Μια Αναδρομή

Σήμερα θα κάνουμε μια αναδρομή. Θα φτάσουμε στη δεκαετία του ’60, για την οποία δεκαετία μπορείτε να πείτε ο,τι θέλετε. Ότι. δηλαδή, το παλάτι επενέβαινε στα πολιτικά πράγματα, ότι υπήρχε παρακράτος, που λειτουργούσε, για δικτατορίες και ο,τι άλλο σας κάνει κέφι. Εμείς θα σταθούμε αλλού όμως. Πριν απ’ την δικτατορία υπήρχαν κόμματα που λειτουργούσαν. Το πώς λειτουργούσαν δεν είναι δικό μας θέμα, θα το βρουν οι ιστορικοί. Υπήρχαν και λειτουργούσαν όμως. Και κανείς αρχηγός της τότε ΕΡΕ δεν πρότεινε στον Κώστα Λινοξυλάκη να μπει σε ψηφοδέλτιο και κανείς αρχηγός της αριστεράς (τότε μία ήταν η έκφραση της αριστεράς: η ΕΔΑ, όχι όπως σήμερα, 1502,5 κόμματα, κομματίδια, κομματάκια και γκρουπούσκουλα,) δεν θα περίμενε 2 εβδομάδες να του απαντήσει ο Γιάννης Γκιωνάκης, αν θα δεχτεί να κατέβει υποψήφιος με την ΕΔΑ. Ξέρετε γιατί; Γιατί τότε τα δυο αυτά κόμματα είχαν ηγεσίες: Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής και ο Παναγιώτης Κανελλόπουλος στην ΕΡΕ και ο Ηλίας Ηλιού κι ο Ιωάννης Πασαλίδης στην ΕΔΑ και αυτά τα ονόματα, που είχαμε μάθει να σεβόμαστε, απαντούν στην ερώτηση. Μπορεί να είχαν το παλάτι και το παρακράτος να τους ανακατεύουν, μπορεί να υπήρχε ένας κουτός, που δεν είχε μπορέσει να καταλάβει γιατί τον χρησιμοποιούσαν οι ΗΠΑτζήδες έτσι στα ξαφνικά, μετά από περίπου 20 χρόνια που τον είχαν χρησιμοποιήσει οι εγγλέζοι, για ν’ αρχίσουν τον εμφύλιο, που έκανε «ανένδοτο», αλλά τέτοια τερτίπια δεν είχαμε πληροφορηθεί. Ο Λινοξυλάκης δεν μπήκε σε ψηφοδέλτιο και σε όποιον πρότειναν τα κόμματα να μπει σε ψηφοδέλτιο, αποδεχότανε αμέσως, γιατί τότε είχε κύρος το βουλευτικό αξίωμα, δεν ήταν όπως σήμερα! Στο κυλικείο τη Βουλής, φέρ’ ειπείν, δεν θα έπινα τον καφέ μου έχοντας τον Τσοχατζόπουλο δίπλα μου, αλλά κάποιον άλλον, σοβαρό και –ίσως– τίμιο.

 

Πάμε πίσω στους αρχηγούς τώρα. Όταν ο κ. Τσίπρας λέει ότι ελπίζει να μην βρεθεί ο Τσιριμώκος του 2014, αυτό θα μπορούσε να είναι η έκφραση του ενδόμυχου φόβου του. Γιατί είναι βέβαιο ότι σε μια πολιτική σκηνή, όπου ο Τσιριμώκος παίζει πρωταγωνιστικό ρόλο, το επίπεδο Τσίπρα δεν έχει θέση. Βεβαίως δεν έχουν θέση στην πολιτική σκηνή και πολλοί άλλοι, μηδέ του πρωθυπουργού εξαιρουμένου, γιατί με τον ανασχηματισμό που έκανε, τι περιμένετε να πω; Εμείς όμως για την δεκαετία του ’60 λέγαμε.

 

Φτάσαμε στο σημείο λοιπόν, να περιμένουμε δύο εβδομάδες τον Λαζόπουλο να αποφασίσει και να απαντήσει αν θα δεχότανε την θέση που του πρότειναν στο ψηφοδέλτιο. Να περιμένουμε δυο βδομάδες να μας απαντήσει ένας μεγάλος διεθνολόγος, οικονομολόγος, (δεν υπάρχουν τέτοιοι, το ’χουμε πει,) κάποιος φωτισμένος άνθρωπος, με γνώσεις, ιδέες και προτάσεις, για να τον στείλουμε στην Ευρωβουλή, θα το καταλάβαινα, αλλά τον Λαζόπουλο; Θα μου πείτε τώρα ότι πήγαν καν και καν κι ο Ζαγοράκης μαζί τους, ο Λαζόπουλος θα μας μάραινε; Αυτά λέω κι εγώ. Γι’ αυτό σας είπα ότι είναι όλοι οι αρχηγοί για τα σίδερα!

 

Εν τάξει, το καταλαβαίνω, οι εκλογές ήταν δύσκολες, ήταν ψήφος εμπιστοσύνης, όπως τις χαρακτήρισε –βλακωδώς– η αξιωματική αντιπολίτευση και –ακόμη βλακωδέστερα– έπεσε στην παγίδα η κυβέρνηση. Ομολογώ ότι δεν καταλαβαίνω πώς σκέπτονται εκεί μέσα, αν σκέπτονται, που χλωμό το βλέπω. Όχι στην Κουμουνδούρου, εκεί την δουλειά τους κάνουν, έτσι τους συμφέρει, έτσι λένε. Για την Συγγρού μιλάμε τώρα. Δεν είμαι παράξενος, αλλά τον Ζαγοράκη; Τι διάβολο θα κάνει στις Βρυξέλλες ο Ζαγοράκης; Ποδοσφαιρικό σεμινάριο; Θα μου πεις τώρα ο Λαζόπουλος τι θα ’κανε, αν πήγαινε; Θα έπαιρνε μαζί του και τον γιατρό, (Ασκητής δεν λέγεται ή θυμάμαι λάθος;) να τους μιλάει για σεξ; Που αρνήθηκε την πρόταση, όχι βεβαίως για τους σωστούς λόγους, αλλά επειδή περίμενε –υποθέτω– πρόταση απ’ το ΚΚΕ. Έρωτας είν’ αυτός, δεν είναι ποντικοκούραδα και πώς να το κρύψωμεν άλλωστε;

 

Θυμώσαστε εσείς κανέναν απ’ τους μεγάλους ηθοποιούς μας (του παρελθόντος, εννοώ, γιατί σήμερα δεν υπάρχουν μεγάλοι, μικροαμελητέοι έως τίποτα είναι όλοι, σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής μας,) να ρίχνει προτάσεις σε πολιτικό επίπεδο, όπως γίνεται σήμερα; Θέλετε να αραδιάσω μερικά ονόματα; Βασίλης Λογοθετίδης, Μίμης Φωτόπουλος, Βασίλης Αυλωνίτης, ο Διονύσης Παπαγιαννόπουλος, ο Νίκος Σταυρίδης και τόσοι άλλοι, ηθοποιοί με ταλέντο, που μας έκαναν να γελάσουμε, αλλά και να δακρύσουμε άπειρες φορές. Ακούσατε ποτέ κανέναν απ’ αυτούς να ρίχνει πολιτική πρόταση στο τραπέζι, στα σοβαρά, εννοώ, όχι σε ταινία ή στο θέατρο; Δεν θυμάμαι τέτοια πράγματα εγώ. Ξέρετε γιατί; Γιατί θα έχανε το κοινό του αμέσως! Γιατί ο κόσμος τότε είχε εμπιστοσύνη στους πολιτικούς, ενώ τώρα τους έχει γραμμένους και δεν θέλετε να σας πω πού. Ας πούμε λοιπόν «στα παλιά του τα παπούτσια». Δεν ξέρω αν το ’χετε ακούσει ποτέ, αλλά πάντα υποστήριζα ότι το μεγαλύτερο κακό που μας έφερε η χούντα, δεν ήταν οι εξορίες και φυλακίσεις αντιφρονούντων, δεν ήταν η τρομοκρατία και το ΕΑΤ/ΕΣΑ, δεν ήταν η προδοσία της Κύπρου, ήταν που μας κληροδότησε την… μεταπολίτευση! Όλα τ’ άλλα δεινά ήρθαν και πέρασαν, εκτός απ’ την τραγωδία της Κύπρου. Δεν ήταν ευχάριστα, δυσάρεστα και επώδυνα ήταν, αλλά πέρασαν. Η μεταπολίτευση μας παιδεύει ακόμη και θα μας παιδεύει για πολύ. Είναι η δημοκρατική τρομοκρατία και καλά θα κάνουμε να μετονομάσουμε το πολίτευμά μας, από κοινοβουλευτική δημοκρατία, ή όπως αλλιώς το λέμε, σε κοινοβουλευτική δικτατορία. Μετρήστε μόνο πόσοι νόμοι έχουν κριθεί αντισυνταγματικοί απ’ το ΣτΕ και τα ξαναλέμε. Γιατί; Το κοινοβούλιο ψήφισε το Σύνταγμα της χώρας, το κοινοβούλιο και τους αντισυνταγματικούς νόμους. Δεν είναι παράξενο; Δεν ήξεραν τι έκαναν, όταν τους ψήφιζαν, ή προσπαθούσαν να παρακάμψουν το Σύνταγμα;

 

Μπορεί ο Λινοξυλάκης να ένιωθε «θεός», όταν φόραγε την πράσινη φανέλα στο γήπεδο, μπορεί ο Γκιωνάκης να ένιωθε «ο θεός της κωμωδίας» όταν έπαιζε, είτε στο θέατρο είτε στις ταινίες, αλλά κανείς απ’ τους δυο δεν θα έμπαινε σε ψηφοδέλτιο, ούτε και τους το πρότειναν άλλωστε. Ενώ σήμερα τα έχουμε κάνει όλα ίσωμα.

 

Και ανακύπτει το ερώτημα: Πού οδηγούμεθα; Πού θα πάει αυτή η κατάσταση;

 

ο θείος Τάκης

Δια το πιστόν (όπως έλεγαν παλιά)

Παναγιώτης Περράκης

 

Το κείμενο που διαβάσατε ήταν μια προσφορά της Αρτοποιίας-Ζαχαροπλαστικής «Αλεύρι & Ζάχαρη», Σιδηράς Μεραρχίας 26, Ναύπλιο, με πάντα φρέσκα προϊόντα και αγνά υλικά.                                                         

Και

Του POPEYE bistro, Σταϊκοπούλου 32, Ναύπλιο, για ποιοτικό φαγητό, την νοστιμότερη πίτσα που έχετε ποτέ δοκιμάσει, τέλειες μακαρονάδες, εξαιρετικά και προσεκτικά διαλεγμένα κρασιά και μια αξιόλογη συλλογή από ελληνικές και ξένες μπἰρες.

Και

Του Εικαστικού Καφενείου CIЯCULO cooperativa, Βασιλέως Κωνσταντίνου 6, Ναύπλιο, με ωραιότατο και καλοφτιαγμένο καφέ, εκθέσεις ζωγραφικής και φωτογραφίας και μια βιβλιοθήκη, για να περνάμε επωφελώς τον καιρό μας.

 

Και στα τρία μαγαζιά προτείνω να δοκιμάσετε τον καφέ τους. Εξαιρετικός!

 

Η επιλογή και ανάπτυξη του θέματος, όπως πάντα, δική μου! (Αυτό το τελευταίο σημαίνει ότι οι χορηγοί  μπορεί(;) να μην συμφωνούν με το θέμα ή με την ανάπτυξή του, δημοκρατικά σκεπτόμενοι όμως, δεν επεμβαίνουν).