Ελάχιστοι ίσως γνωρίζουν πως το αργείτικο πεπόνι ήταν μια ιδιαίτερη ποικιλία που έχει πλέον εξαφανιστεί και μόνο στους μύθους ορισμένων γεωργών μπορεί να αναβιώσει, με τους σπόρους «που βρέθηκαν φυλαγμένοι στην αστράχα από τον παππού» που μακαρίτης πλέον κοιτά από ψηλά τις πράξεις των νεωτέρων. Τα «αργείτικα Πεπόνια» του Αγ. Βασιλείου, μοιάζουν μεν αλλά δεν είναι Αργείτικα, ούτε στην εμφάνιση, ούτε στο άρωμα, πόσο μάλλον στην γεύση.
Ακόμα λιγότεροι θα αγνοούν φυσικά πως η μελιτζάνα του Λεωνιδίου κι αυτή αργείτικη ποικιλία ήταν που μετανάστευσε στο «περιβόλι του Διονύσου» όπου γνωρίζει μέρες δόξας με ένα πολυήμερο φεστιβάλ αφιερωμένο στην μετανάστευσή της. «Κανείς άγιος στην πόλη του» θα μου πείτε.
Κι έτσι είναι!
Το πορτοκάλι εκτόπισε τα πάντα.
Λατρεύτηκε και έδωσε πέρα από τους καρπούς του, χρήμα στους παραγωγούς και ταύτισε το όνομά του με το ίδιο το Άργος. Ακόμα και η Λαμποργκίνι, όπως με έπαρση ενθουσιασμού ανέφερε συχνά ο Δήμαρχος Άργους, χάρισε το χρώμα του αργείτικου πορτοκαλιού σε σειρά αυτοκινήτων της. Ότι έχει ακμή έχει και παρακμή, ιδιαίτερα όταν εγκαταλείπεται μάλιστα όπως έγινε και με το πορτοκάλι όταν και σωστά έπαψαν οι επιδοτήσεις.
Η απαξίωση του υπ αριθμόν 1 ακόμα και σήμερα τοπικού αγροτικού προϊόντος που ακολούθησε οδήγησε την δημοτική Αρχή να αφήσει να χαθεί μια κατεξοχήν αργείτικη γιορτή, η γιορτή του πορτοκαλιού και να μεταφερθεί και μάλιστα ως 1η Γιορτή- Έκθεση Πορτοκαλιού στη Δημοτική κοινότητα Κουτσοποδίου.
Το Κουτσοπόδι βέβαια δεν αποτελεί μπράντ νέιμ για την προώθηση ενός προϊόντος, ούτε είναι γνωστό όσο το Άργος. Επομένως έχουμε την διοργάνωση μιας εκδήλωσης με κίνδυνο μετατροπής της σε παραδοσιακό πανηγύρι έως το τελικό ενταφιασμό της.
Το Άργος χάνει και το πορτοκάλι, μετά την μελιτζάνα και το πεπόνι
