Δεν είναι λίγο τρελούτσικο;

Έγιναν πολλά Eurogroup! Δεν έχω ιδέα για ποιο λόγο ή, μάλλον, έχω: Για να συμφωνήσουμε τα… συμφωνηθέντα. Δεν είναι λίγο τρελούτσικο; Αφού συμφωνήσαμε με τους λοιπούς Ευρωπαίους στις 20 Φεβρουαρίου, για ποιο λόγο συζητάμε ακόμη; Για να τους σπάσουμε τα νεύρα ή για να δείξουμε ότι… αντιστεκόμαστε;

 

Αν θέλουμε να τους σπάσουμε τα νεύρα, αυτή είναι η ιδεώδης τακτική: Μόλις οι συνομιλητές μας νομίσουν ότι φτάσαμε σε μια συμφωνία, υπογράψαμε τα σχετικά συμφωνητικά και άντε να πάμε σπίτια μας, γιατί σαν να παραγνωριστήκαμε με τις Βρυξέλλες, εμείς επαναφέρουμε την συζήτηση πάλι από την αρχή. Που μου θύμισε ένα άρθρο του Τάκη Θεοδωρόπουλου, που διάβασα τις προάλλες στην «Καθημερινή». Ο Μπρέζνιεφ, λέει, πήγε στο Πεκίνο, για να γεφυρώσει με τον Μάο τις σινοσοβιετικές διαφορές και αφού τα συζήτησαν επί μακρόν κατέληξαν ότι συμφωνούσαν. Τότε ο Μάο προσκάλεσε τον Μπρέζνιεφ να πάνε κυνήγι. Θα κυνηγούσαν τίγρεις. Όταν φάνηκε η πρώτη, ο Μάο άφησε τον φιλοξενούμενο να πυροβολήσει πρώτος και το ζώο έπεσε νεκρό! «Πριν φύγει το αεροπλάνο σου αύριο, θα σου στείλω το τομάρι, να το βάλεις μπροστά στο τζάκι σου», είπε ο Μάο.

 

Την άλλη μέρα, στο αεροδρόμιο, πληροφόρησαν τον Μπρέζνιεφ ότι το τομάρι δεν ήταν έτοιμο και θα του το έστελναν στην Μόσχα εντός δέκα ημερών. Πράγμα που δεν εγένετο. Δεν ήταν μόνο αυτό, αλλά, δυο μήνες αργότερα, είχαν αρχίσει αψιμαχίες στα σινοσοβιετικά σύνορα. Ξαναπαίρνει ο Μπρέζνιεφ το αεροπλάνο και γραμμή για το Πεκίνο. Ο Μάο βρήκε μια δικαιολογία, ότι, τάχα μου, δεν είχε προλάβει να ειδοποιήσει τους στρατηγούς εκεί πάνω, που έκαναν του κεφαλιού τους. «Εν τάξει», λέει ο Μπρέζνιεφ. «Και το τομάρι;» ρωτάει τον Μάο. «Ποιο τομάρι;». «Το τομάρι της τίγρης;». «Ποιας τίγρης;». «Αυτής που σκότωσα στο κυνήγι». «Ποιο κυνήγι;». «Την άλλη φορά που είχα έρθει είχαμε πάει για κυνήγι». «Ναι έχεις δίκιο, το θυμάμαι». «Και μου είπες πως θα μου στείλεις το τομάρι της τίγρης». «Ποιας τίγρης;» επαναλαμβάνει ο Μάο. «Αυτής που σκότωσα στο κυνήγι…». «Ποιο κυνήγι;» «Αυτό που πήγαμε μαζί στο προηγούμενο ταξίδι μου». «Α, ναι, το θυμάμαι». «Το τομάρι της τίγρης πού είναι;» «Ποιας τίγρης;» και πάει λέγοντας. Επ’ άπειρον!

 

Του σπας ή δεν του σπας τα νεύρα έτσι του συνομιλητή σου; Αυτό κάνουμε από τις 20 Φεβρουαρίου! Σημειωτέον ότι δεν συμφώνησε κάποια άλλη κυβέρνηση, η προηγούμενη, ας πούμε. Αυτή η κυβέρνηση τα συμφώνησε και συζητάμε ακόμη. Είτε για να τους σπάσουμε τα νεύρα είτε για να δείξουμε στο εσωτερικό μέτωπο ότι προβάλουμε σθεναράν αντίσταση στις απαιτήσεις των καπιταλιστών, τοκογλύφων κλπ και στο τέλος θα νικήσουμε. Πράγμα που, κατά την γνώμη μου, αποκλείεται, το να νικήσουμε εννοώ. Για να τους σπάσουμε τα νεύρα έχουμε μια μικρή ελπίδα ακόμη. Υπολογίζω ότι όταν θα έχει έρθει το πλήρωμα του χρόνου να εφαρμοστούν τα όσα συμφωνήσαμε στις 20 Φεβρουαρίου, δεν θα έχουμε κάνει τίποτα και θα τρέχουμε και δεν θα φτάνουμε. «Τρεχάτε, ποδαράκια μου, να μην σας χέσει ο κώλος μου!» Κάπως έτσι δεν πορευόμαστε σ’ όλην την μακραίωνα ιστορία μας; Όλο στο τρέξιμο κι όλα την τελευταία στιγμή. Θέλετε και παράδειγμα; Εν τάξει, θα σας πω ένα πρόσφατο: Το 2004 πόσοι ήταν εκείνοι που πίστευαν, εδώ και έξ’ από ’δώ, ότι το Σύδνεϋ θα ήταν η πρώτη πόλη στην σύγχρονη εποχή, που θα διοργάνωνε δύο συνεχόμενους Ολυμπιακούς Αγώνες; Γιατί δεν ήμαστε έτοιμοι και ετοιμαστήκαμε στην τούρλα του Σαββάτου. Ετοιμαστήκαμε όμως, τους κάναμε και τους κάναμε και καλά! Μπορεί να κόστισαν λίγο παραπάνω (το «λίγο» μην το πάρετε απολύτως τοις μετρητοίς, ευφημισμός είναι,) αλλά μήπως σας είπε κανείς ότι τα τωρινά δεν θα κοστίσουν;

 

Την εκδοχή της ασάφειας σας την είπα: Πρόκειται για στρατηγική. Όχι καμιά σπουδαία στρατηγική βεβαίως, αλλά, οπωσδήποτε, στρατηγική. Ο,τι μπορούμε κάνουμε και, αφού δεν έχουμε καλύτερες ιδέες, εφαρμόζουμε την ασάφεια.  Έχουμε κηρύξει ψυχολογικό πόλεμο στους Ευρωπαίους ηγέτες ώστε κάποια στιγμή να σπάσουν τα νεύρα τους και, προκειμένου να τρελαθούν τελείως, να δεχθούν τα πάντα. Έχω την εντύπωση ότι πολλοί στην κυβέρνηση το πιστεύουν. Ακόμη περισσότερο όμως φοβάμαι ότι, ακόμη κι αν δεν το πιστεύουν, δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς. Θεωρούν πως αυτό είναι το φυσιολογικό και αυτό το «φυσιολογικό» μόνον όσοι έχουν θητεύσει σε κομματική οργάνωση της Αριστεράς μπορούν να το κατανοήσουν. Οι συνεδριάσεις εκεί δεν γίνονται για να λαμβάνονται αποφάσεις. Γίνονται για να ανακυκλώνονται επιχειρήματα, τσιτάτα κλπ, μάλλον γιατί υπάρχει η συνείδηση πως, στο τέλος, όποια απόφαση κι αν πάρουν δεν θα μπορούν να την εφαρμόσουν. Και στο τέλος πληρώνει την νύφη η φουκαριάρα η τίγρη.

 

Δεν πιστεύω να νομίζει κανείς ότι είναι καμιά σοβαρή στρατηγική αυτή. (Αν το πιστεύετε, να πάτε να κοιταχτείτε!) Γιατί στο τέλος θα μας βαρεθούν και θα μας στείλουν πίσω στην δραχμή και στη λίθινη εποχή. Ο Βαρουφάκης τα είπε αυτά τα περί δραχμής και λίθινης εποχής, όχι εγώ. Βεβαίως το μόνο που απομένει τώρα είναι να δούμε πόσα Eurogroup θα έχουμε ακόμη. Επίσης απομένει να δούμε αν θα είμαστε έτοιμοι να εφαρμόσουμε τα συμφωνηθέντα, όταν έρθει το πλήρωμα του χρόνου, που με την τόση καθυστέρηση, μάλλον, δεν θα είμαστε έτοιμοι και θα ζητήσουμε παράταση της προθεσμίας, αναβολή της εφαρμογής ή ο,τι άλλο μας κατέβει στην κεφάλα. Στο κάτω-κάτω της γραφής, όλες οι κυβερνήσεις μας, από ένταξής μας στην ΕΟΚ/ΕΕ και από ΔΝΤ και μνημονίου και εντεύθεν, τα ίδια έκαναν, παρατάσεις και αναβολές ζήταγαν και γι’ αυτό δεν έχουμε γίνει ακόμη μοντέρνο και λειτουργικό κράτος. Γιατί να αποτελέσει εξαίρεση η παρούσα κυβέρνηση; Που όχι μόνο δεν είναι εξαίρεση, αλλά θέλει να μας πάει προς τα πίσω και να καταργήσει τα όσα, κουτσά-στραβά, έχουν γίνει: Επαναπρόσληψη δημοσίων υπαλλήλων, που απολύθηκαν, των καθαριστριών, των σε κατάσταση διαθεσιμότητας, των… πού να θυμάμαι ποιων άλλων; αλλά όλο και κάτι άλλο φιλολαϊκό θα βρούνε.

 

Φυσικά, ακόμη απομένει να δούμε πώς θα ονομαστεί το νέο μνημόνιο, αυτό που μας έρχεται ντε. Γιατί το νέο μνημόνιο δεν θα το γλιτώσουμε με τίποτα. Και μετά θα φροντίσουν οι εταίροι μας να βάλουν στην κυβέρνηση και το «Ποτάμι» (ακόμη «αντιμνημονιακοί είν’ αυτοί;) και την ΧΑ –δεν έχω ιδέα βεβαίως πώς θα καταφέρουν να τα ταιριάξουν όλ’ αυτά τα πράγματα, αλλά κάτι θα βρούνε,– έτσι ώστε να μείνει ως μόνο «αντιμνημονιακό» κόμμα στο Κοινοβούλιο το ΚΚΕ. Θα μου πείτε τώρα: «Σιγά, ρε φίλε! Ποιος υπολογίζει το ΚΚΕ;» Εν τάξει, το πιάσατε! Αυτό λέω κι εγώ.

 

ο θείος Τάκης Παναγιώτης Περράκης

 

Το κείμενο που διαβάσατε ήταν μια προσφορά

 

της Αρτοποιίας-Ζαχαροπλαστικής «Αλεύρι & Ζάχαρη», Σιδηράς Μεραρχίας 26, Ναύπλιο, με πάντα φρέσκα προϊόντα και αγνά υλικά. Σας συστήνω να δοκιμάσετε τα νέα προϊόντα τους: Εξαιρετικά σάντουιτς και υπέροχες, φρεσκοφτιαγμένες σαλάτες.

 

Και

 

Του «Popeye bistro», Σταϊκοπούλου 32, Ναύπλιο, για ποιοτικό φαγητό, την νοστιμότερη πίτσα που έχετε ποτέ δοκιμάσει, τέλειες μακαρονάδες, εξαιρετικά και προσεκτικά διαλεγμένα κρασιά και μια αξιόλογη συλλογή από ελληνικές και ξένες μπἰρες.

 

Και

 

Του «Βάτραχος Café», Υψηλάντου & Κωλέττη 1, Ναύπλιο, με προϊόντα που θα σας επιτρέψουν να περάσετε ευχάριστα την ώρα σας.

 

Και στα τρία αυτά μαγαζιά προτείνω να δοκιμάσετε και τον καφέ τους. Εξαιρετικός! Ο καλύτερος καφές στην πόλη!

 

Η επιλογή και ανάπτυξη του θέματος, όπως πάντα, δική μου.