Πότε θα ξεμπερδέψουμε με την κρίση;

Τὸ ερώτημα ποὺ θὰ πρέπει νὰ μᾶς ἀπασχολεῖ εἶναι τὸ πότε θὰ τελειώσει ἡ κρίση, πότε τελειώνει μιὰ κρίση γενικῶς. Γιὰ νὰ μὴν σᾶς παιδεύω λοιπὸν, μια κρίση τελειώνει ὅταν συμμαζευτοῦν καὶ τακτοποιηθοῦν τὰ στραβὰ ποὺ τὴν δημιούργησαν. Σὲ μᾶς ἐδῶ, ἦταν πολλὰ τὰ στραβὰ και ἀκόμη ὑπάρχουν κρατούμενα. Δηλαδή, γιἀ νὰ γίνω πιὸ σαφὴς, ακὸμη ἔχουμε πολλοὺς δημοσίους ὑπαλλήλους. Ἕνα ἀπ’ τὰ στραβὰ μας εἶναι αυτὸ, ἂν καὶ ὑπάρχουν κι ἄλλα, ποὺ δὲν χρειάζεται νὰ σᾶς πῶ ἐγὼ. Τὰ ξέρετε, ἂν και οἱ περισσότεροι τα αγνοεῖτε ἠθελημένα.
 
Σήμερα θὰ ἀσχοληθοῦμε μὲ ἕνα ἀπ’ τα στραβὰ μας: Τὴν φορολογικὴ μας συνείδηση καὶ τὸ φορολογικὸ μας σύστημα. Θα σᾶς τα κάνω λιανὰ:
 

1. Τὸ κράτος δὲν τὰ ’χει φέρει τα λεφτά ἀπ’ τὸ χωριὸ του. Ἐννοῶ τἀ λεφτἀ για να καλύψει τὶς δαπάνες του. Ἀπὸ μᾶς περιμένει νὰ τὰ εἰσπράξει. Σύμφωνοι;
2. Γιὰ νὰ εἰσπράξει το κράτος πρέπει ἐμεῖς να πληρώνουμε. Ἀλλιῶς δὲν γίνεται.
3. Γιἀ να μὴν αντιδροῦμε στὴν πληρωμὴ καὶ να μὴν ἀποκρύπτουμε εισοδήματα, πρέπει το φορολογικὸ σύστημα νὰ εἶναι δίκαιο. Καὶ δὲν εἶναι.

 
Συσσώρευσαν ἐπὶ τῶν ὤμων τῶν πολιτῶν διάφορα χαράτσια, ἔκτακτες εἰσφορὲς, ΦΑΠ καὶ δὲν ξέρω κι ἐγὼ τὶ ἄλλο, ποὺ ὁδήγησαν μὲν στὴν δημιουργία πρωτογενοῦς πλεονάσματος, ποὺ μπορεῖ νὰ ὁδηγήσει στὴν ἔξοδο ἀπ’ τὴν κρίση, ἀλλὰ δὲν εἶναι δίκαια μέτρα, γιατὶ ὅσο αυτὰ ἰσχύουν, μπορεῖ ἡ κρίση να τελειώσει γιὰ τὸ κράτος, δὲν θὰ τελειώσει ὅμως ποτὲ γιὰ τοὺς βαριὰ φορολογημένους πολίτες. Ἔτσι θα φτάσουμε στὸν ἀντίποδα αὐτοῦ ποὺ ἴσχυε πρὸ ἐτῶν: Ἡ Ἑλλάδα θὰ εἶναι ἕνα πλούσιο κράτος, μὲ πτωχοὺς κατοίκους. Περαστικὰ μας!
 
Ας επιχειρήσουμε τώρα μια ψιλοανάλυση τῶν μέτρων που έχουν ἐπιπέσει ἐπί τῶν κεφαλῶν μας, ὅσα ξέρω δηλαδὴ, γιατἰ, ἐπειδὴ εἶμαι σὰν τὀν Ἰωάννη τὸν Ἀκτήμονα, (βασιλιὰς της Ἀγγλίας ἦταν αυτὀς, ἀδελφὸς τοῦ Ριχάρδου τοῦ Λεοντόκαρδου,) τὸ κράτος δὲν βρίσκει τίποτα σὲ μένα γιὰ νὰ φορολογήσει κι ἔχω βρεῖ τὴν ἡσυχία μου. Αυτὸ ποὺ συχνὰ λέμε, (ἀλλὰ δὲν ἐφαρμόζουμε ποτὲ,) «ἔκαψα τὴν καλύβα μου, νὰ μὴν μὲ τρῶν’ οἱ ψύλλοι». Ξεκινἀμε μὲ τὸ χαράτσι ἐπὶ τῆς ἰδιοκτησίας καὶ τὸν ΦΑΠ. Δηλαδὴ, ἀπορῶ ἐγὼ, ὁ μὴ πληρώνων, τὶ θα πεῖ αυτὸ, κύριε κράτος; Δεν ζοῦμε σὲ… κομμουνιστικὸ παράδεισο, ἀκόμη ἰσχύει ἡ ιδιοκτησία στὰ μέρη μας. Ὅταν τὸ ἀγόρασα, πλήρωσα τὸν ἐργολάβο, ποὺ φορολογήθηκε ἐπειδὴ εἰσέπραξε τὸ ἤδη φορολογημένο χρῆμα μου, πλήρωσα τὴν ΔΕΗ, γιὰ νὰ μοῦ δίνει ρεύμα, ὄχι νὰ μὲ χαρατσώνει, πλήρωσα τον Δῆμο, τὰ πλήρωσα ὅλα καὶ ἐκεῖ, στον συμβολαιογράφο, πρὶν πἐσουν οἱ ὑπογραφὲς καὶ ἀποκτήσω ἰδιοκτησία, πλήρωσα καὶ ἕνα γενναῖο ποσὸ στὴν ΔΟΥ. Ἐρωτῶ λοιπὸν:

1. Μήπως ἔκανα παζάρια τότε και δεν το θυμάμαι; Ὅσα μοῦ ζητήσατε, σᾶς τὰ ’δωσα. Τώρα γιατὶ μοῦ ζητᾶτε τἀ ρέστα;
2. Ἰσχύει ἢ ὄχι τὸ καθεστὼς τῆς ιδιοκτησίας στὴν πατρίδα μας;
3. Ἂν ἰσχύει ἀκόμη, ἂν, δηλαδή, ἀκόμη ἔχω ἰδιοκτησία, μπορεῖτε νὰ μοῦ πεῖτε πότε θὰ ἐλευθερωθεῖ ἡ ἰδιοκτησία μου, ὥστε νὰ εἶναι μόνο δική μου καὶ νὰ μὴν τὴν ἐχουμε μαζικὴ;

 
Ἀπορίες μου κι αὐτὲς, ὅπως καὶ ὁ φόρος ὑπεραξίας, ποὺ ἐμπνεύστηκε κάποιος πανηλίθιος καὶ δὲν ξέρατε, ―ἐπὶ πεντάμηνο,― πῶς νὰ τὸν ἐφαρμόσετε. Ἄλλη άπορία μου: Γιατὶ δὲν ρωτούσατε τὸν (μακάκα) ἐμπνευστὴ τῆς ἰδέας; Τὶ μπορεῖ να σημαίνει ὁ φόρος ὑπεραξίας και γιατἰ ἄφησε ἄνεργους ―καὶ μάλιστα χωρίς ἐπίδομα ἀνεργίας― κάμποσες χιλιάδες συμβολαιογράφους καὶ κτηματομεσίτες; Σκέφτηκε κανεὶς ὅτι ὅλοι αὐτοὶ θὰ ἔπρεπε νὰ τρῶνε αὐτοὺς τοὺς 5 μῆνες τῆς ἀναγκαστικῆς ανεργίας, ποὺ το ἀνεγκέφαλο, ἐπίσημο κράτος τοὺς εἶχε ἐπιβάλει; Δεν πιστεύω! Ἡ αντίδρασὴ σας θὰ ἦταν: Δὲν πειράζει, ἂς αὐτοκτονήσουν καὶ μερικοἰ ἀκὀμη. Τὸ πρωτογενὲς πλεόνασμα νὰ εἶναι καλὰ, ποὺ, δὲν ξέρω γιατὶ, σὰν… ἐκτόπλασμα ἠχεῖ στ’ αὐτιά μου. (Μᾶς γδέρνετε ἢ ἔχω καταλάβει λάθος;)
 
Καλὰ, δὲν ὑπάρχει κάποιος λογιστὴς, φοροτεχνικὸς, κάποιος σχετικὸς τέλος πάντων, ποὺ νὰ μοῦ ἐξηγήσει κι ἐμένα τὶ εἰναι αὐτὴ ἡ ὑπεραξία καὶ ὁ φόρος της; Γιατὶ ἂν σᾶς πῶ τὶ καταλαβαίνω ἐγὼ, θὰ πάρετε τὰ βουνὰ. Πάντως, μὴν ἀνησυχεῖτε, μᾶλλον στραβὰ τὸ ἔχω καταλάβει. Κάτι ἄλλο πρέπει νὰ σημαίνει. Θὰ σᾶς πληροφορήσω, μόλις μοῦ λύσει την ἀπορία μου ἡ λογίστριὰ μου. Ἀκοῦς, Σοφία; Θὰ περάσω αὔριο ἀπὸ τὸ γραφεῖο.
 
Ἂς το σκεφτοῦμε ἔντονα τώρα, μήπως καὶ καταφέρουμε να μποῦμε μέσα στὀ κεφάλι τοῦ ἐμπνευστὴ τοῦ φόρου ὑπεραξίας. Βεβαίως μυαλὸ δὲν πρόκειται νὰ βροῦμε, γιατὶ, ἂν εἶχε μυαλὸ, θὰ ἔβρισκε ἄλλους τρόπους νὰ μᾶς τὰ παίρνει. Μήπως σημαίνει ὅτι ὅσο ἀνεβαίνει η ἀξία τῆς ἰδιοκτησίας μας, θὰ πληρώνουμε κι ἄλλο φόρο; Μπα, δὲν πιστεύω, γιατὶ ἄντε νὰ περιμένουμε τώρα νὰ ἔρθει ὁ ὑδροκέφαλος Περικλῆς, μαζὶ μὲ τὸν Φειδία και τον Ἰκτῖνο (τὸν Καλλικράτη τὸν ἔχουμε, θα τὸ ’χετε ἀκουστὰ,) να ανεγείρουν ἕναν Παρθενῶνα δίπλα ακριβῶς ἀπ’ τὴν ἰδιοκτησία μας, γιὰ νὰ πάρει ἀξία. Καὶ πόσες ἰδιοκτησίες θὰ ἔπαιρναν ἀξία ἔτσι; Τὶ ’ν’ ὁ κάβουρας, τὶ ’ν’ τὸ ζουμί του δηλαδὴ. Δὲν πιστεύω.
 
Τὶ ἄλλο μπορεῖ νὰ εἶναι ὅμως; Τὶ μπορεῖ νὰ πέρασε ἀπ’ τὸ ἄδειο κεφάλι τοῦ ὑπευθύνου, ποὺ θὰ πρέπει να ἦταν ὑψηλά ἱστάμενος, ―ἀπό ὑπουργὸς καὶ πάνω, δηλαδή, ― γιατὶ, ἂν ἦταν χαμηλὰ ἱστάμενος καὶ τοὺς έδινε τὴν ἰδέα χωρὶς νὰ τοὺς δώσει καὶ τὸν τρόπο τῆς ἐφαρμογῆς της, θα ἔπεφτε καρπαζιὰ σβουριχτὴ!
 
Πάντως, κάπως ἔτσι, ἄτσαλα καὶ μουλωχτὰ, ἀποκτήσαμε καὶ φόρο ὑπεραξίας ποὺ ἂν ἔχω καταλάβει σωστὰ, εἶναι ἕνας φόρος ποὺ καταργεῖ τὴν ἰδιοκτησία, ἀφοὺ σε καμιὰ εἰκοσαριὰ χρόνια, τὸ επίσημο καὶ ληστρικὸ κράτος θὰ μοῦ ἔχει πάρει, μαζὶ καὶ μὲ ὅλα τ’ ἄλλα χαράτσια, τὴν συνολικὴ άξία τοῦ ακινήτου ἢ τὸ ἴδιο τὸ ακίνητο κι ἀκόμη θὰ τοὺς χρωστάω.
 
Τελικὸ συμπέρασμα: Ἡ ἰδιοκτησία στὴν Ἑλλάδα ἦταν ἀπὸ χρόνια καταδικασμένη. Εἴτε οἱ ἀριστεροἰ θὰ μᾶς τὴν ἔπαιρναν, εἴτε οἱ δεξιοἰ, ἐνῷ οἱ κεντρῷοι… χτενίζονταν. Εὔχομαι νὰ βγῶ ψεύτης. Ὄχι γιὰ μένα, ἀλλὰ γιἀ σᾶς. Γιὰ μένα τὰ εἴπαμε προηγουμένως: Οὐκ ἂν λάβοις παρὰ τοῦ μὴ ἔχοντος… Τὴν γλίτωσα ἐγὼ!
 
Τὸ σχόλιο ποὺ μόλις διαβάσατε ἦταν μιὰ προσφορὰ τῆς Ἀρτοποιίας-Ζαχαροπλαστικῆς «Ἀλεύρι & Ζάχαρη», Σιδηρᾶς Μεραρχίας 26, Ναύπλιο, μὲ πάντα φρέσκα προϊόντα καὶ ἀγνὰ ὑλικὰ.                                                            
Καὶ
Τοῦ Εἰκαστικοῦ Καφενείου CIЯCULO cooperativa, Βασιλέως Κωνσταντίνου 6, Ναύπλιο, μὲ ὡραιότατο καὶ καλοφτιαγμένο καφὲ, ἐκθέσεις ζωγραφικῆς καὶ φωτογραφίας καὶ μιὰ βιβλιοθήκη, γιὰ νὰ περνᾶμε ἐπωφελῶς τὸν καιρὸ μας.
 
Ἡ ἐπιλογὴ καὶ  ἀνάπτυξη τοῦ θέματος, ὅπως πάντα, δικὴ μου! (Αυτὸ τὸ τελευταῖο σημαίνει ὅτι οἱ χορηγοὶ μπορεῖ νὰ μὴν συμφωνοῦν μὲ τὸ θέμα ἢ μὲ τὴν ἀνάπτυξὴ του, ἀλλὰ, δημοκρατικὰ σκεπτόμενοι, δὲν αντιδροῦν).
 
Φιλικὰ
θεῖος Τάκης