Για κακή τύχη των τραπεζών και των εισπρακτικών υπάρχουν δεδικασμένα που δικαιώνουν τον πολίτη, ορίζοντας μάλιστα και χρηματικές αποζημιώεις σε βάρος των τραπεζών. Ένα από αυτά περιγράφεται στο παρακάτω άρθρο της νομικού Αν. Μήλιου.
Eπιδίκαση χρηματικής αποζημίωσης για ηθική βλάβη σε βάρος τράπεζας λόγω διαβίβασης προσωπικών δεδομένων δανειολήπτη σε εισπρακτική εταιρία.
Γράφει η Δικηγόρος Αναστασία Μήλιου
Με την 1437/2014 απόφαση του Μονομελούς Εφετείου Αθηνών επιδικάσθηκε αποζημίωση για ηθική βλάβη λόγω προσβολής προσωπικότητας δανειολήπτη, στον οποίο τηλεφωνούσε εισπρακτική εταιρία για υπενθύμιση των οφειλών του και άσκηση πίεσης να τα ρυθμίσει. Τα τηλεφώνημα γίνονταν κατόπιν διαβίβασης προσωπικών δεδομένων του από την πιστώτρια τράπεζα στην εισπρακτική εταιρεία.
Σημειώνεται δε ότι πριν από κάθε γνωστοποίηση των προσωπικών δεδομένων των πελατών-οφειλετών οποιασδήποτε τράπεζας ή άλλης εταιρείας σε εισπρακτική εταιρεία για την περαιτέρω διευθέτηση οφειλής μέσω εισπρακτικής, η τράπεζα ή όποια άλλη πιστώτρια εταιρεία ΟΦΕΙΛΕΙ να ενημερώσει τον πελάτη-οφειλέτη της ότι πρόκειται να μεταβιβάσει τα στοιχεία της οφειλής του, το τηλέφωνο και την διεύθυνση του, δηλαδή τα ευαίσθητα προσωπικά δεδομένα του.
Στην συγκεκριμένη περίπτωση, αφ’ενός δεν αποδείχθηκε ότι η τράπεζα είχε ενημερώσει τον οφειλέτη για αυτήν της την ενέργεια, αφ’ετέρου η εισπρακτική εταιρεία προέβη σε χρήση των ως άνω παρανόμως διαβιβασθέντων σ’ αυτήν από την εναγομένη τράπεζα προσωπικών δεδομένων του ενάγοντος, καλώντας αυτόν τηλεφωνικώς στο κινητό του, αλλά και στο σταθερό μέσω υπαλλήλου της, η οποία αιφνιδιάζοντας μέλος της οικογένειας του ενάγοντος, του ζητούσε, χωρίς προηγουμένως να τον ενημερώνει- ως ώφειλε- για λογαριασμό ποιας εταιρίας τον καλούσε , να της επιβεβαιώσει τα σχετικά με τη ρύθμιση της επίδικης οφειλής του, προκαλώντας τόσο στον ίδιο όσο και στον ενάγοντα μεγάλη ψυχική αναστάτωση, θυμό και οργή από το γεγονός ότι τα απόρρητα κατά τον νόμο 2472/1997 προσωπικά του δεδομένα είχαν ανακοινωθεί και διαρρεύσει χωρίς καμιά δική του ενημέρωση σε τρίτους.
Η απόφαση του Εφετείου αναφέρει επί λέξει: «Η εναγομένη εξάλλου δεν επικαλέσθηκε, ούτε απέδειξε ότι είχε προβεί σε τέτοια ενημέρωση μεταγενέστερα, μετά τη συλλογή των δεδομένων και πριν από τη διαβίβαση τους στην ως άνω εισπρακτική εταιρία. Η τελευταία προέβη σε περαιτέρω επεξεργασία (χρήση) των ως άνω παρανόμως διαβιβασθέντων σ’ αυτήν από την εναγομένη προσωπικών δεδομένων του ενάγοντος, καλώντας αυτόν τηλεφωνικώς στο κινητό του στις 26-11-2008 και περί ώρα 12.30′, αλλά και στο σταθερό …. (που είχε δηλωθεί από τον ίδιο και ανήκε στην επιχείρηση της συζύγου του) στις 26-11-2008 και περί ώρα 13.00 δια προστηθείσης υπαλλήλου της, η οποία αιφνιδιάζοντας τον υιό του ενάγοντος του ζητούσε – χωρίς μάλιστα να τον ενημερώνει για λογαριασμό ποιας εταιρίας τον καλούσε – να της επιβεβαιώσει τα σχετικά με τη ρύθμιση της επίδικης οφειλής του, προκαλώντας τόσο στον ίδιο όσο και στον ενάγοντα μεγάλη ψυχική αναστάτωση, θυμό και οργή από το γεγονός ότι τα απόρρητα κατά τον ως άνω νόμο προσωπικά του δεδομένα είχαν ανακοινωθεί και διαρρεύσει χωρίς καμμιά δική του ενημέρωση σε τρίτους. Οι προαναφερόμενες παρανομίες και υπαίτιες (από πρόθεση) πράξεις και παραλείψεις της εναγομένης (δια των προστιθέντων οργάνων της) προσέβαλαν την προσωπικότητα του ενάγοντος και προκάλεσαν σ’ αυτόν σημαντική ηθική βλάβη, ενώ τα όργανα της εναγομένης, κατά την επεξεργασία (διαβίβαση, λήψη, καταχώρηση, χρήση) των προσωπικών δεδομένων αυτού, χωρίς την προηγούμενη ενημέρωση του, όφειλαν να γνωρίζουν την πιθανότητα επέλευσης της προαναφερόμενης ηθικής βλάβης. Ενόψει δε του είδους του θιγομένου αγαθού, του μεγέθους της προσβολής, των συνθηκών τέλεσης αυτής, του βαθμού υπαιτιότητας των οργάνων της εναγομένης και της κοινωνικής και οικονομικής καταστάσεως των διαδίκων μερών, η καταβλητέα εύλογη χρηματική ικανοποίηση πρέπει να ορισθεί στο ποσό των 6.000 ευρώ.»