Τελευταία όλο και περισσότεροι άνθρωποι νοσταλγούν τα παλιά χρόνια και ισχυρίζονται ότι τότε περνούσαν καλύτερα παρ’ όλο που η ζωή ήταν πιο φτωχή και δεν υπήρχαν οι σημερινές ευκολίες που μας προσφέρει η τεχνολογία. Απλά είναι ρομαντικοί και λόγω της οικονομικής κρίσης νομίζουν ότι τότε (και εννοούμε 40-50 χρόνια πριν) περνούσαν καλύτερα απολαμβάνοντας τα απλά καθημερινά πράγματα.
Το σωστό είναι ότι τότε οι άνθρωποι ήσαν καλύτεροι και αυτό και μόνο έκανε καλύτερη και την συμβίωση τους…
Για σκεφτείτε το λίγο και θα δείτε ότι οι άνθρωποι έχουν αλλάξει και βλέπουν αλλιώς τα πράγματα, δίνοντας προτεραιότητα όχι στον συνάνθρωπο τους αλλά σε άψυχα πράγματα και απολαύσεις. Ιδού κάποιες διαφορές σε απλά πράγματα στο πέρασμα του χρόνου:
Κάποτε ο χρόνος είχε τέσσερις εποχές και σήμερα έχει δύο. Όλοι νιώθαμε και απολαμβάναμε τις 4 εποχές, την κάθε μία με την χάρη της. Είχαμε τις πόρτες των σπιτιών μας ανοικτές όπως και τις καρδιές μας, ενώ σήμερα κλειδαμπαρωνόμαστε, βάζουμε συναγερμούς και έχουμε 5-6 λυκόσκυλα για να μην μας πλησιάσει κανείς.
Παίζαμε με τους φίλους μας ποδόσφαιρο στις αλάνες, τώρα παίζουμε στο Playstation, είχαμε 2 κανάλια και πάντα βρίσκαμε κάτι ενδιαφέρον να δούμε, σήμερα έχουμε 100 και δεν μας αρέσει κανένα πρόγραμμα. Είχαμε χρόνο να κοιτάξουμε τον ουρανό, να δούμε το χρώμα του, να ακούσουμε το κελάηδισμα των πουλιών, να νοιώσουμε την ευωδιά του βρεγμένου χώματος, τώρα τα βλέπουμε στην τηλεόραση. Ζητάγαμε συγνώμη από κοντά, πρόσωπο με πρόσωπο τώρα το λέμε με sms, αγοράζαμε ένα παντελόνι και το είχαμε για δύο χρόνια, τώρα σε δύο μήνες παίρνουμε άλλο, δανεικά μας έδινε ο αδελφός και όχι οι τράπεζες, δουλεύαμε για να ζήσουμε ενώ τώρα ζούμε για να δουλεύουμε.
Περνάγαμε υπέροχα στο ταβερνάκι της γειτονιάς με κρασάκι, τραγούδι και κουτσομπολιό, τώρα μιζεριάζουμε σε ακριβά εστιατόρια, είχαμε το θάρρος και τη λεβεντιά να πούμε «Έκανα λάθος», ενώ τώρα ρουφιανεύουμε τον άλλο λέγοντας «αυτός φταίει», νοιαζόμαστε για τον γείτονα, τώρα τσαντιζόμαστε αν αγοράσει καλύτερη τηλεόραση ή αυτοκίνητο. Δεν είχαμε φράγκο στην τσέπη μα είμαστε πολλοί αισιόδοξοι ακόμα και ευτυχισμένοι, είχαμε χρόνο για τον εαυτό μας, τώρα δεν έχουμε για κανέναν, πηγαίναμε πρωί – πρωί στην εκκλησία κάθε Κυριακή, τώρα δεν πάμε γιατί είναι μπανάλ και οι παπάδες γίνανε μεσίτες και επιχειρηματίες, μαζευόμαστε όλη η οικογένεια γύρω από το Κυριακάτικο τραπέζι και αισθανόμαστε ενωμένοι και ευτυχισμένοι, τώρα έχει ο καθένας το δωμάτιό του παραγγέλνει και τρώει ντελίβερι και δεν βρισκόμαστε μαζί στο τραπέζι ποτέ!
Τα παιδιά έβλεπαν στην τηλεόραση ή το σινεμά, Μίκυ Μάους, Χονδρό – Λιγνό, Σαρλώ, άντε και Σεραφίνο, Τεν – Τεν ή Τιραμόλα, τώρα βλέπουν Monster και Power Rangers με όπλα και χειροβομβίδες να σκοτώνουν και να ξεκοιλιάζουν τους κακούς, τα περιοδικά έπαιρναν συνέντευξη από το Σεφέρη, τώρα παίρνουν από τον Καρβέλα ή την Νατάσσα Θεοδωρίδου, το ντοκουμέντο ήταν μια επιστημονική ανακάλυψη τώρα είναι ένα ερασιτεχνικό βίντεο που δείχνει οπαδούς δύο ποδοσφαιρικών αγώνων να ανοίγουν τα κεφάλια τους, να σπάνε και να λεηλατούν ξένες περιουσίες. Στις εφημερίδες έγραφαν πνευματικοί άνθρωποι τεράστιου βεληνεκούς και ρουφάγαμε τα κείμενά τους, τώρα στο διαδίκτυο γράφουν όλοι βγάζοντας τα εσώψυχά τους και σπέρνοντας πανικό, φρίκη και μιζέρια, είχαμε χρόνο να πάμε για καφέ με τους φίλους μας τώρα τα λέμε μέσω MSN και SKYPE, ερωτευόμαστε την συμμαθήτρια μας και πηγαίναμε ραντεβού, τώρα λέμε «Σ’ αγαπώ» μέσω μηνύματος, οι τραγουδίστριες τραγουδούσαν με την φωνή ενώ τώρα με κάτι άλλο, είχαμε φίλους που καθάριζαν για πάρτι μας ή το αντίθετο, τώρα φίλος είναι μόνο αυτός που σου πληρώνει το λογαριασμό… Είμαστε ευτυχισμένοι με ότι είχαμε και το απολαμβάναμε ενώ σήμερα έχουμε τα πάντα και τρωγόμαστε με τα ρούχα μας…
Αυτό κάποτε το έλεγαν ζωή, γιατί όλοι έδιναν σημασία «πρώτα στον άνθρωπο» και μετά σε οτιδήποτε άλλο, Σήμερα πως λέγεται αυτό που ζούμε…;
ΤΟΥ ΦΑΝΗ ΖΟΥΡΟΠΟΥΛΟΥ
Ο Φάνης Ζουρόπουλος είναι τ. πρόεδρος της Ε.Ι.Ε.Τ. και εκτελεστικός πρόεδρος της Ένωσης Ευρωπαίων Δημοσιογράφων (Ε.Ε.Δ.)
