Φώτης Κολεβέντης: Επιστροφή στο δήμο, παρά τα μεγαλεία της ΓΣΕΕ
Τον γνώρισα στις αρχές της δεκαετίας του ’90. Αεικίνητος, παθιασμένος. Αυτά ήταν τα πρώτα επίθετα που μου ήρθαν στο μυαλό. Είκοσι χρόνια μετά, ο Φώτης Κολεβέντης, αναπληρωτής πρόεδρος πια της ΓΣΕΕ, θέλει τον εργαζόμενο να μπορεί να χαμογελά. Ονειρεύεται την πόλη του να τραβά το δρόμο της ανάπτυξης και παραμένει «ένας απλός πολίτης» με περίσσεμα ανησυχιών και ευαισθησίας.
«α»: Σχεδόν 25 χρόνια στο τιμόνι του Εργατικού Κέντρου Άργους, κάτι δηλαδή σαν ισόβιος, θα μπορούσαμε να πούμε, πρόεδρος. Τι ακριβώς σημαίνει για σένα αυτό; Αναγνώριση των προσπαθειών σου ή έλλειψη νέων στελεχών που θα μπορούσαν να βγουν μπροστά και να αναλάβουν ενεργούς ρόλους;
Φ. ΚΟΛΕΒΕΝΤΗΣ: Και τα δυο. Αλλά κυρίως, υπάρχει μια αμφίδρομη επικοινωνία με τον κόσμο της εργασίας και ιδιαίτερα με τις αδύνατες τάξεις στον τόπο μας, πολύ περισσότερο σήμερα που η αλληλεγγύη είναι ίσως το ζητούμενο για όλους μας, σε μια χώρα που μαστίζεται από φτώχεια, ανέχεια και βαρβαρότητα. Όσον αφορά τους νέους, υπάρχει πράγματι μια αποστροφή αλλά είναι σίγουρο ότι οι νέοι εργαζόμενοι που είναι σήμερα στη διοίκηση του Εργατοϋπαλληλικού Κέντρου Αργολίδας θα υποχρεωθούν να αναλάβουν τις ευθύνες τους απέναντι στον κόσμο της εργασίας.
«α»: Ξεκίνησες από συνδικαλιστής σε ένα μικρό επαρχιακό εργατικό κέντρο για να ανελιχθείς σε έναν από τους κορυφαίους συνδικαλιστές της χώρας και να συνδιαλέγεσαι με τους πλέον υψηλόβαθμους παράγοντες της πολιτικής μας σκηνής. Πόσο εύκολο ήταν αυτό και τι σου έχει αφήσει αυτή η πορεία;
Φ. ΚΟΛΕΒΕΝΤΗΣ: Είναι πράγματι πολύ δύσκολο ένας επαρχιώτης συνδικαλιστής να φθάσει στην Εκτελεστική Επιτροπή της κορυφαίας συνδικαλιστικής οργάνωσης. Η ΕΕ της ΓΣΕΕ στελεχωνόταν πάντα, εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων, από Αθηναίους συναδέλφους λόγω του ότι αυτοί και ήταν πιο κοντά στην εξουσία και εκπροσωπούν τη μισή σχεδόν εργατική δύναμη της ΓΣΕΕ. Τώρα τι μου άφησε αυτό το ταξίδι; Πιστεύω ότι έφθασα στο πιο ψηλό σκαλοπάτι και είδα τον παράδεισο από πλευράς εμπειριών, γνώσεων, τρόπου σκέψης και πάρα πολλά αλλά, καλά και άσχημα. Όσον αφορά τη λειτουργία της πολιτικής και κοινωνικής ζωής του τόπου μας πάντως είναι μια εμπειρία πάρα πολύ μεγάλη που δεν πίστευα ότι θα τη γευθώ. Και αν ξεκινούσα ξανά την πορεία από την αρχή σίγουρα θα ήθελα να την ξαναγνωρίσω.
«α»: «Εργατοπατέρες», «άνθρωποι που δεν έχουν δουλέψει ποτέ» είναι χαρακτηρισμοί που συχνά συνοδεύουν τους συνδικαλιστές τα τελευταία χρόνια. Πού οφείλεται πιστεύεις αυτή η απαξίωση σε μεγάλη μερίδα του κόσμου; Τι θα απαντούσες με το χέρι στην καρδιά;
Φ. ΚΟΛΕΒΕΝΤΗΣ: Η χώρα ως γνωστόν περνάει κρίση και αυτό έχει ως αποτέλεσμα όλη η πολιτική και κοινωνική σκηνή να είναι στο κάδρο των επιπλήξεων και της κριτικής από ανθρώπους που έχασαν τη δουλειά τους, από νέους και νέες που δε μπορούν όχι μόνο να βρουν δουλειά αλλά δεν έχουν καν δικαίωμα στην ελπίδα και στο όνειρο. Έτσι λοιπόν και αυτή η απαξίωση είναι φυσιολογική και αναμενόμενη. Γι’ αυτό και το συνδικαλιστικό κίνημα σήμερα, μετά το 35ο συνέδριο, άλλαξε πορεία, στόχους, στρατηγική και φυσιογνωμία και προσπαθεί να εναρμονισθεί με τα σύγχρονα προβλήματα και με τις νέες αναζητήσεις. Είναι πράγματι άλλη η εποχή που ζούμε σήμερα. Έχουμε ξεχωριστές υποχρεώσεις και ξεχωριστά δικαιώματα και οφείλουμε να τα παλέψουμε εάν θέλουμε να είμαστε δίπλα, κοντά και συναδερφικά με την κοινωνία.
«α»: Μετά τις τελευταίες εκλογές στη ΓΣΕΕ βρίσκεσαι πια στην πολύ σημαντική θέση του αναπληρωτή προέδρου της. Τι οραματίζεσαι στο βάθος της τριετούς θητείας σου και τι μπορεί να σημαίνει για το νομό αυτός σου ο ρόλος;
Φ. ΚΟΛΕΒΕΝΤΗΣ: Ελπίδα μου είναι μετά την τριετία να μπορώ να βλέπω τον κόσμο της εργασίας στο νομό μου, και όχι μόνο, να ελπίζει να ονειρεύεται και να μπορεί να χαμογελά. Να προσπαθήσω να δημιουργηθούν νέες θέσεις εργασίας και προγράμματα εκπαίδευσης με τη βοήθεια του Επιμελητηρίου, των εμπορικών συλλόγων, των αγροτικών συλλόγων και των θεσμικών πολιτικών παραγόντων του νομού μας. Σήμερα περισσότερο από κάθε άλλη εποχή έχουμε ανάγκη τη συνεργασία όλων και την αλληλεγγύη και ο κόσμος το απαιτεί αυτό και θα μας κρίνει αυστηρά και με κριτήρια όχι κομματικά αλλά πολιτικά. Σήμερα αυτό που λείπει από την κοινωνία δεν είναι τα πολιτικά κόμματα αλλά οι πολιτικές. Και οι πολιτικές πρέπει να αλλάξουν εάν θέλουμε να ατενίζουμε το μέλλον και κυρίως των νέων ανθρώπων με κοινωνική και πολιτική αισιοδοξία.
«α»: Θεωρείς ότι υπάρχει φως στο τούνελ των εργασιακών ή οι όποιες κατακτήσεις του κινήματος έχουν χαθεί ανεπιστρεπτί;
Φ. ΚΟΛΕΒΕΝΤΗΣ: Πιστεύω κατ’ αρχήν ότι η ελπίδα πεθαίνει τελευταία. Αλίμονο αν ως συνδικαλιστής πίστευα ότι δεν υπάρχει φως στο τούνελ. Υπάρχουν διαβεβαιώσεις από τους τρεις αρχηγούς των κομμάτων που στηρίζουν την κυβέρνηση, μετά και από τη συνάντηση που είχαμε μαζί τους, ότι ο ήλιος θα αρχίσει και πάλι να ανατέλλει στο τέλος του 2014, εφόσον βέβαια κι εμείς αλλάξουμε νοοτροπία και τρόπο σκέψης και δεν εξακολουθούμε να ζούμε με όνειρα και ελπίδες που δεν είναι δυνατό να πραγματοποιηθούν στη σύγχρονη εποχή. Το εργατικό κίνημα βέβαια όπως γνωρίζουμε, βάλλεται σε ολόκληρο τον κόσμο και όχι μόνο στην πατρίδα μας. Το κεφάλαιο και οι εργοδότες κάνουν τη δουλειά τους και εμείς σαν εργαζόμενοι θα πρέπει να κάνουμε τη δική μας. Δεν απεμπολούμε τις διεκδικήσεις μας ούτε τα οράματά μας και γι αυτό κάθε 15 μέρες θα συνεδριάζει το διασυντονιστικό όργανο και θα αποφασίζει κοινές αντιδράσεις στη μνημονιακή λαίλαπα. Η ΓΣΕΕ, η ΑΔΕΔΥ, η ΓΣΕΒΕΕ, η ΕΣΕΕ, το ΓΕΩΤΕΕ, ο ΔΣΑ, η Ελληνική Οδοντιατρική Ομοσπονδία, το Οικονομικό Επιμελητήριο Ελλάδας, ο Πανελλήνιος Ιατρικός Σύλλογος, η ΠΑΣΕΓΕΣ, ο Συμβολαιογραφικός Σύλλογος Αθηνών και το Τεχνικό Επιμελητήριο Ελλάδας αποφάσισαν στην παρούσα φάση την ανάδειξη θεμάτων που άπτονται ενός κοινωνικού κράτους, ενός κράτους δικαίου ενόψει μάλιστα της ελληνικής προεδρίας στην ΕΕ το πρώτο εξάμηνο του 2014. Ως πλαίσιο ορίστηκε η θεσμική και κινηματική δράση των φορέων που θα συνεργαστούν, ο κύκλος μάλιστα των οποίων θα διευρυνθεί τις αμέσως επόμενες μέρες.
«α»: Παράλληλα με τη συνδικαλιστική σου δράση δήλωσες παρών και στα δημοτικά πράγματα για να παραιτηθείς όμως από τη θέση του Δημοτικού Συμβούλου δύο περίπου χρόνια μετά. Μια παραίτηση που συνοδεύτηκε από πλήθος υποθέσεων και ερωτηματικών. Ποια η σχέση σου σήμερα με τη Δημοτική Αρχή;
Φ. ΚΟΛΕΒΕΝΤΗΣ: Παραιτήθηκα γιατί απογοητεύτηκα. Η μέχρι σήμερα πορεία μου στα δημοτικά δρώμενα δεν είχε ποτέ ως κριτήριο την οποία θέση αντιδημάρχου ή δημοτικού συμβούλου, αλλά την προσφορά στην κοινωνία. Διαπίστωσα ότι και η σημερινή δημοτική αρχή πατάει στα ιδία μονοπάτια της ανυπαρξίας, της αποτυχίας και της αναποτελεσματικότητας. Έχω πολύ καλές σχέσεις με τους δημοτικούς συμβούλους όλων των παρατάξεων και συζητάμε πολλές φορές για το μέλλον αυτής της κοινωνίας και τι λύσεις υπάρχουν.
«α»: Υπάρχει σκέψη στο πίσω μέρος του μυαλού σου για πιθανή επάνοδο στα δημοτικά πράγματα με κάποιον άλλο ίσως συνδυασμό ή η απογοήτευση που λες πως ένιωσες είναι απαγορευτική για μια τέτοια κίνηση;
Φ. ΚΟΛΕΒΕΝΤΗΣ: Εγώ, όπως σου είπα, είμαι βαθιά ευαισθητοποιημένος για τα θέματα της πόλης. Έτσι βρίσκομαι σε διαδικασία συζητήσεων με συμβούλους όλων των παρατάξεων αλλά και άλλους πολίτες του Άργους έτσι ώστε να δούμε τι μπορεί να γίνει και ποιες λύσεις μπορούν να δοθούν, μέσα από πρωτοβουλίες που μπορούν να υπάρξουν. Η πόλη μας αντιμετωπίζει τεράστια προβλήματα με την ανεργία, το κλείσιμο των επιχειρήσεων, τη μη ανάπτυξη, αλλά και άλλα προβλήματα που δυσκολεύουν την καθημερινότητα του πολίτη. Όλα αυτά χρήζουν άμεσης επίλυσης και μιας άλλης πολιτικής αντιμετώπισης. Αν λοιπόν βρεθεί, που πιστεύω ότι θα βρεθεί, μια ομάδα στελεχών νέων και παλιών που μπορούν να εμπνεύσουν όραμα και ελπίδα και να προτείνουν ουσιαστικές λύσεις τότε είμαι διαθέσιμος να προσφέρω από οποιαδήποτε θέση.
«α»: Η ΓΣΕΕ συχνά έχει αποτελέσει «σκαλοπάτι» και για την πολιτική ανέλιξη των στελεχών της. Οι δικές σου φιλοδοξίες μέχρι πού φτάνουν;
Φ. ΚΟΛΕΒΕΝΤΗΣ: Δεν επεδίωξα ποτέ να ασχοληθώ με την πολιτική ως υποψήφιος βουλευτής ούτε το έχω σκοπό. Εάν το επιθυμούσα θα ήμουν. Παραμένω απλός πολίτης δίπλα στην κοινωνία και κοντά στα μεγάλα προβλήματα και ελπίζω να δω ξανά χαμογελαστά πρόσωπα στον τόπο μου.
