Πολλά τα θέματα
Καμιά φορά ακούω πολλούς που διαμαρτύρονται, γιατί δεν βρίσκουν θέμα κι εγώ, που βρίσκω καμιά τριανταριά τη φορά, δεν ξέρω με ποιο να καταπιαστώ. Αυτήν την εβδομάδα, φέρ’ ειπείν, ήθελα να σας γράψω για το τρένο και την πιθανότητα επαναλειτουργίας της γραμμής. Καλό θεματάκι θα ήταν και τοπικού ενδιαφέροντος. Το τρένο είναι ένα άριστο μέσο μεταφοράς και είναι κρίμα που δεν το ’χουμε. Η γραμμή καταργήθηκε ως ασύμφορη όμως. Φυσικά και ήταν ασύμφορη, αφού ο κόσμος δεν την προτιμούσε και δεν την προτιμούσε γιατί τα δρομολόγια δεν βόλευαν, τι να πάω να κάνω στην Αθήνα στις 11:00, όταν έχω χάσει την μισή ημέρα. Άσε που ήταν και πιο αργό απ’ το λεωφορείο. Μόνο στην Ελλάδα συμβαίνουν αυτά τα παράξενα και στην Μπανανία ίσως, αλλά δεν έχω πάει εκεί και μόνο ο,τι έχω ακούσει μπορώ να σας πω. Στον πολιτισμένο κόσμο, το τρένο μπαίνει στις γραμμές του και αμολυέται με όσα χλμ/ώρα αντέχουν οι μηχανές του και μας πάει στις δουλειές μας γρήγορα και με ασφάλεια. Πάντως καλό θα ήταν να επαναλειτουργήσει η γραμμή! Με σωστά δρομολόγια όμως και με τον σταθμό λίγο περισσότερο προς το κέντρο της πόλης, όχι στην Ν. Κίο. Όλ’ αυτά βεβαίως, με την προϋπόθεση ότι το ΚΤΕΛ δεν θα επεμβαίνει, ή ότι η γραμμή δεν θα είναι κρατική πλέον, αλλά ιδιωτική και οι ιδιώτες δεν θα παίρνουν χαμπάρι το ΚΤΕΛ, που αυτή η λύση έχει ένα μειονεκτηματάκι: Οι τιμές των εισιτηρίων θα πάρουν την ανιούσα, αφού ο νέος ιδιοκτήτης της γραμμής δεν θα έχει καμιά διάθεση να ασκήσει κοινωνικό έργο, αλλά θα θέλει να τα οικονομήσει. Φυσικό είναι!
Τέτοια έλεγα να σας γράψω λοιπόν και μετά μου έπεσαν στην κεφάλα και οι φυλακές! Θα έχουμε λέει και φυλακές υψίστης (ή μεγίστης) ασφαλείας, κατά τα πρότυπα των ΗΠΑτζήδων. Δεν θα πω ότι δεν χρειάζονται, αφού όποιος βαριότανε και δεν είχε τι να κάνει εκεί μέσα, (στις περισσότερες απ’ αυτές, για να μην γενικεύουμε,) έπαιρνε το πλοίο της γραμμής, ή το ελικόπτερο που πέρναγε από πάνω, ή το τρένο της γραμμής και εξαφανιζότανε. Και τους έψαχναν η αστυνομικοί σαν κουζουλοί στα όρη και τα λαγκάδια. Ωραία! Και βρίσκανε και όπλα μόλις ανέπνεαν τον αέρα της ελευθερίας και άντε μίλα τους, αν κρατάει η περδικούλα σου. Δεν συζητάμε τώρα για κάνα φουκαραδάκο, που το (… αυστηρό) κράτος έχωσε μέσα για τίποτα χρέη στο ΤΕΒΕ. Δεν έχει, βρε κόπανοι, δεν έχει να πληρώσει. Αν είχε, θα σας τα ’δινε και θα είχε την κεφάλα του ήσυχη και την ελευθερία του. Αλλά όταν το κράτος βάλει μυαλό, θα μάθω εγώ… σλαβοκορεάτικα, καινούργια γλώσσα αυτή, δεν πιστεύω να την έχετε ξανακούσει… Και παρά το γεγονός ότι δεν θα πω ότι δεν χρειάζονται, και λίγη ρέγουλα, παιδιά. Σωφρονιστικό το λένε το κατάστημα, όχι εξοντωτικό. (Σωφρονιστικό; Τρίχες! Ξέρετε κανέναν που να σωφρονίστηκε εκεί μέσα;) Είπα λοιπόν να σας γράψω και γι’ αυτό, αλλά μόλις κάθισα μπροστά στον υπολογιστή, κόπηκε το ρεύμα.
Είδες η ΔΕΗ; Ή μάλλον η ΓΕΝΟΠ/ΔΕΗ; «Δεν θα επιτρέψουμε», λένε, «να πουληθεί η ΔΕΗ». Ωραίο κι αυτό! Κρατάτε, Τούρκοι, τ’ άλογα, λέω εγώ. Ποιος τους ρώτησε μωρέ; Αλλά η ΓΕΝΟΠ/ΔΕΗ έχει συνδικαλιστές που έχουν βάλει στόχο μια βουλευτική έδρα, άρα πρέπει να επιδείξουν αγωνιστική νοοτροπία, για να προτιμηθούν από τα κόμματα, (της αντιπολίτευσης κυρίως,) έναντι άλλων λιγότερο επαναστατικών υποψηφίων. Άρα μέχρι να ψηφιστεί το νομοσχέδιο, θα υποφέρουμε! Τα ίδια συμβαίνουν σε όλα τα σωματεία στην πατρίδα μας και πρέπει να ψηφιστεί νόμος ότι, για να πολιτευτούν οι συνδικαλιστές, θα πρέπει να έχουν μια λευκή πενταετία εκτός συνδικάτων. Έτσι ίσως βρούμε την ησυχία μας. Το ερώτημα είναι ποιοι θα ψηφίσουν αυτόν τον νόμο. Και το ερώτημα που πλανάται και φέρνει βόλτα στα κεφάλια σας τώρα είναι το εξής απλό: Εγώ τι λέω γι’ αυτό το θεματάκι. Λοιπόν, αν το ανέπτυσσα το θέμα, θα ήξερα τι να πω. Θα είχα ενημερωθεί και μορφώσει άποψη. Τώρα δεν με ενδιαφέρει. Γιατί να μ’ ενδιαφέρει η ΔΕΗ και αγνοώ πλήρως ποια είναι η «μικρή» και ποια η «μεγάλη» ΔΕΗ. Μήπως δική μου είναι; Έχω ζήσει σε χώρες που όλα ήταν κρατικά (Γερμανία) και σε άλλες, που όλα ήταν ιδιωτικά (Αγγλία). Δεν διαπίστωσα καμιά διαφορά μεταξύ τους. Το ρεύμα δεν κοβότανε ποτέ, ούτε όταν πιάνανε τα πρωτοβρόχια, και οι τιμή του δεν μου έκανε πλάκα κάθε μήνα που ερχότανε ο λογαριασμός, να πέφτω απ’ τα σύννεφα. Φοβόντουσαν ότι μπορεί να χτύπαγα άσχημα, αν έπεφτα από ’κεί πάνω (δεν θα βρίσκανε τίποτα να θάψουν) και κράταγαν τις τιμές στη θέση τους. Ακριβώς όπως εδώ! (Δεν πιστεύω να το πιστέψατε αυτό το τελευταίο, το «όπως εδώ»).
Θα σας έγραφα, πέρασε απ’ το μυαλό μου δηλαδή, και για τα σκαψίματα, αλλά ήταν τόσο πολλά αυτά που ήθελα να σας πω, που δεν προλάβαινα. Θα ήταν όμως ένα θεματάκι πολύ τοπικό και πιασάρικο. Τι μας έχει πιάσει και ποιος διάολος έχει μπει μέσα μας κι αποφασίσαμε ν’ ανασκάψουμε όλο το Ναύπλιο; Άντε παιδιά, λίγο έμεινε ακόμη, θα τα καταφέρετε να σκάψετε τα πάντα. Μετά να μετακομίσετε στο Μπούρτζι, όπου αρχαίος θρύλος αναφέρει ότι κάτι ρεμπεσκέδες ναΐτες ιππότες, έθαψαν ένα μεγάλο μέρος του θησαυρού του Ναού που είχαν καπηλευτεί. Κάντε κάτι μήπως ξελασπώσουμε. Τον εργολάβο πάντως, αν είχα εξουσία, θα τον κήρυττα έκπτωτο. Έχει σκάψει όλη την πόλη και δεν έχει τελειώσει τίποτα, εκτός απ’ την αψίδα του θριάμβου στην συμβολή Βασιλέως Κωνσταντίνου και Σιδηράς Μεραρχίας κι εκείνο δεν είμαι σίγουρος ότι το έχουν φτιάξει σωστά.
Είχαμε κι άλλα αυτήν την εβδομάδα. Μια συγκέντρωση-διαδήλωση, την Τετάρτη, 2/7, κατά του ΤΑΙΠΕΔ, όπου όλοι οι ομιλητές (πλην ενός, του κ. Μπάμπη Αντωνιάδη, του οποίου η ομιλία πάταγε γερά στην λογική και μπράβο του!) έβγαλαν όλα τα επαναστατικά τους συναισθήματα. Τους άκουγα και σκεπτόμουνα: «Εμπρός, τώρα που ‘φτιαχτήκαμε’, έφοδος στα θερινά ανάκτορα», που την γλίτωσαν λόγω του ότι οι συγκεντρωμένοι ήταν μόνο 35⅔, (συμπεριλαμβανομένων και των μωρών, αν και στο ιντερνέτ έγιναν εκατοντάδες. Καλά, αόμματος μέτραγε;. Άσε που όλοι οι άλλοι, εκτός του προαναφερθέντος, με τα λεγόμενά τους κατέλυσαν κάθε έννοια δημοκρατίας. Κάποιος αναρωτήθηκε: «Ποιος τους δίνει το δικαίωμα να κάνουν αυτά τα πράγματα;» «Μα ο λαός που τους ψήφισε», θα έλεγα εγώ, «έτσι γίνεται στις δημοκρατίες!» Καλά, από μένα, τον μη δημοκράτη, περιμένουν να τους διδάξω τις αρχές τις δημοκρατίας; Τι διάολο πια; Θα συμφωνούσα και θα το προσυπέγραφα, αν κάποιος κατηγορούσε την κυβέρνηση ότι, για να μας αποσπάσει την ψήφο μας, δεν μας τα είπε όλ’ αυτά που θα έκαναν, αλλά τέτοιο πράγμα δεν θυμάμαι να άκουσα. Κάτι γι’ «αυτό το χώμα που είναι δικό μας», άκουσα, αλλά φαίνεται να έχουν ξεχάσει ολόκληρη την φράση. «Αυτό το χώμα είναι δικό τους και δικό μας» έγραψε ο Γιάννης Ρίτσος στην «Ρωμιοσύνη» του κι άντε να βγάλεις άκρη έτσι όπως μπερδευτήκαμε πάλι. Βεβαίως συμφωνώ με όλους τους συγκεντρωθέντες, και τους 35⅔, (των μωρών συμπεριλαμβανομένων,) ότι το ΤΑΙΠΕΔ… Την παροιμία που λέει: «Είπανε του γαϊδουριού να κλάσει κι εκείνο ξεκωλιάστηκε», την ξέρετε; Κάτι μου λέει ότι, αν τους αφήσουν λίγο περισσότερο λάσκα, θα βάλουν πωλητήριο και στην Ακρόπολη, αν και δεν ξέρω πόσο, ή αν μπορεί να εκτιμηθεί ο Παρθενώνας. Σιγά τώρα μην τον πουλήσουν στην αξία του. Κοψοχρονιά θα πάει κι αυτός…
Πουλάνε, λένε, τις παραλίες μας. Για να βάζουμε τα πράγματα στη θέση τους, η Καραθώνα είναι καταραμένη! Μέχρι πριν από λίγα χρόνια, ένας βοσκός την εκμεταλλευότανε, για να βόσκει τα ζωντανά του και γεμίζαμε τσιμπούρια. Μετά, αφού διώξαμε τον βοσκό και τα ζωντανά του, την κάναμε σκουπιδότοπο. Και ο υγροβιότοπος από Ναύπλιο μέχρι Ν. Κίο είναι εντελώς άχρηστος και κάποτε, (μπορεί και ακόμη) χώρος εναπόθεσης μπάζων. Αν τα πουλήσουμε, θα διορθώσουν οι αγοραστές τα κακώς κείμενα, αφού εμείς είμαστε τελείως άχρηστοι και μόνο να χαλάμε ξέρουμε. Και μην μου εξαγριωνόσαστε, πλάκα κάνω τώρα, με τίποτα δεν συμφωνώ με την πώληση κρατικής, δημόσιας περιουσίας. Για ενοικίαση, το συζητάω, αλλά πώληση όχι!
Τέτοια θα σας έγραφα, αλλά με έπηξαν τα πολλά θέματα αυτής της εβδομάδας και δεν έγραψα τίποτα. Κι αν έκανα και κάνα μπάνιο, θα έλεγα ‘χαλάλι’, αλλά ούτε μπάνιο δεν έκανα. Ακόμη «τα στήθια μου είναι άσπρα σαν τα γάλατα και μου ’λεγες ‘γαργάλα τα’», γι να θυμηθούμε και λίγο τον Αθανασιάδη-Νόβα και το… «βασιλικό πραξικόπημα», που δεν ήταν πραξικόπημα, (διαβάστε το Σύνταγμα του 1952, που ίσχυε τότε και τα ξαναλέμε). Πρωθυπουργική μαλακία ήταν!
ο θείος Τάκης ή
Παναγιώτης Περράκης
Το κείμενο που διαβάσατε ήταν μια προσφορά της Αρτοποιίας-Ζαχαροπλαστικής «Αλεύρι & Ζάχαρη», Σιδηράς Μεραρχίας 26, Ναύπλιο, με πάντα φρέσκα προϊόντα και αγνά υλικά.
Και
Του POPEYE bistro, Σταϊκοπούλου 32, Ναύπλιο, για ποιοτικό φαγητό, την νοστιμότερη πίτσα που έχετε ποτέ δοκιμάσει, τέλειες μακαρονάδες, εξαιρετικά και προσεκτικά διαλεγμένα κρασιά και μια αξιόλογη συλλογή από ελληνικές και ξένες μπἰρες.
Και στα δύο αυτά μαγαζιά προτείνω να δοκιμάσετε τον καφέ τους. Εξαιρετικός! Ο καλύτερος καφές στην πόλη!
Η επιλογή και ανάπτυξη του θέματος, όπως πάντα, δική μου! (Αυτό το τελευταίο σημαίνει {για όσους μπορούν να καταλαβαίνουν ελληνικά,} ότι οι χορηγοί μπορεί και να μην συμφωνούν με το θέμα ή με την ανάπτυξή του, δημοκρατικά σκεπτόμενοι όμως, δεν επεμβαίνουν).
