Του Γιώργου Αντωνόπουλου *
Είναι φανερό πως έχουν αλλάξει τα πράγματα. Η περίοδος αυτή, ιδίως για κάποιους συντρόφους που ζούν από χρόνια την αριστερά, τους κάνει να χαίρονται με έναν αλλιώτικο τρόπο, και καμιά φορά σαστίζουν από τα ποσοστά του ΣΥΡΙΖΑ. Κάπως έτσι νιώσαμε τη συγκίνηση στην πρόσφατη επίσκεψη του Προέδρου μας στην Αργολίδα.
Δύο σημεία θέλω να τονίσω, από τα πολλά, αυτής της μοναδικής εκλογικής περιόδου.
1) Νομίζω πως πέραν των άλλων, το διαφορετικό των εκλογών αυτών αφορά το εξατομικευμένο κριτήριο στην επιλογή του κόμματος που θα ψηφίσει. «Υπάρχει λόγος», ατομικός λόγος, που το 35% , το 40% ή και παραπάνω των πολιτών, κινείται Αριστερά, που παρά τις παραδόσεις χρόνων, τόσοι συντηρητικοί, κεντρώοι ή ΠΑΣΟΚτζήδες μπορούν μαζικά να ανατρέπουν το χτες τους. Υπάρχει λόγος για το νέο που βλέπει το αδιέξοδο μπροστά του και ετοιμάζει τις βαλίτσες του για το εξωτερικό ή βρίσκεται στο εξωτερικό. Για τον εργαζόμενο που ζει την καθημερινή ανασφάλεια. Τον αγρότη της Αργολίδας με τη αδυναμία να καλύψει το κόστος παραγωγής. Το συνταξιούχο που αδυνατεί να ζήσει μια αξιοπρεπή ζωή. Τον καταχρεωμένο έμπορο και επαγγελματία. Όσους βλέπουν τον κόπο τόσων χρόνων (δικό τους και των προγόνων τους) να απαξιώνεται καθημερινά. Όλοι αυτοί λοιπόν νιώθουν να προσβάλλεται ο βασικός πυρήνας της υπόστασής τους. Μόνο έτσι εξηγείται πώς ξεπερνούν την «οικογενειακή τους παράδοση», το φόβο και την καθολική πολύμορφη προπαγάνδα των συστημικών μέσων μαζικής ενημέρωσης. Όλοι αυτοί βλέπουν πλέον, πως στην Αριστερά, στους αγώνες της, την ανιδιοτέλειά της, την ηθική της και τις προτάσεις της βρίσκεται η ΕΛΠΙΔΑ, κάνοντας ρεαλιστικό το στόχο της αυτοδυναμίας. Είναι όλοι αυτοί που και στο νομό μας, στην Αργολίδα, θα κάνουν για πρώτη φορά, πρώτο κόμμα την Αριστερά.
2) Το άλλο σημείο που θέλω να αναφερθώ αφορά στο αύριο, στην περίοδο μετά τις εκλογές. Είναι αλήθεια, πως θα μπούμε σε ένα νέο τοπίο. Ο αναλυτικός όμως «οδικός χάρτης» του προγράμματος Θεσσαλονίκης και η συμπλήρωσή του με τις θέσεις του Διαρκούς Συνεδρίου, μας εξοπλίζουν με τις βασικές κατευθύνσεις των αλλαγών και της ανατροπής της καταστροφικής πορείας. Για να αντιμετωπίσουμε την ανθρωπιστική κρίση, να επανεκκινήσει η οικονομία, να ανακτηθεί η εργασία. Οι θέσεις μας όμως για τη δημοκρατία και τις αλλαγές στο κράτος και τους θεσμούς, φαίνεται πως θα έχουν καθοριστικότατη σημασία. Μπορεί να μην έχουν οικονομικό κόστος και να φαντάζουν απλές, αλλά θα είναι αντικείμενο σκληρής αντιπαράθεσης, αφού θα πρόκειται για ανατροπή παγιωμένων αντιλήψεων.
Ειδικά θέλω να αναφερθώ στο μεγάλο παράγοντα, που σε τελευταία ανάλυση, θα κρίνει το βάθος και τη διάρκεια των αλλαγών, Πρόκειται για τη θέληση και τη μαζική συμμετοχή του λαού. Αρκετά είναι τα καινούργια μέτρα και οι θεσμοί, με τα οποία η αριστερά θα επιχειρήσει να κάνει ανατρεπτικές αλλαγές. Πρόκειται για θεσμούς λαϊκής πρωτοβουλίας, αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας, όπως τα δημοψηφίσματα κλπ. Αυτά δεν είναι απλά. Θέλουν γενναιότητα, ανάληψη του ρίσκου, αφού κεντρικές προτάσεις μπορεί ο λαός να τις αλλάξει.
Όμως σημαντικότατο ζήτημα είναι ο ρόλος του κοινοβουλίου και του βουλευτή. Βέβαια προβλέπεται στη Βουλή, ιδιαίτερα στη διαδικασία προετοιμασίας της ψήφισης των νόμων, η συμμετοχή φορέων της κοινωνίας, κυρίως τριτοβάθμιων (ΓΣΕΕ, ΑΔΕΔΥ κλπ). Τι γίνεται όμως στη βάση, τι γίνεται με το λαό; Θα μπορούσαμε να καθιερώσουμε, ίσως να θεσμοθετήσουμε την ταχτική συμμετοχή και των τοπικών φορέων και των απλών ανθρώπων στην ψήφιση των νόμων. Να υπάρχει ο χρόνος (αφού βέβαια σταματήσουν οι τροπολογίες επί των τροπολογιών και οι πράξεις νομοθετικού περιεχομένου) να μπορούν να συζητήσουν οι πολίτες. Δεν θα γίνουμε βέβαια όλοι …νομοθέτες, αλλά είναι μεγάλη υπόθεση, στα βασικά τουλάχιστον νομοθετήματα, να κατατίθεται πρωτογενώς, αδιαμεσολάβητη η θέληση της κοινωνίας και των τοπικών φορέων που τους αφορά το θέμα. Όχι μόνο στα ζητήματα της οικονομιας, αλλά και στα ζητήματα των θεσμών, θα πρέπει να κατοχυρωθεί ευρύτατα στη συνείδηση των ανθρώπων πως, «αυτοί δεν είναι σαν τους άλλους».
Ας επιχειρήσουμε να ξαναχτίσουμε, να ανασυγκροτήσουμε τη χώρα και παραγωγικά και δημοκρατικά. Ας επιχειρήσουμε να ξαναδώσουμε αξία στην πολιτική. Να μικρύνει η απόσταση πολίτη και πολιτικού. Να πάψει η απαξίωση και υποτίμηση των ανθρώπων, οι οποίοι ασχολούνται με τα κοινά. Δεν μας φτάνουν σήμερα κινήματα μόνο των πιο ευαισθητοποιημένων, των πιο πρωτοπόρων πολιτών, (πάντα χρήσιμα και αναγκαία), αλλά μας ενδιαφέρει και ο τελευταίος πολίτης, στο τελευταίο χωριό και στην τελευταία γειτονιά. Να αλλάξουμε τον κανόνα του πελατειακού συστήματος, της συναλλαγής και της μικροδιαπλοκής, που θέλει τα διάσπαρτα ατομικά αιτήματα (που σε τελευταία ανάλυση είναι συλλογικά), να τα μετατρέπουν σε ατομικό ρουσφέτι. Να γίνει η συλλογικότητα, η αλληλεγγύη και ο κοινός αγώνας, ο κυρίαρχος κανόνας. Να ανατραπεί η λογική της ανάθεσης. Να …ηττηθεί το μεγάλο κόμμα…το κόμμα του καναπέ, σε μια μάχη διαρκείας. Χωρίς αυτή την αλλαγή δεν μπορεί να ζήσει η αριστερά. Ας γίνει αυτό το βασικό στοιχείο στην προσπάθεια των αριστερών βουλευτών και των οργανώσεων της Αριστεράς. Εδώ μπορούμε να στηριχτούμε, στους μεγάλους αγώνες που θα έχουμε μπροστά μας. Να αντλούμε πραγματική δύναμη από το λαό. Για να γίνει η ΕΛΠΙΔΑ πράξη.
* Ο Γιώργος Αντωνόπουλος είναι υποψήφιος βουλευτής Αργολίδας με το ΣΥΡΙΖΑ