Έχω πολλούς φίλους, που θα ψηφίσουν ΣΥΡΙΖΑ στις επερχόμενες εκλογές. Άνθρωποι που ήρθαν στον ΣΥΡΙΖΑ, όταν το κόμμα αυτό ανδρώθηκε και μεγάλωσε, όταν δεν κινδύνευε πλέον να μείνει εκτός Βουλής, όταν διεκδικούσε την εξουσία. Ήρθαν στο κόμμα, όταν το κόμμα δεν είχε αρχηγό, σε προηγούμενη εκδοχή του, όχι σαν ΣΥΡΙΖΑ. Ποιοι ήταν οι αρχηγοί; Η Δαμανάκη, που κατέληξε στο ΠαΣοΚ; Ευχαριστώ πολύ, δεν είμαι για πούλημα. Ο Αλαβάνος, που ούτε κι αυτός δεν ξέρει που είναι τώρα, που μπορεί να έχει μια καλή δικαιολογία, αφού, όπως φημολογείται, δεν τον θέλει ο νυν αρχηγός. Για να μαθαίνουν και οι νεότεροι, ένας ήταν ο αρχηγός: Ο Λεωνίδας Κύρκος! Τότε ήμουν κι εγώ εκεί, ο τελευταίος των τελευταίων, δεν είχα πάει για να διακριθώ, για να προσφέρω ο,τι μπορούσα είχα πάει.
Οι σημερινοί ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ προέρχονται είτε απ’ την δεξιά, είτε απ’ το διαλυμένο ΠαΣοΚ, που αφού διέγραψε την πορεία του, έφερε την διατεταγμένη καταστροφή, δεν χρειάζεται άλλο. Όσοι ήταν στο κόμμα τότε, άνθρωποι που δεν ήταν προσδεδεμένοι στο άρμα της εξουσίας, έχουν φύγει. Όσοι είναι τώρα δεν ξέρουν τι θα πει να ξενυχτάνε στα ραδιόφωνα και τις τηλεοράσεις, μέχρι πρωίας, για να δουν αν το κόμμα τους έπιασε το πολυπόθητο 3% και θα εκπροσωπείτο στην μέλλουσα Βουλή, όχι για να ασκήσει εξουσία, αλλά για ν’ ακούγονται και αλήθειες εκεί μέσα. Όσοι είναι τώρα δεν ξέρουν τι θα πει να κλαίνε από δικαιολογημένη οργή και αγανάκτηση, επειδή ο λαός δεν είχε πιστέψει την καθάρια φωνή του Λεωνίδα Κύρκου και μας είχε γυρίσει την πλάτη, στρεφόμενος σε άλλα κόμματα. Αλλά αυτά συνέβαιναν τότε.
Τώρα οι ψηφοφόροι θέλουν να κάνουν πειράματα. «Θα τους δώσουμε 6 μήνες», μου λένε, «κι αν τα κάνουν μπάχαλα, θα τους ρίξουμε». Πώς θα τους ρίξουν; αναρωτιέμαι εγώ. Πώς μπορεί να γίνει να μην τα κάνουν μούσκεμα; Με τα κατακάθια του ΠαΣοΚ, που μάζεψαν εκεί μέσα; Με τους αποτυχημένους του συστήματος; Θα μου πείτε τώρα ότι η ελπίδα πεθαίνει τελευταία. Σύμφωνοι, αλλά θα σας θυμίσω πού είχαν βάλει την ελπίδα οι αρχαίοι Έλληνες, άνθρωποι σοφοί, που ήξεραν τι έλεγαν. Στο πιθάρι της Πανδώρας την είχαν βάλει, μαζί με όλα τ’ άλλα κακά. Κι όταν η Πανδώρα άνοιξε το καπάκι, ξεχύθηκαν όλα, ορμητικά από μέσα και, τρομαγμένη εκείνη, έκλεισε το καπάκι πάλι και μόνο η ελπίδα είχε μείνει μέσα, –ίσως– το χειρότερο κακό όλων. Την ελευθέρωσαν κι αυτήν αργότερα και μας καταδυναστεύει έκτοτε.
Δεν μας χρειάζεται ελπίδα λοιπόν. Ορθή σκέψη χρειαζόμαστε, σωστή κριτική του παρελθόντος, όσοι από μας έχουν μια κάποια ηλικία, για να θυμούνται κάτι απ’ το παρελθόν, (οι νεότεροι ας ρωτήσουν τους μεγαλύτερους) και απόρριψη των σειρήνων. Μόνο έτσι η ψήφος μας θα έχει κάποια αξία, κάτι να προσφέρει στο σύνολο, μόνο έτσι θα μπορέσουν να ξεπεταχτούν νέες ιδέες, νέες πολιτικές, που θα ωφελήσουν τον λαό στο σύνολό του κι όχι μεμονωμένες ομάδες. Γιατί θα υπάρχουν κάποιοι που θα ακούνε, έτοιμοι να ενστερνιστούν τις νέες ιδέες, αφού τις περάσουν από ψιλό κόσκινο πρώτα, έτοιμοι να τις εφαρμόσουν. Σκεπτόμενοι ότι η συγκεκριμένη νέα ιδέα μπορεί να βλάπτει τους ίδιους και μερικούς απ’ τον περίγυρό τους, αλλά ωφελεί πολύ περισσότερους άλλους, δίνοντας προοπτική στην κοινωνία για ένα καλύτερο αύριο –και γιατί όχι;– και ένα καλύτερο σήμερα. Δεν είναι αυτοθυσία αυτό που μόλις είπα. Ζύγισμα είναι. Ζυγίζουμε τα υπέρ και τα κατά και αποφασίζουμε με το χέρι στην καρδιά.
Μήπως φτιάξαμε την «Ιδεώδη Πολιτεία» του Πλάτωνα έτσι; Μήπως την «Ουτοπία» του Thomas More; Μπορεί, δεν ξέρω. Εκείνο που ξέρω όμως, για το οποίο είμαι σίγουρος, είναι ότι στο χέρι μας είναι να τα φτιάξουμε όλα όπως τα θέλουμε, όπως τα ονειρευτήκαμε από παιδιά. (Τα παιδιά, με την αγνότητα της σκέψης τους, −ας θυμηθούμε το «Ουδείς Εκών Κακός» του Σωκράτη− {κανείς δεν είναι κακός ηθελημένα}, δεν έχουν κακία ή υστεροβουλία και οι σκέψεις τους είναι πάντα καθαρές και αγνές σαν κρύσταλλο). Και «Ιδεώδεις Πολιτείες» μπορούμε να φτιάξουμε και «Ουτοπίες», που αν τις φτιάξουμε δεν θα είναι πλέον ουτοπίες, αλλά κοινός τόπος, που θα μας χωράει όλους μας μέσα. Το μόνο που πρέπει να κάνουμε είναι να αφήσουμε το «εγώ» μας έξω απ’ όλ’ αυτά και να το αντικαταστήσουμε με το «εμείς» και τότε ο κόσμος μας θα έχει ήδη γίνει ένα καλύτερο μέρος. Για όλους μας!
Τι κάθομαι και σας λέω τώρα; Οι περισσότεροι από σας έχετε πάρει την απόφασή σας: Θα ψηφίσετε σύμφωνα με τα στενά σας οικονομικά συμφέροντα. Όπως κάνατε και το 2009, που πέσατε όλοι με την μούρη στο «λεφτά υπάρχουν». Διαπιστώσατε όμως που μας πήγε αυτή η απλή φράση. 61/2 μήνες αργότερα μας είχε ρίξει στα μνημόνια, στις περικοπές και στην φτώχια. Εκεί θα πάμε πάλι; Στον κατώτατο βασικό μισθό των €751; Για σταθείτε! Γιατί €751 κι όχι €750 ή €760; Εκείνο το €1 από πού ξεπήδησε; Ας τα αναρωτηθούμε όλ’ αυτά, όπως θα έπρεπε να έχουμε αναρωτηθεί και το 2009, γιατί ό ένας μας έλεγε ότι «λεφτά υπάρχουν» κι ο άλλος ότι δεν μπορούσε να δώσει αυξήσεις και παροχές για, τουλάχιστον, τρία-τέσσερα χρόνια. Θέλετε να πιστέψω ότι μας μισούσε; Ποιος απ’ τους δυο; Εκείνος που μας πουλούσε φύκια για μεταξωτές κορδέλες ή ο άλλος που μας έλεγε την αλήθεια;
Σκεφτείτε πριν πέσει το κουκί στο κουτί! Μετά θα είναι αργά για ν’ αλλάξετε γνώμη. Και δεν έχετε πολύν χρόνο ακόμη…
ο θείος Τάκης (Παναγιώτης Περράκης)
Το κείμενο που διαβάσατε ήταν μια προσφορά της
Αρτοποιίας-Ζαχαροπλαστικής «Αλεύρι & Ζάχαρη», Σιδηράς Μεραρχίας 26, Ναύπλιο, με πάντα φρέσκα προϊόντα και αγνά υλικά. Σας συστήνω να δοκιμάσετε τα νέα προϊόντα τους: Εξαιρετικά σάντουιτς και υπέροχες, φρεσκοφτιαγμένες σαλάτες.
Και
Του «Popeye bistro», Σταϊκοπούλου 32, Ναύπλιο, για ποιοτικό φαγητό, την νοστιμότερη πίτσα που έχετε ποτέ δοκιμάσει, τέλειες μακαρονάδες, εξαιρετικά και προσεκτικά διαλεγμένα κρασιά και μια αξιόλογη συλλογή από ελληνικές και ξένες μπύρες.
Και
Του «Βάτραχος Café», Υψηλάντου & Κωλέττη 1, Ναύπλιο, με προϊόντα που θα σας επιτρέψουν να περνάτε ευχάριστα την ώρα σας.
Και στα τρία αυτά μαγαζιά προτείνω να δοκιμάσετε τον καφέ τους. Εξαιρετικός! Ο καλύτερος καφές στην πόλη!
Η επιλογή και ανάπτυξη του θέματος, όπως πάντα, δική μου!