Η κατάρα του Εμφυλίου
Στις 29 Αυγούστου, την περασμένη Παρασκευή, συμπληρώθηκαν 65 χρόνια από τις 29/8/1949 που σίγησαν τα ντουφέκια στο Γράμμο και το Βίτσι και έφθανε στο τέλος ο αιματοβαμμένος Ελληνικός Εμφύλιος ύστερα από 4 χρόνια αδελφοκτόνου σπαραγμού, ενώ χιλιάδες μαχητές του Δημοκρατικού στρατού άνδρες και γυναίκες, περνούσαν στις Ανατολικές χώρες που άνοιξαν τα σύνορά τους για να τους σώσουν. Πρόκειται για την πιο θλιβερή σελίδα της Ελληνικής Ιστορίας, την μεγαλύτερη βαρβαρότητα που συνέβη σ’ αυτή την χώρα, ακόμα μεγαλύτερη και από την σφαγή της Σμύρνης, γιατί εκεί έσφαζαν τους Ελληνες οι Τούρκοι και όχι ο αδελφός τον αδελφό… Αυτή την αποκρουστική βία δεν την συναντάς πουθενά αλλού παρά μόνο στους εμφυλίους. Εκεί που γείτονας ξεκληρίζει γείτονα και αδελφός ξεκοιλιάζει αδελφό!
Γεννήθηκα στις 6 Φεβρουαρίου του 1948, στην καρδιά του εμφυλίου και ήμουν 17 ημερών βρέφος όταν έγινε η “μάχη του Αιγίου” και μία ομάδα ανταρτών εισέβαλε στην πόλη με σκοπό να την καταλάβει, αλλά απωθήθηκε από τους χωροφύλακες και τους “εθνοφρουρούς” και απεχώρησε άπρακτη, γι’ αυτό και δεν έχω προσωπική άποψη. Εχω όμως ακούσει, διαβάσει, ερευνήσει και καταγράψει πάρα πολλά: Κομμένα κεφάλια, κομμένα στήθη, βασανιστήρια, εκτελέσεις, λαιμούς ξεσκισμένους από κονσερβοκούτια κ.α. Από ποιους; Από “ιδεολόγους”!… Πρώτα από τιμωρούς των δοσίλογων (δολοφόνους που προσποιούντο τους Εαμίτες) και μετά από “εθνοφρουρούς” που προσποιούντο τους πατριώτες. Και όλοι αυτοί στο όνομα της ιδεολογίας, σκότωσαν τον γείτονα που μισούσαν μια ζωή, τον “φίλο” που ποτέ δεν άντεξαν την ανωτερότητά του, τον αδελφό που πρόδωσε τον δικό τους κόσμο της φαντασίας, αυτόν που πείραξε την αδελφή τους κ.α. (Ο συμπολίτης Π. Παναγόπουλος έχει γράψει ένα μικρό βιβλίο για την “μάχη του Αιγίου” συλλέγοντας στοιχεία και από επιζώντες, όπου αποδεικνύεται ότι η έφοδος των ανταρτών στο Αίγιο έγινε για να ξεκαθαριστούν προσωπικοί λογαριασμοί και να πλιατσικολογήσουν σπίτια, εμπορικά και τράπεζες…).
Και όλα αυτά εν ονόματι της “ιδεολογίας”. Ο άνθρωπος παραμένει πάντα ο ίδιος, γεμάτος ένστικτα και γενετήσιες ορμές. Ολοι μας είμαστε “εν δυνάμει” δολοφόνοι όσο αφήνουμε το ζώο να νικάει μέσα μας. Και οι ιδεολογίες (πολιτικές και θρησκευτικές) καταργούν τον άνθρωπο και τον υποβιβάζουν στο επίπεδο του άβουλου “στρατιώτη”. Η βαθειά πίστη στην “ευδαιμονία” του Ισλαμισμού , του Χριστιανισμού, του Κομμουνισμού και του Εθνικοσοσιαλισμού αποβάλλουν από τον άνθρωπο την ευθύνη να σταθεί ενεργό στοιχείο της ζωής και τον ωθούν στην απόρριψη της αλήθειας που ρέει γύρω του. Όλα είναι ένα ψέμα και η μόνη αλήθεια είναι το στατικό δόγμα στο οποίο πιστεύει. Όλα λοιπόν επιτρέπονται, ακόμα και σφαγές, αφού η αξία πραγμάτων και ανθρώπων είναι αλλού και όχι εδώ.
Γι’ αυτό δεν μπορούσε κανείς να πιστέψει πως οι Γερμανοί (έθνος φιλοσόφων και ποιητών) γέμισαν την Ευρώπη ολοκαυτώματα και έψηναν τους Εβραίους στους φούρνους, πως οι Ισπανοί έσφαξαν εκατομμύρια Ινδιάνους στις Η.Π.Α., πως οι Σταυροφόροι ξέσκιζαν γυναικόπαιδα, πως ο Στάλιν ξεκαθάρισε δεκάδες εκατομμύρια “αντιφρονούντες” γιατί τα “αδέλφια” μας οι Σέρβοι διέπραξαν την σφαγή της Σρεμπένιτσα και ένα σωρό άλλα παραδείγματα. Αυτό γίνεται και τώρα στην Ουκρανία, αλλά κυρίως από τους Τζιχαντιστές του Ισλάμ στο Ιράκ…
65 χρόνια από τότε ο Εμφύλιος θα έπρεπε να έχει περάσει στη σφαίρα της ιστορίας. Να απασχολεί τους ειδικούς μελετητές και να διδάσκεται στα σχολεία μ’ ένα αποστασιοποιημένο τρόπο, προς “γνώσιν και συμμόρφωσιν”, όπως π.χ. ο άλλος διχασμός του 20ου αιώνα μεταξύ Βενεζελικών και Βασιλοφρόνων. Αρκούσε όμως η χρεοκοπία του κράτους το 2010 και η είσοδός μας στην εποχή των μνημονίων, για να αποδειχθεί πως το εμφύλιο πνεύμα απλώς λαγοκοιμόταν στην Ελληνική κοινωνία και στην ουσία υπόβοσκε κάτω από την πολιτική σκηνή, ύπουλα και αθόρυβα. Οι πιο έξαλλοι και οι ανιστόρητοι Συριζαίοι άρχισαν να δίνουν “ραντεβού στα γουναράδικα”, ενώ οι νεοναζί της Χ.Α. ανέστησαν τις γιορτές του Μελιγαλά!
Ξαφνικά, η Ελληνική κοινωνία μοιάζει σαν να μην έχει αλλάξει σε τίποτα από το δραματικό δεύτερο μισό της δεκαετίας του 1940, αντί για “Χίτες” και “Αριστερούς” αυτή την φορά με μνημονιακούς και αντιμνημονιακούς, ή φτωχούς και πλούσιους… Τρέμω στην ιδέα ότι το τέρας του διχασμού θα ξυπνήσει και πάλι μέσα σ’ όλους τους Ελληνες γιατί σε αρκετούς έχει αρχίσει να διακρίνεται φανερά…
Πιστεύω ότι δύο πράγματα κρατούν τον άνθρωπο στα όρια της ειρήνης. Η ελεύθερη παιδεία και η δημοκρατία. Εκεί ο άνθρωπος μπορεί και εκτονώνεται διοχετεύοντας ενέργεια και δημιουργία. Και δεν είναι πάντα δεδομένα ή δοσμένα άπαξ και το ίδιο για όλους. Θέλει συνέχεια και χωρίς διακοπές. Ετσι και σταματήσουν, ο άνθρωπος ξαναγίνεται ζώο και θέλει μάντρωμα και μαστίγιο για να μην φάει τον διπλανό του… Τα παραδείγματα πολλά στην καθημερινή ζωή. Ο ήσυχος ανθρωπάκος της διπλανής πόρτας μπορεί, μέσα στις κατάλληλες συνθήκες, να γίνει ο “γκαουλάιτερ” του στρατοπέδου συγκέντρωσης, ξεσκίζοντας τους διπλανούς… Το παράδειγμα της ναζιστικής Γερμανίας δεν είναι μακριά…
Χρειάζεται προσοχή και διαρκής επαγρύπνηση. Η Ελλάδα δεν αντέχει άλλο αδελφοκτόνο σπαραγμό…
ΤΟΥ ΦΑΝΗ ΖΟΥΡΟΠΟΥΛΟΥ
Ο Φάνης Ζουρόπουλος είναι τ. πρόεδρος της Ε.Ι.Ε.Τ. και εκτελεστικός πρόεδρος της Ένωσης Ευρωπαίων Δημοσιογράφων (Ε.Ε.Δ.)
