Δεν πρόκειται να ασχοληθούμε με το ανώμαλο τέρας, που σκότωσε το παιδί του και μετά έκανε ο,τι έκανε, όπως ασχολήθηκε το πανελλήνιο. Μου έκανε εντύπωση ότι πολλοί ενοχλήθηκαν, ανατρίχιασαν, φρίκιασαν, με τα όσα το ανώμαλο τέρας έκανε μετά. Εμένα με ενόχλησε το φονικό, αυτό καθεαυτό, όχι αυτό που έγινε μετά. Το τι θα κάνει κανείς, ανώμαλο τέρας ή μη, με το άδειο κουφάρι, με αφήνει παγερά αδιάφορο. Θα ασχοληθούμε σήμερα με κάτι που διάβασα στην εφημερίδα την περασμένη Τετάρτη, 6/5/2015, που ήταν μια δήλωση του υπουργού Γιάννη Πανούση, (με δύο «ν» αυτός, –ίσως– γιατί έχει μυαλό μέσα στο κεφάλι του,) που πρέπει να ομολογήσω ότι μου άρεσε! Μου άρεσε γιατί δεν ήταν πολιτική δήλωση, ήταν ανθρώπινη! Λίγο χατζηαβάτικη ίσως, αλλά ανθρώπινη. Όταν η Πολιτεία θέλει να δείξει τον… πολιτισμό της και καταργεί την θανατική ποινή, υπάρχουν εγκλήματα για τα οποία πρέπει να επιβάλλεται, άρα κάποιος πρέπει να την επιβάλει! Ας πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά όμως. Πρώτα η δήλωση του υπουργού:
«Δράστες τέτοιων εγκλημάτων είτε αυτοκτονούν είτε βρίσκουν κάποιον βίαιο θάνατο από αλλού. Όταν σκοτώνεις τη μάνα σου ή το παιδί σου κι όλα αυτά με βιασμούς ή τέτοιου είδους πράγματα, υπάρχει ένας κώδικας τιμής μέσα στις φυλακές. Άρα γι’ αυτό σας είπα ότι εγώ νομίζω ότι σε αυτές τις περιπτώσεις πολύ γρήγορα, θα έχουμε τον θάνατο και του δράστη». Τα είπε κι έπεσαν πάνω του να τον φάνε όλοι οι πολιτισμένοι ευαίσθητοι, λες και είναι από άλλον πλανήτη και δεν ξέρουν τι γίνεται στις φυλακές όλου του κόσμου, λες κι ο υπουργός τα έβγαλε απ’ την κοιλιά του όλ’ αυτά και δεν υπάρχουν προηγούμενα. Έχουν ξαναγίνει όμως! Υπάρχουν γεγονότα που μιλάνε από μόνα τους.
Θα ήθελα τώρα να εξετάσουμε αυτόν τον «κώδικα τιμής». Είναι πραγματικά κώδικας τιμής ή κάτι άλλο; Πολλοί, συμπεριλαμβανομένου του υπουργού, τον θεωρούν κώδικα τιμής. Άλλοι τον χαρακτηρίζουν βαρβαρότητα των φυλακών. Άλλοι ως επιθυμία όσων έχουν πρόσβαση στον εν λόγω κατηγορούμενο ή κατάδικο για επιβολή τιμωρίας, αυστηρότερης από εκείνη που είναι εξουσιοδοτημένα να επιβάλουν τα δικαστήρια και γίνονται οι ίδιοι δικαστές, ένορκοι και δήμιοι.
Αυτόν τον, κατά μία εκδοχή, κώδικα τιμής, που μπορεί και να ’ναι «κώδικας», εγώ θα τον χαρακτήριζα σαν δυσανεξία των κρατουμένων να ζουν μαζί με το ανώμαλο τέρας. Δεν το αντέχουν, πώς το λένε; Και αποφασίζουν να το ξεφορτωθούν! (Μην σας κάνει εντύπωση το ουδέτερο γένος που χρησιμοποιώ. Κάποιος που ενεργεί έτσι, δεν είναι άνθρωπος, δεν μπορεί να είναι άνθρωπος! Τέρας είναι, που για κακή μας τύχη –όλων μας και περισσότερο των θυμάτων τους!– βρέθηκε στον κόσμο μας και το «τέρας» είναι ουδετέρου γένους).
Δεν θα είμαι εγώ εκείνος που θα σας πει ότι στις φυλακές είναι όλοι καλοί. Δεν είναι! Αν και υπάρχουν μερικοί καλοί, που έχουν μετανιώσει για τα εγκλήματά τους και αθώοι, που λόγω δικαστικής πλάνης ή υπερβολικής αυστηρότητας του νόμου ή ελλείψει χρημάτων να προσλάβουν έναν καλό δικηγόρο, βρέθηκαν πίσω απ’ τα κάγκελα, ενώ άλλοι, με παρόμοια παραπτώματα είναι «ελεύθεροι και ωραίοι». Όπως και να ’χει το πράγμα όμως, είναι καλύτεροι απ’ το ανθρωπόμορφο τέρας που η Δικαιοσύνη έστειλε στις φυλακές Κερκύρας. Όλοι οι Ευρωπαίοι θέλουμε να λογιζόμαστε πολιτισμένοι κι έχουμε καταργήσει την θανατική ποινή. Και καλά κάναμε! Είμαι κατά! «Πάρτε έναν στρατιώτη και βάλτε τον μπροστά σ’ ένα κανόνι και ρίχτε του. Θα παραμείνει ψύχραιμος μέχρι το τέλος. Γιατί υπάρχει η ελπίδα! Υπάρχουν παραδείγματα ανθρώπων με κομμένο το λαιμό στο δάσος, που έτρεχαν και αγωνίζονταν να σωθούν. Αυτήν την τελευταία ελπίδα, που όταν την έχεις είναι εκατό φορές πιο εύκολο να πεθάνεις, ο δικαστής σου την στερεί στα σίγουρα!» Δεν μιλάω εγώ. Είναι ο πρίγκιψ Μίσκιν που μιλάει στις πρώτες 30 σελίδες του αριστουργήματος του Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι « Ο Ηλίθιος». Συμμερίζομαι απόλυτα την γνώμη του, γιατί, –μιλάω εκ πείρας τώρα,– είναι δύσκολο να το «παίζει» κανείς θεός.
Φυσικά, η θανατική ποινή πρέπει να επιβάλλεται σε εγκλήματα που δεν μπορεί να υπάρξει δικαιολογία, όπως α) βιασμός (συμπεριλαμβάνεται και η παιδεραστία,) β) εμπορεία και διάθεση ναρκωτικών γ) εγκλήματα στρεφόμενα κατά της πατρίδος και δ) εγκλήματα που προσβάλουν το ανθρώπινο γένος, όπως του εν λόγω τέρατος, λόγου χάριν.
Θα εξηγηθώ γι’ αυτές τις εξαιρέσεις: α) Ο βιασμός δεν μπορεί να έχει καμιά δικαιολογία. Όσο κι αν έψαξα δεν μπόρεσα να του βρω καμία. Ούτε η παιδεραστία! Αν δεν μπορείς να συγκρατηθείς, βάλε τον απάνω στο κούτσουρο και κόψε τον με τον μπαλτά! β) Δέχομαι την επιθυμία για πλουτισμό, αλλά όχι σκοτώνοντας το παιδί το δικό μου και καταστρέφοντας την ζωή όλης της οικογένειάς μου. Δεν υπάρχει δικαιολογία! γ) Πατρίδα είμαστε όλοι μας. Κι εκείνοι που ήταν πριν από μας κι εμείς κι όσοι θα έρθουν μετά από μας. Δεν μπορείς να εγκληματείς κατά ενός ολόκληρου λαού. δ) τα παιδιά είναι κατά τεκμήριο αθώα και οφείλουμε να τα περιβάλουμε με την αγάπη και την στοργή μας και να φροντίζουμε να τα βάζουμε στον ίσιο δρόμο. Δεν θα ήθελα ν’ ακούσω στη δίκη του τέρατος, αν προφτάσει η υπόθεση να φτάσει στα δικαστήρια, ότι άνθρωπος είναι και έχασε προς στιγμήν τα λογικά του. Ε, λοιπόν, δεν είναι άνθρωπος! Άνθρωποι είμαστε εμείς που μεγαλώνουμε τα παιδιά μας, –με θυσίες πολλές φορές– και δεν τα σκοτώνουμε! Σε καμιά περίπτωση δεν είμαστε το ίδιο!
Ο υπουργός προέβη στην εν λόγω δήλωση, η οποία, επαναλαμβάνω ότι μου άρεσε, γιατί θα βούιξε το… βαθύ διαδίκτυο απ’ τις διαμαρτυρίες των υπερευαίσθητων, που ζήταγαν αίμα. Γι’ αυτό και την χαρακτήρισα χατζηαβάτικη, αλλά ανθρώπινη! Ο Έντουαρντ Χηθ, πρωθυπουργός της Αγγλίας τότε, όταν υπερασπιζότανε την κατάργηση της θανατικής ποινής για ορισμένα εγκλήματα, –εκεί καταργήθηκε σταδιακά– και κάποιος τον διέκοψε και του είπε ότι θα εκτελούσε ο ίδιος ενόχους για τα εγκλήματα των οποίων ζητούσαν την κατάργηση της θανατικής ποινής, είπε: «Ωραία, βρήκαμε κάποιον που θέλει να κρεμάσει. Πρέπει να βρούμε τώρα και μερικούς που να θέλουν να κρεμαστούν». Βρετανικό φλέγμα!
ο θείος Τάκης Παναγιώτης Περράκης
Το κείμενο που διαβάσατε ήταν μια προσφορά
της Αρτοποιίας-Ζαχαροπλαστικής «Αλεύρι & Ζάχαρη», Σιδηράς Μεραρχίας 26, Ναύπλιο, με πάντα φρέσκα προϊόντα και αγνά υλικά. Σας συστήνω να δοκιμάσετε τα νέα προϊόντα τους: Εξαιρετικά σάντουιτς και υπέροχες, φρεσκοφτιαγμένες σαλάτες.
Και
Του «Popeye bistro», Σταϊκοπούλου 32, Ναύπλιο, για ποιοτικό φαγητό, την νοστιμότερη πίτσα που έχετε ποτέ δοκιμάσει, τέλειες μακαρονάδες, εξαιρετικά και προσεκτικά διαλεγμένα κρασιά και μια αξιόλογη συλλογή από ελληνικές και ξένες μπἰρες.
Και
Του «Βάτραχος Café», Υψηλάντου & Κωλέττη 1, Ναύπλιο, με προϊόντα που σας επιτρέπουν να περνάτε ευχάριστα την ώρα σας.
Και στα τρία αυτά μαγαζιά προτείνω να δοκιμάσετε και τον καφέ τους. Εξαιρετικός! Ο καλύτερος καφές στην πόλη!
Η επιλογή και ανάπτυξη του θέματος, όπως πάντα, δική μου.