Μεταξύ εθνικού ψυχιάτρου και ατυχήματος

Θα σας θέσω μερικά απλά ρητορικά ερωτήματα. Έχει καταλάβει κανείς από εσάς τι ακριβώς θέλει να κάνει η κυβέρνηση αν αποφύγει τις εκλογές τον Μάρτιο και μείνει στην εξουσία άλλα δύο χρόνια; Ξέρει κανείς ποιο ακριβώς είναι το σχέδιο της Ν.Δ. και του ΠΑΣΟΚ πέραν του να υπονομεύουν τους κακούς δανειστές μας και να προσπαθούν να ματαιώσουν όποια μέτρα και μεταρρυθμίσεις βλέπουν ότι έχουν πολιτικό κόστος;

 

Και για να πάμε και στο αντίπαλον δέος: Έχει αντιληφθεί κάποιος από εσάς τι επακριβώς αντιπροτείνει ο ΣΥΡΙΖΑ για να πάρει μπρος η ελληνική οικονομία πέραν των δώρων που υπόσχεται σε όλους ο κ. Τσίπρας και ουδείς μπορεί να εξηγήσει από πού θα βρει τα χρήματα για να τα πληρώσει; Έχετε ακούσει κανείς από στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ έστω ένα (1) δυσάρεστο μέτρο που προτίθεται να λάβει ο κ. Τσίπρας, πέραν των γενικολογιών ότι θα φορολογήσει περαιτέρω τους έχοντες και κατέχοντες;

 

Δεν κάνω τυχαία όλες αυτές τις ερωτήσεις. Παρακολουθούσα τις προάλλες μια πολιτική τηλεοπτική εκπομπή, η οποία επί ένα ημίωρο ασχολιόταν με το αν ο ηθοποιός κ. Παύλος Χαϊκάλης θα ψηφίσει ή δεν θα ψηφίσει τον διάδοχο του κ. Κάρολου Παπούλια. Λες και αυτό είναι το πρόβλημα της χώρας.

 

Δεν ξέρω αν θα με βρείτε υπερβολικό, αλλά ειδικώς τον τελευταίο καιρό μού προκύπτει συχνά η τρελή (τρελή; θα δούμε…) σκέψη ότι η χώρα χρειάζεται έναν εθνικό ψυχίατρο. (Το ερώτημα που, τελείως φυσικά και αυθόρμητα, ανακύπτει αμέσως είναι τον εθνικό ψυχίατρο ποιος θα τον εξετάσει; Γιατί να είναι καλά εκείνος και να τα ’χει τετρακόσια; Εκεί ακριβώς είναι το πρόβλημα!)  Δεν το λέω μόνο με αφορμή την πραγματικά καινοφανή θεωρία που ακούγεται εσχάτως ότι κάποιοι θα ψηφίζουν, λέει, ΣΥΡΙΖΑ «όχι μόνο γιατί έχουν μπαϊλντίσει από την ατολμία των κυρίων Σαμαρά και Βενιζέλου, αλλά κυρίως γιατί πιστεύουν ότι ο κ. Τσίπρας δεν πρόκειται να κάνει τίποτε από όσα υπόσχεται»! Γράφω την τρελή αυτήν πρόταση, διότι γενικότερα μοιάζουμε να έχουμε επιλέξει να ζούμε σε μια συλλογική πλάνη, σαν να θέλουμε να αποκρύψουμε το πραγματικό μας πρόβλημα πίσω από επουσιώδη που εφευρίσκουμε.

 

Συζητάμε αν η Βουλή θα κατορθώσει να εκλέξει έναν ακόμη διακοσμητικό Πρόεδρο Δημοκρατίας και όχι την ανάγκη να υπάρξει ένα μίνιμουμ διακομματικής συμφωνίας μήπως και αρχίσει, επιτέλους, η χώρα να προσελκύει επενδύσεις. Τσακωνόμαστε για το αν οι τράπεζες είναι βιώσιμες (λες και μπορεί να υπάρξει οικονομία άνευ αυτών) και όχι για το πώς θα ενισχυθούν οι ελληνικές επιχειρήσεις, για να αυξηθεί η παραγωγή τους. Αναρωτιόμαστε πώς θα αναβάλουμε χρονικά τις προτάσεις της τρόικας για το ασφαλιστικό και όχι τι πρέπει να αλλάξουμε μόνοι μας, καθώς είναι αδύνατον 3,6 εκατομμύρια εργαζόμενοι να συντηρούν 2,7 εκατ. συνταξιούχους. Διαπληκτιζόμαστε για το αν έχουν δίκιο οι δικαστικοί να αποφασίζουν για τον εαυτό τους την επιστροφή των περικοπών τους και όχι για το γεγονός ότι τα δικαστήρια χρειάζονται τέσσερα ολόκληρα χρόνια για να αποφανθούν ακόμη και για μια απλή επιχειρηματική υπόθεση. Τις δε τελευταίες ημέρες, το ανόητο σίριαλ που μονοπωλεί ξανά το ενδιαφέρον μας είναι το αν πρέπει ή δεν πρέπει να φυλάσσονται οι πύλες των ανώτατων ιδρυμάτων. Λες και αυτό είναι το κεντρικό πρόβλημα του μπάχαλου που ονομάζεται δημόσιο πανεπιστήμιο και όχι ότι το καλύτερο ελληνικό ΑΕΙ είναι τριακοσιοστό (300^ον) στα… τριακόσια (300) καλύτερα του κόσμου. Πάτος, δηλαδή!

 

Είναι πραγματικά τρομακτικό να συνειδητοποιήσει κανείς ότι διανύουμε τον πέμπτο χρόνο μιας ιστορικής κρίσης (που –μακάρι!– ύστερα από 50 χρόνια να αναφέρεται στα σχολικά εγχειρίδια ως πρόσκαιρη καμπή στη διαδρομή της Ελλάδας…) και ακόμη και τώρα αρνούμαστε να συμφωνήσουμε για τα αυτονόητα. Ότι η χώρα χρεοκόπησε γιατί, απλούστατα, παρήγε πολύ λιγότερα από όσα ξόδευε και ότι ο μόνος τρόπος να μην τη βρουν ακόμη χειρότερα είναι να αποκτήσει ξανά την αυτάρκειά της. Δηλαδή να σταθεί στα πόδια της και να πάψει να δανείζεται.

 

Το διάβασα κάπου προ ημερών: «Όλα τα κόμματα παραπειστικά συζητάνε αν το χρέος είναι βιώσιμο. Ενώ το πρόβλημά μας είναι αν η οικονομία είναι βιώσιμη. Η οικονομία κάνει βιώσιμο ή όχι το χρέος».

 

Θα επεκτείνω λίγο τη σκέψη του αρθρογράφου  επηρεασμένος και από μια πρόσφατη συζήτηση με πολίτες άλλων χωρών, (ανάμεσά τους και δημοσιογράφοι, αναλυτές, καθηγητές και οικονομολόγοι, –καλά, τους οικονομολόγους άστε τους, γνωστή η γνώμη μου για δαύτους). Η Ελλάδα δεν μονοπωλεί πλέον το ενδιαφέρον της Ευρώπης, όπως συνέβαινε πριν από τέσσερα χρόνια. Οι ηγέτες της Ε.Ε. αντιμετωπίζουν πολύ σοβαρότερα προβλήματα και ελάχιστη σημασία δίνουν πια στην ελληνική ιδιορρυθμία και στα καπρίτσια των πολιτικών μας. Εν ολίγοις, το ατύχημα δεν είναι όσο απίθανο θέλουμε να το ξορκίζουμε. Και δεν αποκλείεται να μας βρει εκεί που δεν το περιμένουμε όσο στη χώρα αυτή όλοι κοιτούν το δέντρο και όχι το δάσος, που εδώ και πέντε χρόνια φλέγεται.

 

Ελπίζω να συνεννοηθήκαμε ότι όλα τα κόμματα και οι πολιτικοί αρχηγοί φοβόνται το πολιτικό κόστος, ήτοι δεν έχουν εμπιστοσύνη στα μυαλά μας κι ας επαινούν την… σοφία του λαού όποτε τους συμφέρει. Γι’ αυτό και κάνουν ό,τι περνάει απ’ το χέρι τους για να μας οδηγήσουν στον… εθνικό ψυχίατρο. Για τους πολιτικούς μας, καλύτερα να είμαστε όλοι και όλες με ζουρλομανδύα, λαργκάκτιλ (ή κάνα πιο μοντέρνο φαρμακάκι) και κρύο ντους και αφήστε την σοφία του λαού κατά μέρος. Για κατανάλωση είναι μόνο αυτά. Να ακούει ο άμυαλος τον πολιτικό να τον λέει σοφό και να καμαρώνει για την φιλοφρόνηση που εισέπραξε κι ας μην νογάει να μοιράσει δυο γαϊδουριών άχυρα.

 

Θα βάλουμε μυαλό τελικά ή θα πλέξουμε οι ίδιοι το σχοινί με το οποίο θα κρεμαστούμε μόνοι μας; Άλλη μια τρελή(;) ερώτηση που με απασχολεί!

 

ο θείος Τάκης (Παναγιώτης Περράκης)

 

 

Το κείμενο που διαβάσατε ήταν μια προσφορά της

 

Αρτοποιίας-Ζαχαροπλαστικής «Αλεύρι & Ζάχαρη», Σιδηράς Μεραρχίας 26, Ναύπλιο, με πάντα φρέσκα προϊόντα και αγνά υλικά. Σας συστήνω να δοκιμάσετε τα νέα προϊόντα τους: Εξαιρετικά σάντουιτς και υπέροχες, φρεσκοφτιαγμένες σαλάτες.

 

Και

 

Του «Popeye bistro», Σταϊκοπούλου 32, Ναύπλιο, για ποιοτικό φαγητό, την νοστιμότερη πίτσα που έχετε ποτέ δοκιμάσει, τέλειες μακαρονάδες, εξαιρετικά και προσεκτικά διαλεγμένα κρασιά και μια αξιόλογη συλλογή από ελληνικές και ξένες μπἰρες.

 

Και στα δύο αυτά μαγαζιά προτείνω να δοκιμάσετε τον καφέ τους. Εξαιρετικός! Ο καλύτερος καφές στην πόλη!

 

Η επιλογή και ανάπτυξη του θέματος, όπως πάντα, δική μου!