Είχα μια ελπίδα…

Είχα μια ελπίδα, που τελικά αποδείχτηκε φρούδα. Έχω πει στο παρελθόν την γνώμη μου για την ελπίδα και για το ότι οι αρχαίοι Έλληνες, –που ήξεραν τι έλεγαν,– την είχαν τοποθετήσει μέσα στο πιθάρι με όλα τα κακά, που έδωσαν στον Προμηθέα. Τι να κάνουμε όμως; Καμιά φορά, ελπίζω κι εγώ αν και δεν μου βγαίνει ποτέ…

 

Είχα ελπίσει ότι δεν θα άκουγα, –εξ επισήμων χειλέων μάλιστα,– αυτά που άκουσα για την τρομοκρατία, τους τρομοκράτες και ειδικά εκείνον τον πανηλίθιο, τον Σάββα Ξηρό! «Η Πολιτεία του χρωστάει, γιατί η Πολιτεία εγκλημάτησε εναντίον του», είπε ο δημοκράτης, προοδευτικός και διάφορα άλλα, που βαριέμαι να αναφέρω τώρα υπουργός μας. Δεν είμαστε καλά, μου φαίνεται. Μπορεί να χρωστάτε εσείς, κ. υπουργέ, αλλά παρακαλώ, όταν αναφέρεστε στην Πολιτεία, μέρος της οποίας είμαι κι εγώ, να με εξαιρείτε γιατί α) δεν χρωστάω τίποτα σε κανέναν και ειδικά σε αποβράσματα του τύπου Σ. Ξηρού και της εγκληματικής παρέας του και β) δεν έχω εγκληματήσει εναντίον ουδενός, όχι ακόμη, τουλάχιστον, αν και στο «αμήν» με φέρνουν κάτι δηλώσεις σαν και την δική σας. Συνεννοηθήκαμε;

 

Τι θ’ ακούσουμε ακόμη, φίλοι αναγνώστες; Τέτοιους καθηγητές διορίζουμε στα ΑΕΙ μας; Μα έτσι εξηγείται ότι τα παιδιά μας βγαίνουν αγράμματα από ’κεί μέσα. Βγαίνει υπουργός Δικαιοσύνης της συγκυβέρνησης (εκείνοι οι Ανεξέλεγκτοι Έλληνες τα δέχονται αυτά; Έχουν κι αυτοί εγκληματήσει κατά του Σ. Ξηρού και της 17 Νοέμβρη; Επειδή ήθελαν να τους συλλάβουν και να τους χώσουν μέσα;) και μας λέει ότι η Πολιτεία χρωστάει στον τρομοκράτη. Σε ποιον; Στον Σ. Ξηρό! Κάτι δεν πάει καλά στα μυαλά τους κι ας μου επιτραπεί να αμφιβάλω αν έστω και ένα (1) πράγμα πάει καλά εκεί μέσα. Δεν είναι μυαλά αυτά. Για να τα δούμε όμως:

 

1. Ο Σ. Ξηρός είναι ένας καταδικασμένος εγκληματίας με την ίδια ακριβώς ποινή πρωτόδικα και στο εφετείο: 6 φορές ισόβια και 25 χρόνια κράτηση για συμμετοχή σε πέντε (5) δολοφονίες, ληστείες, εκρήξεις και συμμετοχή στην 17 Νοέμβρη.
2. Είναι ένας ηλίθιος και μισός, που σε κάθε επιχείρηση που ελάμβανε μέρος, άφηνε και το σωματικό του αποτύπωμα (DNA). Το οποίο ταυτοποιήθηκε μετά την έκρηξη της βόμβας που πήγαινε να τοποθετήσει στο λιμάνι του Πειραιά, στις 29 Ιουνίου 2002, που, λόγω της ηλιθιότητάς του, του έσκασε στα χέρια.

 

Αυτός είναι εν ολίγοις ο Σάββας Ξηρός. Κι αυτόν τον εγκληματία – τρομοκράτη θέλει να στείλει σπίτι του ο φιλεύσπλαχνος υπουργός μας! Και θα έπειθε ακόμη κι εμένα, αν μπορούσε να αναφέρει έστω και μία χώρα, η οποία να κάνει τέτοιες χάρες σε αποβράσματα. Αναφέρω ενδεικτικά την Μ. Θάτσερ που άφησε τον Μπόμπι Σαντς να πεθάνει από απεργία πείνας μέσα στη φυλακή. Καταδικασμένος τρομοκράτης ήταν κι εκείνος. Και καλά, αφήστε την Θάτσερ, ήταν… φασίστρια. Μια φασίστρια όμως, που υπεραπίστηκε την Βρετανική Κοινοπολιτεία στις αρχές της δεκαετίας του ’80, όταν πήγαν να τους φάνε τα Falklands οι Αργεντίνοι. Αντίθετα απ’ ότι έκαναν οι δικοί μας με τα Ίμια.

 

Ποιος συγχώρεσε τον Σολζενίτσιν, επί ΕΣΣΔ; Για να πάμε και λίγο στον αντίποδα, όπου δεν υπήρξε ποτέ φασισμός κι αυτό, αν μπορείτε, το πιστεύετε.

 

Τον Ιαβέρη τον θυμάστε; Έπεσε στο ποτάμι και πνίγηκε, γιατί δεν μπορούσε να συλλάβει τον δραπέτη Γιάννη Αγιάννη, που τον είχε επισημάνει, αλλά είχε διαπιστώσει και τα καλά που έκανε στην κοινωνία με τα που είχε εν τω μεταξύ αποκτήσει. Μυθιστόρημα μεν οι «Άθλιοι», αλλά που λένε αλήθειες της ζωής.

 

Μπορείτε να σκεφτείτε καμιά άλλη χώρα, που να έδωσε το… καλό παράδειγμα στον υπουργό μας; Εγώ δεν βρίσκω καμία! Κι αν ο υπουργός Δικαιοσύνης ήταν μόνος του, δεν θα ανησυχούσα τόσο πολύ. Βγαίνει όμως κι ο άλλος αστέρας, ο υπουργός Εσωτερικών, ο Νίκος Βούτσης και υπερθεματίζει: «Δεν υπάρχουν δικοί μας και δικοί σας νεκροί. Δεν υπάρχουν δικοί σας και δικοί μας εχθροί. […] Φύγετε από τη νοοτροπία αυτή. Η εθνική συμφιλίωση επιτεύχθηκε μέσα από μεγάλες τομές και μεγάλες συναινέσεις». Μ’ άλλα, πιο απλά λόγια, εξίσωσε τους πολέμιους τους εμφυλίου με τους τρομοκράτες, μόνο που ξέχασε να μας πληροφορήσει ποια απ’ τις δυο παρατάξεις του εμφυλίου ήταν οι τρομοκράτες και ποια τα θύματα, αν  και πιστεύω ότι σ’ αυτό δεν χρειαζότανε ν’ αναφερθεί, είναι γνωστόν τοις πάσι. Τρομοκράτες λοιπόν οι μαχητές του Δημοκρατικού Στρατού και το ΚΚΕ ακόμη στην κοσμάρα του!

 

Θα ήθελα πάντως να πληροφορήσω τον Νίκο Βούτση ότι οι νεκροί της τρομοκρατίας, εκτός από νεκροί των οικογενειών τους, είναι και νεκροί όλων μας, που πρέπει να ντρεπόμαστε με τα χάλια της κοινωνίας που έχουμε φτιάξει. Γιατί δεν έφταιγε σε τίποτα ο Μπακογιάννης, να πεθάνει όπως πέθανε, ούτε ο Περατικός, ούτε ο Αγγελόπουλος, ούτε ο Αξαρλιάν. Ας τα κρατήσουν κατά νου αυτά κι ας πάψουν να ωραιοποιούν την τρομοκρατία και να βρίσκουν δικαιολογίες για τις πράξεις των αποβρασμάτων! Δεν μπορεί να υπάρξουν δικαιολογίες!

 

Επίσης η Πολιτεία δεν χρωστάει τίποτα σε κανέναν, νομίμως και βάσει ατράνταχτων στοιχείων, καταδικασθέντα εγκληματία. Εκείνοι χρωστάνε τις ζωές που αφαίρεσαν! Κι αν η κυβέρνηση έχει αντίθετη άποψη, ας φέρει νόμο στη Βουλή, να τους βγάλει και «τιμητική» σύνταξη, όπως προτείνει στην χτεσινή «Καθημερινή», ειρωνευόμενος φυσικά, ο κ. Στέφανος Κασιμάτης.

 

http://www.kathimerini.gr/812154/opinion/epikairothta/politikh/synta3h-s…

 

Είχα την ελπίδα ότι δεν θα άκουγα τέτοια. Ότι η προοδευτικότητα, η φιλευσπλαχνία, το αίσθημα δικαίου, η δημοκρατικότητα της κυβέρνησης «για πρώτη φορά, αριστερά» δεν θα έφτανε σε τέτοιο σημείο βλακείας, ανευθυνότητας και απίστευτης υποκρισίας…

 

Τα άκουσα όμως! Και ντρέπομαι!

 

ο θείος Τάκης Παναγιώτης Περράκης

 

Το κείμενο που διαβάσατε ήταν μια προσφορά:

 

της Αρτοποιίας-Ζαχαροπλαστικής «Αλεύρι & Ζάχαρη», Σιδηράς Μεραρχίας 26, Ναύπλιο, με πάντα φρέσκα προϊόντα και αγνά υλικά. Σας συστήνω να δοκιμάσετε τα νέα προϊόντα τους: Εξαιρετικά σάντουιτς και υπέροχες, φρεσκοφτιαγμένες σαλάτες.

 

Και

 

Του «Popeye bistro», Σταϊκοπούλου 32, Ναύπλιο, για ποιοτικό φαγητό, την νοστιμότερη πίτσα που έχετε ποτέ δοκιμάσει, τέλειες μακαρονάδες, εξαιρετικά και προσεκτικά διαλεγμένα κρασιά και μια αξιόλογη συλλογή από ελληνικές και ξένες μπἰρες.

 

Και

 

Του «Βάτραχος Café», Υψηλάντου & Κωλέττη 1, Ναύπλιο, με προϊόντα που σας επιτρέπουν να περνάτε ευχάριστα την ώρα σας.

 

Και

 

Του «Modus Café» στην Πλατεία Συντάγματος στο Ναύπλιο, με εκλεκτά και προσεγμένα προϊόντα και πάντα φιλική και γρήγορη εξυπηρέτηση.

 

Σε όλα αυτά τα μαγαζιά προτείνω να δοκιμάσετε και τον καφέ τους. Εξαιρετικός! Ο καλύτερος καφές στην πόλη!

 

Η επιλογή και ανάπτυξη του θέματος, όπως πάντα, δική μου.