Δεν πρόκειται να εξετάσουμε το γιατί αποτυγχάνουμε. Πιστεύω ότι μέχρι τώρα το έχουμε καταλάβει όλοι: Είμαστε άχρηστοι και είμαστε άχρηστοι, γιατί στερούμεθα Παιδείας, έχουμε χάσει την ικανότητα σκέψεως, θεωρούμε τους εαυτούς μας τον πιο έξυπνο λαό του κόσμου και, το χειρότερο απ’ όλα, χωρίς το οποίο θα μπορούσαν να διορθωθούν όλα τα υπόλοιπα, είμαστε ικανοποιημένοι που είμαστε όπως είμαστε! Κάτι δεν πάει καθόλου καλά με τις αφεντιές μας!
Θα μου πείτε τώρα να μην σας στενοχωρώ, με την ζέστη που κάνει. Εν τάξει, δεν σας στενοχωρώ. Από ’δώ και κάτω θα βάλω ………………………………………………………… και σεις διαβάστε κάτι άλλο, ας πούμε καμιά αθλητική εφημερίδα, που ακόμη με το μουντιάλ θα ασχολούνται και το πώς και το γιατί η Γερμανία πήρε την Αργεντινή. Ακόμη ψάχνουν το «γιατί». Να σας το πω εγώ με δυο λέξεις; Γιατί η Γερμανία κατέβασε ομάδα στο γήπεδο, ενώ η Αργεντινή, συνονθύλευμα, για να μην πω «γκρουπούσκουλο» και ξεσηκωθούν πάλι οι προοδευτικοί. Έγινα κατανοητός; Κι αφήστε τον Μαραντόνα να λέει ότι ήθελε να κάνει την Μέρκελ να κλάψει. Σιγά τα ωά κι είναι Τουρκίας. Με άφησε όμως με την απορία: Ως τι μίλαγε; Έχει καμιά επίσημη ιδιότητα στην εθνική ομάδα της Αργεντινής; Ή ήθελε να το «παίξει» προστάτης κουτών και αδυνάτων; Γιατί, απ’ ό,τι ξέρω, η Μερκελ δεν του ’χει κάνει τίποτα. Σε άλλους χρωστάνε εκείνοι.
Μπορεί να ασχολούνται, για τις αθλητικές εφημερίδες μας μιλάω ακόμη, και με τις μεταγραφές του ΟΣΦΠ, αφού ο Ολυμπιακός είναι ο μόνος που θα κάνει μεταγραφές, όχι με λεφτά του προέδρου τους, βεβαίως, αλλά απ’ τις πωλήσεις 2-3 παικτών που έχει και δεν ξέρει τι να τους κάνει. Το πρωτάθλημα θα το πάρει απ’ την 12η αγωνιστική, στο Champions League δεν πρόκειται να πάει πουθενά, τι να τους κάνει τους καλούς παίχτες; Όλοι οι υπόλοιποι θα αρκεστούν σε κανέναν «ξεπλυμένο» 45άρη, που –ίσως– πληρώσει για να μπει στην ομάδα και να μην τερματίσει την καριέρα του… αδόξως. Καλά, θα δούμε…
Είναι κι αυτό ένα απ’ τα θέματα που αποτυγχάνουμε παταγωδώς, όπως και σ’ όλα τ’ άλλα, για να επανέλθουμε στο θέμα μας. Δεν είμαι εδώ για να σας μιλάω για ποδόσφαιρο, υπάρχουν άλλοι, πιο ειδικοί και πιο… οπαδικοί, για να σας χαϊδεύουν τ’ αυτιά, μια δουλειά που δεν μπόρεσα ποτέ να μάθω, δεν έχω το ταλέντο, βρε αδελφέ, πώς το λένε; Αποτυγχάνουμε λοιπόν! Σε οτιδήποτε κάνουμε! Γιατί, λόγω αμορφωσιάς, εμπάθειας και φανατισμού, βλέπουμε τα πράματα στραβά.
Να φταίει άραγε το μεσογειακό ταπεραμέντο μας; Μπα… Δεν θα το ’λεγα. Υπάρχουν κι άλλοι μεσογειακοί λαοί, που δεν είναι σ’ αυτά τα χάλια ή, τουλάχιστον, δεν αποτυγχάνουν σε ο,τι κάνουν. Έχουν και επιτυχίες! Να φταίει η ξενόδουλη και νεοφιλελεύθερη κυβέρνησή μας; Ούτε αυτό το πιστεύω, χωρίς να σημαίνει ότι έχω την γνώμη ότι έχουμε την καλύτερη κυβέρνηση του κόσμου. Τέτοιες αλακίες (με «μ» μπροστά, ξέρετε σεις,) δεν λέω. Το τι φταίει θα το συζητήσουμε άλλη φορά. Τώρα θα πούμε για το πώς να αποτυγχάνουμε με μεγαλύτερη… επιτυχία! Λίγο σχήμα οξύμωρο μου βγήκε αυτό, αλλά με την ζέστη που κάνει, έχω λιώσει. (Δεν πιστεύω να υπάρχει κανείς, που να πιστεύει ότι μπορούμε να επιτύχουμε σε οτιδήποτε. Τόσην αισιοδοξία δεν θα την άντεχα).
Συνηθίσαμε λοιπόν στις αποτυχίες και δεν μας κακοφαίνεται πια. Αλίμονο, αν μας κακοφαινότανε! Με βαριάς μορφής κατάθλιψη θα κυκλοφορούσαμε όλοι! Αγκαλιάσαμε την αποτυχία λοιπόν και την πάμε βόλτα, να πάρει τον αέρα της! Ωραία! Και για να φτάσω στο ζουμί του θέματος, πρέπει να πω ότι πρέπει να συνεχίσουμε να αποτυγχάνουμε. Να δοκιμάζουμε να πραγματοποιήσουμε δύσκολα έργα, π.χ. ανάληψη των Ολυμπιακών Αγώνων, που μπορεί να τους κάναμε καλά, αλλά μας άφησαν ένα χρέος από ’δώ μέχρι την Καβάλα και αμφιβάλλω αν ποτέ ξεχρεώσουμε. Πίστεψε ποτέ κανείς ότι δεν ήξεραν στην ΔΟΕ τι έκαναν; Να αποτυγχάνουμε στην προσπάθεια και να δοκιμάζουμε με άλλα, δυσκολότερα. Όχι για να συνηθίσουμε στην αποτυχία, αλλά για να μάθουμε να αποτυγχάνουμε με μπρίο, με κέφι, με χάρη! Practice makes perfect λένε οι εγγλέζοι. Για όσους δεν ξέρουν αγγλικά, αυτό σημαίνει ότι η πρακτική τελειοποιεί. Έτσι έκαναν και οι αρχαίοι Έλληνες: Είχαν φτιάξει 20-30 Παρθενώνες πιο μπροστά και κατόπιν πέτυχαν το αριστούργημα. Με καταλάβατε; Γιατί εγώ δεν κατάλαβα τι σας είπα. Για αποτυχίες κουβεντιάζουμε ακόμη κι αν οι αρχαίοι δεν είχαν φτιάξει τον Παρθενώνα, αλλά κάνα χαμαιτυπείο, θα είχε βρει πρόσφορο έδαφος το παράδειγμά μου.
Προσέξατε πόσο ευγενικός είμαι; Σύσταση της εφημερίδας! Ούτε βρίζω πια, ούτε τίποτα. Συγκρατούμαι! Να δούμε μέχρι πότε. Στην προκειμένη περίπτωση, δεν είπα πορτέλο, για δυο λόγους: α) δεν είναι ευγενικό και μπορεί να σοκαριζότανε καμιά κυρία και β) είναι ιταλική λέξη κι εμείς συνεχίζουμε να μιλάμε ελληνικά. Να δούμε μέχρι πότε. Και σ’ αυτό αποτυχημένοι είμαστε. «Βye» και «thanks» κοπανάνε τα βλαστάρια μας. Κι αν ήξεραν και τίποτ’ άλλο, όπως ξέρει ο φίλος μου ο Δήμος, που μεταφράζει από 11 ξένες γλώσσες, (εγγονός δασκάλου μου είναι αυτός, που μετά από κοντά μισό αιώνα που έχει πεθαμένος, –ελαφρύ το χώμα που τον σκέπασε,– τον τιμώ ακόμη, γιατί μας έμαθε γράμματα! Μιλάω για τον Δημήτριο Αργείτη, δάσκαλο πολλών, που τους άνοιξε τα μάτια!) θα έλεγα: «Εν τάξει, βρε αδελφέ, μπέρδεψαν τις γλώσσες και τους ξέφυγε». Aλλά δεν ξέρουν τίποτ’ άλλο. Αποτυχία!
Αφορμή για το σημερινό σημείωμα πήρα από την διαπίστωση ότι όλα έχουν δοκιμαστεί και όλα αποτύχει και από μια προτροπή του Σάμιουελ Μπέκετ, στο τελευταίο κείμενο που έγραψε ποτέ, που διάβασα προσφάτως: «Δοκίμασε ξανά. Απότυχε ξανά. Απότυχε καλύτερα!»
Όποιος μου πει γιατί το χαμαιτυπείο, λέγεται χαμαιτυπείο, κερδίζει λουκούμι στο Πόστο, στην Πλατεία Καποδιστρίου! (Ας μαθαίνουμε και καμιά άγνωστη λέξη!)
ο θείος Τάκης ή Παναγιώτης Περράκης
Το κείμενο που διαβάσατε ήταν μια προσφορά της Αρτοποιίας-Ζαχαροπλαστικής «Αλεύρι & Ζάχαρη», Σιδηράς Μεραρχίας 26, Ναύπλιο, με πάντα φρέσκα προϊόντα και αγνά υλικά.
Και
Του POPEYE bistro, Σταϊκοπούλου 32, Ναύπλιο, για ποιοτικό φαγητό, την νοστιμότερη πίτσα που έχετε ποτέ δοκιμάσει, τέλειες μακαρονάδες, εξαιρετικά και προσεκτικά διαλεγμένα κρασιά και μια αξιόλογη συλλογή από ελληνικές και ξένες μπἰρες.
Και στα δύο αυτά μαγαζιά προτείνω να δοκιμάσετε τον καφέ τους. Εξαιρετικός! Ο καλύτερος καφές στην πόλη!
Η επιλογή και ανάπτυξη του θέματος, όπως πάντα, δική μου! (Αυτό το τελευταίο σημαίνει {για όσους μπορούν να καταλαβαίνουν ελληνικά,} ότι οι χορηγοί μπορεί και να μην συμφωνούν με το θέμα ή με την ανάπτυξή του, δημοκρατικά σκεπτόμενοι όμως, δεν επεμβαίνουν).