Του Αλκιβιάδη Αρχιμανδρίτη
Ο ΦΑΣΙΣΜOΣ ένα πράγμα φοβάται. Την ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ. Δυστυχώς όμως σε αυτούς τους ανθρώπους που έφυγαν από την πατρίδα τους, εν καιρώ πολέμου και έχουν χαθεί – χάθηκαν και θα χαθούν, τους λείπουν τα κότσια. Προτιμούν να χαθούν, να πνιγούν, να χάσουν τον σεβασμό τους, παρά να αντισταθούν. Η δειλία κ ο φόβος τους στέλνει σε άγνωστες πατρίδες μακριά από αγαπημένα πρόσωπα και πάτρια εδάφη, που αφήνουν ανυπεράσπιστα.
ΒAΖΟΥΝ σαν ασπίδα τα μικρά παιδιά και μέσα στην απόγνωσή τους περιμένουν το έλεος, (που δώσαν και σε μας οι σύμμαχοι), από τον φασισμό της Ευρώπης και την δική μας υποκριτική αλληλεγγύη. Το οφείλουν να αντισταθούν για την πατρίδα τους, για τις οικογένειές τους, για την ζωή τους. Τίποτα δεν θα τους χαριστεί.
Η ΙΔΙΟΤEΛΕΙΑ των ανθρώπων του καναπέ, δεν θα τους δώσει παρά μόνο πόνο και υποκρισία. Το ανακάτεμα των πληθυσμών που θέλει ο φασισμός – καπιταλισμός, ανεξαρτήτου κόστους, θα πετύχει με την σιωπή μας. Μια σιωπή που θα μας ακολουθεί σαν ερινύα, αλλά μέχρι εκεί.
Ο ΚΑΝΑΠEΣ μας είναι η τροφή του φασισμού. Η πάλη και ο αγώνας, λέξεις και πράξεις ξεχασμένες. Η περιβόητη αλληλεγγύη μας, είναι ένα κιλό μακαρόνια και μια λιωμένη κουβέρτα στα κοινωνικά παντοπωλεία. Και βέβαια ο εγωισμός μας στα ύψη, πιο πάνω κιαπό τον ουρανό, γι αυτή την καλή μας πράξη.
ΜΕ ΤEΤΟΙΑ ΑΝΤIΣΤΑΣΗ, ο φασισμός πάντα θα κοιμάται ήσυχος. Και μην ξεχνάμε, ένας άνθρωπος χάνεται, κι ας υπάρχει, όταν χάσει την αξιοπρέπειά του χωρίς αγώνα και θυσία.
Πραγματικά θλίβομαι για την άδικη απώλεια τόσων ανθρώπινων ψυχών και για την αδιαφορία του δυτικού κόσμου.