Πού θα πέσει ο επόμενος κεραυνός;

Και ξαφνικά, εκεί που πηγαίναμε να ησυχάσουμε απ’τα τοπικά μας, να κάτι επεισόδια στην Αθήνα και σε άλλες πόλεις, –δεν μπορούν να υστερήσουν και οι άλλες πόλεις! Ο λόγος των επεισοδίων ήταν η έκτη επέτειος απ’ τον θάνατο του Αλέξη Γρηγορόπουλου, εξ ου και η ερώτηση του τίτλου.

 

Δεν πρόκειται να εξετάσουμε τι ήταν ο Αλέξης Γρηγορόπουλος ούτε πώς σκοτώθηκε. Γνωστά πράγματα αυτά και δεν αξίζει τον κόπο να τα ξαναλέμε. Όλοι ξέρουμε από καταθέσεις γνωστών του –συμμαθητών και καθηγητών του– ότι ήταν ένα καλό παιδί και καλός μαθητής και ότι δολοφονήθηκε, χωρίς λόγο, από έναν ειδικό φρουρό. Λέω να εξετάσουμε –όσο μπορούμε, φυσικά– το γιατί σκοτώθηκε. Πρέπει όμως να πάμε 7-8 χρόνια πίσω. Τότε, τον Μάρτιο του 2007, που υπεγράφη η συμφωνία για τον αγωγό Μπουργκάς-Αλεξανδρούπολη. Θα μου πει τώρα κάποιος: «Τι μας λες, βρε φίλε; Τι σχέση έχει ο Μπουργκάς-Αλεξανδρούπολη με τον Γρηγορόπουλο;» Οι ΗΠΑτζήδες τότε είχαν αντιδράσει και είπαν ότι δεν συμφωνούσαν για την κατασκευή του αγωγού, λες και θα πέρναγε από δικά τους εδάφη ή λες και τους είχαμε ρωτήσει. Άρχισαν λοιπόν τις πιέσεις. Ο Κ. Καραμανλής, πρωθυπουργός της χώρας τότε, ήταν αμετακίνητος, γιατί γνώριζε τα οφέλη της Ελλάδος απ’ το εν λόγω έργο. Αφού λοιπόν προσπάθησαν να μεταπείσουν τις δυο βαλκανικές πλευρές και δεν τα κατάφεραν, –ούτε που σκέφτηκαν να μεταπείσουν τον Πούτιν και τη Ρωσία,– κατέστρωσαν άλλο σχέδιο: Βρήκαν έναν αστυνομικό, που είχε ανάγκες και κατά την γνώμη μου από εκεί έπρεπε να αρχίσει η έρευνα, απ’ το ποιες και πόσο επείγουσες ανάγκες είχε ο εν λόγω αστυνομικός, του έβαλαν πάνω στο τραπέζι κάμποσα «τούβλα» πεντακοσάρικα και του είπαν: «Δικά σου, αν «καθαρίσεις» έναν νεαρό! Όποιον να ’ναι, βρε αδελφέ, δεν έχει σημασία, αρκεί να είναι ανήλικος». Ο με ελαστική συνείδηση και με μεγάλες –υποθέτω– ανάγκες αστυνομικός δέχτηκε και δολοφόνησε τον Γρηγορόπουλο. Κάπως έτσι πρέπει να έγινε και δεν είναι σενάριο επιστημονικής φαντασίας. Πάμε παρακάτω και θα το διαπιστώσετε.

 

Όλοι οι άντρες αναγνώστες έχετε πάει στρατιώτες. Πέστε μου λοιπόν πόσην ώρα θα χρειαστείτε για να μεταφέρετε ένα τμήμα στρατού, –πάρτε τους πιο εκπαιδευμένους καταδρομείς, αν θέλετε,– απ’ το Ναύπλιο στην Άρια, εδώ κοντά, 2 χιλιόμετρα είναι όλα κι όλα, για να πάρουν μέρος σε επιχειρήσεις. Πρέπει να τους διαλέξετε πρώτα-πρώτα, να τους εξοπλίσετε, να τους συγκεντρώσετε, να έρθουν τα φορτηγά, να τους φορτώσετε και να τους πάτε, αφού μοιράσετε τις διαταγές σας σε όλους. Έτσι δεν γίνεται ή υπηρέτησα σε διαφορετικό στρατό εγώ;

 

Τώρα εξηγείστε μου, αν μπορείτε, Πώς γίνεται να δολοφονηθεί ο νεαρός στις 21:00, να το πάρουν και να το αναμεταδώσουν τα κανάλια, να το μάθει ο κόσμος και να αντιδράσουν όλοι μαζικά. Μέσα σε 10 περίπου λεπτά απ’ την στιγμή της δολοφονίας, καιγότανε όλη η Ελλάδα, από Θράκη και Μακεδονία μέχρι Κρήτη. Τι σόι εκπαιδευμένος «στρατός» ήταν όλοι αυτοί, που τα κατάφεραν τόσο σύντομα, όσο δεν θα τα κατάφερνε κανένας άλλος στρατός στον κόσμο; Μην απορείτε, υπάρχει εξήγηση. Περίμεναν στην γωνία! Όταν μεταδόθηκε η είδηση απ’ τα κανάλια, βγήκαν και άρχισαν να καίνε και να καταστρέφουν. Γιατί; Για ποιο λόγο; Τα (κωλο)παιδάκια που έκαναν την δουλειά δεν ήξεραν τον λόγο. Οι ΗΠΑτζήδες όμως τον ήξεραν! Δεν περίμενε κανείς να γυρίσει πίσω η σφαίρα, βγαίνοντας απ’ το κορμί του άτυχου νεαρού, να ξαναμπεί στο πιστόλι του αστυνομικού και ν’ αναστηθεί ο Αλέξης, τι λέτε και σεις; Και η δολοφονία του Γρηγορόπουλου και τα όσα ακολούθησαν ήταν πράξεις στυγνής τρομοκρατίας. Από τους υπεραντλαντικούς… συμμάχους μας. Ήταν μια προειδοποίηση προς τον τότε πρωθυπουργό, τον Κωνσταντίνο Καραμανλή τον νεότερο, να ξεχάσει τα σχέδια για τον αγωγό, να ξεχάσει τα άλλα σχέδια, που έκανε με τον Βλαδίμηρο Πούτιν, περί αμυντικής συμφωνία μεταξύ Ελλάδας και Ρωσίας, –η Ρωσία θα μας προστάτευε, όχι εμείς την Ρωσία, για να είμαστε εξηγημένοι. Ήταν μια γνωστοποίηση στον πρωθυπουργό της χώρας: «Κοίταξε, λεβέντη, που θέλεις να μας το παίξεις ατίθασος, κοίταξε τι γίνεται! Μπορούμε ν’ αρχίσουμε εμφύλιο στην Ελλάδα όποια ώρα κάνουμε κέφι και τις αιτίες τις δημιουργούμε».

 

Κάτι τέτοια γινόντουσαν τότε και για κάτι τέτοια συνεχίζω να επιμένω και να θεωρώ τον Κ. Καραμανλή ως τον μοναδικό Έλληνα πρωθυπουργό, που προσπάθησε να αποσυνδέσει την Ελλάδα απ’ το άρμα των ΗΠΑτζήδων. Τώρα το ότι δεν τα κατάφερε, όπως και οι λόγοι αυτής της αποτυχίας, είναι άλλου παπά ευαγγέλιο και –ίσως– τα πούμε κάποια άλλη φορά. Αυτό που πρέπει να πούμε τώρα, είναι ότι κι εμείς, ως λαός, έχουμε μεγάλη ευθύνη, γιατί, αντί να ενισχύσουμε έναν πρωθυπουργό που προσπαθούσε για κάτι καλό, πέσαμε με τη μούρη στο «λεφτά υπάρχουν» που πέταξε το GAP, (ξέρετε τι σημαίνει GAP στα αγγλικά;) Αυτά είναι ιστορία βεβαίως, αλλά να θυμόσαστε την Κυριακή 4/10/2009, που μας έβαλε πιο μέσα στα σχέδια των ΗΠΑτζήδων. Γνώμη μου…

 

Φυσικά, δεν ξέρω τι μπορεί να έχει κάνει ο νυν πρωθυπουργός στους ΗΠΑτζήδες, ώστε να γίνονται ακόμη επεισόδια, 6 χρόνια μετά την δολοφονία του νεαρού. Δεν μου τα λένε αυτά τα πράγματα, για να μην με προβληματίζουν και με στενοχωρούν. Προσέχουν την υγεία μου και τους… ευχαριστώ! Κάτι πρέπει να έχει κάνει πάντως, εκτός κι αν δεν έχει κάνει τίποτα και τα χτεσινά επεισόδια ήταν απλά μια ακόμη υπενθύμιση: «Μην φύγεις απ’ την γραμμή που σου ’χουμε χαράξει, γιατί αυτά μπορούμε να κάνουμε!» Μπορεί εμείς να κατηγορούμε την Μέρκελ και τους Γερμανούς, –τελείως βλακωδώς πρέπει να τονίσω,– αλλά άλλοι κάνουν κουμάντο.

 

Βεβαίως δεν καταλαβαίνω σε τι έφταιξε το μαγαζάκι το δικό μου ή το δικό σου, φίλε αναγνώστη, και μας το έκαναν… «καλοκαιρινό» προχτές το βράδυ. Όπως επίσης δεν μπορώ να μαντέψω μέχρι πότε ο αδικοχαμένος Αλέξης Γρηγορόπουλος και η μνήμη του θα δημιουργούν εξεγέρσεις, μέχρι πότε θα εξεγειρόμαστε και θα καίμε μαγαζιά και ξένες περιουσίες. Μέχρι πότε θα παριστάνουμε τους τζιχαντζιστές και θα κάνουμε την Αθήνα Κομπανί; Και παιδί μας να ήταν ο Αλέξης, θα είχε καλμάρει ο πόνος μετά από 6 χρόνια, θα είχαμε ηρεμήσει. Και υπενθύμιση όμως αν ήταν, θα πρέπει να έχουν σκεφτεί ότι θα ξεφτίσει κάποτε. (51 χρόνια αργότερα, μόνο οι ιστορικοί αναφέρονται στην δολοφονία του Τζον Κένεντι ή ποιος αναφέρει σήμερα τον Πέτρουλα;). Οπότε κάτι άλλο θα πρέπει να βρουν και κανείς δεν ξέρει πού θα πέσει ο επόμενος κεραυνός!

 

ο θείος Τάκης (Παναγιώτης Περράκης)

 

Το κείμενο που διαβάσατε ήταν μια προσφορά της

 

Αρτοποιίας-Ζαχαροπλαστικής «Αλεύρι & Ζάχαρη», Σιδηράς Μεραρχίας 26, Ναύπλιο, με πάντα φρέσκα προϊόντα και αγνά υλικά. Σας συστήνω να δοκιμάσετε τα νέα προϊόντα τους: Εξαιρετικά σάντουιτς και υπέροχες, φρεσκοφτιαγμένες σαλάτες.

 

Και

 

Του «Popeye bistro», Σταϊκοπούλου 32, Ναύπλιο, για ποιοτικό φαγητό, την νοστιμότερη πίτσα που έχετε ποτέ δοκιμάσει, τέλειες μακαρονάδες, εξαιρετικά και προσεκτικά διαλεγμένα κρασιά και μια αξιόλογη συλλογή από ελληνικές και ξένες μπἰρες.

 

Και στα δύο αυτά μαγαζιά προτείνω να δοκιμάσετε τον καφέ τους. Εξαιρετικός! Ο καλύτερος καφές στην πόλη!

 

Η επιλογή και ανάπτυξη του θέματος, όπως πάντα, δική μου!