Το χρέος είναι καλό πράγμα!
Διαβάζω: «Ολοταχώς προς ένα νέο δάνειο των 20 δισεκατομμυρίων βαδίζει η Ελλάδα, για να καλύψει το δημοσιονομικό κενό των 2015 και 2016». Δεν ξέρω τι καταλάβατε απ’ αυτό, εγώ όμως κατάλαβα ότι όσα σας έλεγα μέχρι τώρα έχουν βάση αλήθειας. Ήτοι, για να μην ψειρίζουμε την μαϊμού, θα επιπέσει κι άλλο μνημόνιο επί των κεφαλών μας, που –φυσικά,– δεν θα λέγεται μνημόνιο. Γιατί, αν νομίσατε ότι οι Ευρωπαίοι, όλοι μαζί, μηδέ της Βουλγαρίας και της Ρουμανίας εξαιρουμένων, –στο μέτρο των δυνατοτήτων της η κάθε χώρα,– θα μας δώσουν 20 δισεκατομμυριάκια, να τα φάμε στα… μπουζούκια ή με τις… ιερόδουλες, σας γέλασαν άσχημα και παρακαλώ να το ξανασκεφτείτε.
Το ότι θα χρειαζόμασταν κι άλλο δάνειο, το ήξερα, χωρίς φυσικά να ξέρω το ύψος του ποσού. Τι να σας λέω τώρα; Δεν τα πάω καλά με τα δισεκατομμύρια, ούτε καν με τα εκατομμύρια και δεν μπορώ να καταλάβω πώς τα καταφέρνουμε και τα τρώμε εμείς, –εμείς, σαν κράτος με νόμιμη κυβέρνηση, εννοώ,– σαν να ήταν μαρουλόφυλλα. Άκουσα ότι τα 20 δις, που θα μας δώσουν, θα χρησιμοποιηθούν για την αναχρηματοδότηση των τραπεζών, αλλά δεν το πιστεύω, δεν μπορεί να ισχύει. Δηλαδή, δεν γίνεται όλα τα λεφτά που μας έρχονται απ’ έξω να πηγαίνουν στις τράπεζες. Τι στην ευχή πια; Μόνο οι τράπεζες έχουν ανάγκες; Εμένα πότε θα με φροντίσει η κυβέρνηση; Βεβαίως η κυβέρνηση πρέπει να φροντίσει τους πλούσιους πρώτα κι όχι τον «κυρίαρχο» λαό, δηλαδή και εμένα. Τους φροντίζουν, γιατί οι πλούσιοι έχουν την δυνατότητα να τα μαζέψουν και να φύγουν και τότε τι θα κάνουμε χωρίς πλούσιους; Δεν μπορεί να είμαστε όλοι φτωχοί έως τελείως απένταροι στην χώρα. Ενώ οι φτωχοί, που έχουν δημιουργηθεί για να… υποφέρουν και να βαστάνε τα βάρη των πλουσίων, υποφέρουν γιατί δεν μπορούν να φύγουν, δεν έχουν την δυνατότητα να πάνε πουθενά. «Μένουμε Ελλάδα», όπως θα έλεγαν και όλες οι ελληνικές ομάδες, αν η εγκληματική UEFA και η εγκληματικότερη ΕΠΟ δεν είχαν θεσπίσει το ανεξέλεγκτο των σωματείων και αυτοκέφαλο του ποδοσφαίρου και μπορούσε το κράτος να κάνει τη δουλειά του και να πατάξει τα επεισόδια στους αγώνες, όπως έγινε κι αλλού (hooligans κλπ,) αν, φυσικά, είμαστε τόσο ρομαντικοί, ώστε να πιστέψουμε ότι το επίσημο κράτος (και «κράτος» σημαίνει «δύναμη», ας μην το ξεχνάμε,) είχε ποτέ την πρόθεση να πατάξει τα επεισόδια και να εφαρμόσει τον νόμο, ας πούμε κάμερες στα γήπεδα, ηλεκτρονικό εισιτήριο κ.α. Αλλά με την μισή Ελλάδα και βάλε hooligans του Ολυμπιακού, τι να κάνουν και οι κρατικοί λειτουργοί; Να βγάλουν τα μάτια τους μόνοι τους; Κι έτσι έχουμε και… ιδιωτικούς στρατούς στην Ελλάδα. Βοήθειά μας! Πάμε πίσω στο δημοσιονομικό κενό τώρα.
Δημοσιονομικό κενό είναι η διαφορά που προκύπτει ή που εκτιμούν ότι θα προκύψει στα επόμενα χρόνια ανάμεσα στα κρατικά έσοδα και τις κρατικές δαπάνες. Κάθε απόκλιση, σύμφωνα με τις συνεννοήσεις τους, συνεπάγεται νέα μέτρα, τουλάχιστον αντίστοιχου ύψους. Σύμφωνα μ’ αυτές τις εκτιμήσεις έχουμε νέους φόρους και δεν συμμαζεύεται. Δεν μπορώ να καταλάβω λοιπόν από πού μας προκύπτουν αυτές οι εκτιμήσεις. Και ας πούμε ότι υπάρχουν δείκτες οικονομίας, που μόνο οι οικονομολόγοι μπορούν να καταλάβουν και σας την έχω πει τη γνώμη μου για δαύτους, όχι για τους δείκτες, για τους οικονομολόγους λέω τώρα, δείκτες πού δεν είναι πάντα σωστοί, γιατί, αν ήταν, θα είχαν λυθεί πολλά προβλήματα, που παραμένουν άλυτα. Πώς κατάλαβαν, φέρ’ ειπείν, ότι το δημοσιονομικό μας κενό το 2015 και 2016 θα είναι μόνο 20 δις; Μπορεί να είναι περισσότερα και, με την φαταουλική μανία που μας έχει καταλάβει, θα είναι. (Πρόβλεψη ενός μη οικονομολόγου αυτό). Ας μας δώσουν λοιπόν 50 δις, να καλυφθούμε την διετία αυτή κι όσα περισσέψουν, αν δεν προσλάβουμε και επαναπροσλάβουμε μερικούς δημόσιους υπάλληλους και καθαρίστριες ακόμη, να μεταφερθούν στην χρήση του 2017 και επέκεινα. Δηλαδή, τι υπονοούν; Ότι το δημοσιονομικό κενό μας θα είναι μόνο μέχρι τέλους του 2016 και από το 2017 τα οικονομικά μας, με τον κ. Baroufakis στο πηδάλιο της οικονομίας μας θα είναι μέλι-γάλα; Πόθεν τέτοια αισιοδοξία, ρε παιδιά;
Δεν πρόκειται περί αισιοδοξίας. Δεν μας δίνουν όλα τα λεφτά που θα χρειαστούμε για τρεις λόγους:
- Δεν ξέρουν για πόσα χρόνια ακόμη θα χρειαστούμε βοήθεια και μνημόνιο.
- Ξέρουν ότι, όσα και να μας δώσουν, θα τα φάμε όλα μονοχρονίς. Έλληνες είμαστε! και
- Θέλουν να μας επιβάλουν μνημόνια. Κάτι σαν το «Κάθε πόλη και στάδιο, κάθε χωριό και γυμναστήριο», σύνθημα της χούντας αυτό, που μας γανώνανε το κεφάλι με δαύτα έτσι και κάθε δάνειο και μνημόνιο λοιπόν, κάθε βοήθεια και φοροεισπρακτική καρπαζιά. Τα λεφτά δεν είναι τζάμπα…
Βεβαίως για την πιθανότητα (ή μήπως είναι βεβαιότητα;) να έχουν κάνει λάθος στις εκτιμήσεις τους, δεν μπορώ να σας δώσω καμιά πληροφορία. Πρέπει να ρωτήσετε κάναν οικονομολόγο. Η γνώμη μου πάντως είναι ότι, αν δεν φτάσουν τα λεφτά, θα βγούμε πάλι στη ζητιανιά. Αν περισσέψουν, δεν θα τους το πούμε. Θα τα φάμε όλα μόνοι μας, σας καλοί νοικοκυραίοι. Έχουμε αποδείξει ότι μπορούμε να φάμε τον… περίδρομο.
«Και το χρέος;» σαν να σας άκουσα να ρωτάτε. Θα σας πω ένα μυστικό: Το χρέος είναι καλό πράγμα! Γιατί νομίζετε ότι έγινε η Ναυμαχία του Ναβαρίνου και έφυγε ο Ιμπραήμ; Γιατί η Αγγλία μας είχε δώσει δάνεια, για τις ανάγκες του αγώνα κι έπρεπε να πάρει τα λεφτά της πίσω. Αν δεν ελευθερωνόμαστε, από ποιον θα τα ζήταγε; Απ’ τον Σουλτάνο; Ανορθόδοξη άποψη αυτή, αλλά δεν είπα ποτέ ότι όλες μου οι απόψεις είναι… ορθόδοξες.
ο θείος Τάκης (Παναγιώτης Περράκης)
Το κείμενο που διαβάσατε ήταν μια προσφορά
της Αρτοποιίας-Ζαχαροπλαστικής «Αλεύρι & Ζάχαρη», Σιδηράς Μεραρχίας 26, Ναύπλιο, με πάντα φρέσκα προϊόντα και αγνά υλικά. Σας συστήνω να δοκιμάσετε τα νέα προϊόντα τους: Εξαιρετικά σάντουιτς και υπέροχες, φρεσκοφτιαγμένες σαλάτες.
Και
Του «Popeye bistro», Σταϊκοπούλου 32, Ναύπλιο, για ποιοτικό φαγητό, την νοστιμότερη πίτσα που έχετε ποτέ δοκιμάσει, τέλειες μακαρονάδες, εξαιρετικά και προσεκτικά διαλεγμένα κρασιά και μια αξιόλογη συλλογή από ελληνικές και ξένες μπἰρες.
Και
Του «Βάτραχος Café», Υψηλάντου & Κωλέττη 1, Ναύπλιο, με προϊόντα που θα σας επιτρέψουν να περάσετε ευχάριστα την ώρα σας.
Και στα τρία αυτά μαγαζιά προτείνω να δοκιμάσετε τον καφέ τους. Εξαιρετικός! Ο καλύτερος καφές στην πόλη!
Η επιλογή και ανάπτυξη του θέματος, όπως πάντα, δική μου.