Δεν ξέρω αν τα διαβάζετε ή τα περνάτε στο ντούκου. Δεν έχω ιδέα τι καταβαίνετε, αν τα διαβάζετε, ούτε πόση σημασία τους δίνετε. Εγώ πάντως, διαβάζοντάς τα, μένω με το στόμα ανοιχτό και δεν ξέρω τι να σκεφτώ. Γι’ αυτό σας τα λέω εσάς, μήπως με διευκολύνετε.
Εκεί που καθόμουνα τις προάλλες και απολάμβανα καφέ και εφημερίδα, να, ξεπετάχτηκε μπροστά στα μάτια μου ο Σάκης. Ο Ρουβάς ντε. Λες και είχα έλλειψη να δω τον Σάκη πρωί-πρωί. Θα μπορούσα να πάρω τα μάτια μου απ’ την φωτογραφία, αλλά η είδηση που την συνόδευε, με συγκράτησε. Η επιτροπή των βραβείων Κάρολος Κουν απένειμε το βραβείο στον Σάκη Ρουβά, επειδή, λέει, πήρε μέρος σε μια τραγωδία και έπαιξε τον θεό Διόνυσο. Για τους νεότερους πρέπει να πω ότι ο Κάρολος Κουν είχε περίφημο θίασο, το Θέατρο Τέχνης, ανέβαζε παραστάσεις που έδρεπαν δάφνες διεθνώς, όχι μόνο στην Ελλάδα και έβγαλε ηθοποιούς αξίας. Τα λέω αυτά για να καταλάβετε, νεότεροι και παλαιότεροι, το γιατί εξεπλάγην. Έρχεται λοιπόν τώρα αυτή η επιτροπή, που φέρει το όνομα του μεγάλου δημιουργού και βραβεύει έναν μη ηθοποιό! Πώς σας κτυπάει στ’ αυτί; Πρέπει να πω ότι εμένα η είδηση με… κούφανε. Και μου δημιούργησε ερωτήσεις κι απορίες: Αν δεν είχε καταργηθεί η άδεια ηθοποιού, (λέγε με Μελίνα Μερκούρη,) ο Σάκης μας θα έπαιζε ποτέ σε τραγωδία, σε παράσταση κανονικού θιάσου; (Δεν συζητάμε τώρα για σχολικές παραστάσεις, σύμφωνοι;) Δεν θα είχε το δικαίωμα να πατήσει το σανίδι της σκηνής, παρά μόνο για να τραγουδήσει. Τραγουδιστής είναι ο άνθρωπος, όχι ηθοποιός! Κι όμως έγινε κι έμεινα ν’ αναρωτιέμαι σε τι χώρα ζούμε. Αν το ξέρετε εσείς, αν το ’χετε καταλάβει, ενημερώστε κι εμένα παρακαλώ, γιατί αρχίζω να πιστεύω ότι με γελούν τα μάτια μου. Ομολογώ ότι δεν είδα την παράσταση, γιατί δεν τις αντέχω τέτοιες συγκινήσεις, –και τραγωδία και Σάκης Ρουβάς, δεν θα το άντεχα, οπότε αφήστε με ήσυχο– και να την είχα δει όμως, οι απορίες μου θα παρέμεναν.
Αν ήταν μόνο αυτό βεβαίως, δεν θα πείραζε και πολύ. Είναι και το γενικότερο κλίμα των ημερών, με τις ψηφοφορίες για τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Κι αυτά στην εφημερίδα τα διάβασα και μου ξανάρθαν στη μνήμη μου. Ας πούμε λοιπόν, –υποθέσεις κάνουμε τώρα και σίγουρο δεν είναι τίποτα,– ότι στις 29 του Δεκέμβρη αδυνατεί η Βουλή να εκλέξει Πρόεδρο. Τι γίνεται τότε; Όπως ορίζει το Σύνταγμα, θα πάμε για εκλογές εντός 30 ημερών. Δηλαδή, είτε στις 25 Γενάρη είτε την 1η Φλεβάρη ψηφίζουμε για κυβέρνηση. Ωραία! Με τις παρούσες συνθήκες, έχει κάνα κόμμα την δυνατότητα ή πιθανότητα να πάρει αυτοδυναμία; Δεν θα το ’λεγα και μην μου πείτε ότι όλα θα αλλάξουν μέσα σε 45 με 50 μέρες, γιατί δεν θα σας πιστέψω. Θα έχουμε λοιπόν πολυκομματική κυβέρνηση. Τι θα γίνει όμως αν το ένα κόμμα προτείνει έναν υποψήφιο, το άλλο κάποιον άλλον και το τρίτο κάποιον άλλον; Πού θα βρεθούν οι 151 ψήφοι που θα απαιτούνται τότε για την εκλογή του νέου Προέδρου;
Βεβαίως το καίριο ερώτημα είναι το ποιος θα μπορέσει να συνεργαστεί με ποιον ή ποιους. Δεν βλέπω και πολλές εναλλακτικές λύσεις. Τότε θα πρέπει να ξαναπάμε για εκλογές, όπως έγινε και το 2012. Ελπίζοντας ότι η λαϊκή βούληση θα έχει μεταστραφεί υπέρ του ενός ή του άλλου. Έτσι όμως, μ’ αυτόν τον τρόπο, πλέκουμε μόνοι μας το σχοινί για να κρεμαστούμε, γιατί στις 28 Φλεβάρη θα είμαστε τελείως ξεκρέμαστοι, χωρίς γραμμή πίστωσης, χωρίς δυνατότητα εξαγωγών ή εισαγωγών, χωρίς τίποτα. Ωραία! (Τρόπος του λέγειν, δηλαδή).
Για όλ’ αυτά βεβαίως δεν ευθύνονται μόνο οι εξαλλοσύνες του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και η ατολμία, η αβουλία, η προσπάθεια της κυβέρνησης να συγκεντρώσει όλα τα θέματα στους δυο τελευταίους μήνες. Για τον ΣΥΡΙΖΑ υπάρχει μια δικαιολογία: Θέλουν να προκαλέσουν εκλογές μήπως και πάρουν την εξουσία, αλλά, αν δεν βγει Πρόεδρος στις 29 Δεκέμβρη, τι να την κάνουν την εξουσία, με τα όσα πρόκειται να μας συμβούν δυο μήνες αργότερα; Δεν θα μπορούν να κατηγορούν την κυβέρνηση για τα τότε δεινά, γιατί μπορεί η ΝΔ να είναι κακή, μπήξε, δείξε και ό,τι θέλετε πέστε ότι είναι, αλλά ο ΣΥΡΙΖΑ λύσσαξε να προκαλέσει εκλογές, όχι η κυβέρνηση. Η κυβέρνηση όμως ποια δικαιολογία έχει, για να καθυστερεί, να κωλυσιεργεί και να ζητάει παρατάσεις από τις ευρωεκλογές και ’δώ. Καμία! Όχι ότι δέχομαι την δικαιολογία του ΣΥΡΙΖΑ βεβαίως, –δεν καταστρέφεις μια χώρα, τη πατρίδα σου, για να πάρεις την εξουσία,– αλλά η μη ύπαρξη δικαιολογίας από πλευράς ΝΔ είναι ακόμη χειρότερη κατάσταση.
Θα μου πει κάποιος τώρα ότι γίνομαι μάντης κακών, αλλά δεν έχω ταλέντο για Κασσάνδρα. Οι συμφωνίες έχουν υπογραφεί και μόνο δυο μήνες παράταση πήραμε, άρα τέλος του Φλεβάρη βγαίνουμε απ’ τα μνημόνια, αποχωρούμε απ’ το ΔΝΤ και τέρμα η τρόικα. Και μετά; Τι γίνεται μετά; Ας τα σκεφτούν τώρα οι εκλεγμένοι αντιπρόσωποί μας στο Κοινοβούλιο κι αν δεν τα σκεφτούν εκείνοι, –δεν τους θεωρώ ικανούς τους περισσότερους για βαριές και σύνθετες σκέψεις,– ας τα σκεφτούμε εμείς πριν φτάσουμε στην κάλπη, γιατί θα υπάρξουν και αρκετοί αθώοι, που δεν χρωστάνε τίποτα να τους πάρουν στον λαιμό τους οι μη σκεπτόμενοι, εξασκώντας το δημοκρατικό τους δικαίωμα. Γιατί το δημοκρατικό δικαίωμα των ανεγκέφαλων και μη σκεπτόμενων, μπορεί να σημαίνει καταστροφή και θάνατο για τους άλλους και να ξαναρχίσουν οι αυτοκτονίες, που δεν τις ακούω τελευταίως.
Θα μου πουν τώρα οι αισιόδοξοι ότι μετά θα βγούμε στις αγορές. Συγχαρητήρια! Με ποια ηγεσία και με ποιο επιτόκιο θα δανειστούμε; Απαντήστε μου σ’ αυτά και θα συμφωνήσω!
ο θείος Τάκης (Παναγιώτης Περράκης)
Το κείμενο που διαβάσατε ήταν μια προσφορά της
Αρτοποιίας-Ζαχαροπλαστικής «Αλεύρι & Ζάχαρη», Σιδηράς Μεραρχίας 26, Ναύπλιο, με πάντα φρέσκα προϊόντα και αγνά υλικά. Σας συστήνω να δοκιμάσετε τα νέα προϊόντα τους: Εξαιρετικά σάντουιτς και υπέροχες, φρεσκοφτιαγμένες σαλάτες.
Και
Του «Popeye bistro», Σταϊκοπούλου 32, Ναύπλιο, για ποιοτικό φαγητό, την νοστιμότερη πίτσα που έχετε ποτέ δοκιμάσει, τέλειες μακαρονάδες, εξαιρετικά και προσεκτικά διαλεγμένα κρασιά και μια αξιόλογη συλλογή από ελληνικές και ξένες μπἰρες.
Και στα δύο αυτά μαγαζιά προτείνω να δοκιμάσετε τον καφέ τους. Εξαιρετικός! Ο καλύτερος καφές στην πόλη!
Η επιλογή και ανάπτυξη του θέματος, όπως πάντα, δική μου!