Βασισμένη επάνω στα κείμενα Συντροφιά και Όχι Εγώ του Σ. Μπέκετ καθώς και στο Πεθαίνω σαν Χώρα του Δ. Δημητριάδη η παράσταση είναι μια σπουδή στο λόγο και στα παραγόμενα αποκλειστικά εξ αυτού συναισθήματα διαμέσω των οποίων προκύπτει και αναδεικνύεται η δράση.
Ο λόγος σαν δράση, το συναίσθημα ως απότοκο του λόγου, δίχως συναισθηματικά χρωματισμένες λέξεις, οι έννοιες των λέξεων ως αποκλειστικοί γεννήτορες των συναισθημάτων. Λέξεις δίχως συναίσθημα που καθώς εκφέρονται μορφοποιούνται σχηματίζοντας προτάσεις, περιόδους και εικόνες ενώ το περιεχόμενο τους γεμίζει με συναισθήματα προερχόμενα από τη διεργασία της μεταμόρφωσης της εικόνας σε δράση, διαμέσω της σκέψης και της παραγόμενης από αυτήν πεποίθηση.
Μία ηθοποιός κατακερματισμένη σε έξι σώματα μιλάει συνεχόμενα επί σαράντα λεπτά ενώ ο λόγος αναδιαμορφώνεται μέσω των σωμάτων ακατάπαυστα σε δράση. Μια δράση ατελής, που διαρκώς μετασχηματίζεται για να καταλήξει στο σημείο από όπου ξεκίνησε μιας και από φιλοσοφική σκοπιά είναι αδύνατο να υπάρχουν δύο είδη ανυπαρξίας. Τελικός σταθμός όμως δεν είναι ο φυσικός θάνατος αλλά η αιώνια ζωή, μια ζωή που ρέπει διαρκώς προς τον έρωτα, μια ζωή-ελεγεία θανάτου η οποία συμβαίνει προκειμένου να αποκρυσταλώθει η ένσαρκη διαβίωση με όλα τα πάθη και αδυναμίες ενός φθαρτού σώματος από την άσαρκη της αιωνιότητας.
Παράσταση “Όχι αυτή η Χώρα ή ο Λόγος σαν Τέχνη
μια σπουδή βασισμένη σε κείμενα των Μπέκετ και Δημητριάδη
Φουγάρο, Ναύπλιο (5, 6 και 7 Ιουνίου)
Η παράσταση θα παρουσιαστεί μέσα στον ίδιο χώρο όπου πραγματοποιείται η έκθεση σύγχρονης τέχνης POP UP #1 της ιδιωτικής συλλογής της εικαστικού και ιδιοκτήτριας του Φουγάρου, Φλωρίκας Κυριακοπούλου, σε μία ιδιότυπη σκηνική σύλληψη και μία συνολική προσπάθεια συνομιλίας του παραστατικού με το εικαστικό μέρος σε μία πρωτοποριακή παράσταση – εγκατάσταση όπου η εικόνα αναδεικνύει τη δράση, ενώ τη Δευτέρα 8 Ιουνίου, ο Δημήτρης Δημητριάδης μαζί με το Νίκο Φυτά θα πραγματοποιήσουν ειδικό Σεμινάριο με θέμα τα πρόσωπα της μυθολογίας της αργολικής πρωτεύουσας, επάνω σε ανέκδοτο κείμενο του πρώτου, σε μια απόπειρα “ζωντανής” σκηνοθεσίας μαζί με πλήθος συμμετεχόντων.
Ο Νίκος Φυτάς μετά από δύο χρόνια έρευνας επάνω στο συγκεκριμένο έργο και τη σύμπραξη έξι ακόμη ερμηνευτών δημιουργούν μία παράσταση – εγκατάσταση στο χώρο της Γκαλερί του Φουγάρου, όπου το κάθε έργο αποκτάει για λίγο μια αμφίσημη και διαφορετική σημασία σαν ένα μονίμως ημιτελές -στη γλώσσα του Duchamp- readymade, κάνοντας τον καθένα να αναρωτηθεί ποια είναι εν τέλει η σημασία του Λόγου και της Τέχνης στην εξέλιξη του ανθρώπινου είδους.
Διαβάστε επισης: Τα πρόσωπα της μυθολογίας της αργολικής πρωτεύουσας (Διαδραστικό εργαστήρι “Η απόφραξη”)