ΠΑΝΤΑ ήμουν αντίθετος στο να απεργούν οι εκπαιδευτικοί πάνω στις εξετάσεις. Είχα ζήσει και `γω την αγωνία των εξετάσεων, ίσως και σε ψηλότερο βαθμό ακόμα απ ότι τα παιδιά σήμερα και μπορούσα να μπω στην ψυχολογία του μαθητή. Του μαθητή κι όχι του γονιού, γιατί πάντα θεωρούσα πως για ότι συνέβαινε, ο γονιός έφερνε κι αυτός ευθύνη.
ΘΕΟΡΟΥΣΑ πως οι εκπαιδευτικοί μετέτρεπαν τα παιδιά σε σάκο του μποξ, αλλά και πως κι πολιτεία τα χρησιμοποιούσε σαν ανάχωμα στις επιθέσεις των εκπαιδευτικών. Μια ιδιότυπη ομηρία των παιδιών μέσα σε ένα συνδικαλιστικό δίχτυ και κρατικά βαρίδια βυθού. Απ την μια μεριά οι εκπαιδευτικοί φώναζαν για τα δίκαια αιτήματά τους και απ την άλλη οι μαθητές είχαν δικαίωμα για απρόσκοπτες εξετάσεις.
ΤΑ ΧΡΟΝΙΑ μπορεί να πέρασαν, αλλά τα αιτήματα των εκπαιδευτικών όχι απλά παρέμειναν τα ίδια, πέρα απ το απαξιωτικό για την εκπαίδευση αίτημα να συνεδριάζουν -συνδικαλίζονται τις ώρες εργασίας για να μην χάσουν απ τον ελεύθερο χρόνο τους το οποίο και πέτυχαν. Σήμερα μάλιστα με την μισθολογική μείωση που υφίστανται, έχουν κάθε λόγο να διεκδικούν δυναμικά την δικαίωσή τους. Όμως πότε θα εισακουστούν; Η εύκολη λύση λέει την μέρα των εξετάσεων!!! Η δύσκολη και σωστότερη : Απεργία διαρκείας και όχι μιας μέρας όπως ήταν μέχρι σήμερα.
ΚΙ ΟΙ ΜΑΘΗΤΕΣ; Θύματα ενός παιδαγωγικού συστήματος που παράγει υποχείρια των επιχειρήσεων και διαφημιστές της κρατούσας ιδεολογίας. Ξέχασαν πως συμμαθητές τους λιποθυμούσαν στα σχολεία από την πίνα. Πως σε πολλά απ αυτά δεν υπάρχει κάν θέρμανση ή μέχρι τέλος της χρονιάς παρέμεναν κενές θέσεις εκπαιδευτικών. Ξέχασαν πως η έλλειψη κοινωνικής πολιτικής στους οδήγησε στην παραπαιδεία των εξοντωτικών οικονομικά φροντιστηρίων.
ΚΑΙ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ που τόσο πολύ σήμερα ενδιαφέρεται μπας και διαταραχθεί η πορεία των μαθητών στις εξετάσεις; Δεν είναι αυτό που έφτασε την ανεργία των νέων πάνω από 30%, που τους καθόρισε τους μισθούς τους στα 300ευρώ, που υποθήκευσε το μέλλον τους στις πολυεθνικές του κόσμου; Με πιο δικαίωμα χύνει κροκοδείλια δάκρυα και τα ΜΜΕ του προσφέρουν χαρτομάντιλα για να μην λεκιαστεί το φόρεμα της εξουσίας;
ΕΝΑΣ φαύλος κύκλος αντιθέσεων και συγκρούσεων, χωρίς προοπτική λύσης. Οι τυχάρπαστες απεργίες δεν λύνουν τα προβλήματα τα οξείνουν και απογοητεύουν όσους πραγματικά αγωνίζονται. Μια είναι η λύση, η πραγματική κατάρρευση αυτού του καρκινώματος που κάποιοι ονομάζουν κράτος, κι αυτό μόνο με έναν τρόπο γίνεται, που σπάει ακόμα και την επιστράτευση, με την”γενική απεργία διαρκείας”