27 Οκτωβρίου 1954:
Το ματς ανάμεσα στην ομάδα της Φιορεντίνα και της γειτονικής Πιστοϊέζε βρίσκεται σε εξέλιξη στο γήπεδο Αρτέμιο Φράνκι της Φλωρεντίας.
Πάνω από 15.000 θεατές έχουν συρρεύσει στις κερκίδες του σταδίου, εκείνο το κρύο φθινοπωρινό μεσημέρι προκειμένου να θαυμάσουν από κοντά τα ποδοσφαιρικά τους είδωλα, χωρίς να γνωρίζουν πως σε λίγες στιγμές θα εκτυλιχθεί ένα γεγονός που θα σημαδέψει άπαξ και διά παντός την (συλλογική) μνήμη τους.
Ο αγώνας άρχισε κανονικά, χωρίς τίποτα να προμηνύει αυτό που επρόκειτο να συμβεί. Ώσπου, λίγο μετά τις 4 το απόγευμα, όλο το γήπεδο, από εκεί που ζητωκραύγαζε τις προσπάθειες των 22 αθλητών, ξαφνικά σώπασε.
Κάποιος έδειξε τον ουρανό και αμέσως, 30.000 μάτια άφησαν το βλέμμα τους από το κέντρο του γηπέδου και στράφηκαν προς τα πάνω. H στιγμή εξελίχθηκε σαν σκηνή από κινηματογραφική ταινία, όπου η κάμερα του σκηνοθέτη κάνει ζουμ σε μια μπάλα που ξαφνικά σταματάει να γυρνάει. Κανείς δεν ενδιαφέρεται να τη διεκδικήσει, γιατί τα μάτια όλων, θεατών και παιχτών, είναι καρφωμένα στον ουρανό.
«Θυμάμαι τα πάντα από το Α μέχρι το Ω. Ενώ ο αγώνας βρισκόταν σε εξέλιξη ξαφνικά όλοι σταμάτησαν και κοιτούσαν επίμονα τον ουρανό. Ήταν κάτι σαν αυγό που κινούνταν αργά, αργά, αργά. Όλοι κοιτούσαν ψηλά, ενώ έπεφτε στη γη μία ασημί λάμψη. Ήμασταν έκπληκτοι. Δεν είχαμε δει στο παρελθόν ποτέ κάτι τέτοιο» θυμάται σήμερα ο Αρντίκο Μανίνι, παλαίμαχος ποδοσφαιριστής των «Βιόλα», όπως είναι το παρατσούκλι της Φιορεντίνα.
«Θυμάμαι που έβλεπα ξεκάθαρα αυτό το απίστευτο θέαμα. Κινούνταν πολύ γρήγορα και ξαφνικά σταμάτησαν. Διήρκεσε για λίγα λεπτά. Θα περιέγραφα αυτό που είδα σαν πούρα Κούβας. Έμοιαζαν στο σχήμα με πούρα. Νομίζω ήταν κάτι εξωγήινο. Αυτό πιστεύω. Δεν μπορώ να δώσω κάποια άλλη, διαφορετική εξήγηση» τονίζει ο Τζίτζι Μπόνι, οπαδός της Φιορεντίνα, ο οποίος βρισκόταν στη στάδιο εκείνη την ημέρα.
«Ήμουν τόσο τυχερός [που το είδα] γιατί εκείνα τα χρόνια όλοι μιλούσαν για UFO και εξωγήινους και εμείς είχαμε αυτή την εμπειρία», συμπληρώνει ο βετεράνος Ρόμολο Τούτσι.
Προφανώς, δεν επρόκειτο για μια περίπτωση μαζικής οφθαλμαπάτης, ούτε οι 15.000 αυτοί άνθρωποι ξαφνικά… τρελάθηκαν την ίδια στιγμή: όντως, κάτι συνέβη εκείνο το μεσημέρι στον ουρανό της Τοσκάνης, ένα γεγονός το οποίο καταγράφηκε και στα ΜΜΕ της εποχής εκείνης, κι όχι μόνο τα Ιταλικά.
«Ένας φιλικός αγώνας ποδοσφαίρου έλαβε χώρα την Τετάρτη το μεσημέρι στο γήπεδο της Φλωρεντίας, μπροστά σε περίπου 15.000 θεατές. Στα μισά του παιχνιδιού, ακριβώς στις 4 το απόγευμα, τρεις άνθρωποι σηκώθηκαν ταυτόχρονα από τις θέσεις τους και αναφώνησαν, δείχνοντας προς τον ουρανό: ‘ιπτάμενοι δίσκοι!’ Αμέσως, τα βλέμματα όλων στράφηκαν προς τα πάνω.»
Δίχως αμφιβολία, επρόκειτο για ιπταμένους δίσκους που πετούσαν πολύ ψηλά και με μεγάλη ταχύτητα, αφήνοντας πίσω τους μια κίτρινη λάμψη. Όλο το στάδιο κοιτούσε, αποσβολωμένο, τα αντικείμενα αυτά, τα οποία είδαν κι άλλοι κάτοικοι της Φλωρεντίας που δεν βρίσκονταν στο γήπεδο εκείνη την ώρα» γράφει σε άρθρο της 29ης Οκτωβρίου 1954 στην Le Monde, ο τότε απεσταλμένος της γαλλικής εφημερίδας στην Ρώμη, Ζαν Ντ’ Οσπιτάλ.
Η υπόθεση είχε και συνέχεια: στο πέρασμα τους, τα ΑΤΙΑ άφησαν πίσω τους να πέφτουν από τον ουρανό κάτι μικρά αντικείμενα που έμοιαζαν με κλωστές ή λευκό βαμβάκι -οι ντόπιοι τα ονόμασαν, πολύ εύγλωττα, «μαλλιά αγγέλου».
Τα αντικείμενα αυτά συλλέχθηκαν από πολλούς Φλωρεντινούς και στάλθηκαν σε ειδικούς στη Ρώμη προκειμένου να τα μελετήσουν.
Ο καθηγητής Τζιοβάνι Κανέρι υπέβαλε τις περίεργες αυτές κλωστές σε φασματογραφική ανάλυση και αποφάνθηκε κατόπιν πως περιείχαν μη-ραδιενεργά χημικά στοιχεία όπως βοράνιο, σιλικόνη, ασβέστιο και μαγνήσιο.
Ωστόσο, ανίκανοι να δώσουν μια επαρκή απάντηση σχετικά με την προέλευση των «αγγελομαλλιών», οι επιστήμονες έβαλαν την υπόθεση στο αρχείο, ενώ λίγα χρόνια μετά το υλικό καταστράφηκε, εμποδίζοντας κάθε μελλοντική απόπειρα –με πιο προηγμένα μηχανήματα και μέσα- να αποσαφηνιστεί η φύση τους.
Πάντως, όσοι είδαν τα ΑΤΙΑ εκείνη την ημέρα, ακόμη και σήμερα είναι πεπεισμένοι πως αυτό που είδαν ήταν σίγουρα εξωγήινο. «Δεν θα ξεχάσω ποτέ εκείνο το συναίσθημα όταν τα είδα. Ήμουν τόσο μα τόσο ευτυχισμένος» καταλήγει ο Τούτσι.
