Διαβάστε παρακάτω το άρθρο του Βουλευτή Αργολίδας του ΣΥΡΙΖΑ Δημήτρη Κοδέλα για το ζήτημα της Ουκρανικής κρίσης, του πολέμου κυρώσεων και της στάσης της ελληνικής κυβέρνησης που δημοσιεύεται στην Εφημερίδα των Συντακτών (21/08/2014):
Μετατρέπουν τη χώρα σε γραφείο τύπου Ουάσιγκτον και Βερολίνου. Να απεμπλακεί η Ελλάδα άμεσα από τον οικονομικό πόλεμο κυρώσεων
Τον Φεβρουάριο του 2014, σε επίσκεψή του στην χώρα μας, ο επικεφαλής της Ρωσικής Υπηρεσίας Τροφίμων, Σεργκέι Ντανκβέρτ, δήλωνε πως “δεν θα ήταν υπερβολή αν λέγαμε πως υπάρχουν πολλές και μεγάλες προοπτικές για τη διεύρυνση των εξαγωγών σας προς τη Ρωσία.”.
Και πράγματι, πέραν της “καθυσηχαστικής” διαπίστωσης του κ. Μηταράκη ότι οι ελληνικές εξαγωγές προς τη Ρωσία αποτελούν μόνο το 1,5% του συνόλου, όλοι γνωρίζουν ότι δεν πρόκειται μόνο για την κατάρρευση των σημερινών εξαγωγών προς τη Ρωσία αλλά για την υπονόμευση της αξιοποίησης για τα ελληνικά αγροτικά προϊόντα μιας αγοράς 145 εκατομμυρίων πολιτών η οποία, ανάμεσα στα άλλα, είναι η μεγαλύτερη εισαγωγέας μήλων, αχλαδιών, εσπεριδοειδών, κερασιών στον κόσμο και η δεύτερη μεγαλύτερη εισαγωγέας ροδακίνων.
Επιπλέον, υπάρχουν καλλιέργειες, περιοχές και επιχειρήσεις, συνεταιριστικές και ιδιωτικές, με μεγάλη εξάρτηση από τις εξαγωγές στη Ρωσία οι οποίες βρίσκονται μπροστά στον ξαφνικό θάνατο του οικονομικού πολέμου κυρώσεων. Χαρακτηριστικά παραδείγματα είναι τα φρούτα: ροδάκινο, νεκταρίνι, φράουλα, ακτινίδιο ενώ μικρότερο αλλά όχι αμελητέο ρόλο έχουν τα μηλοειδή, σταφύλια, εσπεριδοειδή, κ.ά.. Κάτι ακόμα που “αγνοεί” η κυβέρνηση είναι η υπερπροσφορά ευρωπαϊκών προϊόντων που θα κινηθούν προς αναζήτηση άλλων αγορών οξύνοντας τον ανταγωνισμό και συμπιέζοντας τις τιμές παραγωγού στον πλέον δυναμικό αγροτικό κλάδο των οπωροκηπευτικών.
Το ερώτημα που προκύπτει, πέρα από το αυτονόητο ζήτημα των άμεσων αποζημιώσεων όσων πλήττονται, είναι: Η εμπλοκή της Ελλάδας στον οικονομική πτυχή ενός γεωπολιτικού πολέμου ΗΠΑ-ΕΕ με Ρωσία, που ενδέχεται να λάβει ακόμα πιο σοβαρές και ανεξέλεγκτες διαστάσεις, είναι προς το συμφέρον της χώρας και της σταθερότητας και ειρήνης στην περιοχή; Ή είναι αποτέλεσμα μιας τυχοδιωκτικής και μονόπλευρης εξωτερικής πολιτικής της ελληνικής κυβέρνησης η οποία σχεδιάζεται και υπηρετεί τα συμφέροντα Ουάσιγκτον και Βερολίνου βρίσκοντας ανέλπιστα πρόθυμους υποστηρικτές στην χώρα μας;
Έξι μήνες πριν, ο Ε. Βενιζέλος επισκεπτόμενος την Ουκρανία, δήλωνε ότι “Η Ελλάδα είναι έτοιμη να δώσει μέσα από την εμπειρία της κρίσης, που έχουμε ζήσει και ζούμε, την τεχνογνωσία της και προς την Ουκρανία». Θα ήταν ένα επιτυχημένο ανέκδοτο η συγκεκριμένη δήλωση αν δεν ακολουθούσε η ένταξη της Ουκρανίας σε πρόγραμμα επιτήρησης, λιτότητας και ιδιωτικοποιήσεων από ΕΕ και ΔΝΤ φέρνοντας νέα δεινά στον Ουκρανικό λαό. Όμως υπάρχει και κάτι χειρότερο. Η Ελλάδα παίρνει ενεργά θέση. Αναγνωρίζει και στηρίζει την μεταβατική, με τη συμμετοχή νεοναζιστών, κυβέρνηση του Κιέβου και σιωπά για τα εγκλήματα που αυτή διέπρατε και τα οποία συνεχίζονται έως και σήμερα -υπό την πλήρη ανοχή και στήριξη των “ευαίσθητων” ΕΕ και ΗΠΑ- με βασικά θύματα τον πληθυσμό της Ανατολικής Ουκρανίας, των 150.000 Ελλήνων ομογενών συμπεριλαμβανομένων.
Λίγες μέρες αργότερα (18/03/2014), ως προεδρεύον του Συμβουλίου Γενικών Υποθέσεων, ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης Σαμαρά δηλώνει πως “η τελευταία απόφαση του Συμβουλίου της ΕΕ για την εφαρμογή ορισμένων κυρώσεων αποτελεί ένα πολύ καθαρό μήνυμα της αποφασιστικότητάς μας”.
Η “αποφασιστικότητα” της ΕΕ και της ελληνικής κυβέρνησης ήταν θέμα χρόνου να απαντηθεί με αντι-κυρώσεις από τους Ρώσους, διευρύνοντας γεωγραφικά την ένταση και εμπλέκοντας άμεσα δεκάδες χώρες που έχουν εμπορικές σχέσεις με τη Ρωσία. Έτσι, “αποφασιστικά” επλήγει η ελληνική αγροτική παραγωγή και οι συνδεόμενες με τη Ρωσία μεταποιητικές και εξαγωγικές επιχειρήσεις και εξίσου “αποφασιστικά” χαρίζεται μια αναπτυσσόμενη αγορά σε ανταγωνίστριες χώρες.
Η ίδια εξωτερική πολιτική, που μετατρέπει την χώρα σε γραφείο τύπου ΗΠΑ και Βερολίνου, ακολουθήθηκε και σε όλα τα ανοιχτά θέματα της φλεγόμενης γειτονιάς μας.
Περίπου έναν χρόνο πριν ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης Σαμαρά, βασιλικότερος του βασιλέως, δήλωνε σχετικά με τη Συρία ότι “πρέπει να υπάρξει μια διεθνής απάντηση στο όνομα της νομιμότητας και στο όνομα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων” μέχρι που λίγες μέρες αργότερα ακόμα και η Βουλή της Βρετανίας καταψήφισε την πρόταση Κάμερον για επέμβαση.
Την ίδια στιγμή που αποφασιστικά η ΕΕ επιβάλει κυρώσεις στη Ρωσία το έγκλημα του Ισραήλ κατά του λαού της Παλαιστίνης συνεχίζεται χωρίς βέβαια κυρώσεις, διεθνή απάντηση, αποφασιστικότητα…
Η γραφική πλέον κυβερνητική εκπρόσωπος,Σ. Βούλτεψη, ως οπαδός του ρεαλισμού της εθελοδουλείας, ανέφερε «Μία υπεύθυνη πολιτεία δεν καθορίζει την εξωτερική πολιτική με βάση κάποια φορτία ροδάκινου». Μήπως όμως θα έπρεπε τουλάχιστον να επηρεάζεται η εξωτερική μας πολιτική από τα “φορτία” πτωμάτων αμάχων σε ανατολική Ουκρανία και Γάζα ή ούτε από αυτά; Και συνέχισε τονίζοντας ότι: «υπάρχει μεγάλη απόσταση ανάμεσα στο να λυθεί το πρόβλημα των αγροτών και να αλλάξουμε συμμάχους».
Και πράγματι το ζήτημα δεν αφορά μόνο τους αγρότες. Αφορά μια στάση στοιχειωδώς ανεξάρτητη και ισότιμη που υπηρετεί τα εθνικά συμφέροντα, τη σταθερότητα στην περιοχή, την ειρήνη και τη δημοκρατία. Και δεν είναι τίποτα άλλο παρά μαθήματα ενδοτισμού ο μονόδρομος της ευθυγράμμισης με τις πιο επιθετικές επιδιώξεις των “συμμάχων”. Λες και δεν έχει η χώρα διαφοροποιηθεί κατά καιρούς σε διάφορα ζητήματα ή λες και ακόμα και σήμερα δεν έχουν ιδιαίτερες στάσεις πολλές χώρες εντός ΕΕ και ΝΑΤΟ. Πόσο μάλλον όταν πρόκειται για την Ελλάδα της ανθρωπιστικής και οικονομικής κρίσης, για μια χώρα με 150.000 Έλληνες ομογενείς στην Ανατολική Ουκρανία, για μια χώρα που γειτνιάζει και θα πληρώσει ακριβό τίμημα από τη στρατηγική της έντασης και της αποσταθεροποίησης στην περιοχή μας.
Αξιοποιώντας τα παραπάνω, πρέπει η χώρα άμεσα να απεμπλακεί από τη στρατηγική της έντασης και της αποσταθεροποίησης στην περιοχή και από τον οικονομικό πόλεμο κυρώσεων που δημιουργούν ένα ντόμινο κλιμακούμενης αστάθειας και ανεξέλεγκτων εξελίξεων. Επιδιώκοντας τη συνεννόηση και με άλλες χώρες και δυνάμεις της Ευρώπης που αντιλαμβάνονται τους κινδύνους του να ρίχνεις λάδι στην φωτιά που ήδη σιγοκαίει στην καρδιά της Ευρώπης.
Η άλλη επιλογή είναι να …διαμορφώνεις τα εθνικά συμφέροντα κατά το “όπου φυσάει ο άνεμος”, σύμφωνα με μια πολιτική του “Ναι σε όλα”. Η μετατροπή της χώρας σε αποικία χρέους καθώς και η στήριξη εκ μέρους της ελληνικής κυβέρνησης του εκβιασμού που υπέστη ο κυπριακός λαός πριν ενάμιση χρόνο και του κουρέματος της κυπριακής οκονομίας είναι παραδείγματα μιας καταστροφικής τέτοιας στάσης…