Τα φεστιβάλ νεολαιών

Δεν έχω καταλάβει γιατί άρχισαν. Το πότε το ξέρω. Άρχισαν μετά την μεταπολίτευση και την αρχή πρέπει να την έκαναν οι «προοδευτικοί». Τότε μόλις είχε μπει το ΚΚΕ στη ζωή μας. Είχε νομιμοποιηθεί και έμαθα κι εγώ και πολλοί άλλοι, συνομίληκοί μου, ή κάπου εκεί περίπου, ότι υπήρχε κι ένα κόμμα, που το έλεγαν ΚΚΕ, αλλά δρούσε στην αλλοδαπή. Μετά από ντιρεκτίβα της ΕΟΚ (ΕΕ σήμερα,) που δεν είχαμε μπει ακόμη, αλλά ετοιμαζόμασταν, τους νομιμοποιήσαμε κι αυτούς. Βλέπεις η ΕΕ δεν δέχεται κράτη-μέλη, που έχουν παράνομα κόμματα. Επειδή λοιπόν τα λεφτά ήταν πολλά και περιμένανε να έρθουν κατά ’δώ, είπαμε κι εμείς: «Ας πάει και το παλιάμπελο» και τους νομιμοποιήσαμε. Είπαν λοιπόν κι αυτοί, τότε, το ’74, να κάνουν μια γιορτούλα, για να ευχαριστηθούν τα παιδιά των κομμουνιστών, που ήσαν στερημένα μέχρι τότε.

 

Βέβαια η διάσπαση του ΚΚΕ είχε γίνει και είχαμε αποκτήσει και ΚΚΕ (εσωτερικού). Μαζί με το σκέτο ΚΚΕ λοιπόν, νομιμοποιήθηκε και το ΚΚΕ (εσωτ.) που σιγά μην υστερούσε. Να άλλη μια γιορτούλα λοιπόν απ’ τους του εσωτερικού. Σε άλλο μέρος βεβαίως, –συνήθως πάρκα και άλση διάλεγαν,– γιατί αν ήταν μαζί, στο ίδιο άλσος, θα έτρωγαν τα μουστάκια τους. Ναι μεν κομμουνιστές και στα δύο κόμματα, αλλά αλλιώς καταλαβαίνουν τον Μαρξ οι μεν, αλλιώς οι δε, άσε που μπορεί να μην τον έχουν διαβάσει και καθόλου και να έχουν στα κεφάλια τους μόνο ο,τι τους έχουν πει στην ΚΟΒΑ. (Άλλη η Άκοβα Άργους, μην τα μπερδεύετε). Δεν έχω ιδέα βεβαίως αν είχαν προλάβει να οργανώσουν ΚΟΒΑ μέχρι τότε, αλλά όλο και κάποιος καθοδηγητής (στα κομμουνιστικά ελληνικά: ινστρούχτορας) θα υπήρχε, για να τους εξηγεί την διαδικασία (προτσές) εφόδου στα θερινά ανάκτορα, (ή μήπως ήταν τα χειμερινά;)

 

Φυσικά ακολούθησαν και οι μη «προοδευτικοί». Πώς να υστερήσουν αυτοί; Ακολούθησαν γιατί μάθαμε τους αριστερούς να έχουν την πρωτοκαθεδρία στην κουλτούρα. Αν δεν ήσουν αριστερός, δεν ήσουν αρκετά κουλτουριάρης. Δεν θα αρνηθώ βεβαίως ότι αρκετοί παραπλανημένοι κουλτουριάρηδες κατέληξαν στην αριστερά, όπως ο κ. Τατσόπουλος, φέρ’ ειπείν. Αλλά για πέστε μου ήταν αριστερός ο Χατζιδάκις, ο Ελύτης, ο Σεφέρης, ο Παλαμάς, ο Μινωτής, οι Χορν (στον πληθυντικό, γιατί υπήρξε κι ένας συγγραφέας). Ψάχνουμε να βρούμε κι άλλους; Πλάκα θα έχει! Συνηθίσαμε όμως να έχει την πρωτιά στην κουλτούρα η αριστερά και ασπαζόμαστε τις γνώμες τους ως θέσφατα, όπως ασπάζονται εκείνοι τα τσιτάτα του κόμματος, όσο εξωγήινα κι αν είναι.

 

Ειδικά δε, όταν πήρε την εξουσία το ΠαΣοΚ, τα φεστιβάλ πήραν τα πάνω τους και δεν εννοώ ότι το ΠαΣοΚ ήταν προοδευτικό ή αριστεροσοσιαλιστικό, μακριά από μένα τέτοιες σκέψεις! Έτσι όμως πίστευαν τότε οι οπαδοί του: Ότι θα έφερνε αλλαγή. Και την έφερε! Προς το χειρότερο βεβαίως! Φάγαμε τότε το ψωμί των κατοπινών χρόνων, (εμένα αφήστε με απ’ έξω, δεν την άντεξα τόση αλλαγή και έφυγα). Δεν έμεινε τίποτα για τώρα. Τέλεια!

 

Φυσικά, οι Οννεδίτες, που έχουν ταλέντο στις γκάφες, κάλεσαν και τον Χατζιδάκι σε κάποιο φεστιβάλ τους, μια φορά μόνο, μετά δεν είχαν μούτρα να τον ξανακαλέσουν. Όταν τον υποδέχτηκαν δε, του ζήτησαν να περιμένει την κ. Βλάχου. Ο συνθέτης περίμενε υπομονετικά, μέχρι που κατάλαβε ότι δεν ήταν η φίλη του Ελένη Βλάχου της «Καθημερινής» που περίμενε, αλλά κάποια κοσμικογράφος. Εκνευρίστηκε, τα βρόντηξε κάτω κι έφυγε. Επειδή, προφανώς, θα πίστεψε ότι δεν είχε πάρει πλήρως την εκδίκησή του, αποφάσισε να τους πατήσει τον κάλο και πήγε να παίξει στο φεστιβάλ του Ρήγα. Αυτός ήταν ο Χατζιδάκις!

 

Αυτά ήταν τα φεστιβάλ μας και, –μεγάλη παραλειψή μου,– δεν κατάφερα να πάω σε κανένα. Καημός θα μου μείνει κι αυτό, όπως παραλίγο να μου ’μενε και το ότι, ενώ είχα φάει πάνω από 15 χρόνια στην Αγγλία, δεν είχα πάει ποτέ στις «Nights of the Proms». Παραλίγο, γιατί τα κατάφερα και πήγα. Παρακολουθούσα ένα κοντσέρτο στην τηλεόραση από το Royal Albert Hall και μου κατσικώθηκε. «Τι κάνω εγώ εδώ πέρα, τόσα χρόνια;» σκέφτηκα και αμ’ έπος, αμ’ έργον αρπάζω το τηλέφωνο και παίρνω το νούμερο που έδειχναν στην οθόνη. Απάντησε κάποιος νυσταγμένος. «Εισιτήρια πουλάτε;» τον ρώτησα. (Ακούστε ερώτηση ο δικός σας! Όχι τα χαρίζουνε!) «Όταν έχουμε», μου απάντησε. «Και για πότε έχετε» επόμενη και λογική αυτήν την φορά ερώτηση δικά μου. «Για το Σάββατο 21 Αυγούστου, σου κάνει;» με ρώτησε μετά από λίγο. «Παρασκευή είν’ αυτό!» παρατήρησα εγώ. «Δεν λέμε για φέτος, μωρέ! Για του χρόνου σου κλείνω», με πληροφόρησε και κατενθουσιάστηκα! Τι τότε, τι την επόμενη χρονιά; Το ίδιο ήταν. Απ’ το ’65 δεν τα είχα καταφέρει να πάω σ’ αυτό το πανηγύρι της κλασσικής μουσικής, τώρα που είχα φτάσει στην πηγή, δεν θα ’πινα νερό; Του έδωσα αριθμό κάρτας, όνομα και διεύθυνση και τα ’κλεισα. Το τι έγινε όταν πήγα, θα σας το πω άλλη φορά. Ήταν μια εμπειρία ανεπανάληπτη πάντως!

 

Τα φεστιβάλ που οργάνωναν τα κόμματα ήταν για τον κόσμο μια ανέξοδη μορφή διασκέδασης και για τα κόμματα ένας καλός τρόπος να μαζεύουν εκλογική πελατεία. Βέβαια, με τον καιρό, ήρθαν τα πάνω κάτω και πολλές ανακατατάξεις ακολούθησαν. Π.χ. ο κ. Σαμαράς ήταν στην δύναμη κρούσης της ΟΝΝΕΔ, τους «Κένταυρους», αν θυμάμαι καλά, ενώ τώρα είναι ήρεμος. Οι κύριοι Τσίπρας και Λαφαζάνης ήταν στην ΚΝΕ, αλλά μετά είδαν το φως το αληθινό του Ευρωκομμουνισμού και πέρασαν στις τάξεις του ΣΥΡΙΖΑ και της Ελληνικής Αριστεράς (ΕΑΡ), με μια διαφορά φάσης αρκετών ετών, αλλά τα φεστιβάλ, πάντα φεστιβάλ, απ’ όποιο μετερίζι, γιατί βίος ανεόρταστος, μακρά οδός απανδόκευτος, γνωστά πράγματα αυτά. Και ο κ. Κουβέλης ήταν στην ΕΑΡ, μετά στον Συνασπισμό της Αριστεράς και της Προόδου, κατόπιν στον  ΣΥΡΙΖΑ και μετά σκέφτηκε να κάνει κάτι δικό του και ίδρυσε την ΔημΑρ.

 

Δεν ξέρω γιατί συνεχίζουν τα κόμματα να οργανώνουν φεστιβάλ. Ίσως για να μην υστερήσει το ένα απ’ το άλλο, γιατί δεν νομίζω η νεολαία μας να έχει μεγάλη ανάγκη από διασκέδαση, με τόσες καφετέριες γύρω-γύρω, που παίζουν μια εκκωφαντική μουσική, όλο επαναλήψεις, σε σημείο να μην σ’ αφήνουν να μιλήσεις και ν’ ακουστείς εκεί μέσα. Άλλο θέμα αυτό όμως.

 

Επειδή ο Σεπτέμβρης είναι ο μήνας των φεστιβάλ των νεολαιών, σκέφτηκα να σας πω δυο λόγια για δαύτα, για την  περίπτωση που, όπως εγώ, δεν έχετε παρακολουθήσει κανένα. Του χρόνου πάλι, να είμαστε καλά μέχρι τότε.

 

ο θείος Τάκης

 

Το κείμενο που διαβάσατε ήταν μια προσφορά της

 

Αρτοποιίας-Ζαχαροπλαστικής «Αλεύρι & Ζάχαρη», Σιδηράς Μεραρχίας 26, Ναύπλιο, με πάντα φρέσκα προϊόντα και αγνά υλικά. Σας συστήνω να δοκιμάσετε τα νέα προϊόντα τους: Εξαιρετικά σάντουιτς και υπέροχες, φρεσκοφτιαγμένες σαλάτες.

 

Και

 

Του Popeye bistro, Σταϊκοπούλου 32, Ναύπλιο, για ποιοτικό φαγητό, την νοστιμότερη πίτσα που έχετε ποτέ δοκιμάσει, τέλειες μακαρονάδες, εξαιρετικά και προσεκτικά διαλεγμένα κρασιά και μια αξιόλογη συλλογή από ελληνικές και ξένες μπἰρες.

 

Και στα δύο αυτά μαγαζιά προτείνω να δοκιμάσετε τον καφέ τους. Εξαιρετικός! Ο καλύτερος καφές στην πόλη!

 

Η επιλογή και ανάπτυξη του θέματος, όπως πάντα, δική μου! Αυτό το τελευταίο σημαίνει (για όσους δεν μπορούν να καταλαβαίνουν ελληνικά,)  ότι οι χορηγοί  μπορεί και να μην συμφωνούν με το θέμα ή με την ανάπτυξή του, δημοκρατικά σκεπτόμενοι όμως, δεν επεμβαίνουν.