Μήπως;… Κι αν είναι έτσι, πού πάμε και πού βρισκόμαστε;

Διαβάζω σε μια πρόσκληση που μου ήρθε απ’ το Αντιφασιστικό Αντιρατσιστικό Μέτωπο Αργολίδας για μια διάλεξη-εκδήλωση που διοργανώνουν στο Βουλευτικό, απόψε το βράδυ, ώρα 19:00 (7 μ.μ.):

 

Τα αποτελέσματα των εκλογών της 25ης Ιανουαρίου 2015 έρχονται σε μια χρονική στιγμή που, στο πλαίσιο της οικοδόμησης του αυταρχικού και κατασταλτικού κράτους «έκτακτης ανάγκης» της προηγούμενης περιόδου, έχουν ήδη γιγαντωθεί μηχανισμοί και έχουν ορθωθεί τείχη που ακύρωσαν στην πράξη κοινωνικά και πολιτικά δικαιώματα και ατομικές ελευθερίες που κατακτήθηκαν με αγώνες δεκαετιών.

 

Από την ανακοίνωση-πρόσκληση έχω παραλείψει όσα δεν χρειάζονται στην σημερινή μας συζήτηση και αν παραστεί ανάγκη, μετά τα όσα ακούσω το βράδυ, θα επανέλθω. Το ερώτημα και η απορία μου είναι τονισμένα και υπογραμμισμένα στην πρώτη παράγραφο. Με άλλα λόγια, τα κοινωνικά και πολιτικά δικαιώματα και οι ατομικές ελευθερίες που κατακτήθηκαν με αγώνες δεκαετιών όντως κατακτήθηκαν ή μας παραχωρήθηκαν. (Θα το δούμε το γιατί παρακάτω). Κι αν μας παραχωρήθηκαν, πού πάμε και πού βρισκόμαστε τώρα;

 

Ας αρχίσουμε απ’ την αρχή. Ο άνθρωπος αρέσκεται στην ελευθερία. Γνωστό αυτό, αλλά πόσοι από μας δεν έχουν παραβεί τον νόμο, βέβαιοι όντες ότι δεν βλάπτουν κανέναν συνάνθρωπο και δεν θα τους ανακαλύψει κανείς; Όλοι θα αναφωνήσετε: «Εγώ». Δεν έχω αντίρρηση να σας πιστέψω, αλλά δεν έχετε υπερβεί ποτέ το όριο ταχύτητας σε εθνική οδό; Κι αυτό παράβαση του νόμου είναι. Ή οι φωνές σας στον δρόμο ή το ηχητικό σας συγκρότημα δεν ενόχλησαν ή δεν ξύπνησαν ποτέ κανέναν; Μιλάμε για απλά πραγματάκια τώρα, για να διαπιστώσουμε πόσο σεβόμαστε τον νόμο. Πόσοι από μας λοιπόν μπορούν να διαχειριστούν την ελευθερία τους;

 

Τι είναι νόμος τώρα; Νόμος είναι διάφοροι κανόνες που θεσπίζονται από κοινωνίες, για να μπορούν τα μέλη τους να ζουν με ειρήνη και ασφάλεια. Σύμφωνα με τον Αριστοτέλη, είναι το πρώτιστο καθήκον κάθε δημοκρατικής Πολιτείας: Η παροχή ασφάλειας στους πολίτες! Αυτός είναι και ο λόγος της ύπαρξης της Αστυνομίας ή, τουλάχιστον, αυτός θα έπρεπε να είναι.

 

Επίσης είναι γνωστό ότι ο κόσμος προχωρεί προς μια μαλακή τακτική για όλους και για όλα. Πάντα ψάχνουμε να βρούμε δικαιολογίες ή να υποβαθμίσουμε τα γεγονότα. «Έλα, μωρέ. Και τι έγινε;» Δυστυχώς, ακόμη και για τους εγκληματίες. Φτιάχνουμε νόμους για τα ναρκωτικά κι όταν πιάνουμε τους λαθρέμπορους, τους αντιμετωπίζουμε σαν να είναι «κύριοι» και οι ποινές είναι για γέλια, για να μην πω για κλάματα. Μα τον εγκληματία δεν τον περιορίζουμε στη φυλακή, για να τον θρέφουμε, αλλά για να σωφρονιστεί. Αυτό είναι καθήκον της οργανωμένης Πολιτείας. Βεβαίως, πάλι δυστυχώς! δεν έχουμε σωφρονιστικά καταστήματα, μπορεί να λέμε σωφρονιστικά καταστήματα τις φυλακές, αλλά δεν είναι.

 

Τώρα που τα είδαμε όλ’ αυτά, πάμε πίσω στο ερώτημά μου: Αν δεν υπήρξε ποτέ κατάκτηση δικαιωμάτων και ελευθεριών, αλλά μόνο παραχώρηση, γιατί μας παραχωρήθηκαν όλ’ αυτά; Μήπως, –λέω μήπως– για να μπορέσει το σύστημα να επιβάλει άγρια κατασταλτικά μέτρα, όταν χρειαστεί; Δεν ξέρω. Εκείνο που ξέρω όμως είναι ότι ούτε η Πολιτεία είν’ εν τάξει απέναντι στους πολίτες της, ούτε οι πολίτες απέναντι στην Πολιτεία. Κι οι μεν και οι δε μιλάμε για δικαιώματα και ποτέ για υποχρεώσεις. Αλλά αυτά τα δυο είναι οι όψεις του αυτού νομίσματος. Δεν γίνεται να πάρουμε τα δικαιώματα και ν’ αφήσουμε τις υποχρεώσεις, ούτε να μας φορτώσουν μόνο τις υποχρεώσεις, χωρίς τα δικαιώματα που συνεπάγονται αυτές.

 

Μήπως η Δημοκρατία μας, που, όπως έχω ξαναπεί, ενδιαφέρεται μόνο για την διαδοχή στην εξουσία, που πρέπει να γίνεται δημοκρατικά και για τίποτ’ άλλο; Μήπως πρέπει κάτι να αλλάξουμε στο σύστημα; Πιστεύω ότι πρέπει να φτιάξουμε ένα σύστημα με πιο ανθρώπινο πρόσωπο ή έναν πιο απάνθρωπο λαό, κάτι σαν το «Τάδε έφη Ζαρατούστρα» του Nietzsche, όπου εκφάζεται η έννοια του υπερανθρώπου και η άποψη ότι οι δυνατοί θα επιβιώσουν και τους άλλους θα τους φάει το σκοτάδι. Η επιλογή δική σας. Εγώ απλά τις ερωτήσεις υποβάλω.

 

Και μερικοί προοδευτικοί, που θα τύχει να διαβάσουν αυτό το κείμενο, θα πουν ότι εκφράζω συντηρητικές απόψεις. Μπορεί να είναι κι έτσι. Αλλά είναι δικές μου απόψεις, δεν μου τις υπαγόρευσε κανείς, σ’ αυτές κατέληξα μόνος μου, σκεπτόμενος, διαβάζοντας και παρακολουθώντας τα γεγονότα! Θα τους παρακαλούσα λοιπόν να μου πουν εκείνοι τις δικές τους απόψεις, να είναι δικές τους όμως κι όχι βγαλμένες από κάνα τσιτάτο. Δεν δίνω σημασία στα τσιτάτα.

 

Επίσης, θα πρέπει κάποιος να μου πει γιατί το σύστημα να θέλει να επιβάλει πιο σκληρά κατασταλτικά μέτρα. Πιστεύω αυτό που έλεγε ένας μακαρίτης φίλος μου, ο Χρήστος Μαντάς, που μας τον είχαν στείλει εξορία απ’ την Αρκαδία και που η εξορία κράτησε τόσο πολύ, που, όταν έληξε, στο χωριό του πήγαινε μόνο σαν επισκέπτης πια. Είχε συνηθίσει εδώ, διέμενε και δούλευε στο Ναύπλιο και κάναμε παρέα. Μου έλεγε λοιπόν: «Όταν ξυπνάνε οι λαοί, αλλάζουν κόλπα οι φακίρηδες». Ας είναι ελαφρύ το χώμα που τον σκέπασε!

 

Αυτά όμως θα περιμένουν να τα αναλύσουμε κάποια άλλη φορά. Όταν θα έχω κέφι για σοβαρές αναλύσεις. Και, για να εξηγηθούμε, ούτε τότε θα σας τα δώσω όλα μουσκεμένο παξιμάδι. Κάτι πρέπει να σκεφτείτε και σεις και είτε να συμφωνήσετε είτε να διαφωνήσετε, αφού προχωρήσετε την σκέψη μου και τις ιδέες μου παρακάτω. Αλλιώς πέφτουμε στο επίπεδο του τσιτάτου, που δεν το θέλω με τίποτα.

 

ο θείος Τάκης (Παναγιώτης Περράκης)

 

Το κείμενο που διαβάσατε ήταν μια προσφορά

 

της Αρτοποιίας-Ζαχαροπλαστικής «Αλεύρι & Ζάχαρη», Σιδηράς Μεραρχίας 26, Ναύπλιο, με πάντα φρέσκα προϊόντα και αγνά υλικά. Σας συστήνω να δοκιμάσετε τα νέα προϊόντα τους: Εξαιρετικά σάντουιτς και υπέροχες, φρεσκοφτιαγμένες σαλάτες.

Και

Του «Popeye bistro», Σταϊκοπούλου 32, Ναύπλιο, για ποιοτικό φαγητό, την νοστιμότερη πίτσα που έχετε ποτέ δοκιμάσει, τέλειες μακαρονάδες, εξαιρετικά και προσεκτικά διαλεγμένα κρασιά και μια αξιόλογη συλλογή από ελληνικές και ξένες μπἰρες.

Και

Του «Βάτραχος Café», Υψηλάντου & Κωλέττη 1, Ναύπλιο, με προϊόντα που θα σας επιτρέψουν να περάσετε ευχάριστα την ώρα σας.

Και στα τρία αυτά μαγαζιά προτείνω να δοκιμάσετε τον καφέ τους. Εξαιρετικός! Ο καλύτερος καφές στην πόλη!

 

Η επιλογή και ανάπτυξη του θέματος, όπως πάντα, δική μου.