Ένα άχρηστο μακελειό

Ήταν κάτι τζιχαντιστές, μ’ άλλα λόγια πανηλίθιοι. Εκνευρίστηκαν, λέει, γιατί, προ τριετίας περίπου, κάποιο σατιρικό περιοδικό της Γαλλίας δημοσίευσε σκίτσα του Μωάμεθ. Και ο εκνευρισμός τους κράτησε μέχρι τα προχτές, οπότε έκαναν και το απονενοημένο τους. Δυο αδέλφια, που δεν έχω καταλάβει τι σκατά κουβάλαγαν μέσα στα κεφάλια τους, έγιναν ήρωες της πίστης τους και άνοιξαν διάπλατα την λεωφόρο τους για τον παράδεισο, όπου πάσα λύπη και στεναγμός απέδρα και θα τους περιποιούνται τα ουρί και θα τρώνε πιλάφι με μέλι, κάτι σαν μόνιμοι υπαξιωματικοί του Πολεμικού Ναυτικού μας, ας πούμε. (Πιλαφάδες τους λέγαμε κάποτε, τώρα δεν ξέρω πώς τους λένε, έχω χάσει επαφή, που το έτρωγαν σκέτο το πιλαφάκι τους, χωρίς την πολυτέλεια του μελιού, αλλά αυτό είναι από άλλο κεφάλαιο).

 

Ένα πράγμα με προβληματίζει εμένα και με κάνει να απορώ: Πόσο μπορεί να τους αρέσει το πιλάφι; Έχει μπει κανείς απ’ τους φανατικούς ιμάμηδες, μουφτήδες (ή όποιους άλλους παράγουν και φανατίζουν τους τζιχαντιστές,) στον κόπο να τους εξηγήσει πόσο μεγάλη είναι η αιωνιότητα; Δεν τελειώνει ποτέ! Μα μια αιωνιότητα πιλάφι θα τρώνε; Με πόσους τρόπους μπορεί κανείς να μαγειρέψει το ρύζι; Τη μια να το κάνουν σκέτο πιλαφάκι, χωρίς τίποτα το εξαιρετικό πρόσθετο, την άλλη να το κάνουν ριζότο, αφού υπάρχουν και Ιταλοί μουσουλμάνοι, άντε μετά να του προσθέσουν και γιαούρτι, την τέταρτη να το κάνουν ατζέμ, που είναι εξαιρετικό κι αρέσει και σε μένα, μετά γαριδοπίλαφο και αστακοπίλαφο. Ποιους άλλους τρόπους μπορείτε να σκεφτείτε; Βοηθάτε, βρε παιδιά, κόλλησα! Όσους τρόπους και να σκεφτείτε όμως, θα είναι περιορισμένος ο αριθμός τους, σε σχέση με την αιωνιότητα, που είναι απεριόριστη. Θα βαρεθούν κάποτε, οπότε άνθρακες ο θησαυρός. Άσε που θα φρακάρει και το έντερό τους με τόσο ρύζι και άντε ξεμπέρδευε. Και το ερώτημα που βγαίνει αβίαστα απ’ όλ’ αυτά είναι το εξής απλό: Αν δεν μπορούν να σκεφτούν όλ’ αυτά, πώς μπόρεσαν να σκεφτούν ότι έπρεπε να οργιστούν με τα δημοσιευμένα σκίτσα του Μωάμεθ και να αποφασίσουν να στείλουν στον άλλο κόσμο δώδεκα ανθρώπους; Παράξενο!

 

Εκείνο που μου έκανε εντύπωση ήταν η χαριστική βολή σε κάποιον πεσμένο αστυνομικό. Διερχόμενος ο τρομοκράτης, με την κάνη του όπλου κατεβασμένη, πυροβόλησε, χωρίς να σταματήσει, χωρίς δεύτερη σκέψη, χωρίς ενδοιασμούς. Χωρίς καν να κοιτάξει το θύμα-στόχο του. Γιατί εντυπωσιάστηκα; Γιατί αυτό δείχνει εξαιρετική εκπαίδευση, δείχνει έναν τεράστιο φανατισμό, είναι κάτι που δεν μπορεί να κάνει οποιοσδήποτε στρατιώτης, ούτε καταδρομέας.

 

Πώς τα καταφέρνουν και κάνουν τους ανθρώπους τέτοια τέρατα οι διάφορες θρησκείες; Θα απαντηθεί ποτέ το ερώτημα; Περάσαμε κι εμείς απ’ αυτό το στάδιο, εμείς, ο πολιτισμένος, δυτικός κόσμος. Θέλετε και παραδείγματα τώρα, είμαι σίγουρος. Επί Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας άρχισε να διαδίδεται ο Χριστιανισμός. Οι Ρωμαίοι ήθελαν να προστατεύσουν και να διατηρήσουν την πατρώα θρησκεία, που δεν είχαν θρησκεία, ένα συνονθύλευμα είχαν, απ’ όπου περνούσαν, σαν κατακτητές, έπαιρναν και κάτι και το κουβάλαγαν στην Ρώμη και να ο ναός του Μίθρα, να ο ναός του Όσιρι, να αυτό, να εκείνο και προσκυνάτε, περήφανοι Ρωμαίοι πολίτες, τους ξένους θεούς! Αυτό είναι θρησκεία, βρεεε… δεν είναι παίξε – γέλασε. Τι έκαναν λοιπόν τότε; Πασάλειβαν τους Χριστιανούς με πίσσα, τους κρέμαγαν σε κοντάρια και τους έβαζαν φωτιά, για να φωτίζουν τους δρόμους την νύχτα ή καλούσαν τον κόσμο στις αρένες και τα ιπποδρόμια και αφού έβαζαν τους χριστιανούς στη μέση, αμολούσαν τα πεινασμένα άγρια θηρία και εκεί να δεις τσιμπούσι! Αυτό είναι πολιτισμός, βρεεε, δεν είναι ποντικοκούραδα (λάθος, διαγράφεται μία λέξη) παίξε – γέλασε.

 

Μετά τα πράγματα άλλαξαν. Ένας αυτοκράτορας είδε την θεία φώτιση, που δεν έχω ιδέα πόσο… φωτεινή ήταν, αφού βαφτίστηκε χριστιανός λίγο πριν πεθάνει. Πολιτικοί οι λόγοι, θα μου πεις. Εν τάξει, να το δεχτώ. Καθιέρωσε λοιπόν την ανεξιθρησκεία. Καλά μέχρι εδώ; Η ανεξιθρησκεία όμως της εποχής σήμαινε ότι ο κάθε πολίτης είχε το δικαίωμα να ασπαστεί τον Χριστιανισμό, όχι όμως και να κρατήσει την παλιά θρησκεία του. Εδώ στην Πελοπόννησο λοιπόν, ο κόσμος ήταν απρόθυμος να ασπαστεί την νέα θρησκεία κι ένας δεσπότης βρήκε την λύση. (Ένας απ’ τους «φωστήρες της τρισηλίου θεότητος» ήταν και κρατάτε με, κάτι πάει να μου ξεφύγει, που θα θεωρηθεί βλασφημία, αλλά δεν θα είναι). Έφερε τον Αλάριχο και τους Βησιγότθους του (περίπου 2.000 κομμάτια,) τους βάφτισε Χριστιανούς στον Κορινθιακό κόλπο, (πού να βρεθούν τόσες κολυμπήθρες;) και τους αμόλησε στην Πελοπόννησο, με την εντολή: «Ες έδαφος φέρειν», ήτοι κάντε τα όλα γήπεδο, να μην μείνει τίποτα στη θέση του. Αυτό είναι πολιτισμός, βρεεε, δεν είναι ποντικοκούραδα (λάθος, διαγράφεται μία λέξη) παίξε – γέλασε.

 

Θα σας έλεγα κι άλλα, αλλά γιατί να σας ζαλίζω; Κα δεν θέλω ν’ ανακατευτώ με την Ιερά Εξέταση, (και «Ιερά» και «Εξέταση», το προσέξατε;) γιατί την θεωρώ βαρβαρότητα του αισχίστου είδους. Οι δίκες στα λατινικά, ο κατηγορούμενος να μην καταλαβαίνει λέξη, τον δίκαζαν, τον καταδίκαζαν, τον έκαναν μπάρμπεκιου κι εκείνος απορούσε «γιατί όλ’ αυτά;» Θα μου πεις τώρα ότι για μάγο/μάγισσα τους δίκαζαν, ας τους τα μάθαινε τα λατινικά ο σατανάς, που είναι ένα επιχείρημα που, νομικώς, δεν στέκει καθόλου. Αυτό είναι πολιτισμός, βρεεε, δεν είναι ποντικοκούραδα (λάθος, διαγράφεται μία λέξη) παίξε – γέλασε.

 

Έχουμε κάνει κι εμείς, οι πολιτισμένοι, τις κουταμάρες μας λοιπόν, αλλά τις κάναμε τον 4^ο αιώνα, όχι τον 21^ο. Έχει μια διαφορά, ο,τι κι αν μου πείτε. Από χρονολογικής άποψης μόνο. Δεν εννοώ, σε καμιά περίπτωση, ότι τα δικά μας αίσχη ήταν λιγότερο βάρβαρα ή περισσότερο χρήσιμα απ’ των τζιχατζιστών. Ούτε και έχω τίποτα εναντίον των μουσουλμάνων. Με τον φανατισμό και τους φανατικούς τα έχω βάλει. Όχι με θρησκείες, ράτσες, χρώματα ή οτιδήποτε άλλο. Για να μπορέσουμε να συνεννοηθούμε κάποια στιγμή.

 

Τι πέτυχαν με την πράξη τους; Απολύτως τίποτα! Γι’ αυτό και χαρακτήρισα το μακελειό άχρηστο. Γιατί το αποτέλεσμά του ήταν να χάσουν την ζωή τους 12 άνθρωποι, σε πρώτη φάση κι άλλοι 4 σε δεύτερη, οι όμηροι στο σουπερμάρκετ. Και τρεις-τέσσερις τρομοκράτες. Το χειρότερο όλων όμως ήταν ότι έβαλαν φόβο στις ψυχές των ανθρώπων. Έτσι όπως πάμε, δεν ξέρει κανείς από πού θα του ’ρθει, ούτε πότε. Και ο κόσμος συνηθίζει να βάζει όλους τους φόβους του σ’ ένα τσουβάλι: Οι μουσουλμάνοι είναι τρομοκράτες. Λάθος! λέω εγώ. Δεν είναι όλοι οι μουσουλμάνοι τρομοκράτες. Ίσως όλοι οι τρομοκράτες να είναι μουσουλμάνοι, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία, δεν στοχοποιεί όλους τους μουσουλμάνους παρά μόνο αυτούς που ευθύνονται και παίρνουν τα όπλα εναντίον αθώων.

 

Θα αρχίσουν τώρα οι κυβερνήσεις, που «διδάχτηκαν» απ’ το μακελειό, –ναι, σιγά μην διδάχτηκαν, άσε που μπορεί να το ’χαν οργανώσει κιόλας, ο λόγος ακολουθεί,– να παίρνουν μέτρα. Να παρακολουθήσεις, να έλεγχοι, να ο,τι μπορεί να φανταστεί κανείς, για να προλάβουν –τάχα μου– τους επόμενους κουζουλούς και που, φυσικά, δεν θα είναι απαραίτητο να είναι μουσουλμάνοι, μπορεί να είναι φιλοτζιχαντιστές, γιατί νομίσατε έφυγαν όλοι οι δυτικοί απ’ τις πατρίδες τους και πήγαν να ενταχθούν στο ISIS; Τα γεγονότα πρέπει να ακολουθούν μια λογική συνέχεια. Αν λοιπόν γίνουν έτσι τα πράγματα, πάει περίπατο η ελευθερία μας, δηλαδή, ο,τι έχουμε κατακτήσει με πόνο και αίμα μέχρι τώρα, καταπίπτει απ’ το βάρος των… σκίτσων του Μωάμεθ κι εμείς παρακολουθούμε απ’ τον καναπέ την ζωή μας να ευτελίζεται.

 

Ε, δεν είναι κόσμος αυτός! Βαρέθηκα!

 

ο θείος Τάκης (Παναγιώτης Περράκης)

 

Το κείμενο που διαβάσατε ήταν μια προσφορά της

 

Αρτοποιίας-Ζαχαροπλαστικής «Αλεύρι & Ζάχαρη», Σιδηράς Μεραρχίας 26, Ναύπλιο, με πάντα φρέσκα προϊόντα και αγνά υλικά. Σας συστήνω να δοκιμάσετε τα νέα προϊόντα τους: Εξαιρετικά σάντουιτς και υπέροχες, φρεσκοφτιαγμένες σαλάτες.

 

Και

 

Του «Popeye bistro», Σταϊκοπούλου 32, Ναύπλιο, για ποιοτικό φαγητό, την νοστιμότερη πίτσα που έχετε ποτέ δοκιμάσει, τέλειες μακαρονάδες, εξαιρετικά και προσεκτικά διαλεγμένα κρασιά και μια αξιόλογη συλλογή από ελληνικές και ξένες μπύρες.

 

Και

 

Του «Βάτραχος Café», Υψηλάντου & Κωλέττη 1, Ναύπλιο, με προϊόντα που θα σας επιτρέψουν να περνάτε ευχάριστα την ώρα σας.

 

Και στα τρία αυτά μαγαζιά προτείνω να δοκιμάσετε τον καφέ τους. Εξαιρετικός! Ο καλύτερος καφές στην πόλη!

 

Η επιλογή και ανάπτυξη του θέματος, όπως πάντα, δική μου!