Και μετά τις εκλογές, τι;
Έγιναν, λοιπόν, οι εκλογές και αναδείχθηκαν οι εκλεκτοί των πολιτών για να καθορίσουν τις τύχες τους στις μικρές και μεγάλες πόλεις. Ακόμη, εκλέχτηκαν και οι ευρωβουλευτές μας, αφού πριν είχαν υποσχεθεί με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο ότι ήταν οι πιο ικανοί να εκπροσωπήσουν τα συμφέροντά μας στη Βουλή των Ευρωπαίων. Στη διάρκεια της προεκλογικής εκστρατείας, συνέβησαν πολλά ευτράπελα, ανάλογα ίσως με την κουλτούρα και την ιδιόρρυθμη ψυχοσύνθεση του Νεοέλληνα…
Έτσι, οι υποψήφιοι δεν δίστασαν να τάξουν για άλλη μια φορά ‘’λαγούς με πετραχήλια’’. Και φυσικά, οι ψηφοφόροι δέχθηκαν (στην πλειοψηφία τους) να πουλήσουν την ψήφο τους. Αυτή ακριβώς η νοσηρή διαδικασία, είναι που υποβιβάζει τη λειτουργία της δημοκρατίας, στη χώρα μάλιστα που την εγκαθίδρυσε ο Κλεισθένης και που την ενίσχυσε ο πείσμων και ιδιοφυής Σόλων! Το θλιβερό, δεν είναι τόσο αυτό, όσο η ισχυρότατη υποψία ότι η πραγματικότητα αυτή, θα συνεχιστεί. Οι τηλεφωνικές συσκευές θα είναι πάντα σε υπερδιέγερση, οι ‘’κούφιες υποσχέσεις’’ πάντα θα γοητεύουν τους απαίδευτους, το αγέρωχο παράστημα των εγωκεντρικών ομιλητών στα μπαλκόνια θα εντυπωσιάζει τους αγράμματους, τα ακατανόητα λόγια θα αποπροσανατολίζουν τους ανόητους ημιμαθείς, το ταγιέρ και η γραβάτα θα εντυπωσιάζουν… Κάτι ακόμη πιο θλιβερό, είναι ότι στις πρόσφατες εκλογές αναδείχθηκε (σε πολλούς Δήμους) τρίτο κόμμα η Χ.Αυγή! Ακόμη και σε περιοχές σαν το Δίστομο που η παροιμιώδης ναζιστική θηριωδία θα συγκλονίζει πάντα, οι νοσταλγοί του Χίτλερ έκαναν πολύ έντονη την παρουσία τους…
Τι φταίει; Η άγνοια; Η αδύνατη ιστορική μνήμη; Ο ακατανόητος φόβος του Νεοέλληνα για την Αριστερά, έναν χώρο στον οποίο θα μπορούσε (επιλέγοντάς τον) να διοχετεύσει την οργή του για το ‘’σάπιο’’ πολιτικό σύστημα; Η (εγνωσμένη) αδυναμία της Αριστεράς να προσελκύσει τους αδικημένους αυτού του τόπου που, σαν άλλοι ‘’μοιραίοι του Βάρναλη’’ υπομένουν καρτερικά τη διαφαινόμενη μοίρα τους; Η ελλιπέστατη παιδεία που ευνοεί την αυτόματη διάδοση της ηλιθιότητας, μιας ηλιθιότητας που επιχειρεί μάταια να καλυφθεί κάτω από την παρακμάζουσα αλκή ενός καλογυμνασμένου σώματος; Η αλαζονεία κι η αμετροέπεια της (ψευδο)σοσιαλίζουσας κουλτούρας που, όσο περνά ο καιρός, τόσο και πιο ορατά ενδύεται τον ασφυκτικό μανδύα των Βρυξελλών και των Δυτικών ψευδοαξιών; Όλα αυτά μαζί; Γιατί αδυνατώ (δεν τολμώ) να πιστέψω ότι οι εκατοντάδες χιλιάδων που ψήφισαν το ναζισμό, είναι πράγματι νεοναζί. Γιατί τότε, αν συμβαίνει κάτι τέτοιο, πρέπει να αντισταθούμε πριν να είναι πολύ αργά. Να μιλήσουμε στα παιδιά για την κτηνωδία του Χιτλερισμού, τα άπειρα εγκλήματά τους, για τη Γερμανική κατοχή στην Ελλάδα και σε άλλες χώρες, για την ομορφιά και τις αληθινές αξίες της ζωής, για την υγιή δημιουργία, τον έρωτα, το ταξίδι της φαντασίας, για τη δύναμη του ανθρώπου να αντιπαλεύει το άδικο και να μεταστρέφει τη μοίρα του, για τη δύναμη της αγάπης, της προσφοράς και του αδιάκοπου αγώνα… Έχουμε καθήκον, εμείς οι πιο μεγάλοι, να προφυλάξουμε τις μελλοντικές γενιές από την επερχόμενη λαίλαπα. Γιατί, αν δεν το κάνουμε, αν μείνουμε αδρανείς, παθητικοί θεατές μιας προελαύνουσας θλίψης και ακροατές ενός φρικιαστικού ουρλιαχτού απ’ τα κατάβαθα του εφιαλτικού παρελθόντος, τα σημερινά παιδιά θα μας ζητήσουν το λόγο. Και τότε, εμείς οι δάσκαλοι –που υποτίθεται πως κατέχουμε το φως της λάμπουσας αλήθειας- δε θα μπορούμε να πούμε τίποτα. Γιατί η σιωπή, είναι η χειρότερη μορφή συνενοχής. Κι ακόμη, γιατί η ζωή φεύγει και δεν έχουμε την πολυτέλεια της επανάληψής της. Ό,τι έχουμε να πούμε, είναι ανάγκη να το πούμε τώρα. Αύριο, θα είναι πολύ αργά…
Όσο για τους νικητές των εκλογών, έχουν ασφαλώς το δικαίωμα να πανηγυρίζουν. Στη Ν.Δ, επειδή ο κόσμος, παρά την οικονομική του συντριβή, εξακολουθεί να την ψηφίζει!! (δεν γνωρίζω πώς ακριβώς ονομάζεται αυτή η συγκεκριμένη μορφή μαζοχισμού…). Στον ΣΥ.ΡΙΖ.Α, επειδή για πρώτη φορά στην ιστορία μας σαν λαός, βρήκαμε το (κρυμμένο) θάρρος να επιλέξουμε ένα αριστερό κόμμα (παρά τον ευρω-σοσιαλίζοντα προσανατολισμό του που διαφαίνεται όλο και εντονότερα). Στην ΕΛΙΑ, επειδή (προς έκπληξη ακόμη και των ίδιων), υπάρχουν ακόμη(!!!) άνθρωποι που την …ποτίζουν… . Για τη Χ.Αυγή, τα είπαμε… Ας μην τα πούμε ξανά!
Κι από την άλλη πλευρά, εμείς…οι ψηφοφόροι. Με την όποια κριτική μας ματιά, τις αδυναμίες μας, τις προσωπικές μας συμπάθειες κι εμπάθειες, με τα όνειρά μας…. Μα, μισό λεπτό: πώς το είπα αυτό; ‘’με τα όνειρά μας;΄΄ Ναι! Με τα όνειρά μας. Μην ξεχνιόμαστε! Όλοι αυτοί που εκλέχθηκαν, εκλέχθηκαν από μας. Εμείς τους δώσαμε δύναμη, εμείς τους προικίσαμε με τη δυνατότητα να παλέψουν. Έχουν τη νωπή εντολή να κάνουν τη ζωή μας καλύτερη. (ποιος στ’ αλήθεια πιστεύει κάτι τέτοιο;). Αν δούμε (και θα φανεί γρήγορα) πως είναι απρόθυμοι γι’ αυτό, η ίδια η βούλησή μας θα πάρει τη δύναμή τους πίσω. Άλλωστε, το καλό με τη δημοκρατία, είναι αυτό: μπορείς να κάνεις λάθος, κι ύστερα να το μετανιώσεις και να μην το κάνεις πάλι. Η ανοχή της δημοκρατίας είναι τόσο μεγάλη, ώστε να ανέχεται ακόμη και τα υπερφίαλα ουρλιαχτά των νεοναζί. Όταν ήμουν μικρός κι άκουγα στους εφιάλτες μου ουρλιαχτά, η μάνα μου έλεγε: ‘’μη φοβάσαι! τα αληθινά ουρλιαχτά, θα τ’ ακούσεις όταν μεγαλώσεις!’’. Ευτυχώς, τώρα που μεγάλωσα, κατάλαβα πως δεν είχε δίκιο. Μπορεί να ακούγονται πού και πού άναρθρες ιαχές, κραυγές απόκοσμες που θέλουν να σπείρουν τον τρόμο, μα έχω μάθει καλά πια πως ένα τραγούδι που μιλά για την αγάπη, ένα χάδι σε κάποιον που το χρειάζεται, μία λέξη στήριξης κι ελπίδας, μπορεί ακόμη και μέσα στο καταχείμωνο, να φέρει τον πιο λαμπερό ήλιο του σύμπαντος…
Πέτρος Λυγίζος (φιλόλογος-συγγραφέας)
