Φανταστείτε, λέει, να είσαστε μπροστά σε δυο οθόνες τηλεόρασης, που να σας βομβαρδίζουν συνεχώς με ειδήσεις. Ο υπολογιστής μονίμως αναμμένος, για να μην σας ξεφύγει τίποτα απ’ τις αλακίες (έχει και «μ» μπροστά,) που αναμασούν τα διάφορα blogs. Στο χέρι σας ένα tablet αναμμένο και κάπου, πάνω στο τραπεζάκι με την μπίρα που ζεσταίνεται, χωρίς να της δίνετε σημασία, δυο-τρία κινητά, που δεν σβήνουν ποτέ. Για να σας το κάνω λιανά, έχετε πλέρια πληροφόρηση. Εφιάλτης! Και το ερώτημα που μου έρχεται στο μυαλό τώρα είναι: Απ’ όλ’ αυτά, πόσα μπορείτε να αφομοιώσετε; Αν θέλετε να σας εξομολογηθώ τον πόνο μου, εγώ δεν θα αφομοίωνα τίποτα! Όλος αυτός ο καταιγισμός πληροφόρησης, η βιασύνη των παρουσιαστών που μας σερβίρουν τα νέα και το θράσος τους να διακόπτουν τον συνεντευξιαζόμενο, επειδή, –άκουσον, άκουσον!– δεν έχουν άλλο χρόνο, με 24 ώρες το 24ωρο τηλεόραση, δεν έχουν άλλο χρόνο αυτοί! Διακόπτουν λοιπόν τον ομιλητή και την ενημέρωσή μου. Ήθελα να μάθω πώς κινούνται οι πλάκες, τότε που έγινε ο τελευταίος σεισμός στην Κεφαλονιά, αν θα μας έρθει καμία κατά ’δώ, πράγματα που θα μας έλεγε ο σεισμολόγος, αν δεν τον διέκοπτε ο… πανέξυπνος παρουσιαστής. Όλ’ αυτά λοιπόν με εκνευρίζουν και χάνω επαφή με την ενημέρωση. Άγια έκανα που δεν αγόρασα ποτέ μου τηλεόραση, που έχω έναν υπολογιστή και τον ανάβω μόνο όταν χρειάζομαι κάτι, ένα κινητό τηλέφωνο, που δουλεύει 12 ώρες την ημέρα, 09:00 με 21:00 και κανένα σταθερό, που ούτε που ξέρω τι είναι το tablet, (ούτε εκείνο με ξέρει) και διαβάζω μόνο μία εφημερίδα την ημέρα (πάντα την ίδια, ξέρετε ποια). Έτσι, ναι, μπορώ να αφομοιώσω.
Αλλά δεν μου είπατε. Εσείς πόσα αφομοιώνετε απ’ αυτά που ακούτε και βλέπετε; Από ελάχιστα έως τίποτα, είμαι σίγουρος. Και μετά από καμιά βδομάδα με το ίδιο σύστημα, ξεχνάτε κι αυτά που ήδη ξέρετε. Γιατί ναι μεν, απεριόριστη η χωρητικότητα του εγκεφάλου μας, το πρόβλημα όμως δεν είναι πόσα θα βάλουμε μέσα, αλλά πόσα ξέρουμε απ’ όλα αυτά και ξέρουμε όσα μπορούμε να ανακαλέσουμε την στιγμή που θα τα χρειαστούμε. Για να μην θυμίζουμε έναν συμμαθητή μου στο σχολείο, που τον εξέταζε ο καθηγητής κι εκείνος δεν την είχε την απάντηση. Ζοριζότανε λοιπόν, μας κοίταζε εναγωνίως, περιμένοντας να του ψιθυρίσουμε κάτι, να πει κι αυτός δυο κουβέντες, εμείς όμως τον είχαμε συνδέσει και δεν λέγαμε τίποτα. Επενέβη ο καθηγητής: «Τι θα γίνει; Θα κάτσουμε εδώ όλη μέρα;» του είπε κι εκείνος, μέσα στην απελπισία του, πέταξε το αμίμητο: «Το ξέρω, κύριε καθηγητά, αλλά δεν το θυμάμαι» και αμέσως τρανταχτά γέλια ακούστηκαν από το βάθος αριστερά. Εγώ ήμουν που γέλαγα. «Τι γελάς εσύ εκεί κάτω;» ρώτησε ο καθηγητής. «Εγώ γελάω, γιατί το θυμάμαι, αλλά δεν το ξέρω», είπα δυνατά και ακόμη γελώντας. Δεν μπορώ να σας περιγράψω τι έγινε στην τάξη. Μέχρι ο καθηγητής και ο μαθητής με την… κακή μνήμη ξεκαρδίστηκαν. Εσείς λοιπόν πόσα μπορείτε να ανακαλέσετε στην μνήμη σας;
Σας ρωτάω, γιατί διάβασα ότι γίνεται μια μελέτη, σοβαρή μελέτη, εννοώ, όχι σαν αυτές που κάνουν οι οικονομολόγοι μας, περί του πως αντιδρά ο ανθρώπινος εγκέφαλος στην πλέρια πληροφόρηση. Μας κουράζει, φίλοι μου, με αποτέλεσμα όλη αυτή η πληροφόρηση να πηγαίνει χαμένη. Παράδειγμα; Το Google ή όποια άλλη μηχανή αναζήτησης. Ζητάς να σου βρει κάτι και σου ανακοινώνει με καμάρι: 2.473.659 αποτελέσματα σε 0,32 δευτερόλεπτα. Πώς είπατε; Τι να τα κάνω; Μπορώ να ελέγξω 2.473.659 αποτελέσματα; Τρεις ζωές θα μου χρειαστούν. Αν είναι έξυπνη η μηχανή, ας μου βρει το αποτέλεσμα που ψάχνω και χάρισμά της τα υπόλοιπα 2.473.658.
Κι όσο πιο πολύ κουραζόμαστε, τόσο λιγότερα καταλαβαίνουμε. Θέλετε και παραδειγματάκι τώρα. Θα το φροντίσω. Ποδόσφαιρο βλέπετε όλοι, έτσι δεν είναι; Δεν ξέρω αν βλέπουν και οι κυρίες, αλλά όλο κάτι θα ακούν κι αυτές απ’ τους άντρες τους, τους πατεράδες τους ή τους αδελφούς τους. Προχτές λοιπόν ξεκίνησε το πρωτάθλημα της Super League. Είδαμε σημεία και τέρατα από πλευράς διαιτησίας και πρόκειται να δούμε κι άλλα στην πορεία. Ξέρετε γιατί; Επειδή κάποιοι έχουν την φιλοδοξία να ποδηγετούν την πορεία του πρωταθλήματος και είναι τόσα πολλά τα αποτελέσματα που έχουν να ρυθμίσουν, που γίνονται τόσα πολλά σφάλματα απ’ τους διαιτητές, που μετά από δυο-τρεις ημέρες δεν θυμόμαστε τίποτα. Φωνάζουν οι παράγοντες και οι φίλαθλοι των ομάδων που αδικήθηκαν, φωνάζουν οι προπονητές, φωνάζουν οι αθλητικές εκπομπές, αλλά δεν αλλάζει τίποτα. Είναι πολλά τα λεφτά για ν’ αλλάξει κάτι κι εμείς, με τέτοιον καταιγισμό λαθών, τι να προφτάσουμε να θυμηθούμε; Την επόμενη αγωνιστική, μια από τα ίδια θα είναι, αλλά πάμε πάλι στο γήπεδο, ελεύθεροι κι ωραίοι, να εκνευριστούμε, εκτός απ’ τους οπαδούς του ΟΣΦΠ, που όλα τα λάθη που γίνονται είναι υπέρ τους. Ποιος διαιτητής θα τολμήσει να αδικήσει ή, έστω, να παίξει στα ίσια τους τραμπούκους; Ένας το έκανε κι ακόμη μαζεύει τα κομμάτια του φούρνου του στην Καλαμάτα. Κι εμείς ξεχνάμε και ξαναπάμε στο γήπεδο, για να μας κοροϊδέψουν πάλι. Είναι πολλά τα λεφτά, παιδιά. Κι όπου υπάρχουν πολλά λεφτά, μην περιμένετε αγνό, αθλητικό πνεύμα!
Και ο βομβαρδισμός των εγκεφάλων μας συνεχίζεται χωρίς διακοπή. Αν το είχαν καταλάβει αυτό οι απανταχού δικτατορίες, δεν θα χρειάζονταν λογοκρισίες και λοιπές αηδίες. «Δώστε τους πληροφόρηση 28 ώρες το 24ωρο», θα έλεγαν. «Σε δυο-τρεις ημέρες δεν θα ξέρουν τίποτα, θα έχουν στομώσει τα μυαλά τους, οπότε, αφού δεν ξέρουν τι ξέρουν, αφήστε τους να ξέρουν».
Είμαι σίγουρος ότι κάπου εκεί μας πάει το σύστημα κι εύχομαι να βγω ψεύτης! Πώς αλλιώς να εξηγήσω τόση πολυφωνία, που δεν είναι πολυφωνία, γιατί, για να έχει ο κάθε σταθμός, ο κάθε ιστότοπος, το κάθε blog δική του, τεκμηριωμένη άποψη, απαιτούνται συνεργάτες που να μπορούν να διαβάσουν ανάμεσα και πίσω απ’ τις γραμμές ενός κειμένου μια είδησης, που επίσης να μπορούν να σκέπτονται και να διατυπώνουν με σαφήνεια τις σκέψεις τους, για να μπορούν να τους καταλάβουν ακόμη και οι αδαείς και δεν ξέρω να υπάρχουν πολλοί τέτοιοι. Μη έχοντας να πουν κάτι λοιπόν, επί των σπουδαίων και σημαντικών, λένε τις αλακίες τους (κεφαλαίο το «μ» μπροστά,) και μας φλομώνουν με τα επουσιώδη, άρα έχουμε μονοφωνία! Πληρωμένοι κοντυλοφόροι είναι το 99% των δημοσιογράφων(;)
ο θείος Τάκης Παναγιώτης Περράκης
Το κείμενο που διαβάσατε ήταν μια προσφορά της Αρτοποιίας-Ζαχαροπλαστικής «Αλεύρι & Ζάχαρη», Σιδηράς Μεραρχίας 26, Ναύπλιο, με πάντα φρέσκα προϊόντα και αγνά υλικά.
Και
Του POPEYE bistro, Σταϊκοπούλου 32, Ναύπλιο, για ποιοτικό φαγητό, την νοστιμότερη πίτσα που έχετε ποτέ δοκιμάσει, τέλειες μακαρονάδες, εξαιρετικά και προσεκτικά διαλεγμένα κρασιά και μια αξιόλογη συλλογή από ελληνικές και ξένες μπἰρες.
Και στα δύο αυτά μαγαζιά προτείνω να δοκιμάσετε τον καφέ τους. Εξαιρετικός! Ο καλύτερος καφές στην πόλη!
Η επιλογή και ανάπτυξη του θέματος, όπως πάντα, δική μου! Αυτό το τελευταίο σημαίνει (για όσους δεν μπορούν να καταλαβαίνουν ελληνικά,) ότι οι χορηγοί μπορεί και να μην συμφωνούν με το θέμα ή με την ανάπτυξή του, δημοκρατικά σκεπτόμενοι όμως, δεν επεμβαίνουν.