Ένα ταξίδι
Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης μας, κ.κ. Νεκτάριος, μου έστειλε ένα βιβλίο, που έχει συγγράψει ο ίδιος. Τίτλος του: «Δυο Σφαίρες στο Ντονιέτσκ». ( Η εικόνα πάνω-πάνω είναι το εξώφυλλο του εν λόγω βιβλίου). Όταν το πήρα στα χέρια μου, με εντυπωσίασε, πρώτα-πρώτα, ο τίτλος. Πώς γίνεται ένας ιερωμένος να ασχολείται με όπλα και όργανα του θανάτου και της καταστροφής; Ήξερα όμως, από προηγούμενη συζήτησή μας, ότι ο Μητροπολίτης μας, λόγω της ενασχόλησής του με τον Άγιο Λουκά, τον διάσημο χειρουργό, αλλά και κατάδικο του σοβιετικού καθεστώτος και της συγγραφής της ζωής του Αγίου, έχει κάνει πάμπολλα ταξίδια στην Ρωσία και Ουκρανία, για συλλογή υλικού για τα βιβλία του. Άρα έχει την γνώση να μπει με θάρρος και παρρησία στον αδελφοκτόνο σπαραγμό των δύο αδελφών κρατών. Σε ένα απ’ αυτά τα ταξίδια του με πήρε και μένα μαζί του, όπως και όλους τους αναγνώστες του βιβλίου «Δυο Σφαίρες στο Ντονιέτσκ».
Το δεύτερο πράγμα που με εντυπωσίασε ήταν η φωτογραφία στο εξώφυλλο. Πάνοπλοι στρατιώτες, –μπορεί και άτακτοι, δεν ξέρω,– να προχωρούν, με τον πρώτο στη σειρά να κρατάει μια εικόνα της Θεομήτορος, έχουσας στα χέρια της τον Χριστό. Πώς συμβιβάζονται αυτά τα πράγματα; Εικόνα και όπλα; Μου γεννήθηκαν απορίες, γιατί:
α) Και οι αντίπαλοι, όποιοι κι αν είναι αυτοί, οι εχθροί, αν θέλετε, που δεν ήταν εχθροί, αλλά τους μετέτρεψε σε εχθρούς η μισαλλόδοξη πολιτική των ηγετών τους, ακριβώς την ίδια θρησκεία έχουν: Χριστιανοί Ορθόδοξοι!
β) Η Παναγία έχει δει τον γιό Της να πεθαίνει πάνω στο Σταυρό και είμαι σίγουρος ότι δεν θα ήθελε καμιά άλλη μάνα να περάσει το ίδιο μαρτύριο.
Άνοιξα το βιβλίο αμέσως και ταξίδεψα στην Ουκρανία. Ένα μικρό βιβλίο, 85 σελίδες όλες κι όλες, αλλά τι περισσότερο χρειάζεται για να περιγράψει κανείς τον θάνατο; Τον άδικο θάνατο; Ένα βιβλίο μεστό, γραμμένο με τρυφερότητα και ανθρωπιά, την τρυφερότητα και την ανθρωπιά που περιμένει κανείς να βρει στους σωστούς ιερωμένους, όχι στους άλλους με το φραγγέλιο. Και ταξίδευα, μαζί με τον Δεσπότη μας, που τον ευχαριστώ που μου έκανε την τιμή να μοιραστεί τις γνώσεις του και αναμνήσεις του και μαζί μου, στις τελευταίες σπίθες του «υπαρκτού» σοσιαλισμού, στην Περτσέσκαγια Λαύρα, γνώρισα την ξεναγό τους, την Ναταλία, άκουσα τα όσα ανεδαφικά ήταν υποχρεωμένη να τους πει και γνώρισα τον Άγιο Βλαδίμηρο του 988, τον πρώτο Χριστιανό ηγέτη των Ρως. Είδα την πόλη του Κιέβου με άλλα μάτια απ’ ο,τι την ήξερα.
Κατόπιν και αφού γνώρισα κι άλλη μια πόλη, που δεν είχα επισκεφτεί ποτέ στο παρελθόν, το Σούζνταλ, μπήκαμε σε κάποιο σπίτι, του Ολέγκ και παρακολουθήσαμε την γέννηση του γιού της οικογένειας, του Γιούρι. Σκηνές τρυφερές, αλλά και γεμάτες αγωνία. Παρακολουθήσαμε και τα πρώτα βήματα στη ζωή ενός άλλου παιδιού, του Ιγκορ, που, μαζί με τον Γιούρι και τις δυο σφαίρες του τίτλου, την «Κατιούσα» και την «Τανιούσκα» είναι οι πρωταγωνιστές του βιβλίου. Και ακολούθησε η πορτοκαλί επανάσταση και ο διχασμός, που –ίσως– πάντα υπέφωσκε στα μυαλά ορισμένων, αλλά δεν είχε ακόμη εκδηλωθεί. Ένα διχασμός που οδήγησε σε πόλεμο!
Ο Μητροπολίτης μας μάς περιγράφει ανάγλυφα πτυχές της ζωής, εκκλησιαστικής και λαϊκής, τις συνθήκες του πολέμου, την επιθυμία των αντιπάλων στρατιωτών για συναδέλφωση, κατά την διάρκεια των σύντομων ανακωχών και αμέσως μετά, όταν η ανακωχή τελείωνε κι ακουγότανε το σφύριγμα της σφυρίχτρας, πώς ξαναγίνονταν πάλι άγρια θηρία. Εχθροί! Έτοιμοι να αλληλοσκοτωθούν. Γιατί, άμα έχεις ένα όπλο, κάτι πρέπει να το κάνεις. Γιατί ο πόλεμος, απ’ τις απαρχές του ανθρώπινου γένους, είναι σ’ το αίμα μας. Γιατί δεν έχουμε μάθει ακόμη να συζητάμε.
Κάτι άλλο που με εντυπωσίασε από το βιβλίο του Σεβασμιώτατου Μητροπολίτη μας ήταν και η γνώση του επί πολεμικών θεμάτων, τόσο που αναρωτήθηκα: «Λες να έχει υπηρετήσει στις Ένοπλες Δυνάμεις;» Ας μην σας φανεί παράξενο. Αν χειροτονηθούν πριν απ’ την ηλικία κατάταξης, έχω ακούσει ότι δεν υποχρεούνται να υπηρετήσουν όπως όλοι οι άλλοι υγιείς άρρενες. Ο Μητροπολίτης μας όμως πρώτα υπηρέτησε την θητεία του και μετά εκάρη μοναχός, όπως είδα, μόλις προ ολίγου, στο βιογραφικό του. Έτσι εξηγούνται οι γνώσεις του περί των όπλων και των μαχών. Άνθρωπος που δεν έχει υπηρετήσει δεν μπορεί να ξέρει ότι «η βασική αρχή οποιουδήποτε όπλου είναι η εκπυρσοκρότηση και η στοχευόμενη βολή κατά του θηράματος ή του θύματος ή του εχθρού…» Και ακόμη ότι «ο ρόλος του οποιουδήποτε όπλου είναι να σκοτώνει, άρα η σφαίρα είναι το κατ’ εξοχήν εργαλείο γι’ αυτό το σκοπό. Όμως κανένα όπλο δεν σκοτώνει μόνο του. Χρειάζεται κάποιο χέρι να πατήσει την σκανδάλη…»
Τελικά οι δύο σφαίρες βρήκαν τον στόχο τους και αφαίρεσαν ζωή! Όταν το διάβασα, θυμήθηκα ένα επίγραμμα, που είχε γράψει παλιότερα ένας φίλος μου, μακαρίτης τώρα, αλλά που πάντα ζει στην καρδιά μου:
«Όταν της τον πήραν, ήταν παλικάρι
Και των γηρατειών της στήριγμα γερό
Κι όταν της τον φέραν ήταν μαξιλάρι
Που ’χαν καρφιτσώσει πάνω έναν σταυρό»
Θεόδωρος Κωστούρος
Φαρμακοποιός και Ποιητής
Το βιβλίο είναι των «Εκδόσεων Πορφύρα». Για παραγγελίες: Βιβλιοπωλείο «Αρμός», Μαυροκορδάτου 11, 10678 Αθήνα, τηλ: 2103304196, 2103830604, 2103819439. E-mail: [email protected]
Ευχαριστώ άλλη μια φορά τον Μητροπολίτη μας και για το συναρπαστικό βιβλίο που μου χάρισε, γι’ αυτό το ταξίδι στην ωραία, αλλά –δυστυχώς– ακόμη εμπόλεμη Ουκρανία και για την τιμή που μου έκανε να μου το στείλει!
ο θείος Τάκης (Παναγιώτης Περράκης)
Το κείμενο που διαβάσατε ήταν μια προσφορά
της Αρτοποιίας-Ζαχαροπλαστικής «Αλεύρι & Ζάχαρη», Σιδηράς Μεραρχίας 26, Ναύπλιο, με πάντα φρέσκα προϊόντα και αγνά υλικά. Σας συστήνω να δοκιμάσετε τα νέα προϊόντα τους: Εξαιρετικά σάντουιτς και υπέροχες, φρεσκοφτιαγμένες σαλάτες.
Και
Του «Popeye bistro», Σταϊκοπούλου 32, Ναύπλιο, για ποιοτικό φαγητό, την νοστιμότερη πίτσα που έχετε ποτέ δοκιμάσει, τέλειες μακαρονάδες, εξαιρετικά και προσεκτικά διαλεγμένα κρασιά και μια αξιόλογη συλλογή από ελληνικές και ξένες μπἰρες.
Και
Του «Βάτραχος Café», Υψηλάντου & Κωλέττη 1, Ναύπλιο, με προϊόντα που θα σας επιτρέψουν να περνάτε ευχάριστα την ώρα σας.
Και στα τρία αυτά μαγαζιά προτείνω να δοκιμάσετε τον καφέ τους. Εξαιρετικός! Ο καλύτερος καφές στην πόλη!
Η επιλογή και ανάπτυξη του θέματος, όπως πάντα, δική μου.
