Τα δεινά

 
Την περασμένη Δευτέρα μιλήσαμε για τα δεινά που έχουν πέσει επί των κεφαλών μας. Είπαμε τότε και πιστεύω ότι συμφωνήσαμε ότι τα δεινά μας άρχισαν με την άνοδο του ΠΑΜΕ και της ΕΔΑ στις εκλογές του ’58, πράγμα που δεν σημαίνει ότι έφταιγε η ΕΔΑ. Την δουλειά τους έκαναν εκείνοι και οι ΗΠΑτζήδες την δική τους. Που έπιαναν τις ευκαιρίες απ’ τα μαλλιά και προγραμμάτιζαν όσο τα περιορισμένα μυαλά τους τούς επιτρέπουν να προγραμματίζουν. Άλλωστε ο περιορισμένος σε δυνατότητες νους ουδέποτε εμπόδισε κανέναν να πετύχει τον σκοπό του, λόγω της ύπαρξης προχωρημένης τεχνολογίας, που μπορεί να συμβουλεύει τους κουτούτσικους πώς να επιτύχουν. Γνωστά πράγματα αυτά.
 
Είδαν λοιπόν την ευκαιρία, λόγω του ότι είχε παραβιαστεί μια συμφωνία τότε. Δεν πρόκειται να πω άλλα, γιατί απλούστατα δεν μπορώ να τα αποδείξω, αλλά έχετε καταλάβει εσείς γιατί το ΚΚΕ δεν πέρασε ποτέ το 10%, παρά τις επαγγελίες του, παρά του ότι έχει τη λύση για όλα τα προβλήματα κι όποιος το πιστέψει αυτό μπορεί να πιστέψει οτιδήποτε, ο λαός δεν του επιτρέπει να περάσει το 10%; Δεν είναι παράξενο; Φοβόντουσαν μήπως τους πάρουν οι κομμουνιστές τα σπίτια; Ας πούμε, που δεν είναι έτσι. Τώρα που τους παίρνουν οι τράπεζες τα σπίτια, τι έχουν να φοβηθούν; Και το ΚΚΕ ακόμη να φυτοζωεί γύρω στο 5%. Δεν θέλουν όμως να πάνε παραπάνω. Όταν ο λαός είναι αγανακτισμένος και πάμε για εκλογές, κάποιος μαρξιστής-επαναστάτης από τον Περισσό θα πετάξει μια ατάκα, όπως «το σύνταγμα καταλύεται στα πεζοδρόμια» και θα στείλει όλους τους υποψήφιους ψηφοφόρους τους κατευθείαν στον ΣΥΡΙΖΑ, που δεν λέει τέτοια, λέει άλλα, που ίσως είναι χειρότερα, γιατί δεν τα βάζει με το Σύνταγμα, αλλά με υπερδυνάμεις και λεφτάδες. Οι οποίοι, αν τους παραμπεί στο ρουθούνι κι αποφασίσουν να βαρέσουν σφαλιάρα, θα είναι δυνατή και όχι μόνο στον ΣΥΡΙΖΑ. Χέρι που δεν μπορείς να δαγκώσεις, το φιλάς, κλασσικά πράγματα αυτά.
 
Άδραξαν την ευκαιρία απ’ τα μαλλιά λοιπόν και μας έκατσαν στον σβέρκο μια δικτατορία, που δεν ήταν όσο τραγική ήταν στην Ισπανία και την Πορτογαλία, από άποψης διάρκειας, εννοώ, τραγικό ήταν πάντως! Η δικτατορία όμως ήλθε και πέρασε, δεινοπαθήσαμε, το ξέρω από πρώτο χέρι, ταλαιπωρηθήκαμε, φυλακιστήκαμε, εξοριστήκαμε, τα ξέρω όλ’ αυτά και είναι σκέτη τραγωδία να μην σε πάνε ούτε οι δεξιοί ούτε οι αριστεροί. Πέρασαν όμως και ησυχάσαμε. Δηλαδή, όχι ακριβώς. Γιατί; Έχετε επιχειρήσει να ζουλήξετε ένα ελατήριο; Όσο το κρατάτε πιεσμένο, παραμένει μαζεμένο, μόλις αποσύρετε το δάκτυλο που το πιέζει, να το, πετιέται, θα πεταχτεί να σας βγάλει το μάτι. Ε, εκεί είμαστε τώρα. Στην εκτίναξη του ελατηρίου, που θα μας το βγάλει το μάτι, κατά πώς φαίνεται.
 
Όλα τα ελατήρια, όταν εκτινάσσονται, κάνουν μια παλινδρομική κίνηση, πάνω-κάτω, οι ταλαντώσεις μειώνονται σιγά-σιγά και τελικά το ελατήριο ισορροπεί στην φυσική του θέση. Έτσι δεν γίνεται; Ε, με μας δεν έγινε έτσι. Εμείς έχουμε βαλθεί να βγάλουμε όλους τους νόμους της φύσης λάθος: Το δικό μας το ελατήριο έμεινε τεντωμένο και συνεχίζει να τεντώνεται. Κάτι οι «προοδευτικοί» μας, που δεν έχουν τίποτα καλύτερο να κάνουν απ’ το να καταστρέφουν την χώρα, κάτι οι ανεγκέφαλες κυβερνήσεις, που εξελέγησαν με την ψήφο του λαού, (όποιον υποσχόταν και έδινε τα περισσότερα ψήφιζαν,) κάτι η αριστερά, που γνωρίζει όλην… την αλήθεια, κάτι η δεξιά, που δεν γνωρίζει τίποτα, αλλά προσποιείται καλά, κάτι το ’να κάτι τ’ άλλο, το ρίξαμε στην ξέρα το καράβι και ήρθε το ρυμουλκό, το ΔΝΤ είν’ αυτό, να μας ξεκολλήσει. Είχαμε ξεχάσει όμως ότι τα ρυμουλκά ναι μεν σε ξεκολλάνε, αλλά σου παίρνουν και το μισό καράβι, ρωτήστε και κάναν καπετάνιο να σας πει. Μας το πήραν το μισό καράβι λοιπόν και τώρα το μέλημα μας πρέπει να είναι να σώσουμε το άλλο μισό, που είναι ο ορυκτός μας πλούτος. Πολύ φοβάμαι ότι δεν θα τον σώσουμε ούτε αυτόν, χωρίς να θέλω να γίνομαι προφήτης κακών, που, είτε τα προφητέψω είτε όχι, στο δρόμο είναι, έχουν δρομολογηθεί, έρχονται! Γιατί γι’ αυτό άρχισαν όλα.
 
Ας σοβαρευτούμε επιτέλους! Δεν αρκούνται σε κάνα-δυο νησάκια στο Αιγαίο, Θέλουν και τον… Παρθενώνα. Θέλουν το πετρέλαιο και το φυσικό αέριο. Όχι για να πλουτίσουν, ούτως ή άλλως δεν σώζονται απ’ το ελληνικό πετρέλαιο. Με τόσα που χρωστάνε, δεν σώζονται με τίποτα. Θέλουν να το πάρουν όμως για να μην το πάρουν οι Ρώσοι. Γιατί κάνει και το πάρουν οι Ρώσοι, το αέριο και το πετρέλαιο που διοχετεύουν σ’ όλη την Ευρώπη, θα πηγαίνουν εύκολα, χωρίς κατασκευή αγωγών, μετά από διακρατικές συμφωνίες και λοιπές περιπέτειες, που θα περνάνε από 1200 κράτη. Άντε τώρα η φουκαριάρα η Газпром να κουβαλάει πετρέλαιο και αέριο στη Γαλλία, απ’ το Τουρκμενιστάν. Ξέρετε κατά πού πέφτει το Τουρκμενιστάν. Ενώ με το δικό μας θα είναι σαν να παίρνουμε την κούπα του καφέ μας απ’ την τραπεζαρία, να τον πιούμε στο σαλόνι. Απλά πράματα.
 
Έπειτα υπάρχουν και οι δυο οροσειρές. Υποθαλάσσιες είναι, δεν τις έχετε δει ποτέ. Η Λoμονόσωφ και η Μεντελέγιεφ. Κι έρχεται κι εκείνος ο ΟΗΕ, (νομίζω το 1982) και βγάζει μια απόφαση, που θέσπιζε την υφαλοκρηπίδα και των υποθαλασσίων οροσειρών, εφόσον είναι συνέχεια των επίγειων. Οι προαναφερθείσες οροσειρές είναι συνέχεια επιγείων, άρα έχουν υφαλοκρηπίδα και εκτείνονται μέχρι τον Β. Πόλο. Άρα η Ρωσία μπορεί να επεκτείνει την ΑΟΖ της 200 μίλια εκατέρωθεν των δύο αυτών οροσειρών. Δύο μόνο κράτη δεν έχουν υπογράψει αυτήν την απόφαση: Οι ΗΠΑ και η Τουρκία. Οι μεν ΗΠΑ, γιατί, αν υπογράψουν και δεχτούν την απόφαση αυτή του ΟΗΕ, η Ρωσία είναι η μόνη χώρα που έχει δικαιώματα στην Αρκτική και έχει υπολογιστεί ότι εκεί είναι μαζεμένο το 25% των παγκοσμίων κοιτασμάτων πετρελαίου. (Η Τουρκία δεν υπέγραψε γιατί δεν έχει υφαλοκρηπίδα πουθενά κι αν υπέγραφε, θα ήταν σαν να ’βαζε τα δάκτυλα να βγάλει τα μάτια της μόνη της).
 
Ελπίζω να καταλάβατε τώρα γιατί η ύπαρξη πετρελαίου έχει επιφέρει πολλά δεινά επί των κεφαλών μας. Την Παρασκευή θα μιλήσουμε για την στάση της Ελλάδας σ’ αυτό το θέμα, και το τι πρέπει να κάνουμε για να βγούμε απ’ το αδιέξοδο. Δεν θέλει πολύ μυαλό, για να βρει κανείς την λύση. Φιλοπατρία θέλει και τα υπόλοιπα έρχονται μόνα τους. Η φιλοπατρία είναι το ζητούμενο και –δυστυχώς!– δεν αγοράζεται στη λαϊκή…
 
ο θείος Τάκης
 
Το άρθρο που μόλις διαβάσατε ήταν μια προσφορά της Αρτοποιίας-Ζαχαροπλαστικής «Αλεύρι & Ζάχαρη», Σιδηράς Μεραρχίας 26, Ναύπλιο, με πάντα φρέσκα προϊόντα και αγνά υλικά.                                                         
Και
Του POPEYE bistro, Σταϊκοπούλου 32, Ναύπλιο για ποιοτικό φαγητό, την γευστικότερη πίτσα που έχετε ποτέ δοκιμάσει, τέλειες μακαρονάδες, εξαιρετικά και προσεκτικά διαλεγμένα κρασιά και μια αξιόλογη συλλογή από ελληνικές και ξένες μπἰρες.
Και
Του Εικαστικού Καφενείου CIЯCULO cooperativa, Βασιλέως Κωνσταντίνου 6, Ναύπλιο, με ωραιότατο και καλοφτιαγμένο καφέ, εκθέσεις ζωγραφικής και φωτογραφίας και μια βιβλιοθήκη, για να περνάμε επωφελώς τον καιρό μας.
 
Και στα τρία αυτά μαγαζιά προτείνω να δοκιμάσετε τον καφέ τους. Εξαιρετικός!
 
Η επιλογή και  ανάπτυξη του θέματος, όπως πάντα, δική μου! (Αυτό το τελευταίο σημαίνει ότι οι χορηγοί  μπορεί να μην συμφωνούν με το θέμα ή με την ανάπτυξή του, δημοκρατικά σκεπτόμενοι όμως, δεν αντιδρούν).