Καλύτερα να μην μου βγαίνουν…

Κάτι έλεγα τις προάλλες. Μίλαγα για πείσματα και είπα ότι, αν πεισμώσουμε εμείς, πεισμώσουν και οι Ευρωπαίοι, το πείσμα των Ευρωπαίων θα περάσει, γιατί, απλούστατα, εκείνοι είναι περισσότεροι και δεν χρωστάνε. Λογικά δεν το πήγαινα; Βεβαίως, είχα μια ελπίδα ότι δεν θα έβγαινε αλήθεια αυτό που είχα πει, αφού Έλληνας είμαι και θα ήθελα μια επιτυχία της (όποιας) ελληνικής κυβέρνησης, που θα ανακούφιζε τον ελληνικό λαό. Υπολόγιζα λοιπόν ότι η κυβέρνηση θα πήγαινε να διαπραγματευτεί με τους Ευρωπαίους, έχοντας σχεδιάσει μια εναλλακτική πρόταση για τα ζητήματα που μας ενδιαφέρουν, όπως: «Ακούστε εδώ, κύριοι. Μέχρι τώρα ακολουθούμε μια πορεία που δεν οδηγεί πουθενά. Δεν έφερε ανάπτυξη και δεν έκανε ευκολότερη την αποπληρωμή του χρέους. Γι’ αυτό πάρτε τα μέχρι τώρα ισχύοντα μέτρα πίσω και ας ακολουθήσουμε αυτήν την τακτική, που και ανάπτυξη θα φέρει και θα κάνει ευκολότερη την αποπληρωμή του χρέους. Για να υπάρξουν λεφτά και να μπορούμε να σας πληρώσουμε όσα σας χρωστάμε, ανάπτυξη χρειαζόμαστε και όχι λιτότητα». Κάπως έτσι φανταζόμουνα ότι έπρεπε να μιλήσουμε με τους δανειστές μας. Και ήμουν σίγουρος ότι εκείνοι θα άκουγαν με ενδιαφέρον και κάπου θα καταλήγαμε. Χωρίς τσαμπουκάδες και παλικαρισμούς. Εμείς χρωστάμε κι εκείνοι δεν χαμπαρίζουν από τέτοια. Πρέπει να έχουμε πάντα κατά νου ότι το χρέος μας ήταν ιδιωτικό το 2011, όταν το κουρέψαμε και γι’ αυτό το κούρεμα ήταν δυνατό, ενώ τώρα το χρέος μας είναι δημόσιο, μ’ άλλα λόγια χρωστάμε σε κράτη και δεν ξέρω καμιά κυβέρνηση κανενός κράτους, που θα πει: «Δεν πειράζει, ας χαρίσουμε τα μισά απ’ τα χρωστούμενα στους φουκαράδες τους Έλληνες», γιατί υπάρχει και ο έλεγχος απ’ την αντιπολίτευση, θα έρθουν και εκλογές.

 

Ήρθε λοιπόν το πλήρωμα του χρόνου και τα λεγόμενά μου βγήκαν αλήθεια. Πήγαμε και τσαμπουκαλευτήκαμε και το μόνο που καταφέραμε ήταν να συμφωνήσουμε ότι… διαφωνούμε. Ο πρώτος γύρος έληξε άδοξα και περιμένουμε την έκβαση του β΄ γύρου, αλλά ρεαλιστικό σχέδιο ακόμη δεν έχουμε. Καλά, θα δούμε, αλλά έτσι όπως πάμε, είναι σαν να έχουμε δει ήδη.

 

Βγήκε η κυβέρνηση, μόλις εξελέγη και έβγαλε τα άπλυτα της προηγούμενης στη φόρα: Τόσους συμβούλους είχε ο τάδε υπουργός, τόσους ο δείνα, τόσους ο άλλος, σύνολο τόσοι, που οι μισθοί τους ανέρχονταν σε τόσα ευρώ το μήνα κι εμείς τους διώξαμε για να κάνουμε οικονομία. Δεν ξέρω αν έκαναν καλά που τους έδιωξαν, γιατί, κακά τα ψέματα, άσχετοι άνθρωποι είναι οι υπουργοί μας, όλων των κυβερνήσεων –δεν εξαιρώ καμιά κυβέρνηση απ’ την μεταπολίτευση κι εδώ– κι αν κανείς είναι ή ήταν σχετικός, τον παρακαλώ να με συγχωρήσει. Υπουργοί συνήθως γίνονται εκείνοι που δεν έχουν δουλέψει ποτέ, ειδικά πάνω σ’ αυτό που έχουν μάθει να κάνουν, αν έχουν μάθει να κάνουν κάτι. Βγήκαν απ’ τα φυτώρια της πολιτικής, τα ΑΕΙ και τις οργανώσεις νεολαίας εκεί μέσα και έγιναν βουλευτές ή έπιασαν κάποιο άλλο πόστο στο κόμμα, που, αργά ή γρήγορα, θα τους οδηγούσε στη Βουλή και, λίγο αργότερα, στον υπουργικό θώκο. Οπότε, πότε δούλεψαν, για να εξασκήσουν τα… ταλέντα τους και να αποκτήσουν πείρα; Άρα τους χρειάζονται τους συμβούλους, γιατί, χωρίς αυτούς, δεν μπορούν να μοιράσουν δυο γαϊδουριών άχυρα. Π.χ. Ποια είναι η σχέση του υπουργού Εθνικής άμυνας Πάνου Καμμένου με τις Ένοπλες Δυνάμεις, εκτός απ’ το ότι έχει –ίσως– υπηρετήσει την θητεία του; Καμία! Άρα θα χρειαστεί συμβούλους, που μπορεί να είναι εν ενεργεία στρατιωτικοί, που δεν θα πληρώνονται επί πλέον γι’ αυτές τις υπηρεσίες τους, αλλά θα τον συμβουλεύουν, όπως έκαναν και οι απολυθέντες. Δεν υποστηρίζω ότι δεν έπρεπε να απολυθούν, γιατί σαν να παραήταν πολλοί. Υποστηρίζω όμως ότι δεν πρέπει να μας πουλάνε φύκια για μεταξωτές κορδέλες. Και αφού το τακτοποιήσαμε κι αυτό, πάμε να σας πω αυτά που διάβασα στην εφημερίδα μεσοβδόμαδα.

 

Ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης, Γιάννης Δραγασάκης –με δύο ‘ν’ αυτός, όπως πρέπει και φοράει και γραβάτα!– σχεδιάζει να προσλάβει είκοσι (20) συμβούλους. Καλά, είναι οικονομία αυτή; Αν ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης χρειάζεται 20 συμβούλους, ο υπουργός Νίκος Βούτσης, με αρμοδιότητες Διοικητικής μεταρρύθμισης, Προστασίας του Πολίτη, Μεταναστευτικής Πολιτικής και Μακεδονίας – Θράκης, πόσους πρέπει να ’χει; Ή ο Γιώργος Σταθάκης με αρμοδιότητες Υποδομών, Μεταφορών και Δικτύων, Ναυτιλίας και Τουρισμού; Σημειωτέον ότι υπάρχουν κι άλλοι πολυσύνθετοι υπουργοί! Αν όλοι αποφασίσουν ότι δεν μπορούν να αντεπεξέλθουν στις απαιτήσεις της δουλειάς που τους έχει ανατεθεί, δοθέντος ότι δεν έχουν και προηγούμενη πείρα, θα ήθελα να δω πόσους συμβούλους θα προσλάβει ο καθένας τους και πόσο μεγάλη οικονομία θα προκύψει απ’ αυτό για τον κρατικό κορβανά. Φύκια!

 

Βεβαίως, σε μια προσπάθεια να είμαι δίκαιος, πρέπει να πω ότι η είδηση δεν ανέφερε το ποσόν με το οποίο θα αμείβονται οι είκοσι σύμβουλοι που θα προσλάβει ο κ. Δραγασάκης, ούτε πόσα έπαιρναν οι πέντε-δέκα σύμβουλοι εκάστου των προηγούμενων υπουργών, ώστε να μπορέσουμε να κάνουμε την σύγκριση και να διαπιστώσουμε αν όντως υπάρχει οικονομία για το δημόσιο, επειδή όμως «ουδέν κρυπτόν υπό τον ήλιον», θα το μάθουμε κι αυτό εν καιρώ.

 

Καλά, αφήστε το αυτό, θα δείξει. Πάμε τώρα σε κάτι που διάβασα στην εφημερίδα «Καθημερινή» μόλις χτες. Σας το μεταφέρω αυτούσιο και είναι απ’ τη στήλη του Στέφανου Κασιμάτη στη δεύτερη σελίδα της εφημερίδας:

 

«Τι θέλει επιτέλους;

Δεν υπάρχει περίπτωση να γλιτώσουμε από αυτόν. Το κακορίζικο επανήλθε και παρουσίασε χθες τις θέσεις του για τη διαπραγμάτευση, οι οποίες συνοψίζονται στα εξής τέσσερα σημεία: αναδιάρθρωση χρέους (κούρεμα κοινώς), μείωση του ύψους του πρωτογενούς πλεονάσματος, αντικατάσταση της λιτότητας με ανάπτυξη (δηλαδή, ρίξτε χρήμα στην πηγάδα…), μεταρρυθμίσεις για την κατάργηση του πελατειακού κράτους και, τέλος, δημοψήφισμα.

 

Τα ερωτήματα που γεννώνται είναι πολλά. Ας πούμε, αφού τόσο απεχθάνεται το πελατειακό κράτος (αυτό που ο μπαμπάς του το πήρε ως μικρή βιοτεχνία και το εξέλιξε σε μεγάλη βιομηχανία), γιατί δεν ξεκίνησε την καταπολέμησή του, τότε που μπορούσε, από τους γύρω του, π.χ. τον Πετσάλνικο; Όμως το βασικό ερώτημα είναι γιατί δεν πάει κατευθείαν στον ΣΥΡΙΖΑ (Τ-Λ), αφού ταυτίζεται με τις θέσεις της κυβέρνησης; Εκεί θα βρει, άλλωστε, και την παλιοπαρέα: Έλενα, Λούκα, Βαρούφα, Κοτζιά και τα άλλα τα παιδιά…»

 

Τα συμπεράσματα δικά σας, για να καταλάβετε κάποτε πόσο ψιλό γαζί μας δουλεύουν!

 

ο θείος Τάκης (Παναγιώτης Περράκης)

 

Το κείμενο που διαβάσατε ήταν μια προσφορά

 

της Αρτοποιίας-Ζαχαροπλαστικής «Αλεύρι & Ζάχαρη», Σιδηράς Μεραρχίας 26, Ναύπλιο, με πάντα φρέσκα προϊόντα και αγνά υλικά. Σας συστήνω να δοκιμάσετε τα νέα προϊόντα τους: Εξαιρετικά σάντουιτς και υπέροχες, φρεσκοφτιαγμένες σαλάτες.

 

Και

 

Του «Popeye bistro», Σταϊκοπούλου 32, Ναύπλιο, για ποιοτικό φαγητό, την νοστιμότερη πίτσα που έχετε ποτέ δοκιμάσει, τέλειες μακαρονάδες, εξαιρετικά και προσεκτικά διαλεγμένα κρασιά και μια αξιόλογη συλλογή από ελληνικές και ξένες μπἰρες.

 

Και

 

Του «Βάτραχος Café», Υψηλάντου & Κωλέττη 1, Ναύπλιο, με προϊόντα που θα σας επιτρέψουν να περνάτε ευχάριστα την ώρα σας.

 

Και στα τρία αυτά μαγαζιά προτείνω να δοκιμάσετε τον καφέ τους. Εξαιρετικός! Ο καλύτερος καφές στην πόλη!

 

Η επιλογή και ανάπτυξη του θέματος, όπως πάντα, δική μου.