Πριν από σαράντα χρόνια…

… ξανακούσαμε τις σειρήνες του πολέμου και ο κόσμος έπεσε με τα μούτρα στα… ράφια των καταστημάτων τροφίμων.

 

Θα προσπαθήσω να γράψω ένα κείμενο για την μαύρη επέτειο της τουρκικής εισβολής, χωρίς να είμαι σίγουρος ότι θα τα καταφέρω μέχρι το τέλος, αν και τα στοιχεία υπάρχουν σε αφθονία, είμαι σίγουρος δε ότι δεν θα καταφέρω να αποφύγω τις ύβρεις μέχρι το τέλος, ήτοι άτυχο το κείμενο που μόλις άρχισα: Είτε δεν θα καταφέρω να το τελειώσω ποτέ είτε θα κοπεί απ’ την αρχισυνταξία, λόγω ύβρεων. Καλά, θα δούμε…

 

Πριν καν αρχίσουμε, πρέπει να δηλώσω ότι δεν είμαι κατά του πολέμου, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι μ’ αρέσει κιόλας. Ο πόλεμος λύνει προβλήματα, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, που δεν μπορούν να λυθούν με άλλες μεθόδους. Όπως είπαν κάποιοι στο παρελθόν, (π.χ. ο  Carl von Clausewitz, που ήξερε τι έλεγε επί του θέματος,) ο πόλεμος είναι συνέχεια της πολιτικής με άλλα μέσα.

 

Πίσω στις 20/7/1974 τώρα. Πρέπει να τονίσω ότι ο τουρκικός επεκτατισμός δεν άρχισε στις 15/7/1974 τότε που εκδηλώθηκε το πραξικόπημα του Σαμψών στην Κύπρο. Είχε αρχίσει από πολύ πιο μπροστά και, ακόμη νωρίτερα, είχε υποδαυλιστεί απ’ τους υπερατλαντικούς μας «συμμάχους», που αν έχεις τέτοιους συμμάχους, τους εχθρούς τι να τους κάνεις;

 

Αν και ο τουρκικός επεκτατισμός είχε εκδηλωθεί και στο παρελθόν, την 10ετία του ’60, ας πούμε, με βομβαρδισμούς από αέρος και εξεγέρσεις των Τουρκοκυπρίων, που δεν θα πει ότι οι Ελληνοκύπριοι ήταν… αγγελούδια, τις έκαναν κι εκείνοι τις ζαβολιές του, εμείς θα ασχοληθούμε μόνο με την τουρκική απόβαση στην Κύπρο, γιατί, αν καταπιαστούμε με όλα, δεν θα τελειώσουμε ποτέ.

 

Από το 1965 μέχρι το 1967, Διοικητής της Ναυτικής Δύναμης Κύπρου (ΝΔΚ) διατέλεσε ο  Παναγιώτης Νικολόπουλος, αντιπλοίαρχος ΠΝ τότε, αν θυμάμαι καλά, ο οποίος, λόγω της ειδικότητάς του στον αμφίβιο πόλεμο, (πτυχιούχος Αμφιβίων Επιχειρήσεων από τις σχολές εκπαιδεύσεως των Πεζοναυτών των ΗΠΑ και εκπαιδευτής του Κέντρου Εκπαιδεύσεως Αμφιβίων Επιχειρήσεων {Κ.Ε.Α.Ε.} των Ενόπλων Δυνάμεων της Ελλάδος) και αμέσως πήρε την διαταγή απ’ τον στρατηγό Γρίβα-Διγενή να εξετάσει την άμυνα της Κύπρου έναντι τουρκικής αποβατικής ενέργειας και να του αναφέρει τα συμπεράσματα/προτάσεις του. Πρότεινε την οχύρωση ορισμένων τοποθεσιών, που έγινε, αλλά ακυρώθηκε μετά το 1967, όταν απεσύρθη από την χούντα και η Ελληνική μεραρχία απ’ την Κύπρο. Ανοχύρωτη η Κύπρος το ’74 λοιπόν. Οι τότε διαχειριστές του μέλλοντός μας ήξεραν τα επόμενο επεισόδια και άφησαν το Πέντε Μίλι, (εκεί ακριβώς που έγινε η απόβαση,) ξεβράκωτο. Υπήρχε κι ένας λόχος Εθνοφουράς εκεί, αλλά χάλαγαν την συνταγή κι έκοβε η μαγιονέζα. Γιατί; Γιατί για να πετύχει μια απόβαση πρέπει η σχέση δυνάμεων των αποβιβαζομένων προς τους αμυνόμενους να είναι 7 προς 1. Αν ήταν και αυτός ο λόχος εκεί, με τα σκάφη που είχαν στην διάθεσή τους οι Τούρκοι και τον στρατό που μπορούσαν να μεταφέρουν αυτά τα αποβατικά, το 7 προς 1 δεν έβγαινε ούτε με τους πιο αισιόδοξους υπολογισμούς. Άρα ο λόχος έπρεπε να φύγει απ’ τη θέση του και το έστειλαν στην Πάφο, να ψάχνει τον Μακάριο, που τους είχε ξεφύγει κατά την εκδήλωση του πραξικοπήματος του Σαμψών, στις 15/7. Ο Μακάριος όμως είχε καταφύγει στην Αγγλική βάση, όπου τον έβαλαν σ’ ένα αεροπλάνο και τον έστειλαν στο Λονδίνο. Μετά πήγε στην Ν. Υόρκη και μίλησε στον ΟΗΕ. Τον είδε και τον άκουσε όλος ο πλανήτης. Μόνο οι κύριοι της εθνοφρουράς δεν πήραν είδηση και έστειλαν τον λόχο να τον ψάχνει στην Πάφο. Το Πέντε Μίλι έπρεπε να μείνει ξεβράκωτο. Και έμεινε!

 

Τα χαράματα της 20^ης Ιουλίου, τα παράκτια ραντάρ έπιασαν τις κινήσεις του τουρκικού στόλου και ενημέρωσαν Λευκωσία και Αθήνα. Ο τότε Αρχηγός Ενόπλων Δυνάμεων της Ελλάδας Μπονάνος, –για να πετύχει πλήρως μια προδοσία και να πουληθεί μια χώρα, χρειάζονται παραπάνω από ένας προδότες!– τους καθησύχασε και δήλωσε ότι επρόκειτο περί άσκησης και ότι είχαμε ενημερωθεί. Τελικά η απόβαση άρχισε τις πρωινές ώρες του Σαββάτου 20/7/74 και δεν ήταν απόβαση. Αποβίβαση ήταν, γιατί το ΓΕΕΦ είχε θέσει τις μονάδες του στη Κυρήνεια σε απραξία. Χρειάζονται πολλοί προδότες για να ολοκληρωθεί επιτυχώς μια προδοσία και το πούλημα μιας χώρας! Ένας δεν φτάνει, το είπαμε αυτό!

 

Τελικά ο Παύλος Κουρούπης, Δ/της του 251 ΤΠ. με δική του πρωτοβουλία και αφού το ΓΕΕΦ τον είχε στο περίμενε, διέταξε πυρ και τότε άρχισαν να κτυπάνε και τα πυροβολεία απ’ τον Πενταδάκτυλο (υπολοχαγός Αντωνακόπουλος,) πυρ και τα πυροβόλα του Κρίτωνα Τζαβέλλα έφεδρου Αξιωματικού από την Αϊρκώτισσα.

 

Το πυρ γενικεύτηκε απ’ όλες τις ελληνικές γραμμές, αλλά ήταν πια αργά. Οι Τούρκοι είχαν αποβιβάσει μέρος του αποβατικού τους σώματος και σε λίγο θα ακολουθούσε και το δεύτερο. 40.000 Τούρκοι πήραν μέρος στην επιχείρηση, όλοι βάρβαροι, από τα βάθη της Ανατολίας. Αυτός δεν ήταν στρατός. Εσμός άγριων εγκληματιών ήταν. Γιατί, όταν κάνεις πόλεμο, δεν σκοτώνεις αμάχους και αιχμαλώτους, δεν βιάζεις γυναίκες και παιδιά, ούτε εξαφανίζεις τους αιχμαλώτους και κάνεις ότι δεν υπήρξαν ποτέ. Έχει κι ο πόλεμος τους κανόνες του, που ναι μεν σημαίνουν σκοτωμούς και αιματοχυσία, αλλά έχεις αντίπαλο! Ο εχθρός σου είναι ο ένοπλος τακτικός ή άτακτος στρατός, όχι τα παιδιά, οι γυναίκες και τα γερόντια.

 

Οι Τούρκοι έδειξαν να αιφνιδιάζονται και η αεροπορία τους εξαπέλυε συνεχείς επιδρομές κατά ελληνικών και ελληνοκυπριακών θέσεων, τούρκικα ελικόπτερα δε αποβίβασαν στρατιώτες στην περιοχή Φτέρυχα – Μότιδες, οι οποίοι καθηλώθηκαν απ’ τα λιγοστά παλικάρια του 251 ΤΠ.

 

Τελικά το 251 ΤΠ θρήνησε 94 νεκρούς κι άλλους τόσους αιχμαλώτους κι αγνοούμενους και οι Τούρκοι την επόμενη μέρα αγκιστρώθηκαν στην Κυπριακή ακτή κι άρχισαν την πορεία τους προς τον νότο και η αγοραπωλησία της Κυρήνειας ολοκληρώθηκε. Η γνώμη μου είναι, –μην περιμένετε γεγονότα για τέτοιες γνώμες, δεν υπάρχουν,– ότι η Κυρήνεια είχε πουληθεί πριν υπογραφούν οι συμφωνίες Ζυρίχης και Λονδίνου. Ούτε και ποιος την πούλησε μπορώ να ξέρω με σιγουριά, αλλά υπήρξε Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας μετέπειτα.

 

Η απορία μου εμένα είναι η εξής απλή: Μέχρι σήμερα, κανένας, δεν έδωσε απάντηση, και ούτε καν εξέτασε, το κατά πόσο οι Τούρκοι, με την μικρή αποβατική δύναμη που διέθεσαν (λόγω του περιορισμένου αριθμού αποβατικών πλοίων και πλοιαρίων,) είχαν την δυνατότητα να πετύχει η αποβατική τους ενέργεια; Γιατί;

 

Όπως επίσης γιατί ο περίφημος φάκελος της Κύπρου παραμένει ερμητικά κλειστός 40 χρόνια τώρα., Πότε περιμένουμε να τον ανοίξουμε; Όταν θα έχουν ψοφήσει όλοι οι λαβόντες μέρος στην προδοσία, ώστε να μην υπάρχει κανείς να καταδικαστεί; Ωραία! Οι ΗΠΑτζήδες προστατεύουν τα πιόνια τους!

 

Κάπου εδώ τελειώσαμε και κάπως έτσι η τουρκική αποβίβαση διεξήχθη με επιτυχία.

 

ο θείος Τάκης ή Παναγιώτης Περράκης

 

Το κείμενο που διαβάσατε ήταν μια προσφορά της Αρτοποιίας-Ζαχαροπλαστικής «Αλεύρι & Ζάχαρη», Σιδηράς Μεραρχίας 26, Ναύπλιο, με πάντα φρέσκα προϊόντα και αγνά υλικά.                                                         

Και

Του POPEYE bistro, Σταϊκοπούλου 32, Ναύπλιο, για ποιοτικό φαγητό, την νοστιμότερη πίτσα που έχετε ποτέ δοκιμάσει, τέλειες μακαρονάδες, εξαιρετικά και προσεκτικά διαλεγμένα κρασιά και μια αξιόλογη συλλογή από ελληνικές και ξένες μπἰρες.

 

Και στα δύο αυτά μαγαζιά προτείνω να δοκιμάσετε τον καφέ τους. Εξαιρετικός! Ο καλύτερος καφές στην πόλη!

 

Η επιλογή και ανάπτυξη του θέματος, όπως πάντα, δική μου! (Αυτό το τελευταίο σημαίνει {για όσους μπορούν να καταλαβαίνουν ελληνικά,}  ότι οι χορηγοί  μπορεί και να μην συμφωνούν με το θέμα ή με την ανάπτυξή του, δημοκρατικά σκεπτόμενοι όμως, δεν επεμβαίνουν).