Dress Code (Ενδυματολογικός Κώδικας)

Είναι ορισμένα πράγματα που έχουν μπει στη ζωή μας, τα έχουμε δεχτεί και τα ακολουθούμε. Δεν γίνεται να σας καλημερίσω το πρωί και σεις να με… διαολοστείλετε. Άλλοτε μπορεί να γινότανε, σε άλλες εποχές, τώρα όμως δεν γίνεται. Μπήκαν στη ζωή μας αυτά τα πράγματα, ίσως με την συναναστροφή μας με ξένους επιστήμονες και πολιτικούς, ίσως με την ΕΕ, που έχει καθιερώσει ένα πρωτόκολλο για τα θέματα αυτά, γενικώς ούτε που ξέρω πώς μπήκανε, αλλά μπήκανε και εκεί είναι τώρα: Μέσα στη ζωή μας.

 

Ίσως αναρωτιόσαστε τώρα πού το πάω. Στον ενδυματολογικό κώδικα της κυβέρνησης το πάω. Που –ίσως, δεν είμαι σίγουρος,– στην Ελλάδα να έχει δικαίωμα να παραγνωρίζει τα πάντα, στο εξωτερικό όμως; Δηλαδή τι θέλουν να παραστήσουν; Τους αντικομφορμιστές; Μπορεί. Τους επαναστάτες; Γιαλαντζί επανάσταση θα ήταν. Τους εισάγοντες νέα ήθη και έθιμα. Τα έχουμε φάει στην μάπα αυτά πριν από πολλά χρόνια. (Θυμίζω τα ζιβάγκο του ΠαΣοΚ, στις αρχές της δεκαετίας του ’80. Μετά βεβαίως άλλαξαν και γύρισαν στην γραβάτα, που η κάθε μια τους κόστιζε όσο κι ένα οικοπεδάκι στα Σούρμενα).

 

Κάποιος πρέπει να τους πει ότι, αποδεχόμενοι τα κοινώς αποδεκτά, τιμούμε τους συνομιλητές μας, τους δείχνουμε σεβασμό. Φανταστείτε, λέει, τον κ. Τσίπρα να πήγαινε να ορκιστεί πρωθυπουργος με… μαγιό. Θα ήταν ανορθογραφία! Γιατί καλό και το μαγιό, δεν λέω, αλλά για παρά θίν αλός, όχι για το προεδρικό μέγαρο, πρέπει να τα ξεχωρίζουμε αυτά τα πράματα. Πήγε τις προάλλες ο κ. Βαρουφάκης να συναντήσει τον κ. Schäuble στο Βερολίνο και είχε το πουκάμισο έξω απ’ το παντελόνι. Μου θύμισε γελαδάρη του Τέξας. Κι όλα αυτά, για ποιο λόγο; Για να μειώσουμε τον Schäuble; Δεν μας παίρνει χαμπάρι αυτός. Να σας πω εγώ τον λόγο. Αφού δεν θέλουμε να εισάγουμε νέα ήθη και έθιμα, αφού δεν είμαστε επαναστάτες, ούτε αντικομφορμιστές, πιστεύω ότι παριστάνουμε τους «δήθεν». Τι θα πει αυτό τώρα; Για να δούμε:

 

«Δήθεν» είναι κάποιος που θέλει να είναι κάτι ή κάποιος, –έχει φιλοδοξίες ο άνθρωπος, πώς να το κάνουμε τώρα;– αλλά δεν είναι. Τι να κάνει λοιπόν; Προσποιείται! Έτσι κι η κυβέρνησή μας. Προσποιούνται! Πώς να δείξουμε ότι ξεχωρίζουμε; Πώς να τους δώσουμε να καταλάβουν ότι δεν είμαστε σαν τον υπόλοιπο… όχλο, που φοράνε γραβάτες; Θα τις εξοβελίσουμε! Τέρμα οι γραβάτες και έγιναν «δήθεν». Περίφημα! Εγώ θα τους έλεγα τα εξής απλά: Έχετε μια δουλειά να κάνετε, κυρίες και κύριοι, ο ενδυματολογικός κώδικας της οποίας απαιτεί ευπρέπεια. Δεν μπορείτε να συνομιλείτε με αλλοδαπούς συναδέλφους σας με το πουκάμισο έξω απ’ το παντελόνι, γιατί –ίσως– το επόμενο βήμα να είναι χωρίς… παντελόνι ή εκείνα τα σκισμένα, που είναι γεμάτα τρύπες και θεωρούνται της μόδας. Επιεικώς απαράδεκτον! Γι’ αυτό κάντε τη δουλειά που σας αναθέσαμε, χωρίς ακραίες πρωτοβουλίες και χωρίς να μας προσβάλετε, εμάς, τον λαό, διεθνώς. Υπάρχει κίνδυνος να μας περάσουν οι ξένοι για «δήθεν» λαό.

 

Θα μου πει τώρα κάποιος αντιρρησίας ότι είναι άνθρωποι του… λαού και ντύνονται όπως οι άνθρωποι του λαού. Εν τάξει, με πείσατε! Δεν έχω δει όμως κανέναν άνθρωπο του λαού να πηγαίνει να νυμφευθεί χωρίς γραβάτα, γιατί όλοι ακολουθούν έναν καθιερωμένο ενδυματολογικό κώδικα. Σπάνια να δούμε κανέναν με το πουκάμισο ανοικτό μέχρι τον αφαλό, όπως είδα κάποιον προοδευτικό σε μια φωτογραφία της ορκωμοσίας της νέας κυβέρνησης και αναγούλιασα. Τι του χρώσταγα, φίλοι μου; Για κάτι τέτοια τους αποκάλεσα «δήθεν». Θα μπορούσαν να πω και «δήθεν» κυβέρνηση, αλλά το αφήνω γι’ αργότερα.

 

Αφού το κουβεντιάσαμε όμως και επειδή έρχεται ο Μάρτιος, οπότε εορτάζουμε την εθνική εορτή της 25^ης, θα ήθελα να ήξερα αν ο πρωθυπουργός θα παραστεί στην μεγάλη παρέλαση στην Αθήνα, δοθέντος ότι στο κόμμα του έχουν εκφραστεί κατά των παρελάσεων, (δεν έχω καταλάβει ακόμη το γιατί,) και, αν παραστεί, πώς θα είναι ντυμένος; Με βερμούδα, αν ο καιρός βοηθάει;

 

Την 1^η Μαΐου 1997 ήμουν στην Αγγλία, εκεί ζούσα τότε. Οι εγγλέζοι λοιπόν αποφάσισαν να κάνουν εκλογές εκείνη την ημέρα. Θα μου πεις τώρα: Εκλογές πρωτομαγιάτικα; Η Πρωτομαγιά όμως εκεί γιορτάζεται την πρώτη Δευτέρα του Μαΐου, άρα καλά το πήγαιναν. Ο λαός βεβαίως δεν το πήγε καλά και ψήφισαν τους Εργατικούς του κ. Μπλέρ. Οι οποίοι μετά από κοντά 20 χρόνια που είχαν οι Συντηρητικοί στην εξουσία, (Μ. Θάτσερ κ.α.) δεν είχαν ιδέα από διακυβέρνηση της χώρας. Έστειλαν λοιπόν τους υπουργούς τους σε σχολείο, να μάθουν τι έπρεπε να κάνουν στα υπουργεία τους. (Στην Αγγλία έχουν σχολεία για τα πάντα. Παραμορφωμένος λαός!) Πήγαν λοιπόν και μόλις τα έμαθαν, τα έκαναν μούσκεμα. Ήταν μια «δήθεν» κυβέρνηση, με πρωθυπουργό τον κ. Μπλερ, που πρωθυπούργευε για να μπορέσει να πάρει μια αξιόλογη θέση και με υψηλό μισθό σε ιδιωτική εταιρεία αργότερα, όπως και έκανε. Μην περνάνε ιδέες απ’ το μυαλό σας, ότι, –τάχα μου,– ήθελε να βοηθήσει την χώρα του να ορθοποδήσει. Ένα καλόν μισθό κυνήγαγε, ο ανεπάγγελτος! (Κάθε ομοιότητα με υπαρκτά πρόσωπα της ημεδαπής οφείλεται αποκλειστικά σε διαβολική σύμπτωση).

 

Εδώ πάντως δεν άκουσα για σχολεία υπουργών. Δεν έχουμε ή δεν τα χρειαζόμαστε; Δεν ξέρω. Πιστεύω όμως ότι, μετά απ’ τις ιδέες του ανεγκέφαλου, (όλα στο φως, διάυγεια κλπ) όσοι παρακολουθούν στο ίντερνετ τα πεπραγμένα της κυβέρνησης, γνωρίζουν καλύτερα τι γίνεται κι απ’ τον ίδιο τον υπουργό ακόμη. Καλά, ο λόγος το λέει και μην το πάρετε τοις μετρητοίς. Οι ιδέες αυτές ήταν του ανεγκέφαλου και του τότε κόμματός του, (τώρα έχει άλλο,) δεν ήταν τίποτα σοβαρά πράγματα.

 

Βεβαίως, λόγω απουσίας μου, αλλά πιο πολύ τεμπελιάς, παρέλειψα να σχολιάσω την άρνηση του κ. Σαμαρά να παραδώσει την πρωθυπουργία στον κ. Τσίπρα. Δεν κατάλαβα… Δηλαδή, σε τέτοια δημοκρατία πιστεύουμε; Όσο είμαστε πρωθυπουργοί, είμαστε δημοκράτες, όταν μας ρίξει ο λαός, τούμπα κατσαρόλα; Δεν είναι σοβαρά πράγματα αυτά. Επιεικώς γαϊδουριά και έχω την εντύπωση ότι μόλις πρόσβαλα τα γαϊδούρια. Καλά, δεν θα παρεξηγηθούν…

 

Ο θείος Τάκης (Παναγιώτης Περράκης)

 

Το κείμενο που διαβάσατε ήταν μια προσφορά

 

της Αρτοποιίας-Ζαχαροπλαστικής «Αλεύρι & Ζάχαρη», Σιδηράς Μεραρχίας 26, Ναύπλιο, με πάντα φρέσκα προϊόντα και αγνά υλικά. Σας συστήνω να δοκιμάσετε τα νέα προϊόντα τους: Εξαιρετικά σάντουιτς και υπέροχες, φρεσκοφτιαγμένες σαλάτες.

 

Και

 

Του «Popeye bistro», Σταϊκοπούλου 32, Ναύπλιο, για ποιοτικό φαγητό, την νοστιμότερη πίτσα που έχετε ποτέ δοκιμάσει, τέλειες μακαρονάδες, εξαιρετικά και προσεκτικά διαλεγμένα κρασιά και μια αξιόλογη συλλογή από ελληνικές και ξένες μπἰρες.

 

Και

 

Του «Βάτραχος Café», Υψηλάντου & Κωλέττη 1, Ναύπλιο, με προϊόντα που θα σας επιτρέψουν να περνάτε ευχάριστα την ώρα σας.

 

Και στα τρία αυτά μαγαζιά προτείνω να δοκιμάσετε τον καφέ τους. Εξαιρετικός! Ο καλύτερος καφές στην πόλη!

 

Η επιλογή και ανάπτυξη του θέματος, όπως πάντα, δική μου.