Δεν βγαίνει το σχέδιο;

Καλά πάμε! Δηλαδή, δεν είμαι και τόσος σίγουρος ότι πάμε καλά, θα δείξει το πράμα όμως. Γιατί δεν είμαι τόσο σίγουρος; Απλό είναι. Μιλάμε για το δημοψήφισμα της Σκωτίας και όπως λέγαμε την περασμένη Δευτέρα στο «Τελικά, πόσα κράτη υπάρχουν στην Ευρώπη;» όλες αυτές οι τάσεις ανεξαρτητοποίησης και απόσχισης διαφόρων περιοχών της Ευρώπης πρέπει να είναι σχέδιο και τρικλοποδιά των ΗΠΑτζήδων. Δεν μπορώ να καταλάβω τι σόι διάολος μπήκε σ’ εκείνους τους Φλαμανδούς και θέλουν να αποσκιρτήσουν απ’ το Βέλγιο. Και πόσο είναι το Βέλγιο; Σε μια ώρα το ’χεις δει ολόκληρο, (έχουν και καλούς δρόμους!) κι αν έχεις ξεκινήσει απ’ την Γερμανία, την Ολλανδία ή τη Γαλλία, το βραδάκι μπορείς να επιστρέψεις στο σπιτάκι σου και να γλιτώσεις και το ξενοδοχείο. Αναρωτιέμαι: Αν φύγει το μισό, το βόρειο κομμάτι, το υπόλοιπο φτάνει για ν’ απαρτίσει κράτος; Θα μου πεις τώρα ότι είναι κράτος το Λουξεμβούργο, που προ της… ένδοξης εποχής της ΕΕ, (που όλο αλακίες κάνει, χωρίς «μ» μπροστά, γιατί είμαι ευγενικός σήμερα, θα σας πω άλλη ώρα για την ΕΕ,) αν καμιά οικογένεια ήθελε να κάνει τον απογευματινό της περίπατο, έπρεπε να κουβαλάνε και τα διαβατήριά τους μαζί, γιατί προς όποια κατεύθυνση και να βάβιζαν, θα πέρναγαν σύνορα. Αυτό είναι κράτος, βρε, δεν είναι παίξε γέλασε.

 

Ή τους Καταλανούς! Θέλουν, λέει, ανεξαρτησία. Τα συζητάγαμε τις προάλλες αυτά, εγώ σταθερός στις απόψεις μου, (για όλα ευθύνονται οι ΗΠΑτζήδες, αυτό το ληστρικό κράτος, που απομυζά όλον τον πλανήτη, για να περνάνε καλά και να συντηρούν το «αμερικάνικο όνειρο»). Τι είπα; Το «ΗΠΑτζήδικο όνειρο» έπρεπε να πω, γιατί αν θέλουν το «αμερικάνικο όνειρο», να πάνε να ζήσουν στην Αργεντινή, την Χιλή, την Βολιβία, το Περού, να ψάχνουν κι εκείνοι να βρουν τα παιδιά τους ή τα παιδιά τους γονείς τους, όπως οι ντόπιοι, με τις βάρβαρες δικτατορίες που στήνουν εκεί οι ΗΠΑτζήδες. Αφήστε το κι αυτό για άλλη φορά. Παρά το ότι ήμουν σταθερός στις απόψεις μου, βράχος ακλόνητος, βρε παιδί μου, πώς να σας το πω; μου λέει ένας φίλος: «Υπάρχει μίσος εκεί πάνω. Οι Σκωτσέζοι μισούν θανάσιμα τους Άγγλους». Κι εγώ απάντησα; «Τρίχες!» Έζησα πολλά χρόνια εκεί, στην Αγγλία, και δεν διαπίστωσα τέτοια. Εν τάξει, δεν υπάρχει και καμιά τεράστια αγάπη μεταξύ τους, αλλά, βρε αδελφέ, μίσος όμως δεν είδα. Αν έγιναν πόλεμοι, βιαιότητες και θηριωδίες, αυτά ήταν προ του 1707. Το 1707 λοιπόν, γιατί το Σκωτικό Κοινοβούλιο αυτοκαταργήθηκε και μετέφερε όλες του τις αρμοδιότητες στο Αγγλικό; Το μίσος τους έκανε να θέλουν να φορτώσουν τους Άγγλους με περισσότερα καθήκοντα; Δεν θα το ’λεγα. Μέχρι που ήρθε εκείνος ο μέγας δημοκράτης, ο πρακτορίσκος-γκαιμπελίσκος Τόνι Μπλαιρ και ξαναστήθηκε Κοινοβούλιο στη Σκωτία. Και μετά από κάμποσα χρόνια, να κι ένα δημοψήφισμα. Έλα, μωρέ, ένα τοσοδούλικο δημοψηφισματάκι ήταν.

 

Γιατί είπα τώρα ότι δεν είμαι και σίγουρος ότι πηγαίνουμε καλά. Αν δεν βγαίνει το σχέδιο των ΗΠΑτζήδων, μέλι πρέπει να τρώω εγώ και να είμαι ευχαριστημένος. Αλλά συνηθίζω, βλέπετε,  να βλέπω πάντα και τις δύο όψεις του νομίσματος, γιατί, αν έβλεπα μόνο την «κορώνα» κι όχι και τα «γράμματα», δεν θα με λέγανε αγράμματο. Βασιλικό θα με έλεγαν και «λέγε, λέγε το κοπέλι, κάνει την κυρά και θέλει», μπορεί να με κάνουν κιόλας. Δεν είναι της παρούσης στιγμής αυτό. Άλλα λέμε τώρα. Η άλλη πλευρά του νομίσματος λοιπόν, μου λέει παράξενα πραγματάκια. Ας πούμε, τα εξής: Είναι γνωστό ότι ουρά των ΗΠΑ στην Ευρώπη ήταν και είναι ακόμη, (αν και τώρα δεν είναι μόνοι τους,) οι Βρετανοί. Πώς το λέει το τραγούδι; «Rule Britannia for the glory of the U.S. of A» («κυβέρνα Βρετανία, για την δόξα των Η.Π. της Α.) για όσους δεν παρακολούθησαν το μάθημα αγγλικής γλώσσης που ανάρτησα προχτές το Σάββατο εδώ. (Αναρτημένο είναι ακόμη. Διαβάστε το και μορφωθείτε!) Αφού είναι έτσι τα πράγματα λοιπόν, αναρωτιέμαι: Θα ήταν σωστό να τους στερήσουν το… ουίσκι τους; (Μεταξύ μας, δεν υπάρχει τέτοιο τραγούδι, άλλα πράγματα λέει το «Rule Britannia»).

 

Ίσως γι’ αυτό το αποτέλεσμα βγήκε 55,3% να μείνουν ενωμένοι. Γιατί, αν νομίζετε ότι ήταν δύσκολο το 55% να γίνει 45% ή ακόμη λιγότερο πρέπει να το ξανασκεφτείτε. Σε ένα απειροελάχιστο «τσικ» βασίζονται αυτά τα πράγματα. Θα μπορούσε, φέρ’ ειπείν, ο Ομπάμιας να πει ότι οι ΗΠΑ αγοράζουν όλο το ουίσκι κι όλα τα υφάσματα της Σκωτίας, αν γίνουν ανεξάρτητοι οι Σκωτσέζοι, πράγμα που δεν είπε και δεν το είπε, γιατί δεν θα συνέφερε κανέναν, ούτε τις ΗΠΑ ούτε την Σκωτία. Γιατί οι μεν ΗΠΑ θα έπρεπε να βάλουν βαθιά το χέρι στην τσέπη, για να τα πληρώσουν και η Federal Reserve θα έπρεπε να δουλεύει υπερωρίες, οι δε Σκωτσέζοι χρειάζονται σκληρό συνάλλαγμα για τα προϊόντα τους και όχι Ευρωδολάρια, δηλαδή σκέτο χαρτάκι. Αυτά όμως είναι θέματα που άπτονται της οικονομίας και μόνο «μπακαλίστικους» συλλογισμούς και υπολογισμούς έχω μάθει να κάνω. Τα σύνθετα, –που δεν οδηγούν πουθενά,– τα αφήνω για τους οικονομολόγους και την γνώμη μου για δαύτους την ξέρετε!

 

Αν δινότανε μια τέτοια υπόσχεση λοιπόν, τα ποσοστά θα γύρναγαν τούμπα, θα πανηγύριζαν οι ψηφοφόροι του «yes» προχτές την Παρασκευή, που ανακοινώθηκαν τα αποτελέσματα και θα είχαμε σύντομα ένα ακόμη κράτος στην Ευρώπη. Αφού λοιπόν τρόποι υπήρχαν να φέρουν τ’ αποτέλεσμα που ήθελαν οι ΗΠΑτζήδες, αλλά δεν ακολούθησαν κανέναν, είμαι επιφυλακτικός και δεν πανηγυρίζω ακόμη. Περιμένω το επόμενο δημοψήφισμα, στις 9 Νοεμβρίου, –αν γίνει, γιατί η Μαδρίτη δεν το δέχεται,– στην Καταλονία, που δεν ξέρω ακόμη πόσο τους «πάνε» τους Ισπανούς οι ΗΠΑτζήδες, αλλά μέχρι τότε θα μάθω, οπότε κάποια συμπεράσματα θα βγάλουμε από ’κεί.

 

Έχετε σκεφτεί ποτέ πώς γίνονται αυτά τα πράγματα; Βάζω στοίχημα πώς δεν το ’χετε σκεφτεί ποτέ. Επειδή λοιπόν εγώ ξέρω κάτι πραγματάκια, θα σας τα πω κάποια άλλη φορά. Θα σας πω πώς γίνονται στην περιοχή μας, γιατί για την Ισπανία, –ή για όπου αλλού, αν αυτό έχει κάποια σημασία– δεν δίνω δεκάρα!

 

Αν λοιπόν δεν εγκρίνατε την ανεξαρτητοποίηση της Σκωτίας, μη βιαστείτε να πανηγυρίσετε κι αν την εγκρίνατε και την περιμένατε και δεν σας βγήκε, μην τα βάψετε μαύρα από τώρα. Πίσω έχει η αχλάδα την ουρά. Είναι άλλες πέντε (5) περιοχές που θέλουν ανεξαρτητοποίηση. Θα δούμε… Περιμένετε λιγάκι… Θέλουν υπομονή αυτά τα πράγματα! Έτσι μπράβο!

 

ο θείος Τάκης (Παναγιώτης Περράκης)

 

Το κείμενο που διαβάσατε ήταν μια προσφορά της

Αρτοποιίας-Ζαχαροπλαστικής «Αλεύρι & Ζάχαρη», Σιδηράς Μεραρχίας 26, Ναύπλιο, με πάντα φρέσκα προϊόντα και αγνά υλικά.   Σας συστήνω να δοκιμάσετε τα νέα προϊόντα τους: Κάτι εξαιρετικά σάντουιτς και υπέροχες, φρεσκοφτιαγμένες σαλάτες.

                                                          Και

Του Popeye bistro, Σταϊκοπούλου 32, Ναύπλιο, για ποιοτικό φαγητό, την νοστιμότερη πίτσα που έχετε ποτέ δοκιμάσει, τέλειες μακαρονάδες, εξαιρετικά και προσεκτικά διαλεγμένα κρασιά και μια αξιόλογη συλλογή από ελληνικές και ξένες μπἰρες.

Και στα δύο αυτά μαγαζιά προτείνω να δοκιμάσετε τον καφέ τους. Εξαιρετικός! Ο καλύτερος καφές στην πόλη!

 

Η επιλογή και ανάπτυξη του θέματος, όπως πάντα, δική μου! Αυτό το τελευταίο σημαίνει (για όσους δεν μπορούν να καταλαβαίνουν ελληνικά,) ότι οι χορηγοί μπορεί και να μην συμφωνούν με το θέμα ή με την ανάπτυξή του, δημοκρατικά σκεπτόμενοι όμως, δεν επεμβαίνουν.