Τούτο το καλοκαίρι όπου και αν πήγαινες, ακόμα και στις παραλίες, δεν άκουγες τίποτα άλλο γύρω σου από παράπονα και δεν έβλεπες παρά δυστυχισμένους ανθρώπους. Ως γνωστόν στην Ελλάδα στους υπαίθριους και τους κοινόχρηστους χώρους γίνεσαι θες δεν θες αθέλητος ωτακουστής… Τα περισσότερα απ’ όσα άκουγες ήταν επαναλαμβανόμενα, στερεότυπα και λειτουργούσαν μόνο εκτονωτικά σ’ αυτούς που τα μετέφεραν…
Έγιναν όμως και σοβαρές συζητήσεις από σκεπτόμενους ανθρώπους και τέθηκαν εύλογα ερωτηματικά που δεν είναι εύκολο να απαντηθούν.
Μία γενική απάντηση στα πανομοιότυπα παράπονα των “καθολικώς διαμαρτυρόμενων Ελλήνων”, (όπως έλεγε και ο αείμνηστος Γεώργιου Παπανδρέου…) θα ήταν να κάτσει ο καθένας και να σκεφθεί τα δικά του δεδομένα, αποφασίζοντας άμεσα και τις επόμενες κινήσεις του.
Ας υποθέσουμε ότι έχεις ακόμα τη δουλειά σου. Ότι ακόμα παλεύεις και κρατάς δυνάμεις για το μέλλον. Ότι έχεις κάποια ακίνητα που νοικιάζεις, πως κάτι βγάζεις και πληρώνεις φόρους και ταμεία, πως καλύπτεις υποχρεώσεις για τα παιδιά, πως βοηθάνε παράλληλα κι οι παππούδες με τις συντάξεις. Ας δεχτούμε επίσης πως η εταιρία σου ή το μαγαζί σου πάνε καλά (για πόσο ακόμα όταν η παραγωγικότητα και τα έσοδα των άλλων θα μειώνονται;) ή ότι είσαι δημόσιος υπάλληλος και “βρέξει, χιονίσει” πέφτει το μικρό αλλά σίγουρο μηνιάτικο.
Ξαναρωτάω, όμως: Για πόσο ακόμα; Πάρε χαρτί και μολύβι και υπολόγισε πως θα είσαι στο μέλλον. Γιατί αν δεν είσαι μόνος κι έχεις οικογένεια, μάθε να αξιολογείς παραμέτρους για όλους και όχι μόνο για το δικό σου σαρκίο.
Πρώτα, σκέψου πως τίποτα δεν είναι στατικό στη ζωή και στη φύση. Οι συντάξεις των παππούδων που σε συμπληρώνουν τώρα, σε λίγα χρόνια δεν θα υπάρχουν. Δυστυχώς ή καλύτερα ευτυχώς, όλοι είμαστε “ανακυκλώσιμοι”…
Ύστερα, μελέτησε προσεκτικά τις οικονομίες των άλλων δυτικών κρατών στον κόσμο των οποίων θέλεις να ανήκεις. Μέχρι τώρα καλά τη βόλεψες αλλά από δω και πέρα, δεν θα έχεις τα προνόμια που το κράτος της ρεμούλας σου εξασφάλιζε με τα κλεψιμέικα. Θα πληρώνεις φόρους, δεν θα έχεις ιδιοκτησία όπως πριν, δεν θα δανείζεσαι χωρίς εχέγγυα, δεν θα διορίζεσαι στο δημόσιο και δεν θα παίρνεις το μέρισμα της παραοικονομίας που συντηρούσε τη μεσαία τάξη, ως τώρα.
Τέλος, δες λίγο μακροπρόθεσμα, την επαγγελματική διέξοδο των παιδιών σου. Θα συνεχίσεις να τα συντηρείς στο σπίτι, έως ότου γίνουν τελείως ανεύθυνα; Θα τα “μεγαλώσεις” ως τα 50, ώσπου να καταλήξουν σε τρελάδικο από την τεμπελιά και το φόρτο των ψυχολογικών προβλημάτων;
Αν όλα αυτά δεν σου φαίνονται τόσο τραγικά και συνεχίζεις ακόμα, να εφησυχάζεις, σου λέω, μετά βεβαιότητας, ότι καμία κυβέρνηση δεν πρόκειται να προσπαθήσει να αλλάξει τίποτα από αυτά που θα ανέτρεπαν το παραπάνω σκηνικό. Θέλω να πω δηλαδή, ότι θα έχεις όλες τις υποχρεώσεις ενός δυτικού κράτους αλλά σχεδόν κανένα δικαίωμα και καμία ανταποδοτικότητα, ως δικαιούχος πολίτης του.
Θα πληρώνεις φόρους αλλά σχολεία, νοσοκομεία, ανάπτυξη, παραγωγικότητα, εργασία, επιχειρηματικότητα, ευνομούμενο κράτος και ασφάλεια δεν θα έχεις. Από τη μία, θα είσαι δηλαδή «Ευρωπαίος» και από την άλλη, θα ζεις ως “Βορειοαφρικανός”…
Μήπως λοιπόν, πρέπει να αποφασίσεις τη δική σου επανάσταση; Μη φανταστείς όμως καμιά “κόκκινη” με οδοφράγματα και «κροτίδες» (σαν αυτές που έφτιαχνε ο Σημίτης στη δικτατορία…). Απ’ ότι βλέπεις τελευταία, ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ δεν τη θέλει πια!
Μιλάω για τη προσωπική σου επανάσταση που θα είναι όλη δική σου και θα ταιριάζει απόλυτα στην περίπτωση σου. Μια επανάσταση που θα σπάσει αυτή την ευθεία φθίνουσα γραμμή που σε σπρώχνει πιο κάτω και δεν το καταλαβαίνεις. Είναι άλλωστε, τόσο ανεπαίσθητη, που σε κοιμίζει ακόμα περισσότερο.
Τι να κάνεις; Να ξυπνήσεις μελετώντας όλες τις ευκαιρίες που παρουσιάζονται γύρω σου. Να τα μαζέψεις και να πας στο χωριό σου, ξεκινώντας κάτι με τα αγροτικά. Αν δεν έχεις κτήμα, νοίκιασε κάτι και ξεκίνα. Φύγε από την Αθήνα, δεν μπορεί να θρέψει πια πολλούς. Να διώξεις το παιδί σου από το σπίτι παρακινώντας το να εκμεταλλευτεί τις όποιες ικανότητες έχει. Στην ανάγκη, σκίσε το άχρηστο πτυχίο του για να ξορκίσεις το άλλοθι της τεμπελιάς του. Φύγε αν θέλεις, στο εξωτερικό. Πάρε τη μεγάλη απόφαση και κάντο. Ξεκίνα μια δική σου εξαγωγική εταιρία με τον αδερφό σου ή τον κουμπάρο. Κάνε κάτι να βγάλεις λεφτά, σε έναν δύσκολο κόσμο που δεν πρόκειται πια να σου χαρίσει τίποτα. Για να ανταπεξέλθεις χρειάζεσαι χρήμα, για να επιβιώσεις και μετά να αγοράσεις καλό σχολείο, περίθαλψη, ασφάλεια, ποιότητα ζωής. Ζεις σε μια χώρα που θα συνεχίσεις να πληρώνεις “ενοίκιο πατρωνίας” αλλά όλες τις άλλες παροχές θα τις πληρώνεις από την τσέπη σου, εσύ ο ίδιος.
Ό τι κι να κάνεις, κάντο γρήγορα. Αν δεν είσαι έτοιμος ακόμα, θα αναγκαστείς να το κάνεις στο μέλλον. Μην περιμένεις καμία βοήθεια απ’ αυτό, που σου είπαν ότι είναι το «κράτος» σου. Θα συνεχίσει να σε δουλεύει και να σου αφαιρεί δικαιώματα χωρίς να σου προσφέρει προϋποθέσεις και ερείσματα.
Γρήγορα μολύβι και χαρτί, πληκτρολόγιο (για συγκρίσεις) και ξεκίνα την “επανάσταση”! Μόνος σου, χωρίς “συντρόφους” και “μανιφέστα”. Αυτά είναι που μας κατέστρεψαν και μας έφεραν εδώ που ήμαστε…
ΤΟΥ ΦΑΝΗ ΖΟΥΡΟΠΟΥΛΟΥ
Ο Φάνης Ζουρόπουλος είναι τ. πρόεδρος της Ε.Ι.Ε.Τ. και εκτελεστικός πρόεδρος της Ένωσης Ευρωπαίων Δημοσιογράφων (Ε.Ε.Δ.)
