Δεν ξέρω ποιανού ήταν η ιδέα, όποιου κι αν ήταν, μπράβο του! αλλά αφού πληροφορήθηκα ότι θα έπαιρναν μέρος ένα βιολί, ένα πιάνο κι ένα βιολοντσέλο και θα έπαιζαν κλασική μουσική, αποφάσισα να πάω ν’ ακούσω. Κάθε προσπάθεια να αποφύγω τα ντάπα-ντούπα, που μας παίζουν συνήθως, δεκτή και δικαιολογημένη.
Έπαιξαν η κ. Θ. Πίκη, η δεσποινίς Σ. Ρεβύθη και ο κ. Ε. Ρεβύθης, που, χωρίς να διεκδικώ δάφνες μουσικοκριτικού, αν και κάτι έχει πιάσει τ’ αυτί μου, με εξέπληξαν! Για την κ. Πίκη δεν είχα καμιά αμφιβολία. Είναι γνωστή η δεξιοτεχνία της και η ασχολία της με την μουσική. Τα δυο παιδιά όμως με ξαφνιασαν, με άφησαν με το στόμα ανοιχτό, ειδικά όταν αποτόλμησαν να παίξουν το Gigeunerweisen του Pablo de Sarasate, που είναι ένα κομμάτι που το τελευταίο (περίπου) δίλεπτο του οποίου είναι δοκιμασία και μαρτύριο για τον βιολιστή! Εδώ σας το ’χω, για να κρίνετε και μόνοι σας:
Ο νεαρός κ. Ρεβύθης το απέδωσε περίφημα! Ο,τι κι αν έπαιξαν ήταν καλοδουλεμένο και προσεγμένο! Συγχαρητήρια!
Τα δυο παιδιά είναι δικά μας παιδιά, δεν τα φέραμε απ’ αλλού. Παιδιά του Δήμου μας είναι, απ’ το Δρέπανο και είναι ντροπή να μην ακούγονται ούτε στον νομό μας. Ομολογώ ότι δεν τα είχα ξανακούσει. Θα πρότεινα να συμπεριληφθούν κάποτε και στο φεστιβάλ Ναυπλίου. Δεν είναι ανάγκη να ακούμε μόνο πιάνο ως επί το πλείστον. Ας δώσουμε βήμα και στα δικά μας παιδιά και σε άλλα όργανα! Το αξίζουν!
Όταν τα έβλεπα και τα άκουγα να παίζουν ωραία μουσική, όχι μόνο κλασσική, αλλά και πιο σύγχρονη, –προς θεού, όχι νταπαντουπατζίδικια, θα είχα φύγει,– πέρασε απ’ το μυαλό μου η πρώτη μου και –δυστυχώς!– η τελευταία μου φορά μέχρι τώρα στις «Nights of the Proms» στο Albert Hall στο Λονδίνο. Είναι μια εκπληκτική εκδήλωση, ολόκληρο το καλοκαίρι, 8 εβδομάδες, με μουσική κι όταν λέω μουσική εννοώ καλή μουσική! Έχουν βγάλει τα καθίσματα απ’ την αίθουσα και όλοι είναι όρθιοι, (για να χωράνε περισσότεροι!) Το ακροατήριο απαρτίζεται από νέους ανθρώπους ως επί το πλείστον και φαινόμουνα σαν τη μύγα μεσ’ το γάλα εκεί. Όλοι με τα μακό μπλουζάκια τους, με τζιν, και κάτι ημίψηλα καπέλα με τον Union Jack επάνω, (την σημαία του Ηνωμένου Βασιλείου,) μια ατμόσφαιρα νεανική, δηλαδή όχι ατμόσφαιρα μαυσωλείου!
Βρήκα εισιτήριο για 14 μήνες αργότερα και το πήρα και πήγα. Εκεί τους έβλεπα να λικνίζονται στο ρυθμό της μουσικής, με τα χέρια τους ο ένας στις πλάτες του άλλου, σαν να χόρευαν χασάπικο και μου έρχονταν δάκρυα στα μάτια. «Ως πότε, μωρέ;» αναρωτιόμουνα, «ως πότε τα δικά μας τα παιδιά θα νταραβερίζονται με το heavy ρεμπέτικο και το βαρύ metal;» Κι εκεί που η ορχήστρα είχε αρχίσει να μας παίζει ένα βαλς, μια 16χρονη που στεκότανε δίπλα μου, μου λέει σε σπαστά αγγλικά: «Θα θέλατε να χορέψουμε;» Η προφορά της έδειχνε Γερμανία και το γύρισα στα γερμανικά. Είχα ενθουσιαστεί! Θα χόρευα στο Albert Hall! Πόσοι άλλοι να το ’χουν κάνει; Την αγκάλιασα για να χορέψουμε και οι άλλοι μέριασαν λιγάκι και μας άφησαν έναν μικρό κύκλο ελεύθερο. Χορέψαμε κι όταν το κομμάτι τελείωσε, η γερμανιδούλα σηκώθηκε στις μύτες των ποδιών της και με φίλησε σταυρωτά στα μάγουλα. «Σας ευχαριστώ πολύ!» μου είπε κι εγώ σκεπτόμουνα: «Εσύ μ’ ευχαριστείς, κοριτσάκι μου; Είσαι νέα και θα ξανακάνεις τέτοια. Εγώ πότε θα τα ξανακάνω και πού;» Την ευχαρίστησα κι εγώ και πρέπει να πω ότι αυτή η βραδιά στο Albert Hall ήταν μια απ’ τις καλύτερες εμπειρίες της ζωής μου! Όταν φεύγαμε, άκουγα τις συζητήσεις τον νέων, που κανόνιζαν πότε θα πήγαιναν στην επόμενη συναυλία, για ν’ ακούσουν μουσική, όχι ντάπα-ντούπα, επαναλαμβάνω.
Αυτά τα δυο νέα παιδιά μου θύμισαν τέτοιες καταστάσεις, το Μεγάλο Σάββατο στην κεντρική πλατεία του Ναυπλίου. Και πρέπει να πω ότι το Πάσχα πέρασε ήσυχα και ειρηνικά, που, φυσικά, θα μπορούσε να είναι καλύτερο
- Αν μας είχαν επισκεφτεί λιγότεροι εκδρομείς ή αν έκαναν λιγότερο αισθητή την παρουσία τους,
- Αν τα παιδιά έκλαιγαν λιγότερο και φώναζαν με μικρότερη μανία,
- Αν οι ενήλικες ούρλιαζαν λιγότερο, γελούσαν πιο αθόρυβα και δεν καυγάδιζαν στη μέση του δρόμου, (το ξενοδοχείο μόνο για να κοιμηθούν το πλήρωναν;)
- Αν τα σκυλιά, που μας αφήνουν αμανάτι κάτι άξεστοι τύποι, όταν τα βαριόνται και τους περνάει το φιλοζωικό τους συναίσθημα, γαύγιζαν, αλυχτούσαν, έπαιζαν και καυγάδιζαν με άλλα σκυλιά, –αδέσποτα και δεσποτικά,– λιγότερο,
- Αν εκείνα τα τετράτροχα ποδήλατα δεν πέρναγαν, παίζοντας με την καραμούζα, από δρόμους που είναι γεμάτοι πεζούς,
- Αν στην Πλατεία είχαμε λιγότερους ιπτάμενους δίσκους, πυραύλους, πιστολάκια που κάνουν μπουρμπουλήθρες, λουλούδια προς πώλησιν και διάφορα άλλα παράξενα,
- Αν γενικώς στην πόλη επικρατούσε λιγότερη φασαρία, γιατί, όπως είναι γνωστό, ουκ εν τω πολλώ το ευ!
Παρ’ όλ’ αυτά όμως, δεν ήταν και άσχημα. Καλά περάσαμε! Εκείνο που δεν μπόρεσα να καταλάβω ήταν το γιατί ο Αντώνης Σαμαράς δεν έκανε Ανάσταση στην ενορία του, –δίπλα στον Αϊ Νικόλα μένει– και κουβαλήθηκε στον Αϊ Γιώργη. Όταν ήταν πρωθυπουργός, μπορούσα να το καταλάβω, τώρα όμως γιατί; Εν τάξει, απορία μου αυτό και δεν είναι μεγάλης σημασίας. Τα μαγαζιά δούλεψαν όλα, ό,τι κι αν πούλαγαν, από φαΐ μέχρι… κάλτσες, ο κόσμος αγόραζε κι αν είχαν πάρει και δώρο, θα το καταλάβαινα, αλλά η κυβέρνηση δεν έχει επαναφέρει τα δώρα ακόμη, –το έχει υποσχεθεί κι αυτό, μαζί με τ’ άλλα, δεν το ’χει;– εκτός κι αν το επανέφεραν και δεν το πήρα χαμπάρι. Παρά το γεγονός ότι μ’ ενοχλούσε πολύ η φασαρία και τα χαχανητά, το χαιρόμουνα να βλέπω τα μαγαζιά να δουλεύουν, γιατί τώρα περιμένουμε μόνο την Πρωτομαγιά, που θα πέσει Παρασκευή και να ένα ακόμη μακρύ τριήμερο. Μετά ο Μάης θα πάει άπατος κι απ’ τον Ιούνιο αν γίνει κάτι. Θα δούμε…
Εύχομαι σε όλους να είμαστε καλά και να γιορτάσουμε πάλι το Πάσχα, με υγεία, χαρά, ειρήνη και όσο γίνεται περισσότερη ησυχία!
ο θείος Τάκης Παναγιώτης Περράκης
Το κείμενο που διαβάσατε ήταν μια προσφορά:
της Αρτοποιίας-Ζαχαροπλαστικής «Αλεύρι & Ζάχαρη», Σιδηράς Μεραρχίας 26, Ναύπλιο, με πάντα φρέσκα προϊόντα και αγνά υλικά. Σας συστήνω να δοκιμάσετε τα νέα προϊόντα τους: Εξαιρετικά σάντουιτς και υπέροχες, φρεσκοφτιαγμένες σαλάτες.
Και
Του «Popeye bistro», Σταϊκοπούλου 32, Ναύπλιο, για ποιοτικό φαγητό, την νοστιμότερη πίτσα που έχετε ποτέ δοκιμάσει, τέλειες μακαρονάδες, εξαιρετικά και προσεκτικά διαλεγμένα κρασιά και μια αξιόλογη συλλογή από ελληνικές και ξένες μπἰρες.
Και
Του «Βάτραχος Café», Υψηλάντου & Κωλέττη 1, Ναύπλιο, με προϊόντα που σας επιτρέπουν να περνάτε ευχάριστα την ώρα σας.
Και
Του «Modus Café» στην Πλατεία Συντάγματος στο Ναύπλιο, με εκλεκτά και προσεγμένα προϊόντα και πάντα φιλική και γρήγορη εξυπηρέτηση.
Σε όλα αυτά τα μαγαζιά προτείνω να δοκιμάσετε και τον καφέ τους. Εξαιρετικός! Ο καλύτερος καφές στην πόλη!
Η επιλογή και ανάπτυξη του θέματος, όπως πάντα, δική μου.