Διαβάζω συνεχώς τις τελευταίες ημέρες άρθρα με τίτλους όπως «για ποιον χτυπάει η καμπάνα» ή «για ποιον χτυπάει η κουδούνα». Πολλοί θα νομίζουν ότι είναι μια φράση του Ernest Hemingway, που ναι μεν έχει γράψει ένα βαθιά φιλοσοφημένο μυθιστόρημα με τις εμπειρίες του απ’ τον Ισπανικό εμφύλιο, αλλά ο τίτλος του βιβλίου του είναι δανεισμένος απ’ αλλού. Είναι από ένα έργο του ποιητή Τζον Ντον (John Donne) του 1624 με τίτλο “Devotions upon Emergent Occasions”, στο οποίο αναφέρεται η φράση «…Και γι’ αυτό ποτέ μη στείλεις να μάθεις για ποιον χτυπά η καμπάνα. Χτυπά για σένα».
Ομολογώ ότι, γνωρίζοντας από πού είναι παρμένη η φράση-τίτλος του μυθιστορήματος του Ernest Hemingway, βαρέθηκα να διαβάσω όλα τα άρθρα, μου έκανε όμως εντύπωση η σύμπτωση τίτλων των αρθρογράφων. Ήξερα ότι η καμπάνα χτυπάει για μας, όλους εμάς κι αυτά που λέγονται κατά καιρούς, ότι, δηλαδή, η Ευρώπη θα πάθει νίλα μεγάλη, αν εμείς χρεοκοπήσουμε, τα ακούω βερεσέ. Απλά θα χάσουν μερικά χρήματα, που θα τα μοιραστούν 27 κράτη, χρήματα που δεν είναι καθόλου σίγουροι ότι θα τα πάρουν πίσω, έτσι όπως πάμε. Μ’ άλλα λόγια, εμείς θέλουμε και την πίτα αφάγωτη και τον σκύλο χορτάτο, πράγματα που, απλά, δεν γίνονται. Αυτό που λέω δεν σημαίνει ότι θέλω την φτωχοποίηση του Ελληνικού λαού. Απλά δεν μου αρέσει να ζούμε με δανεικά και να είμαστε στο έλεος είτε της Ευρώπης είτε των αγορών, αν καταφέρουμε ποτέ να βγούμε πάλι στις αγορές. Θέλω να μπορούμε να στεκόμαστε στα πόδια μας, με υπερηφάνεια και αξιοπρέπεια κι ας περνάμε και με λιγότερα.
Διάβασα κι ένα «δραματικό» άρθρο του πρωθυπουργού, που δημοσιεύτηκε στην γαλλική Le Monde, εφημερίδα αριστερόστροφη, γι’ αυτό και αφήνω απ’ έξω τον χαρακτηρισμό «δραματικό» και το χαρακτηρίζω ρομαντικό και μεροληπτικό. Τι να κάνουμε τώρα; Δεν μπορεί να είναι όλα τα πράγματα υπέρ ημών. Ας σκεφτούμε ότι και οι άλλοι βαρέθηκαν να πληρώνουν, για να κρατηθούμε όρθιοι, χωρίς εμείς να κάνουμε καμιά προσπάθεια να βάλουμε μια τάξη στο σπιτικό μας. Και μετά μας φταίει ο Schäuble, που επιμένει ότι πρέπει να κάνουμε μεταρρυθμίσεις. Άδικο έχει; Πρέπει να γίνουν πολλές μεταρρυθμίσεις, να αυξήσουμε παραγωγή, να σταματήσουμε τις άχρηστες προσλήψεις στο δημόσιο, τις άχρηστες εισαγωγές, (άκου διακοσμητικά φτερά παγωνιών απ’ την Ταϊλάνδη! Υπάρχει κάτι που δεν εισάγουμε;) με μια κουβέντα, να γίνουμε αυτάρκεις.
Αυτές οι άχρηστες προσλήψεις στο δημόσιο μου θυμίζουν ένα τηλεγράφημα που είχε σταλεί κάποτε από έναν κομματάρχη ενός βουλευτή απ’ την Λακωνία προς τον βουλευτή του: «Εγεννήθη άρρεν. Κλείσατε θέσιν εις επετηρίδα Χωροφυλακής!» Όσο για τις άχρηστες εισαγωγές είναι όλα τα είδη που μπορούμε να ζήσουμε χωρίς αυτά και όσα μπορούμε να παράγουμε εδώ, π.χ. ζάχαρη, που δεν χρειάζεται να την φέρνουμε απ’ την Πολωνία και την Γαλλία. Θα μου πει τώρα κάποιος που θα θέλει να κάνει τον δικηγόρο του διαβόλου, ότι αν γίνει έτσι δεν θα υπάρχουν έξτρα έσοδα (προμήθειες) για τους υπουργούς, τα διοικητικά συμβούλια και τους συνδικαλιστές. Οι άνθρωποι αυτοί ενδιαφέρονται για τον εύκολο πλουτισμό κι όχι για το καλό της πατρίδας. Ας τους αλλάξουμε λοιπόν!
Είπε λοιπόν ο πρωθυπουργός στην Le Monde: «Η μη επίτευξη συμφωνίας, μέχρι στιγμής, δεν οφείλεται σε μια υποτιθέμενη άτεγκτη, αδιάλλακτη και ακατανόητη στάση της Ελλάδας, αλλά στην επιμονή ορισμένων θεσμικών παραγόντων να καταθέτουν προτάσεις παράλογες και να δείχνουν παντελή αδιαφορία τόσο στην πρόσφατη δημοκρατική επιλογή του ελληνικού λαού, όσο και στη δημόσια παραδοχή και των τριών θεσμών ότι θα υπάρξει η αναγκαία ευελιξία, ώστε να γίνει σεβαστή η λαϊκή ετυμηγορία».
Δεν ξέρω αν έχει καταλάβει ο πρωθυπουργός ότι η Ευρώπη δεν ενδιαφέρεται καθόλου για την πρόσφατη λαϊκή ετυμηγορία, όσο πρόσφατη κι αν είναι. Ενδιαφέρονται να πάρουν τα λεφτά τους πίσω ή να πάψουν να πληρώνουν κι άλλα και με την τακτική τη δική μας ούτε το ένα θα γίνει ποτέ ούτε το άλλο. Και δεν ενδιαφέρονται για την πρόσφατη λαϊκή ετυμηγορία του Ελληνικού λαού, γιατί, αν ενδιαφερόντουσαν, θα έπρεπε να αγνοήσουν την λαϊκή ετυμηγορία του δικού τους λαού, που δεν τους εξέλεξαν για να σκορπάνε τα χρήματα απ’ τους φόρους τους ένθεν κακείθεν, αλλά για να νοικοκυρέψουν τις πατρίδες τους. Ελπίζω να έγινα κατανοητός και να σας έδωσα να καταλάβετε γιατί χαρακτήρισα το άρθρο του κ. Τσίπρα ρομαντικό και μεροληπτικό. Γιατί δεν είμαστε μόνοι μας. Έχουν κι οι άλλοι πατρίδες να υπερασπιστούν!
Μας κατέστησε εμφανέστατο ότι οι κόκκινες γραμμές της κυβέρνησής του έχουν περιοριστεί στα εργασιακά και το ασφαλιστικό. Ε, εν τάξει τότε. Τι άλλο θέλουμε; Κόκκινη γραμμή στα εργασιακά με την ανεργία σε ύψη δυσθεώρητα και στο ασφαλιστικό, με τα ταμεία περίπου χρεοκοπημένα. Πώς να μαντέψω την συνέχεια;
Υπάρχει ένας όρος που έμαθα τώρα τελευταία. Λέγεται «brinkmanship» και σημαίνει να σπρώχνεις επικίνδυνες καταστάσεις προς τα όριά τους, με σκοπό το κέρδος, λόγω του φόβου του αντιπάλου. Όπως γράφει λοιπόν κι ο Στέφανος Κασιμάτης στην «Καθημερινή» της 4/6/2015:
«Αλλά και αν δεν πετύχει η τακτική του «brinkmanship», και πάλι ο ΣΥΡΙΖΑ έχει δρόμο να ακολουθήσει. Η επιλογή του σοσιαλισμού δεν ακυρώνεται επειδή θα πάρουμε τον δρόμο προς την έξοδο. Απλώς, η βασική διαφορά θα είναι ότι αν δεν πετύχει το σχέδιο που προωθεί τώρα ο ΣΥΡΙΖΑ, δηλαδή για σοσιαλισμό με τα λεφτά των άλλων, εμείς θα κάνουμε σοσιαλισμό με τα δικά μας λεφτά, δηλαδή χωρίς λεφτά. Δεν πειράζει, γιατί έτσι τουλάχιστον ο σοσιαλισμός θα είναι γνήσιος…»
Κάπως έτσι πάμε. Μια στο καρφί και μια στο πέταλο…
ο θείος Τάκης Παναγιώτης Περράκης
Το κείμενο που διαβάσατε ήταν μια προσφορά:
της Αρτοποιίας-Ζαχαροπλαστικής «Αλεύρι & Ζάχαρη», Σιδηράς Μεραρχίας 26, Ναύπλιο, με πάντα φρέσκα προϊόντα και αγνά υλικά. Σας συστήνω να δοκιμάσετε τα νέα προϊόντα τους: Εξαιρετικά σάντουιτς και υπέροχες, φρεσκοφτιαγμένες σαλάτες.
Και
Του «Popeye bistro», Σταϊκοπούλου 32, Ναύπλιο, για ποιοτικό φαγητό, την νοστιμότερη πίτσα που έχετε ποτέ δοκιμάσει, τέλειες μακαρονάδες, εξαιρετικά και προσεκτικά διαλεγμένα κρασιά και μια αξιόλογη συλλογή από ελληνικές και ξένες μπἰρες.
Και
Του «Βάτραχος Café», Υψηλάντου & Κωλέττη 1, Ναύπλιο, με προϊόντα που σας επιτρέπουν να περνάτε ευχάριστα την ώρα σας.
Και
Του «Modus Café» στην Πλατεία Συντάγματος στο Ναύπλιο, με εκλεκτά και προσεγμένα προϊόντα και πάντα φιλική και γρήγορη εξυπηρέτηση.
Σε όλα αυτά τα μαγαζιά προτείνω να δοκιμάσετε και τον καφέ τους. Εξαιρετικός! Ο καλύτερος καφές στην πόλη!
Η επιλογή και ανάπτυξη του θέματος, όπως πάντα, δική μου.