Το Άργος είναι μια πανάρχαια ελληνική πόλη,πρόκειται για την αρχαιότερη πόλη της Ελλάδας που κατοικείται συνεχώς από αρχαιοτάτων χρόνων, χωρίς διακοπή. Είναι ένας τόπος που χιλιάδες άνθρωποι έζησαν, πόνεσαν, χάρηκαν, πέθαναν, γεννήθηκαν, σκοτώθηκαν και φόρτισαν το χώρο με την τεράστια ενέργειά τους. Αποτέλεσμα όλων αυτών ίσως είναι και οι παρακάτω ιστορίες μας που συνέβησαν ή και συνεχίζουν να συμβαίνουν στην ευρύτερη περιοχή.
Ο Ναός Κοίμησης της Θεοτόκου
Πρόκειται για τον αρχαιότερο χριστιανικό ναό της πόλης, που χρονολογείται στις αρχές του 12ου μ. Χ αιώνα. Όπως μπορεί εύκολα να παρατηρήσει ο επισκέπτης, για τη ναοδόμηση έχουν χρησιμοποιηθεί λαξευμένοι και εγχάρακτοι λίθοι από τους κοντινούς αρχαιολογικούς χώρους. Στον ίδιο ναό φυλάσσονταν τα οστά του πολιούχου Αγίου Πέτρου Επισκόπου Άργους μέχρι το 1421, ενώ επίσης εκεί ορκίστηκαν οι πληρεξούσιοι της Τέταρτης Και Πέμπτης Εθνοσυνέλευσης. Στη βορινή πλευρά του ναού, ο οποίος περιβάλλεται και από το μεγαλύτερο νεκροταφείο της πόλης, υπήρχε σύμφωνα με μαρτυρίες παλιών κατοίκων, ένα πολύ μεγάλο ρέμα, το οποίο πλέον έχει σκεπαστεί με έναν διπλό δρόμο και πολλά σπίτια. Κάπου στη νότια πλευρά του σημερινού ναού υπήρχε η νότια πύλη της αρχαίας πόλης και τα τείχη, ενώ σε ολόκληρη την περιοχή, όπως και σε ολόκληρη την πόλη, έχουν ανακαλυφθεί αρχαιολογικά μνημεία και πολλοί τάφοι. Αυτά ως προς την περιοχή και ας τα λάβουμε υπόψη στις ιστορίες που ακολουθούν.
Κάποιοι ερευνητές τονίζουν ότι οριακά φαινόμενα συμβαίνουν κοντά σε παλιά ρέματα ή πάνω σε αυτά. Οι λόγοι δεν είναι ακριβώς κατανοητοί αλλά τέτοιες τοποθεσίες θεωρούνται ως “μεταβατικές” και μάλιστα θεωρείται ιδιαίτερα άσχημο το να περνάει κάποιο υπόγειο ρέμα – ποταμός κάτω από ένα σπίτι. Η προέκταση του αρχαίου ρέματος που αναφέρθηκε, είναι η οδόςπου βλέπετε αμέσως δεξιά από το νεκροταφείο, στην οποία έχουν σημειωθεί πολλά συμβάντα εδώ και περισσότερα από 50 χρόνια.
Αρκετοί κάτοικοι έχουν αναφέρει την ύπαρξη περίεργων θορύβων κατά τις νυχτερινές ώρες. Οι θόρυβοι αυτοί περιγράφονται σαν μεγάλες “σβούρες” που ακούγονται για μερικά δευτερόλεπτα ιδιαίτερα έντονα. Επίσης έχει αναφερθεί θόρυβος σαν “οχλαγωγία”, ενώ δεν είναι λίγοι εκείνοι οι οποίοι ακούν ήχους κανονικών βημάτων στις ταράτσες των σπιτιών τους τις νυχτερινές ώρες, χωρίς φυσικά να μπορούν να εξηγηθούν με κάποιον άλλο λογικότερο τρόπο. Στον ίδιο δρόμο, σε μια απόσταση περίπου 100 μέτρων από το ναό, έχουν διαπιστωθεί και φασματικές παρουσίες να προέρχονται από την περιοχή του ναού και να χάνονται στο δεύτερο σταυροδρόμι. Περίπου στην ίδια απόσταση αναφέρονται και τα ακουστικά φαινόμενα, τα οποία είναι πολύ γνωστά σε Μοναχούς και Μοναχές εάν το ερευνήσετε λίγο, οπότε και θα διαπιστώσετε τι εξήγηση δίνουν. Ας περάσουμε όμως να δούμε μερικές ενδεικτικές ιστορίες όπως μου τις διηγήθηκαν αλλά και όπως τις βίωσα εγώ ο ίδιος σε σχετική έρευνα.
Πριν από περισσότερα από 50 χρόνια δύο αδερφές σηκώθηκαν νωρίς το πρωί για να πάνε στη Λειτουργία των Χριστουγέννων. Η περιοχή τότε ήταν πολύ διαφορετική και υπήρχαν ελάχιστες αγροικίες, ενώ οι κάτοικοι γνωρίζονταν καλά μεταξύ τους, ξέροντας τα πάντα ο ένας για τον άλλο. Λίγα μέτρα πριν φτάσουν στην εκκλησία, είδαν έναν τράγο να πηδάει πάνω στη μάντρα και να ξεφυσάει δυνατά κοιτάζοντάς τες. Ήξεραν καλά πως οι ιδιοκτήτες του σπιτιού που βρισκόταν πίσω από τη μάντρα δεν διέθεταν τέτοια ζώα, όμως ο τράγος τις έβγαλε γρήγορα από την απορία του τι συμβαίνει, καθώς ξαφνικά χάθηκε από τα μάτια τους το ίδιο απότομα όσο είχε εμφανιστεί. Τι μπορεί να ήταν αυτό που είδαν εκείνο το κρύο πρωινό του Δεκέμβρη;
Παλιοί κάτοικοι της περιοχής μου διηγήθηκαν πως κάποτε στον περίβολο του ναού υπήρχαν μερικά δωμάτια τα οποία παραχωρούσε το συμβούλιο του ναού στους εκάστοτε νεωκόρους, ώστε να διαμένουν με την οικογένειά τους. Στα χρόνια μετά τους μεγάλους πολέμους ο τότε νεωκόρος (για τον οποίο δεν κατάφερα να βρω στοιχεία), πλησίασε έναν κάτοικο της περιοχής, ο οποίος νοίκιαζε δωμάτια δίπλα από το σπίτι του. Στην εύλογη απορία του γιατί να νοικιάσει δωμάτιο τη στιγμή που διέμενε δωρεάν, ο νεωκόρος δεν απάντησε. Ήταν μετά από αρκετό καιρό που νοίκιασε το σπίτι που εκμυστηρεύτηκε στον ιδιοκτήτη πως τόσο ο ίδιος όσο και η γυναίκα και τα παιδιά του αναγκάζονταν να κλειδώνονται στο σπίτι τους μόλις έπεφτε ο ήλιος γιατί φοβούνταν με αυτά που έβλεπαν κι άκουγαν. Φωνές, κλάματα, φασματικές παρουσίες, περίεργοι ήχοι, όλα ισχυριζόταν πως δεν μπορούσαν να εξηγηθούν με κάποιον άλλο τρόπο. Έλεγε αλήθεια ή είχε επηρεαστεί από τη δεισιδαιμονία της εποχής και από το οπωσδήποτε όχι ευχάριστο περιβάλλον που διέμενε; Ποτέ κανείς δεν θα μάθει.
Σύμφωνα με τα όσα μου διηγήθηκαν, στο νότιο τμήμα της πόλης, στην περιοχή Ξυρόβρυση, στο δρόμο που οδηγεί στο Δήμο Λέρνας, κατά τη διάρκεια του πολέμου είχαν σκοτωθεί πολλοί Ιταλοί από τους Γερμανούς και είχαν ριχτεί σε έναν ομαδικό τάφο, σε μια περιοχή που υπήρχαν χωμάτινοι λόφοι και σκουπίδια. Από την περιοχή εκείνη κάθε απόγευμα περνούσαν οι εργάτες στα χωράφια που βρίσκονταν λίγο πιο κάτω. Δεν ήταν λίγες οι φορές που είχαν παρατηρήσει φασματικές φιγούρες να κάνουν βόλτες με τις στρατιωτικές μηχανές τους εκεί στους αμμόλοφους και μάλιστα ακουγόταν καθαρά ο ήχος από τις μηχανές τόσο που οι χωρικοί συνήθως απέφευγαν να περνούν από το σημείο εκείνο μετά τη δύση του Ηλίου. Η αλήθεια είναι πως ο τόπος εκείνος έχει μια παράξενη ενέργεια, όχι απαραίτητα αρνητική αλλά σίγουρα σου προκαλεί μια δυσθυμία, παρά τις δεκαετίες που έχουν περάσει. Δεν ξέρω αν έχει κάποια σχέση, πάντως ο τόπος εκείνος βρίσκεται στην ίδια ευθεία με τον προαναφερόμενο ναό, περίπου 1,5 χιλιόμετρα νοτιότερά του.
Στην οδό που βρίσκεται απέναντι από το ναό, όπως είπαμε και προηγουμένως, έχουν κατά καιρούς αναφερθεί φασματικές παρουσίες και περίεργοι ήχοι. Τα φαινόμενα αυτά αναφέρονται εδώ και περισσότερα από 50 χρόνια και στις παλιότερες εποχές συνέβαιναν όχι μόνο τις νύχτες, όπως και είναι πιο συνηθισμένο. Στη σύγχρονη εποχή έχω κι εγώ παραστεί μάρτυρας του ήχου μου αφήνει μια αλυσίδα επάνω στην άσφαλτο του δρόμου. Αρχικά κανείς νομίζει ότι πρόκειται για κάποιο ζώο, ίσως σκυλί που έχει λυθεί, όμως δεν συμβαίνει κάτι τέτοιο. Δεν ήταν λίγα τα βράδια που ο ήχος αυτός, συνοδευόμενος από βήματα που έμοιαζαν με οπλές αλόγου ή κατσίκας έγινε το επίκεντρο της προσοχής των κατοίκων, κυρίως κατά τους καλοκαιρινούς μήνες και μάλιστα μετά τον Ιούλιο. Η αίσθηση που άφηνε, παρόλα αυτά, δεν ήταν φόβου αλλά θλίψης. Οι παλαιότεροι κάτοικοι μου διηγήθηκαν πως το φαινόμενο αυτό είχε σημειωθεί από πριν το 1900, τότε που ακόμη δεν υπήρχε άσφαλτος. Να ήταν άραγε κάποια ψυχή που δεν έβρισκε ανάπαυση; Ποιός ξέρει. Οι κάτοικοι εντούτοις απευθύνθηκαν στην Εκκλησία και τέλεσαν ένα μικρό τρισάγιο προς ανάπαυσιν του άγνωστου πνεύματος και η αλήθεια είναι πως εδώ και μερικά χρόνια ο ήχος αυτός δεν έχει ακουστεί ξανά, εκτός και πρόκειται για περιοδικό φαινόμενο ή αν είναι άλλη η αιτιολογία του.
Δεν είναι λίγες και οι ιστορίες που αφορούν στο Κάστρο της πόλης. Για πολλούς θεωρείται ως ένας στοιχειωμένος τόπος, πιθανώς από τα φαντάσματα όλων εκείνων που έχασαν τη ζωή τους μέσα κι έξω από τα τείχη του στους τόσους πολέμους που έζησε. Δεν έχω παρατηρήσει ποτέ τίποτα στο Κάστρο, παρά το γεγονός ότι αρκετά παλιότερα δεν ήταν λίγες οι φορές που είχα δει από το μπαλκόνι μου ανθρώπους με πυρσούς κατά τις μεταμεσονύχτιες ώρες. Οι φήμες της εποχής ήθελαν το Κάστρο να ήταν ο τόπος συνάντησης πιστών του Σατανά, οι οποίοι μαζεύονταν εκεί και πραγματοποιούσαν τις ακατανόμαστες λατρείες τους. Η αλήθεια είναι πως στην αυτοψία που είχα κάνει είχα βρει σημάδια προσωπικής διαμονής στο χώρο, όπως ίχνη φωτιάς, σκουπίδια και σύμβολα στις πέτρες. Παρόλα αυτά, θεωρώ ότι δεν ήταν παρά οικονομικοί μετανάστες που κατέφευγαν εκεί πάνω για να περάσουν τη νύχτα τους, ελλείψει άλλου χώρου.
ΠΗΓΗ