Του Φάνη Ζουρόπουλου *
Από το 1981 έως σήμερα, το ελληνικό παμφάγο κράτος έχει δεχθεί 660 δις. ευρώ δάνεια, 290 δις ευρώ καθαρές επιδοτήσεις και 26 δις ευρώ άτοκες επενδυτικές επιχορηγήσεις, τού έχουν δε «κουρευτεί» χρέη περίπου 120 δις ευρώ. Με άλλα λόγια, μέσα σε 34 χρόνια το ελληνικό κράτος είχε την δυνατότητα να αξιοποιήσει πάνω από 1.000 δις ευρώ, ποσό που αντιστοιχεί σε 100.000 ευρώ ανά Νεοέλληνα ή σε 335.000 ευρώ ανά νοικοκυριό.
Παρόλα αυτά, η Ελλάδα είναι πτωχευμένη, η παραγωγική της μηχανή είναι από τις χειρότερες στην Ευρώπη, οι υποδομές της είναι απλά υποφερτές και η διοικητική της μηχανή απέχει αισθητά από τον κοινοτικό μέσον όρο. Αντιθέτως, η χώρα πρωτεύει σε διαφθορά και παραοικονομία, γεγονός που αποτρέπει παραγωγικές επενδύσεις και νοθεύει την δημοσιονομική πολιτική της.
Οσο για τα αίτια της πτώχευσης οφείλονται αποκλειστικά και μόνον στον κρατισμό, δεδομένου ότι στην χώρα μας το κράτος αντιπροσωπεύει το 65% της επίσημης οικονομίας. Πρόκειται, δηλαδή, για ποσοστό παραπλήσιο με τα αντίστοιχα σε πρώην κομμουνιστικές χώρες, οι οποίες εξ αυτού του λόγου κατέρρευσαν. Το 2010, λοιπόν, αυτό το κράτος, με συνολικό χρέος κοντά στα 300 δις ευρώ, βρέθηκε σε πλήρη αδυναμία να ανταποκριθεί στις υποχρεώσεις του και τελικά σώθηκε από την άτακτη χρεοκοπία αποκλειστικά και μόνον γιατί συμμετείχε στην ευρωζώνη – τα μέλη της οποίας έσπευσαν να το σώσουν, για να προστατεύσουν το ευρώ και να αποτρέψουν σοβαρότερα προβλήματα στην οικονομική και νομισματική ένωση.
Στα πέντε χρόνια που ακολούθησαν, η Ελλάδα, με χίλια βάσανα και με δραστικές οριζόντιες περικοπές, κατάφερε να περιορίσει τα δραματικά ελλείμματα στον προϋπολογισμό της και στο ισοζύγιο πληρωμών της –πλην όμως, από πλευράς περιορισμού του κρατισμού, οι μεταρρυθμίσεις που πραγματοποιήθηκαν ήταν ελάχιστες. Ετσι, σήμερα, το κράτος είναι πάντα ζωντανό στην χώρα, όμως η επιβίωσή του οφείλεται στην καταστροφή του ιδιωτικού τομέα. Αυτός είναι που πληρώνει βαρύτατο τίμημα και τα βάσανά του κάθε άλλο παρά τελείωσαν. Διότι, από την τελευταία εκλογική αναμέτρηση ο κρατισμός είναι ο μεγάλος θριαμβευτής.
Επισημαίνουμε ότι, αν τα τρία τελευταία χρόνια είχαν πραγματοποιηθεί κατά 50% οι ιδιωτικοποιήσεις που προβλέπονταν από τα «καταραμένα» μνημόνια, θα είχαν εισρεύσει στην εθνική οικονομία περί τα 19 δις ευρώ, θα είχαν προκύψει 65.000 θέσεις εργασίας και η Ελλάδα θα μπορούσε να προβλέπει ρυθμό αναπτύξεως 3,6% για το 2016. Αν δε την ίδια περίοδο δεν είχαν υπονομευθεί και κάποιες σημαντικές, τουριστικές κυρίως, επενδύσεις, είναι πολύ πιθανόν η χώρα σήμερα να ήταν ελκυστικός προορισμός και για νέους επενδυτές, δεδομένου ότι η τουριστική της θέση έχει αναβαθμιστεί.
Ολες, όμως, οι παραπάνω θετικές εξελίξεις ακυρώθηκαν από τα διαπλεκόμενα συμφέροντα, αφενός, και από τις τότε «αντιμνημονιακές» δυνάμεις, αφετέρου, οι οποίες θέλουν την Ελλάδα στο περιθώριο του 21ου αιώνα, ώστε να χειραγωγείται πιο εύκολα από κατεστημένα συμφέροντα.
Υπό αυτές τις συνθήκες, η θεατρική παράσταση που λαμβάνει χώρα τις τελευταίες ημέρες δεν έχει άλλο σοβαρό διακύβευμα παρά την ταχύτερη επιστροφή στο …χθες, δαπάνες των εταίρων – δανειστών μας. Αυτούς που υπουργός της κυβερνήσεως αποκαλεί «τοκογλύφους», χωρίς να μάς πληροφορεί με ποια επιτόκια, παραδείγματος χάριν, θα μάς έδινε 280 δις ευρώ μία ρωσική τράπεζα -αν, βεβαίως, είχε διαθέσιμο παρόμοιο αστρονομικό ποσό για 30 με 40 χρόνια!
Κατά τα λοιπά, θέλουμε να ελπίζουμε ότι οι «μαιτρ» της θεωρίας των παιγνίων έχουν μελετήσει επαρκώς το συναφές περίφημο «δίλημμα του φυλακισμένου» και τις παραμέτρους που το οριοθετούν.
* Ο Φάνης Ζουρόπουλος είναι τ. πρόεδρος της Ε.Ι.Ε.Τ. και εκτελεστικός πρόεδρος της Ένωσης Ευρωπαίων Δημοσιογράφων (Ε.Ε.Δ.)