχυφαγεία δίχασε και τα ζώα ανάλογα με την ράτσα των σκύλων που ψήφιζαν για τον Κυνοβούλιο. Κατά τα πρότυπα της Ζούγκλας ένας υπόγειος διάδρομος συνέδεε το Κεντρικό Υποκατάστημα με το Κυνοβούλιο. Τα πράγματα πήγαιναν θαυμάσια για την πονηρή αλεπού με την δύναμη του χρήματος έλεγχε τα πάντα. Μαύρα δάνεια έδινε σε όλα τα κόμματα των σκύλων και αυτοί γαύγιζαν υποταγμένοι στον εθνικό ευεργέτη. Η τράπεζα της Ζούγκλας έτριβε τα χέρια της, η Αλεπού αποδείχτηκε χρυσορυχείο, μια νέα μεγάλη αγορά βρέθηκε μπροστά τους τουλάχιστον για λίγα χρόνια. Η τράπεζα της Αλεπούς ξεζούμιζε το δάσος και αυτοί ξεζούμιζαν την τράπεζα της Αλεπούς.
Οι σχέσεις με την Αλεπού διαταράχθηκαν λίγο όταν έκανε ένα παράτολμο άνοιγμα στην Παγωμένη Στέπα. Αλλά τα κατάφερε μια χαρά και εκεί. Από το παγωμένο βορρά ερχόταν πακτωλός «βρώμικου» χρήματος, για αποταμίευση στις τράπεζες του Μεγάλου Δάσους. Όλα τα ζώα ευημερούσαν. Ακόμα και ο γρήγορος Λαγός είχε αγοράσει, με δάνειο φυσικά, μηχανή μεγάλου κυβισμού. Ήταν λίγο αστείο το θέαμα να τον βλέπεις να οδηγάει αυτή την μηχανή και φαίνονται μόνο τα αυτιά του.
Η πονηρή Αλεπού συνέχιζε το καταστροφικό της έργο μέχρι που αντιλήφτηκε ότι η Ζούγκλα αντιμετώπιζε ενεργειακά προβλήματα, στέρευε ο ποταμός του Λιονταριού. Βιαστικά απέσυρε μεγάλα κεφάλαια στα Ανατολικά Νησιά. Τώρα πια όλο το τραπεζικό της σύστημα ήταν μια φούσκα έτοιμη να σπάσει.
Ο Φαφούτης Αρκούδος κόντεψε να πάθει εγκεφαλικό όταν του αποκάλυψε ότι με το μεγάλο ποτάμι που ζητούσε για τα δανεικά ήταν και αυτό μια φούσκα. Γιατί δεν της ανήκε. Φαίνεται ότι τότε βγήκε η παροιμιώδης φράση «ποιος θα πληρώσει το μάρμαρο;» Η πονηρή Αλεπού όμως είχε ανάγκη την τραπεζική ενίσχυση του Αρκούδου γιατί λεφτά δεν υπήρχαν στις τράπεζες παρά μόνο τυπωμένα νούμερα στα βιβλιάρια. Κάποιοι σκύλοι από το Κυνοβούλιο των Ανατολικών Νήσων έστειλαν μήνυμα στην Ζούγκλα ότι εκεί είχαν μεταφερθεί μεγάλα κεφάλαια. Ήξερε η Ζούγκλα ότι λεφτά δεν υπήρχαν στο Δάσος.
-Αν θέλετε βοήθεια 17 δισεκατομμυρίων Δασίν πρέπει, 5,8 να τα βρείτε από τις δικές σας τράπεζες. (Ήταν η σκληρή απαίτηση της Ζούγκλας).
Το οικοδόμημα της πονηρής Αλεπούς κινδύνευε. Η φούσκα θα έσκαγε στα μούτρα της. Ντυμένη λαϊκός επαναστάτης ηγήθηκε του μεγάλου συλλαλητηρίου που φώναζε «όχι στα μέτρα», τα σκυλιά του Κυνοβουλίου της ήταν μιλημένα και υποταγμένα. Η ληστεία δεν έπρεπε να φανερωθεί.
-Για άλλη μια φορά ο περήφανος λαός του Δάσους είπε το «όχι» του.
Και τα περήφανα ληστεμένα ζώα ούρλιαζαν από εθνική περηφάνια. Στην Ζούγκλα άνοιγαν σαμπάνιες στην υγεία της Αλεπούς. Και το τραπεζικό σύστημα κατέρρεε, και οι πολίτες του Δάσους θα γίνονταν σκλάβοι τους και το μεγάλο ποτάμι θα αγόραζαν για ένα κομμάτι ψωμί.
Ποιος θα πληρώσει το μάρμαρο; Μα ο λαός φυσικά!!!
*Η ιστορία σχεδόν δεν είναι φανταστική, την «έφτιαξε» ένα μήνυμα που έστειλε ο Γιάννης από την Κύπρο, ένα άρθρο του Δημήτρη Καζάκη, από όπου και το απόσπασμα: Οι τραπεζίτες, ή μεγαλοκαρχαρίες που το έπαιζαν εθνικοί επενδυτές και μεγαλοπαράγοντες της οικονομίας λεηλάτησαν κυριολεκτικά διαμέσου των τραπεζών τους το χρήμα που υπήρχε σ’ αυτές – κυρίως σε καταθέσεις – μαζί με τα πολιτικά κόμματα και τις κυβερνήσεις Ελλάδας και Κύπρου. Σήμερα οι καταθέσεις αυτών των τραπεζών υπάρχουν μόνο σε κομματικά ταμεία, λογαριασμούς παράκτιων εταιρειών ανά τον κόσμο, σε ομόλογα και παράγωγα του εξωτερικού και σε άλλες σκιώδεις τραπεζικές επενδύσεις κρυμμένες στις διεθνείς αγορές κεφαλαίου.