Πάντα πίστευα ότι τα καφενεία. –καλά, βρε μοντέρνοι, αφήστε να σας πω για τα καφενεία πρώτα και κάποτε θα φτάσουμε και στις καφετέριες. Ξαναρχίζω: Πάντα θεωρούσα τα καφενεία ως συνέχεια της αρχαίας αγοράς, όχι εκεί που πήγαιναν για να ψωνίσουν, αλλά για να αγορεύσουν. Και επειδή μαζευότανε πολύς κόσμος, οι περισσότεροι για να ακούσουν και να περάσουν ευχάριστα την ώρα τους, άρχισαν να μαζεύονται και οι έμποροι, που τότε ήταν με την πραμάτεια τους φορτωμένη στην πλάτη, άντε και σε κάνα γαϊδούρι κι έτσι η αγορά πήρε την σημασία που έχει σήμερα. Καλόν είναι να τα ξέρουμε αυτά τα πράγματα, όπως θα πρέπει να ξέρετε και τι σημαίνει ιδιώτης και πώς πήρε την σημερινή του σημασία, του μη έχοντος δηλαδή καμιά σχέση με το δημόσιο. Αν ανοίξετε ένα λεξικό στη λέξη ιδιωτεία, θα βρείτε τον εξής ορισμό πάνω-κάτω, (εξαρτάται από το πόσο ευγενικός ήταν ο λεξικογράφος): «Βαριάς μορφής διανοητική ανεπάρκεια», ήτοι, σε απλά νεοελληνικά και επειδή εγώ δεν είμαι και πολύ ευγενικός: Ο πάσχων από ιδιωτεία είναι παντελώς ηλίθιος, πανύβλαξ, πώς το λένε; Δεν νογάει να μοιράσει δυο γαϊδουριών άχυρα. Όταν λοιπόν στην αρχαία αθηναϊκή δημοκρατία, μαζευόταν ο όχλος για να πάρει απόφαση να κηρύξει κάναν πόλεμο, (αποφάσιζαν πολέμους, για να πάρουν τη γη των… εχθρών –και μετά κατηγορούμε τους ΗΠΑτζήδες,– αφού η Αττική ήταν στενή και δεν τους έφτανε), τότε λοιπόν τους ηλίθιους τους απομόνωναν. «Τράβα σπίτι σου, παιδάκι μου, ηλίθιος είσαι, τι να καταλάβεις απ’ όσα πούμε; Πήγαινε να… ιδιωτεύσεις». Καταλάβατε;
Κάπως έτσι ήταν και τα καφενεία. Επανήλθαμε! Σαν την αρχαία αγορά. Μόνο που εμείς, πιο δημοκράτες (και με τη βούλα ντε!) απ’ τους αρχαίους, δεν τους απομονώνουμε τους ηλίθιους. Τους κρατάμε κοντά μας, για να μην τους τρώει η μοναξιά και τους τρώμε εμείς στη… μάπα. Τι βουλευτές, τι υπουργοί, μέχρι και πρωθυπουργοί γίνονται, καταλάβατε για ποιον λέω, δεν καταλάβατε; Για τον γιο του μπαμπά του και εγγονό του συνονόματου παππού του λέω, αλλά δεν το λέω, γιατί έχω βαρεθεί να τσακώνομαι με τον αρχισυντάκτη. Δεν είναι τίποτα, παιδικές ασθένειες είν’ αυτές. Θα περάσουν! Οι τσακωμοί. Όχι η ιδιωτεία. Αυτή δεν περνάει με τίποτα!
Στην Ελλάδα λοιπόν, σύμφωνα με τους πανέξυπνους εγκέφαλους που μας κυβερνάνε, (μεταξύ μας, όχι ότι οι άλλοι, που θέλουν να μας κυβερνήσουν, είναι καλύτεροι, αλλά ειδικά σήμερα με την κυβέρνηση τα ’χω: μου βγήκε το ΕΝΦΙΑ) στην Ελλάδα λοιπόν, σύμφωνα με τους κυβερνήτες μας, έχουμε ανάπτυξη! Που, απ’ ο,τι καταλαβαίνω είναι ευθέως ανάλογη με τον αριθμό των καφετεριών. Είδατε που φτάσαμε και στις καφετέριες. Σας το είπα: Υπομονή και όλα θα γίνουν! Οι καφετέριες λοιπόν, μακρινός απόγονος των παλιών καφενείων, που σέρβιραν τούρκικο καφέ, που είναι τόσο τούρκικος, όσο και ελληνικός. Βεδουίνικο είναι αυτό το μοντελάκι του καφέ. Βεβαίως σήμερα δεν υπάρχουν και πολλοί να πίνουν αυτόν τον καφέ, μας ήρθαν άλλες μόδες και ’μείς οι πανέξυπνοι τις δεχτήκαμε. Μας ήρθε ο στιγμιαίος και δεν σας λέω μάρκα, ούτε τι σκατολοΐδια περιέχει. Μετά κατέφτασαν οι καφετέριες και μάθαμε να πίνουμε εσπρέσο, ένα απ’ τα ελάχιστα πράγματα σ’ αυτόν τον μάταιο κόσμο, που δεν έχουν επινοήσει οι… αρχαίοι Έλληνες. Κρίμα! Και λίγο αργότερα μάθαμε και τον φρέντο και κάτι άλλα κατασκευάσματα, που τελειώνουν σε –τσίνο και μου εμένα, τουλάχιστον, μου θυμίζουν χρωματιστό νερό, αρωματισμένο με κάτι γλυκανάλατο, που το πίνουν –κάτι άλλοι, όχι εγώ, απελθέτω απ’ εμού το ποτήριον τούτο!– με γάλα, κρέμα και μπόλικα παγάκια κι αν αυτά τα πράγματα είναι καφέδες, άλλο τόσο είμαι εγώ γιαπωνέζος αρχιεπίσκοπος.
Δεν πρέπει να ξεχάσω να αναφερθώ και στον θόρυβο εκεί μέσα που ξεχύνεται απ’ τα ηχεία. Αν περιμένετε να το χαρακτηρίσω «μουσική», μάλλον θα περιμένετε πολύ! Κάτι επαναλαμβανόμενοι ήχοι είναι, που δεν ενδιαφέρεται κανείς ν’ ακούσει. Κι έτσι έπαψαν τα καφενεία μας ή οι καφετέριες, (όπως θέλετε πέστε τα,) να αποτελούν την σύγχρονη συνέχεια της αρχαίας αγοράς, γιατί με τον θόρυβο που ξεμπουκάρει ασταμάτητα απ’ τα ηχεία, ούτε να μιλήσεις μπορείς, ούτε να ακούσεις. Συνήθως δεν ακούς ούτε τις… σκέψεις σου, αφού όσο πιο εκκωφαντικός είναι ο θόρυβος, τόσο πιο μοντέρνα θεωρείται η καφετέρια! Ωραία, πάει κι αυτό, το τακτοποιήσαμε!
Βεβαίως υπάρχουν και τα θετικά, όχι μόνο αρνητικά. Στα διαλείμματα των θορύβων των ηχείων, φέρ’ ειπείν, μπορούμε να συζητάμε για την ανάπτυξη, το πώς θα έρθει, που δεν πρόκειται να έρθει ποτέ σ’ αυτήν την χώρα, όσο η οικονομική δραστηριότητα και ανάπτυξη στηρίζεται στις καφετέριες, –ρεαλιστής είμαι, όχι απαισιόδοξος. Είναι μια απ’ τις κοινωνικές προσφορές της καφετέριας, όπου γίνονται πράγματα που δεν μπορούν να γίνουν χωρίς εσπρέσο φρέντο, που δεν τον πίνω εγώ και γι’ αυτό δεν μπορώ να κατεβάσω… γόνιμες ιδέες. Έτσι λοιπόν τα καλύτερα μυαλά φεύγουν για το εξωτερικό, –τι να κάνουν εδώ; τις έχουν βαρεθεί τις καφετέριες απ’ τα φοιτητικά τους χρόνια,– κι εμείς, οι εναπομένοντες στο εσωτερικό της χώρας, καταριόμαστε τους Γερμανούς και άλλους του… άδικου κόσμου τούτου, που μας παίρνουν τους καλύτερους και μας καταδικάζουν να περνάμε τον καιρό μας στις καφετέριες.
ο θείος Τάκης ή Παναγιώτης Περράκης
Το κείμενο που διαβάσατε ήταν μια προσφορά της Αρτοποιίας-Ζαχαροπλαστικής «Αλεύρι & Ζάχαρη», Σιδηράς Μεραρχίας 26, Ναύπλιο, με πάντα φρέσκα προϊόντα και αγνά υλικά.
Και
Του POPEYE bistro, Σταϊκοπούλου 32, Ναύπλιο, για ποιοτικό φαγητό, την νοστιμότερη πίτσα που έχετε ποτέ δοκιμάσει, τέλειες μακαρονάδες, εξαιρετικά και προσεκτικά διαλεγμένα κρασιά και μια αξιόλογη συλλογή από ελληνικές και ξένες μπἰρες.
Και στα δύο αυτά μαγαζιά προτείνω να δοκιμάσετε τον καφέ τους. Εξαιρετικός! Ο καλύτερος καφές στην πόλη!
Η επιλογή και ανάπτυξη του θέματος, όπως πάντα, δική μου! Αυτό το τελευταίο σημαίνει, (για όσους μπορούν να καταλαβαίνουν ελληνικά, ότι οι χορηγοί μπορεί και να μην συμφωνούν με το θέμα ή με την ανάπτυξή του, δημοκρατικά σκεπτόμενοι όμως, δεν επεμβαίνουν.