Ας υποθέσουμε, για τις ανάγκες του διαλόγου, ότι κατόπιν επίπονης και επίμονης διαπραγμάτευσης με τους δανειστές, μια ελληνική κυβέρνηση επιτυγχάνει τη Συμμετοχή του Κρατικού Τομέα (OSI) στη μακρόπνοη αντιμετώπιση της μεγίστης κρίσης του ελληνικού χρέους.
Πρέπει εξ αρχής να σημειώσω ότι η νέα αυτή Συμμετοχή αποτελεί θέμα συζητήσεως και δεν πρέπει να απορρίπτεται εξ’ αρχής. Δεν έχει, βεβαίως, προβλεφθεί, αλλά θα μπορούσε να ισχυριστεί κάποιος ότι η ιδέα περιλαμβάνεται στην απόφαση του Eurogroup τον Νοέμβριο 2012. Υπενθυμίζεται ότι μιλάμε για το «κούρεμα» των χρημάτων που διοχέτευσαν τα κράτη της Ζώνης του Ευρώ, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και ο Ευρωπαϊκός Μηχανισμός Διάσωσης (ESM) προς το Ελληνικό Δημόσιο προκειμένου να πληρώσει τους παλαιούς, ιδιώτες, δανειστές του.
Το «κούρεμα» αναφέρεται σε μέρος των πάνω από 220 δισ. που έχουν βάλει τα άλλα κράτη και το Ταμείο μέχρι σήμερα. Εύκολα αντιλαμβάνεται κανείς τη γοητεία μιας πρότασης που στη θέση των 322 δισ., ποσό στο οποίο ανέρχεται ολόκληρο το χρέος, βάζει ένα πολύ μικρότερο νούμερο. Ιδιαίτερα αν έχει ενστερνιστεί την εσφαλμένη άποψη ότι οι φόροι πάνε σε εξόφληση του χρέους και όχι μόνον για την πληρωμή τόκων.
Ας είναι. Θα σταθώ σήμερα μόνο σ’ ένα σπουδαίο κατά τη γνώμη μου κενό που εμφανίζει η συλλογιστική όσων υποστηρίζουν ότι ο κατάλληλος κυβερνητικός ακτιβισμός αρκεί για να πετύχουμε ένα «ελληνικό OSI». Αξίζει να σημειώσουμε πως θεωρούν ότι το «κούρεμα» είναι προϋπόθεση αναδιοργάνωσης της οικονομίας, διαβεβαιώνουν ότι δεν θα υπάρξουν σοβαροί κίνδυνοι: Η χώρα δεν θα βγει από το ευρώ, οι τράπεζες θα παραμείνουν ασφαλείς, η λιτότητα θα αντικατασταθεί από αυξήσεις, οι επιχειρήσεις θα δανειστούν ξανά και φτηνά και οι αγορές θα συγκατανεύσουν.
Ας υποθέσουμε, λοιπόν, ότι μια νέα ελληνική κυβέρνηση θα «πείσει» τα άλλα κράτη να δεχτούν το OSI. Δεν θα έπρεπε να προβλέπουν, ως απολύτως αναμενόμενη, την απαίτηση των δανειστών να συμφωνήσει η Ελλάδα στην τήρηση σειράς στόχων, μέτρων και κανόνων, που θα διασφαλίζουν την αποπληρωμή του, έστω «κουρεμένου», χρέους;
Παρόμοια εξέλιξη δεν χρειάζεται καμία περαιτέρω απόδειξη. Όσοι υποστηρίζουν τη συμφωνημένη περικοπή χρέους, πρέπει να εξηγήσουν σε τι θα διαφέρει το Νέο Μνημόνιο, ποιος θα το επιτηρεί και πώς θα φροντίζουν για την ικανοποιητική εκτέλεσή τους.
Εύκολα κατανοεί κανείς πως όταν οι Ευρωπαίοι προβλέπουν, στους νέους κανονισμούς συλλογικής λειτουργίας της Ζώνης, την υπογραφή Μνημονίου ακόμη και για την έγκριση ενός μικρού ποσού, μιας «παρκαρισμένης» πιστωτικής γραμμής ειδικού σκοπού, πόσο βαριά θα είναι τα μνημονιακά ανταλλάγματα που θα ζητήσουν, για ένα τόσο μεγάλο και τρανό «κούρεμα» χρέους!
Θα βγούμε λοιπόν απ’ το Μνημόνιο. Έτσι μας είπαν τουλάχιστον και δεν έχω κανέναν λόγο να μην πιστέψω ότι θα το προσπαθήσουν. Ποιο θα είναι το κέρδος όμως; Εκτός απ’ το να απαλλαγούμε απ’ την τρόικα ή μέρος αυτής, ίσως γιατί μας τέλειωσαν οι δικαιολογίες για την αναβολή των μέτρων που η τρόικα προτείνει και κάτι πρέπει να κάνουμε, αλλά δεν θέλουμε να το κάνουμε, το μοναδικό άλλο κέρδος, –για την κυβέρνηση, όχι για μας, πρέπει να τα ξεχωρίζουμε αυτά τα πράγματα,– θα είναι να στερήσουν τον ΣΥΡΙΖΑ και τους λοιπούς αντιμνημονιακούς από τα επιχειρήματα που τώρα αναμασούν: «Έξω απ’ το μνημόνιο», κατά το πρότυπο του άλλου… μεγάλου και μεγαλεπήβολου συνθήματος της εποχής του μεγάλου πράκτορα: «Έξω οι βάσεις του θανάτου»! Η γνώμη μου πάντως είναι να τους αφήσουμε τους αντιμνημονιακούς να πάρουν την εξουσία έτσι όπως είναι τα πράγματα τώρα: Με μνημόνια, μεσοπρόθεσμα κλπ. Είμαι πολύ περίεργος να διαπιστώσω αν θα έχουν το θάρρος να εφαρμόσουν τις διακηρύξεις τους, όταν θα έχουν την εξουσία ή αν είναι μόνο λόγια για κατανάλωση. Δεν έχει κανέναν λόγο η κυβέρνηση να τους κάνει τη ζωή ευκολότερη.
Για να δούμε τώρα τη χασούρα απ’ την έξοδο απ’ τα μνημόνια. Σιγά μήπως δεν υπήρχε και χασούρα. Ξέρετε με ποιο επιτόκιο δανειζόμαστε τώρα; Με 2%! Οι «αναθεματισμένοι» τοκογλύφοι μας δανείζουν με 2%. (Με 1,3-1,5% δανείζεται η Γερμανία, η ισχυρότερη οικονομία της Ευρωζώνης). Ξέρετε που θα εκτιναχτούν τα επιτόκια, αν βγούμε απ’ τα Μνημόνια; Στην καλύτερη περίπτωση, στο 5%, μπορεί και παραπάνω. Πρέπει να είμαστε τελείως κουζουλοί, για να κλωτσήσουμε το 2% και να πάμε στο 5%. Βεβαίως δεν θα έδινα πιστοποιητικό εχεφροσύνης και πνευματικής ισορροπίας σε καμιά ελληνική κυβέρνηση, αν δεν με έπειθαν πρώτα ότι βάζουν το συμφέρον της χώρας πάνω απ’ το πολιτικό κόστος, αν ήμουν ο… εθνικός μας ψυχίατρος φυσικά. Ευτυχώς για τις κυβερνήσεις μας, δεν είμαι ούτε… εθνικός ούτε ψυχίατρος…
Μετά απ’ όλ’ αυτά που σας εξέθεσα σήμερα, πώς να μας πάρουν σοβαρά οι Ευρωπαίοι; Δεν ξέρουμε τι θέλουμε, δεν ξέρουμε τι μας συμφέρει, πολύ φοβάμαι ότι δεν ξέρουμε ούτε τι μας γίνεται ούτε πούθε μας πάνε τα τέσσερα. Πέστε μου τώρα: Αν ήσασταν τοκογλύφος, (απ’αυτούς που μας δανείζουν με… 2%,) κεφαλαιοκράτης , κάποιος που να μπορεί να παίρνει αποφάσεις, τέλος πάντων, πόσο θα υπολογίζατε μια τέτοια κυβέρνηση σαν τη δική μας; (Στην παρούσα φάση, δεν φταίει ο λαός, γι’ αυτό και περιορίζομαι μόνο στην κυβέρνηση).
ο θείος Τάκης (Παναγιώτης Περράκης)
Το κείμενο που διαβάσατε ήταν μια προσφορά της
Αρτοποιίας-Ζαχαροπλαστικής «Αλεύρι & Ζάχαρη», Σιδηράς Μεραρχίας 26, Ναύπλιο, με πάντα φρέσκα προϊόντα και αγνά υλικά. Σας συστήνω να δοκιμάσετε τα νέα προϊόντα τους: Εξαιρετικά σάντουιτς και υπέροχες, φρεσκοφτιαγμένες σαλάτες.
Και
Του «Popeye bistro», Σταϊκοπούλου 32, Ναύπλιο, για ποιοτικό φαγητό, την νοστιμότερη πίτσα που έχετε ποτέ δοκιμάσει, τέλειες μακαρονάδες, εξαιρετικά και προσεκτικά διαλεγμένα κρασιά και μια αξιόλογη συλλογή από ελληνικές και ξένες μπἰρες.
Και στα δύο αυτά μαγαζιά προτείνω να δοκιμάσετε τον καφέ τους. Εξαιρετικός! Ο καλύτερος καφές στην πόλη!
Η επιλογή και ανάπτυξη του θέματος, όπως πάντα, δική μου!