Άνθρωποι-ποντίκια στους υπονόμους του Βουκουρεστίου. Έτσι θα καταλήξουμε κι’ εμείς;
Σιγά σιγά σε όλο τον πλανήτη αναπτύσσονται υπόγειες πολιτείες. Εκεί καταφεύγουν όσοι δεν έχουν στον ήλιο μοίρα. Κλασικό παράδειγμα αποτελεί το Βουκουρέστι.
Το «Παρίσι της Ανατολής» με τα μπαρόκ παλάτια, τα περίτεχνα κτίρια και τις δεντρόφυτες λεωφόρους. Στην επιφάνεια. Γιατί κάτω από τους δρόμους, στο δίκτυο των υπονόμων έχει αναπτυχθεί μια άλλη πόλη. Είναι το υπόγειο βασίλειο των αποκλεισμένων, των απόρων, των αρρώστων και των ναρκομανών. Εκεί όπου ζουν οι Άθλιοι της ανατολικής Ευρώπης.
Οι «ένοικοι των υπονόμων» είναι σχεδόν όλοι τους φορείς του HIV και το ένα τέταρτο αυτών πάσχουν από φυματίωση. Ωστόσο, αφήνονται να σαπίζουν στο σκοτάδι, την υγρασία και το κρύο. Μόνες τους ασπίδες σε όλα αυτά κάποιες λάμπες και οι… αγκαλιές.
Η υπόγεια… πόλη του Βουκουρεστίου άρχισε να αναπτύσσεται το 1990. Μέχρι τότε στα ορφανοτροφεία της Ρουμανίας ζούσαν δεκάδες χιλιάδες παιδιά, τα οποία όπως αποκαλύφθηκε μετά την πτώση του Τσαουσέσκου ζούσαν υπό συνθήκες… στρατοπέδων συγκέντρωσης. Έτσι, το 1990, όταν το καθεστώς έπεσε πολλά από τα παιδιά αυτά έφυγαν από το ορφανοτροφεία και βρήκαν καταφύγιο στο δίκτυο των υπονόμων, που στην πραγματικότητα δεν είναι υπόνομοι αλλά τεράστιοι σωλήνες που είχε τοποθετήσει ο Τσαουσέσκου στο πλαίσιο του σχεδίου για… κεντρική θέρμανση της πόλης.
Το υπόγειο αυτό δίκτυο δεν είναι απλά καταφύγιο για τους αστέγους και τους ανήμπορους της πόλης. Είναι μια καθόλα οργανωμένη πολιτεία με κανόνες και ιεραρχία. Επικεφαλής της ο επονομαζόμενος… Μπρους Λι. Πατέρας, μέντορας όλων αλλά και ντίλερ τους. Προσφέρει στους «ενοίκους» της υπόγειας πόλης ασφάλεια, προστασία αλλά και τη δόση τους.
Η είσοδος στο… παράλληλο αυτό σύμπαν που υπάρχει κάτω από τους δρόμους του Βουκουρεστίου δεν γίνεται από καμία πύλη αλλά από μια τρύπα στην άκρη ενός δρόμου, που μοιάζει περισσότερο με λακκούβα και αν τύχει να περάσεις από εκεί ούτε που θα διανοηθείς πού μπορεί να οδηγεί.
Μια έντονη μυρωδιά ενός μεταλλικού χρώματος (το οποίο οι ένοικοι των υπονόμων παίρνουν ως ναρκωτικό) και μια δυνατή, ενοχλητική μουσική από το βάθος. Η πρώτη μυρωδιά και ο πρώτος ήχος που μυρίζει και ακούει κανείς καθώς «γλιστράει» προς την υπόγεια πολιτεία.
Ενα καλώδιο που μπαίνει από την τρύπα είσοδο δίνει ρεύμα στις μικρές λάμπες που υπάρχουν διάσπαρτες στην υπόγεια πολιτεία για να σπάει λίγο το σκοτάδι αλλά και στο στερεοφωνικό που παίζει ακατάπαυστα χορευτική μουσική. Αν είχαν κλαμπ στην Κόλαση, θα πρέπει να έμοιαζε κάπως έτσι.
Ανθρωποι που κάνουν ενέσεις μπροστά στα μάτια μικρών παιδιών, άλλοι, ημίγυμνοι με βαριές αλυσίδες και λουκέτα περασμένα σε χέρια, πόδια και λαιμό, γεμάτοι τατουάζ και ουλές από τους αυτοτραυμματισμούς, γάτες, αγέλες σκύλων, διάδρομοι που οδηγούν σε άλλα δωμάτια. Αυτό είναι το σκηνικό της υπόγειας αυτής πόλης που βρίσκεται κάτω από τα παλάτια και τα αρχοντικά του Βουκουρεστίου.
«Οι περισσότεροι από αυτούς που ζουν εδώ προέρχονται από τα ορφανοτροφεία. Προσπάθησα να τους οργανώσω. Θέλουμε να αποδείξουμε ότι δεν είμαστε αυτό που πιστεύουν, δεν είμαστε τα αποβράσματα της κοινωνίας, αρουραίοι, κρατούμενοι. Το σύστημα δεν τους φρόντισε . Ερχονται σε μένα , για λίγη τροφή, λίγη ζεστασιά , για μια συμβουλή, αναζητώντας λίγη κατανόηση. Είμαστε μια οικογένεια. Αυτό είμαστε», λέει ο… Μπρους Λι.
