Σε ένα πλοίο δεν υπάρχουν πολλοί καπεταναίοι

Η γνώμη, η άποψη είναι σαν την κ…, (αμάν, το ’κοψε η… λογοκρισία αυτό). Όλοι οι άνθρωποι έχουν από μία, εμείς οι Έλληνες έχουμε από δύο ή περισσότερες. Για γνώμες και απόψεις κουβεντιάζουμε εδώ και όχι για εκείνο που έκοψε η λογοκρισία, εν τάξει; Αν κουβεντιάζαμε για το άλλο, δεν μπορώ να φανταστώ τι θα τις… κάναμε. Μία μάς είναι αρκετή. Όχι στις γνώμες όμως, γιατί τα πράγματα μπορεί να είναι έτσι, μπορεί να είναι κι αλλιώς κι εμείς, ως πολιτικά όντα, (παραλίγο να γράψω «ζώα», αλλά κι αυτό θα μου το κόβανε, που δεν θα ήταν λάθος, ζώα είμαστε, αφού ζούμε και «ζώα» επειδή δεν σκεπτόμαστε,) θέλουμε να είμαστε πάντα μέσα και να έχουμε δίκιο. Άρα μας χρειάζονται παραπάνω από μία γνώμες, γιατί η πρώτη μπορεί να αποδειχτεί λάθος.

 

Μας τι κάθομαι και σας γράφω; Αφορμή πήρα απ’ το προηγούμενο άρθρο που δημοσίευσα την Δευτέρα 1/12/2014 εδώ. Εκείνο το άρθρο είχε τίτλο: «Η Λεπτή Γραμμή Ανάμεσα σε Δημοκρατία και Φασισμό». Όταν προχτές το βράδυ λοιπόν συναντήθηκα με τους επαΐοντες, το «τρίο Δημοκρατία και Πρόοδος», ερωτήθηκα αν ήμουν στην διαδήλωση στην Πλατεία Συντάγματος την Κυριακή, απάντησα ότι δεν ήμουν, με ρώτησαν για ποιο λόγο δεν πήγα και τους είπα ότι δεν πήγα, επειδή σέβομαι την πλειοψηφία. Ποιος; Εγώ, ο μη δημοκράτης! Κατόπιν με ρώτησαν αν έχω… γλιστρήσει και απεχώρησαν, αφήνοντάς με την απορία. Τι να εννοούσαν, άραγε; Αυτονόητα πράγματα είπα: Η πλειοψηφία κυβερνά και η μειοψηφία ελέγχει. Έτσι γίνεται πάντα και παντού, έτσι γινόταν και έτσι θα γίνεται, εφ’ όσον θέλουμε να έχουμε δημοκρατία. Όποιοι δεν τα δέχονται αυτά, ας μην διατυμπανίζουν την δημοκρατική τους συνείδηση, γιατί αρνούνται την πεμπτουσία της Δημοκρατίας. Τα υπόλοιπα είναι παραμύθια για μικρά παιδιά, για να τα νανουρίζουμε και να τα παίρνει ο ύπνος, ως συνήθως γίνεται και όχι μόνο με τα παιδιά, αλλά και με τους λαούς.

 

Η ερώτηση η δική μου προς όλους τους αναγνώστες θα ήταν ακριβώς αυτή: Αν δέχεστε τις αρχές της Δημοκρατίας. Επειδή όμως, όπως είπα  πιο πάνω, έχουμε όλοι περισσότερες από μια γνώμες, δεν ρωτάω. Πολύ θα ήθελα όμως να ακούσω τις απόψεις σας επί του θέματος, μήπως φωτιστώ κι εγώ λιγάκι, γιατί οι φίλοι μου, το προαναφερθέν τρίο, με άφησαν στο σκοτάδι. Καλή τη πίστει, δέχομαι ότι μπορεί να κάνω λάθος. Διορθώστε με, με στοιχεία και αποδείξεις όμως, και θα ανακαλέσω αμέσως! Δεν ισχυρίστηκα ποτέ ότι τα ξέρω όλα. Αν τώρα κάποιος απ’ τους τρεις προαναφερθέντες φίλους μου τα διαβάσει αυτά, ας κάνει τον κόπο να γράψει εδώ από κάτω, μήπως και βγάλουμε κάποια άκρη. Και ας μην μου γράψετε τσιτάτα, αφορισμούς κλπ του τύπου: «Το Σύνταγμα καταλύεται στα πεζοδρόμια», που μπορεί να γίνεται και έτσι, όχι όπως το εννοούσαν όμως, αλλά με τα τανκς, μια κατάσταση που, όταν την νιώσαμε στο πετσί μας, το 1967, δεν άρεσε σε κανέναν, εκτός από κάτι πειραγμένους, που την καταβρήκαν, περισσότερο δε απ’ όλους δε δεν άρεσε σε εκείνους που το είπαν το παραπάνω, αφού η… μπόρα επί των δικών τους κεφαλών ξέσπασε.

 

Πιστεύω ότι ο μη σεβασμός στην θέληση της πλειοψηφίας δεν συνιστά δημοκρατία, ούτε δημοκρατική συμπεριφορά. Δεν θα πω ποτέ ότι οι μειοψηφίες πρέπει, σώνει και καλά, να συμφωνούν με τις πλειοψηφίες, αλλά, τουλάχιστον, πρέπει να τις σέβονται. Επίσης οι μειοψηφίες δεν πρέπει να διαφωνούν σε όλα, –αναφαίρετο δικαίωμά τους η διαφωνία!– αλλά, όταν η πλειοψηφία λέει κάτι καλό, η μειοψηφία πρέπει να το δέχεται και να το ενδυναμώνει. Και τούμπαλιν. Δηλαδή ισχύει αυτό και αντιστρόφως. Κλασσικό παράδειγμα οι αγροτικές συντάξεις. Θεσπίστηκαν επί ΕΡΕ, ήταν όμως πρόταση της αντιπολίτευσης, της ΕΚ. Η κυβέρνηση άκουσε την γνώμη της μειοψηφίας, την θεώρησε σωστή και την ασπάστηκε. Έτσι απέκτησαν οι αγρότες σύνταξη. Κάπως έτσι πρέπει να λειτουργούν τα πράγματα σε μια δημοκρατία. Υποτίθεται ότι όλα τα κόμματα κόπτονται για το καλό του λαού. Εν τάξει, σωστό είν’ αυτό, ας πούμε, δηλαδή. Τότε ας σταματήσουν να προσπαθούν να βγάλουν το μάτι ο ένας τ’ αλλουνού, ας απαρνηθούν την στείρα αντιπολίτευση και τον παιδικό αρνητισμό, που ισχύει και για τις μειοψηφίες και για τις πλειοψηφίες, γιατί πολλές φορές και οι πλειοψηφίες αντιμάχονται τις μειοψηφίες, ειδικά όταν οι μειοψηφίες λένε κάτι καλό. Όσο αντιμάχονται ο ένας τον άλλον, δεν φροντίζουν για το καλό του λαού, αλλά μόνο για το κομματικό συμφέρον! Ελπίζω να έγινα κατανοητός.

 

Σε ένα πλοίο δεν γίνεται να υπάρχουν πολλοί καπεταναίοι. Αν γίνει έτσι, το πλοίο θα βυθιστεί αύτανδρο, θα πέσει σε ξέρα, κάτι κακό θα γίνει τέλος πάντων. Ένας είναι ο καπετάνιος και όλοι σ’ αυτόν υπακούουν. Εκτός κι αν γίνει στάση, κίνημα και πετύχει και θα αναλάβουν οι στασιαστές, αλλά και τότε ακόμη ένας θα είναι ο καπετάνιος. Δεν κατάλαβα… Θέλετε να κάνουμε κίνημα, επανάσταση; Εν τάξει, συμφωνώ! Αλλά πρέπει να σας γνωστοποιήσω ότι επανάσταση σημαίνει πόλεμο, απώλειες, αίμα. Βλέπετε σεις κανέναν γύρω σας, που να είναι διατεθειμένος να ματώσει; Εγώ κανέναν! Ακόμη όμως κι αν βρεθούνε ο αρχηγός και οι πρωτεργάτες και τους ακολουθήσει ο λαός, ξέρετε τι θα έχουμε επιτύχει; Μόνο την κατάλυση της δημοκρατίας, που, παρά τα τόσα στραβά της, είναι καλύτερη απ’ την κάθε μορφής και χρώματος δικτατορία. Η σωτηρία της πατρίδας, που θα είναι το ζητούμενο, είναι πολύ αμφίβολο αν θα επιτευχθεί, για πολλούς παράγοντες, οι κυριότεροι των οποίων είναι στο εξωτερικό. Ο αρχηγός της επανάστασης θα πρέπει να έχει ισχυρούς προστάτες στο εξωτερικό, για να μπορέσει να σταθεί, αλλά αν τους έχει, δεν θα είναι Έλληνας πατριώτης, αλλά πιόνι και άλλοι θα κινούν τα νήματα. Όμως πιόνια έχουμε αρκετά, δεν μας χρειάζονται άλλα.

 

Αυτά πιστεύω  και τώρα που διαβάσατε και αυτό το κείμενο, πέστε μου με κάθε ειλικρίνεια: Έχω… γλιστρήσει, όπως μου είπε το «τρίο»; Κι αν νομίζετε ότι έχω, πού το στηρίζετε;

 

ο θείος Τάκης (Παναγιώτης Περράκης)

 

Το κείμενο που διαβάσατε ήταν μια προσφορά της

 

Αρτοποιίας-Ζαχαροπλαστικής «Αλεύρι & Ζάχαρη», Σιδηράς Μεραρχίας 26, Ναύπλιο, με πάντα φρέσκα προϊόντα και αγνά υλικά. Σας συστήνω να δοκιμάσετε τα νέα προϊόντα τους: Εξαιρετικά σάντουιτς και υπέροχες, φρεσκοφτιαγμένες σαλάτες.

 

Και

 

Του «Popeye bistro», Σταϊκοπούλου 32, Ναύπλιο, για ποιοτικό φαγητό, την νοστιμότερη πίτσα που έχετε ποτέ δοκιμάσει, τέλειες μακαρονάδες, εξαιρετικά και προσεκτικά διαλεγμένα κρασιά και μια αξιόλογη συλλογή από ελληνικές και ξένες μπἰρες.

 

Και στα δύο αυτά μαγαζιά προτείνω να δοκιμάσετε τον καφέ τους. Εξαιρετικός! Ο καλύτερος καφές στην πόλη!

 

Η επιλογή και ανάπτυξη του θέματος, όπως πάντα, δική μου!